Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Iedereen kent mij als Jan van Heerde dus noteer die naam maar. Ik ben op elf april 1953 in Ens in de Noordoostpolder geboren, als oudste telg uit een gezin met zeven kinderen. Toen ik vijf jaar was, verhuisden we naar Kampen. Daar hadden mijn ouders een kruidenierswinkel. Op mijn 9e verhuisde het gezin Van Heerde naar Apeldoorn waar mijn ouders een zelfbedieningswinkel hadden. In Apeldoorn zelf zijn we ook nog een keer verhuisd naar een ander huis in dezelfde straat. Zelf was ik samen met mijn broertje zaterdags druk bezig met het flessen sorteren en in kratten doen. Op die manier verdienden we al een mooi zakcentje.
Het werk bracht ons begin zeventiger jaren naar Uddel, een plaatsje vlakbij Apeldoorn. Daar hebben we tot 1977 gewoond. Omdat ik graag een ‘eigen winkeltje’ wilde hebben, struinde ik al enige maanden door het sollicitatieblaadje van de Rabobank. Zodoende kwam ik er achter dat ze in Stedum een bijkantoorhouder zochten.
Mensen verklaarden me voor gek dat we ons mooi stekje in Uddel verlieten voor een huis helemaal bovenin Groningen. Maar spijt van deze beslissing hebben we nooit gehad, terug willen we ook niet. We wonen inmiddels al weer 41 jaar aan de Stationsweg 1. Aanvankelijk was het een dienstwoning waarbij we moesten zorgen dat het in en om het huis en het gebouw netjes bleef. In 2003 kregen we het pand helemaal in eigen beheer.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 25 februari 1975 na vijf jaar verkering te hebben gehad, getrouwd met de uit Apeldoorn afkomstige Ria. We hebben elkaar op het werk leren kennen. Zij zat achterin het gebouw en ik voorin maar ik lachte altijd zo hard dat ze mij vaak wel kon horen. Misschien dat daarom de vonk tussen ons beiden wel zo snel overgeslagen is, haha.
Het huwelijk heeft ons vijf kinderen geschonken, de laatste drie zijn in Stedum geboren. Erwin is de oudste, hij is 43 jaar. Hij woont in Dokkum en heeft drie kinderen. Joke woont in Ederveen en heeft ook drie kinderen. Hetzelfde geldt voor Petra die in Leermens woont. Onze jongste telg Andre is 24 jaar en is woonachtig in Fluitenberg. Wij zijn dus de trotse opa en oma van tien kleinkinderen!
Wat is uw voormalig beroep?
Ik ben min of meer per toeval bij de Rabobank terechtgekomen. Want na de lagere school volgde het voortgezet onderwijs in Apeldoorn en ik had mijn diploma al op mijn 15e binnen. Ik zou naar de MEAO gaan, ware het niet dat ik bij de directeur moest komen. Omdat ik in plaats van Engels Duits in mijn pakket had zitten, kon ik niet doorstromen. Of ik niet aan het werk wilde en vervolgens van daaruit cursussen volgen? Daar had ik op zich wel oren naar. En daar ik op mijn eindlijst een tien had voor bedrijfsadministratie en het boekhouden, nam hij contact op met de Apeldoornse Coöperatieve Boerenleenbank, W.A. (Raiffeisenbank). De voorloper van de huidige Rabobank inderdaad.
Na de zomervakantie ben ik hier op 1 augustus 1968 als jongste bediende begonnen. In de avonduren volgde ik twee dagen in de week een administratieve MBO-opleiding. Na deze opleiding in vijf jaar afgerond te hebben, volgden in de jaren erop nog tal van cursussen, bijvoorbeeld op reisgebied en NIBE-cursussen. Ik begon met simpele werkzaamheden als het ordenen van de administratie, het vernietigen van papieren, cheques incasseren en geld inpakken. Daarbij werkte ik met diverse boekhoudmachines en ik speelde voor deurwaarder wanneer mensen niet aan hun financiële verplichtingen konden doen.
Op 1 januari 1973 moest ik eerst in militaire dienst. In Venlo haalde ik mijn vrachtwagenrijbewijs om vervolgens via Breda uiteindelijk bij de veldartillerie in ’t Harde mijn parate tijd in te vullen. Van jongste bediende werd ik vervolgens assistent bijkantoorhouder in mijn nieuwe woonplaats Uddel waar ik in 1977 afzwaaide als bijkantoorhouder. Deze mooie baan kon ik vervolgens in Stedum vervolgen. Ik werd er heel allround. Betalen, sparen, verzekeringen, (consumptief) lenen, hypotheken, vakantiereizen boeken, voor al deze zaken kon men bij ons terecht.
Ik denk dat ik al met al zo’n 23 jaar bijkantoorhouder in Stedum geweest ben, toen werd dit kantoor en de geldautomaat gesloten. Door talrijke fusies en reorganisatie werd ik in 2000 cliëntadviseur in Ten Boer. Ik zou vervolgens in 2005 voor halve dagen in Uithuizermeeden gaan werken maar dat vond ik maar niets. Gelukkig werd besloten dat dit kantoor hele dagen open zou gaan en dat was maar goed ook want ik kreeg het er hartstikke druk. Het was namelijk in de tijd dat de Bondsspaarbank een aantal vestigingen heeft gesloten, de mensen gingen op zoek naar een nieuwe bank. Eind 2011 ging ook deze vestiging dicht.
