Kun je je heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Jacob, met een c, Vriesema, roepnaam Jaap. Ik ben geboren op 28 juli 1954 aan de Heerestraat 52 in Middelstum, daar waar nu notaris Huitsing zit. Als jongste telg uit een arbeidersgezin met zes kinderen. Mijn vader werkte bij kabelgraver Luiting in Groningen. Hij moest lange dagen met een schep de sleuven graven waar de elektriciteitskabels in kwamen te liggen en kwam door de hele provincie.
Een zwaar beroep inderdaad waarbij hij ook nog eens de pech had dat hij op de verkeerde plaats stond toen een lantaarnpaal in de sleuf viel. Het was een wonder dat hij dit overleefde. Na Luiting zette hij de graafwerkzaamheden voort bij SAG in Duitsland waardoor hij hele werkweken van huis was. Zijn laatste werkgever was Smit Beton in Bedum.
Toen ik zeven jaar was, verhuisde het gezin Vriesema naar de Hemonystraat. Daar heb ik zestien jaar gewoond en na getrouwd te zijn, volgde een verhuizing naar de Klaproosstraat. In die straat heb ik zeventien jaar gewoond, toen volgden zeven jaar aan de BE-weg. Sinds 2001 woon ik met plezier aan de Korenlaan in Middelstum. In de loop der jaren heb ik twee keer nagedacht over een verhuizing naar Winsum maar ik ben blij dat dit uiteindelijk niet is doorgegaan.
Wat is jouw burgerlijke staat?
In 2002 ben ik een geregistreerd partnerschap aangegaan met Petra Klinkhamer. Wij waren een van de eersten die zo’n relatievorm aangingen dus dat was toen nog heel bijzonder. Veel wisten we er ook niet van en dus gingen we gezamenlijk naar het gemeentehuis om ons te laten registreren. Daar kwamen we er achter dat er toch meer achterweg kwam dan waar wij vanuit waren gegaan.
Ik heb de uit de stad Groningen afkomstige Petra op mijn werk leren kennen. Beiden zijn we in 1989 gestart op de nieuwe locatie in Haren maar in het begin zagen of spraken we elkaar maar nauwelijks. Dat veranderde toen we bij elkaar op de afdeling kwamen te werken. Zelf ben ik in 1995 gescheiden, Petra is ook getrouwd geweest. In 1999 is de liefde tussen ons opgebloeid, het voelde direct goed. Inmiddels vormen we alweer twintig jaar een stel.
Zelf heb ik vier kinderen. In 1978 werd Linda geboren, Richarda volgde in 1980, in 1982 kwam Robert, twee jaar later gevolgd door Ingrid. Om de twee jaar een kind dus, het tekent wellicht de nauwkeurigheid van een belastingdienstmedewerker. Linda en Robert wonen in Middelstum, Richarda in Nijmegen en Ingrid in Nieuweschans. Ik ben de trotse opa van zes kleinkinderen, in leeftijd variërend van negen tot negentien jaar. En daarbij ook nog eens bonusvader van Petra haar twee kinderen: Daan (1990) en Gertjan (1993).
Wat is jouw voormalig beroep?
Na de lagere school volgde de MULO, deze school was ook in Middelstum gevestigd. Daar ben ik een jaar blijven zitten. Mijn moeder is overleden toen ik tien jaar was en thuis was er dus geen stok achter de deur. Ik dacht dat ik er wel zou komen door dagelijks alleen de boeken in mijn tas te verwisselen maar het regende eentjes. Toen mijn vader hier achterkwam, gaf hij mij twee keuzes. Of ik zou mijn best gaan doen of ik moest mijn opleiding aan de LTS vervolgen. Met mijn twee linkerhanden was die laatste keus een waar schrikbeeld. Vervolgens is het mij gelukt om mijn diploma toch nog op mijn 16e te halen.
Toen ik in het examenjaar zat, kwam Wim Groeneveld bij ons langs om te vragen of ik niet bij hun kantoor aan het werk wilde. Eerder dat jaar had MULO-directeur De Jong mij echter een folder in handen gedrukt waarin vermeld stond dat de belastingdienst op zoek was naar nieuwe ambtenaren. ‘Is dat niet wat voor jou Jacob?’, was zijn vraag. Mijn vader moedigde mij aan om een sollicitatiebrief te schrijven want werken bij de belastingdienst betekende toen een baan voor het leven. Groeneveld gaf mij gelijk maar wanneer het niet door zou gaan dan kon ik zo bij hem aan het werk komen.
