Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ebel Werkman is mijn volledige naam. Ik ben geboren op 25 februari 1955 in ’t Lage van de Weg. We woonden in het huis van De Ridder maar ik heb er niet lang gewoond. Een jaar later verhuisde het gezin Werkman, bestaande uit vier kinderen, naar de Oosterstraat in Uithuizen. Mijn jongste zusje is een nakomertje, zij komt vijftien jaar achter mij aan. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was montagemedewerker. Eerst bij Wortmann in Uithuizen, later bij Philips in Groningen.
Toen ik een jaar of vier was, verhuisden we naar de Nijverheidsweg in Uithuizen. Daar heb ik tot mijn trouwdag gewoond. Inmiddels wonen we al weer 36 jaar aan de Ripperdadrift 190. Het bevalt ons hier prima, we hoeven hier niet meer zo nodig meer weg.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 30 juli 1982 getrouwd met Ciska Bronts, een dochter van kweker Bronts uit Uithuizen. Voor mij was het liefde op het eerste gezicht maar ik heb flink mijn best moeten doen om haar uiteindelijk te strikken. We kenden elkaar uiteraard van discotheek 538. Twee jaar nadat we verkering kregen, zijn we getrouwd.
Het huwelijk heeft ons twee zoons geschonken. In 1983 werd Patrick geboren, drie jaar later volgde Robert. Dankzij Patrick zijn we bonus opa en oma van drie kleindochters van 4, 5 en 10 jaar. Hij heeft een relatie met Corinne Bos. Robert is getrouwd met Ramona, zij verwachten in april hun eerste kind. Robert was al vader van een zoon van zeven en een dochter van vijf. Beide gezinnen wonen mooi dichtbij in Uithuizen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Uithuizen, ging ik in dezelfde plaats naar de LTS. Ik wist al vroeg dat ik graag metaalbewerker wilde worden. Ik ben nog een jaar langer op de LTS gebleven omdat de werkvooruitzichten destijds niet al te best waren. In het laatste jaar bekwaamde ik mij onder andere in het lassen. Toen ik van school kwam, lagen de banen nog niet voor het oprapen maar ik kon eerst bij Klinkhamer Koekfabriek aan het werk. Samen met Nico Leegte deed ik de producten in de oven en we haalden ze er later ook weer uit.
Na een jaar kon ik bij Helpman Apparatenfabriek in Groningen aan het werk. Hier had ik het jaar ervoor ook al gesolliciteerd maar bij de tweede poging had ik dus meer succes. Wel moest ik na vier maanden eerst mijn militaire dienstplicht vervullen. Ik kwam op in Nijmegen bij de luchtmachtbewakingsdienst. We liepen te patrouilleren langs de vier uitkijktorens op het terrein, dat was het eigenlijk wel. Daarna volgde mijn parate tijd in het Duitse Schöppingen. Daar heb ik bier leren drinken en vijftien maanden lang een mooie tijd gehad. Vervolgens kon ik weer bij Helpman aan het werk.
Ik ben daar begonnen in de afbouw. Mijn voornaamste taak was om de condensors dicht te walsen. Na tien jaar kon ik de switch maken naar de lasafdeling. Wanneer het mij op die afdeling niet zou bevallen, dan kon ik zo weer naar mijn oude werk terugkeren. Maar het lassen beviel mij prima. Na een reorganisatie werd ik in 1995 magazijnchef. Dat was wel even een switch maar ik heb daarna elf mooie werkjaren gehad.
In 2006 verhuisde de afdeling waar ik voor werkte naar Spanje, dat was goedkoper. Sommige medewerkers kregen twee mededelingen, een goed en een slecht bericht. Zij konden nog naar een andere werkplek. Ik kreeg slechts een mededeling, dat ik ontslagen was. En zo kwam er na 32 werkjaren bij een en dezelfde baas een abrupt einde aan mijn werk. Hier heb ik het vooral de eerste twee jaar heel moeilijk mee gehad.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Maar na twee jaar had ik mijn ontslag wel verwerkt, ik kon er mee leven. Ik moest verplicht naar school, waar ik onder schooltijd vaak op hyves te vinden was, en heb ook de nodige sollicitatiebrieven verstuurd. Ik heb nog anderhalf dag voor een bedrijf in Hoogezand gewerkt waar ik op een heftruck moest rijden waarvan de remmen het niet deden. Dat werk heb ik dus snel voor gezien gehouden. Nederland verkeerde in een recessie en ik had mijn leeftijd ook nog eens niet mee.