We verhuisden naar Uithuizen maar tussentijds waren we bezig met het opzetten van een servicepunt in Uithuizermeeden. In Uithuizen werd ik adviseur dagelijkse bankzaken en hield ik mij bezig met alle relevante bankzaken behalve hypotheken en beleggen. Eind 2017 keerde ik terug naar Uithuizermeeden. We zitten nu met drie bankmedewerkers in het gebouw van Kantoor Vreugdenhil.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik neem inmiddels binnen Rabobank Nederland een unieke positie in. Volgens mij zijn er nog maar tien mensen bij de organisatie in dienst die er meer dan vijftig jaar werken! Op de festiviteiten rond mijn vijftig jarig dienstverband kom ik zo terug. Ik weet nog niet wanneer ik definitief stop met werken. Volgend jaar augustus krijg ik mijn AOW maar mijn pensioen komt pas in 2021 vrij. Tussendoor vindt er ook nog weer een fusie plaats.
Ik zie het allemaal wel. Ik ga nog steeds met veel plezier heen en werk vier dagen in de week. Af en toe buffel ik een uurtje langer door want ik heb er een hekel aan wanneer er werk blijft liggen. Ook na mijn pensionering zal ik mij niet vervelen. Ria en ik zijn echte natuurliefhebbers en trekken er regelmatig met onze elektrische fiets op uit waarbij de fotocamera steevast meegaat. Jaarlijks gaan we naar het buitenland waarbij Denemarken en Oostenrijk onze favoriete landen zijn.
Ik ben inderdaad ook al jaren politiek actief. In 1978 kwam ik in het bestuur terecht van wat toen nog GPV, afdeling Westeremden heette. Inmiddels ben ik sinds 2008 raadslid voor de ChristenUnie in de gemeenteraad van de gemeente Loppersum. Voorheen was ik fractieassistent. Het sociaal domein heeft mijn speciale interesse en ik kan mij helemaal ingraven in nieuwe regels en verordeningen. Ik ben jarenlang kerkelijk actief geweest in de kerkenraad van GKv Westeremden. En tegenwoordig kan ik mij ook helemaal uitleven in het Rabobankmuseum die hier aan huis gevestigd is. Ik geef je straks een rondleiding.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik denk toch de geboorte van ons eerste kind, dat was zo bijzonder om mee te maken. En vervolgens uiteraard de geboorte van de andere vier kinderen en de tien kleinkinderen!
En de dieptepunten?
In augustus 2010 kreeg ik hartritmestoornissen. Door tal van bezuinigingen en gedwongen ontslagen bij de Rabobank was het een stressvolle tijd. Het was op een zondag dat mijn hart op hol sloeg en we uiteindelijk bij een dokterspost belandden in Delfzijl. Die lieten mij niet meer gaan.
Het bleek dat ik die nacht een hartinfarct heb gehad. Ik ben gedotterd en kreeg in Groningen vijf stands. Maar het ergste vond ik dat ik niet meer kon werken. Het heeft al met al een half jaar gekost voordat ik weer volledig aan de slag kon. Inmiddels is mijn conditie gelukkig weer hartstikke goed. Het overlijden van dierbaren zijn uiteraard ook dieptepunten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In ons CAO staat niet aangegeven wat mensen voor beloning krijgen bij een vijftig jarig dienstverband. Ik heb gevraagd om een reünie te mogen organiseren, daarvoor heb ik toestemming gekregen. Samen met twee oud-collega’s hebben we tachtig mensen uitnodigd waarmee ik in al die jaren heb mogen samenwerken. Uiteindelijk zijn we met zijn zestigen in zo’n dubbeldeks touringbus bij allerlei oude kantoren langs geweest. We begonnen in Ten Boer, om vervolgens via Garmerwolde, Thesinge, Westeremden in Stedum te eindigen.
In Ten Boer in het Buurhoes kreeg ik een gouden reversspeld met een briljant opgespeld. Al de genodigden waren ook aanwezig bij de officiële opening van het Rabobankmuseum. Een prachtige dag dus, afgesloten met een warm buffet, waarbij ook onze kinderen en kleinkinderen aanwezig waren.
Als bijkantoorhouder was je eigenlijk 24/7 in dienst bij de Rabobank. We hadden aan huis ook een pinautomaat waardoor er bij ons op zaterdagavond regelmatig werd aangebeld wanneer de pinautomaat het niet deed. Veel jeugd uit Stedum ging die avond altijd op de fiets naar de discotheek in Middelstum en wilden eerst nog even pinnen. Vaak kon ik de storingen wel weer oplossen. Dan zat er een bankbiljet of pinpas vast bijvoorbeeld.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Er wat vaker op uit trekken met het bootje dat we begin dit jaar gekocht hebben. Of nog een mooie reis naar Israël maken maar dan moet ik eerst mijn vliegangst overwinnen. We hebben al prachtige Paulus- en Lütherreizen mogen maken en daarbij onder andere Napels en Rome aangedaan.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Door het nadenken over dingen in het leven, zijn er geen zaken die ik kan bedenken waarvan ik spijt heb. Ik ben een tevreden mens en haal veel steun uit het geloof.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
We zijn allebei gezond en genieten van onze vijf kinderen en tien kleinkinderen. Doe maar een dikke acht!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wilt u een keer langskomen in het Rabobankmuseum, dan kan dat hoor. Deze is van maandag tot en met zaterdag op afspraak te bekijken. Inmiddels heb ik al de nodige mensen over de vloer gehad, waaronder enige oud-collega’s. Het loket is nog te zien en in onze kelder zijn honderden artikelen uitgestald. Van oude spaarbussen tot geldtelautomaten, enz., enz.. Mocht iemand nog oude Rabobankspullen hebben dan houden we ons warm aanbevolen!
En het energietransitie vraagstuk houdt ons ook bezig. Middels zonnepanelen, een pelletkachel en de nodige isolatiemaatregelen hebben we ons gasverbruik behoorlijk weten te reduceren.