Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Schelte Slager is mijn volledige naam, ik ben geboren op dertien november 1952 in huize Tavenier in Groningen. Ik ben twee maanden te vroeg geboren en woog nog geen kilo toen ik op de wereld kwam. Het was dan ook vrij uitzonderlijk dat ik het toch gered heb, zeker voor die tijd. Maar ik heb nog wel tien weken in het ziekenhuis gelegen alvorens ik naar huis mocht waar ik in een soort van ‘warmhoudbedje’ kwam te liggen. Thuis was in mijn geval Westeremden, de plaats waar ik mijn hele leven gewoond heb.
Ik was telg nummer drie van een ondernemersgezin dat in totaal uit zeven kinderen bestaat. Mijn vader was eigenaar van loonbedrijf Slager in Westeremden. Deze is nog niet zo heel lang geleden opgehouden te bestaan, loonbedrijf Slager is in totaal ongeveer vijftig jaar een begrip geweest in deze contreien. Ik heb op vier verschillende plekken aan de Huizingerweg gewoond en ook op twee adressen aan de Dorpsweg. Inmiddels woon ik al weer een jaartje of vijftien aan de Huizingerweg nummer 36.
Westeremden is een heel mooi dorpje om in te wonen. Dat komt zeker ook door de inwoners. Van groepsvorming is geen sprake en we helpen elkaar waar nodig. Ik zal hier dan ook niet zo snel weggaan, zeker niet nu ik een traplift in huis heb. Anders had ik wellicht op termijn een verhuizing naar Loppersum overwogen, met als voornaamste reden het daar aanwezige voorzieningenpeil.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds 1991 weduwnaar. Dat was het jaar dat ik na acht huwelijksjaren veel te vroeg afscheid heb moeten nemen van mijn vrouw Grietje Leunstra. Ik heb Grietje leren kennen in de zaak in Groningen waar ik vroeger aan het werk was. Zelf werkte ik in de bakkerij, Grietje stond in de winkel. Liefde op het eerste gezicht was het niet, we konden elkaar al wat langer. Tijdens een personeelsfeestje is de vonk overgeslagen.
Op 31 augustus 1983 zijn we getrouwd. In 1984 is Sieto geboren. Hij is getrouwd met Marion en samen hebben ze drie kinderen. Elsbeth is in 1986 geboren. Zij woont samen met Gijsbert en ook zij hebben drie kinderen. Beide gezinnen wonen mooi dichtbij in Westeremden. Ik ben dus de trotse opa van zes kleinkinderen, in leeftijd variërend van twee tot zeven jaar. Dinsdag- en donderdagmorgen komen twee kleinkinderen hier ontbijten en dan breng ik ze vervolgens naar school.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Westeremden, ben ik naar de LTS in Delfzijl gegaan. Eigenlijk wilde ik de koksopleiding doen maar dit vonden mijn ouders te duur. Ik ging altijd met de fiets naar Delfzijl, echter in de koude wintermaanden ging ik met de trein. Ik ben de metaalkant op gegaan maar de opleiding was eigenlijk niets voor mij. Na anderhalf jaar, hield ik het voor gezien. Ik was toen net vijftien jaar. Eigenlijk wilde ik wel in een cafetaria werken, dat leek mij wel mooi werk toe. Een kameraad werkte in Groningen en vlakbij zijn bedrijf, was een soort van cafetaria gevestigd. Hij heeft toen gevraagd of ik daar aan het werk kon.
Ze wilden mij graag even zien en ik weet nog goed dat ik op een dinsdag hier naar toe gegaan ben. De vrijdag er op was ik er al aan het werk. Het was een brood- en banketbakkerij inclusief een automatiek. In het begin hielp ik wel in de winkel mee maar ik was ook vaak bij de kok te vinden ter ondersteuning. Die werd na een jaar ziek en toen stond ik er alleen voor. Ik kon niet alles zelf doen en sommige producten werden vervolgens kant en klaar aangeleverd. Zelf was ik ook druk in de weer om kroketten, eierballen, ja zelfs nierbroodjes te maken.
Maar ik was ook wel in de winkel te vinden om klanten met bijvoorbeeld hun patatbestelling te helpen. Op den duur ging de automatiek weg en hiervoor in de plaats kwam een bruncherie. Ik hielp vervolgens mee in de bediening. ’s Morgens al op tijd tijdens de lunch, ’s middags met de brunch. Al met al heb ik bijna 25 jaar bij deze zaak gewerkt. Een week nadat mijn vrouw was overleden, kwam de mededeling dat er geen werk meer voor mij was en dat ik ontslagen zou worden….
Ik heb toen een half jaar thuis gezeten en wilde graag weer aan het werk. Mijn zus Clara werkte bij Vast Banket in Middelstum en zij heeft een goed woordje voor mij gedaan. Het kon mij niets schelen wat ik moest doen, als ik maar weer aan het werk kon. Bij Vast zochten ze net een schoonmaker en na ongeveer twee jaar bij een uitzendbureau aan het werk te zijn geweest, kreeg ik een vast contract. Vast Banket was een prima werkgever, de bazen hielden rekening met mijn thuissituatie. Ik heb er een mooie tijd gehad.