Toen ik alleen thuis was, kreeg ik te maken met een antecedentenonderzoek en een van die medewerkers kwam naar Middelstum om te kijken hoe mijn thuissituatie was. Ik was nog even bang dat hij de opgewarmde kop oude koffie die ik hem toegeschoven had niet kon waarderen maar dat maakte hij wel vaker mee. Op 12 juli 1971 kon ik beginnen in Groningen, aan de Moesstraat 16. Van 1976 tot 1990 heb ik op de Kempkensberg gewerkt waarna ik in Haren ging werken bij de dienst Grote Onderneming Groningen. In 2003 volgde de overstap naar de locatie aan de Hofstede de Grootkade om vervolgens in 2011 terug te gaan naar de Kempkensberg, naar het ‘cruiseschip’ inderdaad.
In het begin werkte ik voor de afdeling loonbelasting waarbij ik veel contact had met allerlei werkgevers. Binnen die afdeling heb ik nog een aantal jaren een leidinggevende functie uitgevoerd. In Haren werkte ik bij het onderdeel inkomstenbelasting. Op de locatie Hofstede de Grootkade werd ik assistent klantencoördinator. Toen in 2011 de vraag gesteld werd welke medewerkers er eventueel bij de belastingdiensttelefoon wilden werken, leek Petra dit wel wat. Ik heb mij toen ook aangemeld maar kwam er na negen maanden achter dat dit niet mijn ding was. Toen ik toevallig een keer mijn oude teamleider tegen het lijf liep, kon ik vrij snel mijn oude functie weer oppakken.
Al met al heb ik bijna 48 jaar tot mijn volle tevredenheid bij de belastingdienst gewerkt, ondanks vele reorganisaties. Ook heb ik de nodige interne cursussen gevolgd. Van dichtbij heb ik de hele automatiseringsslag binnen de belastingdienst meegemaakt. Wat ik hier uiteindelijk jammer van vond was een vermindering van het directe contact met je cliënten.
Ik had nog wel een functierang hoger kunnen bekleden maar dan moest ik weer aan de studie. En dat was iets wat mij totaal niet trok. Ik ben nooit gefrustreerd geworden door de organisatie zelf maar was af en toe wel teleurgesteld door de wijze waarop processen verliepen. Door actief mee te denken, probeerde ik vaak de gang van zaken mede te bepalen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik eind december 2018 afscheid nam van mijn collega’s gaven ze aan een beetje bang te zijn dat ik in een zwart gat zou gaan vallen. Dat lijkt mij stug. Daarbij is het natuurlijk aan je zelf wat je met je nieuw verworven tijd gaat doen. Daar Petra inmiddels drie dagen in de week met haar eigen pedicure onderneming aan de slag is, ze heeft overigens tegelijkertijd met mij afscheid genomen van het werken bij de belastingdienst, wordt een deel van de weekritme al bepaald. Aan mij bijvoorbeeld de taak om klanten die aan de vroege kant zijn op te vangen.
Verder loopt de VV Middelstum als een rode draad door mijn leven. Ik ben er begonnen als voetballer maar door een gebroken been kwam mijn actieve carrière al vrij snel op een zijspoor terecht. Dit verlies wist ik op te vangen door te fluiten en door begeleider van de dames te worden. Verder heb ik in de jeugdcommissie gezeten en inmiddels ben ik bezig aan mijn 3e termijn als bestuurder van de voetbalclub met in mijn portefeuille sponsoring en technische zaken.
In een eerder leven zat ik in het bestuur van de kleuterschool en daarop volgend de lagere school waarbij ik zelfs nog een jaar voorzitter ben geweest. En ik ben nog een tijdje als secretaris voor de begrafenisvereniging actief geweest. Hoewel ik hier heel veel heb gelachen was de functie van secretaris toch niet mijn ding. Daarbij werd de combinatie van allerlei vrijwilligersfuncties mij te gortig.