Maar inmiddels heb ik dus mijn draai gevonden. Wanneer het weer het toelaat dan ben ik altijd aan het fietsen. Ik fiets zo naar Groningen om bij paardenslagerij Van Dijk aan het Damsterdiep een stukje paardenvlees op te halen. Veertig, vijftig kilometer fietsen op een dag is niets dus. Soms alleen en af en toe fietst Ciska gezellig mee. We hebben allebei een e-bike. Eerst moest ik hier niets van hebben maar toen mijn fiets stuk was heb ik de e-bike van haar even geleend en ik was direct verkocht.
Verder mag ik graag achter de computer zitten waarbij vooral oude foto’s van Uithuizen mijn interesse hebben. En ik mag graag voetbal kijken op televisie, FC Groningen is uiteraard mijn favoriete club. Vroeger heb ik zelf gevoetbald bij Noordpool. De club waarvoor ik nog tien jaar entreekaartjes heb verkocht. Hard schieten was mijn specialiteit en een van die overvliegende ballen ging door het raam van een bewoner die vlak achter het complex woonde. De week erop hoorde ik dat de bal in de soeppan terecht was gekomen…..
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Daarbij kijk ik met veel plezier terug op mijn 25-jarig werkjubileum bij Helpman. Er werd mij een receptie aangeboden maar de gasten moesten enige tijd op ons wachten. Het duurde namelijk even voordat de bestelde taxi bij ons was. Op den duur hebben ze een trouwauto gestuurd, de bloemen lagen er nog in. Verder was het allemaal prima geregeld hoor, dat kon je wel aan mijn werkgever over laten.
En de dieptepunten?
Mijn ouders zijn in 1995 en 1996 kort na elkaar overleden. Mijn moeder is 68 jaar geworden, zij overleed een dag na haar heupoperatie aan de gevolgen van een longembolie. Mijn vader was negen jaar ouder dan mijn moeder en was 77 jaar toen hij overleed. Hij heeft nog enige maanden in het Hippolytushoes in Middelstum gewoond maar is in het ziekenhuis overleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Of het een mooi verhaal is, weet ik niet. Bijzonder is hij zeker. Toen ik op een zondag na een voetbalfeest in het 538 gebouw na huis terugkeerde en ’s avonds voetbal zat te kijken, kreeg ik een telefoontje van de verbouwereerde voorzitter. ‘Wat moakst mie nou! We kriegen net een telefoontje vanoet 538 das du dood was reden!’. ‘Dat ken nait, anders had ik nait opnom’n ja’, merkte ik nog enigszins gevat op. Maar bij Noordpool was het feestgedruis direct over geweest. ‘Wel dat flikt het…..’
En ik heb ooit eens met een kameraad na een stapavond naar huis moeten lopen vanuit Bedum. Volgens mij was er wat in de sporthal te doen geweest en mijn kameraad wilde bij Cafetaria Koning nog even een patatje scoren. Helaas misten we hierdoor de laatste bus. Dat was nog een hele tippel hoor. Gelukkig kregen we van Onderdendam naar Middelstum nog een lift aangeboden, de rest moesten we zelf weer lopen. Ik geloof dat we wel vier uur onderweg zijn geweest….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan. Hoewel het mij wel heel leuk lijkt om met een luchtballon de lucht in te gaan. Nee, een bijzondere vakantiewens heb ik niet. Vakanties worden altijd in Nederland doorgebracht waarbij de fietsen uiteraard meegaan.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Er schiet mij nog een bijzonder verhaal te binnen trouwens. In 2013 is het mij dankzij Facebook gelukt om in contact te komen met een tiental dienstmakkers waar ik in 1975 mee in dienst gezeten heb. We hebben nu jaarlijks een reünie. In 2015 zijn we bij mijn beste dienstmakker uit die tijd geweest die vervolgens een dag later overleden is. Dat was een hele rare gewaarwording.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een mooi cijfer, ik ga voor een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Pluk de dag en geniet van het leven. Het gaat allemaal zo snel. Straks is het al weer Oud en Nieuw en dan is er weer een jaar voorbij. Carpe diem!