Daardoor kon ik ’s morgens eerst de kinderen naar school brengen en vervolgens begon ik rond half negen met werken tot een uur of drie, half vier. In de pauze hielp ik mee met het wisselen in de inpakafdeling. Ik heb bij alle lijnen wel staan inpakken, voor ongeveer twee uur per dag. De rest van de tijd was ik bezig met het schoonmaken van de kantines en de kantoren. Ik werkte ook een avond in de week om alle kantoorruimtes goed schoon te kunnen maken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Begin 2007 werd er bij mij longkanker geconstateerd. Een heftige tijd volgde maar gelukkig heb ik het overleefd. Wel is mijn longcapaciteit meer dan de helft minder geworden waardoor het werken steeds lastiger werd voor mij. In 2010 ben ik definitief gestopt, ik was toen bijna 58 jaar. Ik kijk met veel plezier terug op mijn periode bij Vast Banket maar was aan de andere kant blij dat ik er uit kon.
Van een zwart gat was geen sprake. Ik heb me eigenlijk nooit verveeld en doe dat nog steeds niet ondanks het feit dat ik niet zo veel meer kan. Ik mag graag televisie kijken, zit op gezette tijden achter de computer en onderhoud mijn sociale contacten. En ik pas dus regelmatig met veel plezier op mijn jongste kleinkinderen.
Een keer per maand ga ik sjoelen en jeule-de-boulen in het dorpshuis van Westeremden. Ik ben vele jaren penningmeester geweest van de jeu de boulesclub maar hier ben ik vorig jaar mee gestopt. Hetzelfde geldt voor de coördinerende werkzaamheden voor de collecte ten behoeve van de kankerbestrijding.
Wat ik nog bijna zou vergeten te melden is dat ik jarenlang vrijwilliger in Viskenij geweest ben. Op de zaterdagmiddagen was ik altijd in de keuken te vinden om patat en andere snacks te maken. Van 17.00 tot soms wel 21.00 uur waren het altijd drukke tijden en vervolgens moest er nog schoongemaakt worden. Maar het was er altijd heel gezellig!
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. En ik kijk met veel plezier terug op de vakanties met onder andere Jan en Geertje Visser. In het begin reed Jan zelf nog wel eens, naar Praag bijvoorbeeld, later werden het georganiseerde groepsreizen. Onder andere naar het Moezelgebied. Dit jaar zou ik er met mijn zuster op uit gaan met een georganiseerde Zonnebloemreis maar deze reizen waren in de mooie zomerperiode volgeboekt.
En de dieptepunten?
Dit zijn er helaas wel enige geweest. Allereerst natuurlijk het overlijden van mijn lieve vrouw Grietje. Na een ziekbed van twee jaar overleed zij in 1991 aan de gevolgen van kanker. De kinderen waren toen nog maar vier en zes jaar oud en ik stond er qua opvoeding alleen voor. Maar toch hebben ze mij er ook weer doorheen gesleept want ze hadden me nodig en ik kon hierdoor mooi de zinnen verzetten.
Helaas zijn een neefje en nichtje van mij beiden veel te jong overleden ten gevolge van noodlottige ongevallen. Dat heeft ook een grote impact binnen ons gezin en de familie gehad. Toen de kinderen het huis uit waren, werd ik zelf getroffen door longkanker. Hoe heet dat ook al weer, het leven gaat niet altijd over rozen inderdaad…..
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Mijn geheugen laat mij af en toe wat in de steek maar ik kan momenteel erg genieten van het uit eten gaan. Onlangs zijn we nog op stap geweest met al mijn broers en zusters. Dat was lekker én gezellig. Ik heb al mijn hulpverleners ook mee uit eten genomen, in drie etappes. Ik hoef ze maar te bellen of te appen en ze staan voor mij klaar. Met mij naar het ziekenhuis gaan bijvoorbeeld of meehelpen in de tuin.
De lichtere klusjes als het onkruid tussen de tegels vandaan halen, probeer ik zelf altijd wel te doen met een krabbetje. Ik heb vaak genoeg gedacht: ‘Dat du ik nait weer’. Ook door enige valpartijen, maar vervolgens kan ik het weer niet laten.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Met een cruise van de Zonnebloem een weekje door Duitsland varen…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het niet weten. Ik had vroeger graag de koksopleiding gedaan maar daar was helaas geen geld voor. Op latere leeftijd heb ik trouwens nog wel een kokscursus gevolgd en ik hier hiervoor een getuigschrift gehaald.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een zeven. Ondanks vele tegenslagen heb ik toch altijd de kracht ervaren om door te gaan. Mede ingegeven door het geloof.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet van de mooie, kleine dingen van het leven! En langs deze weg doe ik alle oud Vast Banket collega’s de hartelijke groeten. Dat was het wel, ‘Moak der moar een mooi verhoal van!’