Maar momenteel wacht mij een nieuwe uitdaging. Vorig jaar is in Middelstum de dorpscoöperatie MiddelSoam opgericht waarbij ik mij aangemeld heb voor het onderdeel dorpsloket. Hier hopen wij over niet al te lange tijd mee te beginnen met het Hippolytushoes als thuishaven, daar waar vroeger Dr. Muurling zat. Elke woensdag van negen tot twaalf zal ik met een vijftal collega’s proberen om de verschillende vragen die gesteld worden op te lossen. Waarbij we gebruik kunnen maken van 94 vrijwilligers op de achterhand. Mocht er bijvoorbeeld iemand naar het ziekenhuis moeten dan proberen wij iemand te regelen die met hem of haar meegaat.
We zitten nog in de pioniersfase dus de ontwikkeling van het dorpsloket heeft zijn tijd nodig. Daarbij wordt er in Middelstum al heel veel geregeld, we moeten bestaande organisaties dan ook niet in de weg gaan lopen. Wat dat betreft verwacht ik wel een vrij intensief jaar. Mensen kunnen zich ook per mail met vragen bij ons melden. Aan mij dan de taak om de juiste vrijwilliger aan de vraagsteller te koppelen.
Wat zijn de hoogtepunten uit je leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen en dat ik Petra heb leren kennen.
En de dieptepunten?
Ik was tien jaar oud toen mijn moeder overleed, dat heeft heel veel impact op ons gezin gehad. Dertien jaar later overleed mijn vader, vlak nadat Linda was geboren. Ik heb het er wel eens met Petra over die haar beide ouders ook is kwijtgeraakt. Soms zijn er van die momenten dat je wel weer eens met je ouders zou willen sparren, zeker in mijn jongere jaren. Het is jammer dat ze niet meer hebben meegekregen dat wij elkaar hebben leren kennen en dat we het nu goed met elkaar hebben.
Mijn broer Johan is ook op jonge leeftijd overleden, hij reed na een uitwijkactie tegen een boom tussen Bedum en Onderdendam. Zelf was ik toen nog maar twaalf jaar. Al met al heb ik in de loop der jaren drie broers en een zuster verloren. Cor was de laatste, met hem heb ik altijd een zeer hechte band gehad.
Heb je nog anekdotes en mooie verhalen?
Wanneer ik een collega ’s morgensvroeg sikkeneurig of chagrijnig binnen zag komen, wees ik hem of haar wel eens op de vier g’s. Waarbij gezondheid en geluk voor mij veel belangrijker zijn dan geloof en geld. Het feit dat ze op het werk aangekomen waren was toch vaak wel een bevestiging dat het met de belangrijkste g, die van gezondheid inderdaad, wel goed zat. Ik denk dat ik het relativeren van huis uit heb meegekregen.
Wat zou je ooit nog willen doen in je leven?
Ik ben een warm pleitbezorger voor het verrichten van vrijwilligerswerk om de leefbaarheid in het dorp te stimuleren. Dat is nodig ook want de overheid stoot steeds meer taken af en die moeten op locaal niveau wel ingevuld worden. Daarbij vind ik vrijwilligerswerk ook altijd en leuk en gezellig om te doen. Wat mij betreft ga ik hier nog jaren mee door.
Waar heb je spijt van gehad in je leven?
Als ik iets doe dan is dat altijd met volle overtuiging. Achteraf kun je wel eens vaststellen dat een keuze verkeerd is uitgepakt maar dat is iets anders dan spijt hebben. Het loopt zoals het loopt.
Wat zou je je leven voor een cijfer willen geven?
Ik heb in mijn leven ook mindere tijden meegemaakt en toen had ik vast een lager cijfer gegeven. Maar ik heb het momenteel prima naar mijn zin dus noteer maar een acht of een negen.
Wil je verder nog iets kwijt?
Van alles wat je meemaakt in het leven word je een rijker mens, je pikt van elke situaties wel iets op. Daarbij ben ik niet iemand die in wrok omziet. Van nieuwe dingen leer je weer, daarom ben ik ook in de dorpscoöperatie gestapt. Zeer divers en boeiend werk wat ons te wachten staat. Tot slot hoop ik dat de verdraagzaamheid tussen mensen ondanks vele tegengestelde meningen uiteindelijk zal zegevieren.