Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Geert Schut is mijn volledige naam en ik ben geboren op 17 april 1942 in een huisje met rieten dak vlak bij de kerk in Eenrum. Als telg nummer drie uit een gezin met vijf kinderen waarvan vier jongens. Ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader werkte zijn hele leven voor boeren hier uit de omgeving. Mijn moeder runde het huishouden, zij is niet zo heel oud geworden.
Hierdoor heb ik een paar jaar bij mijn broer in Mensingeweer gewoond. Op dit kort uitstapje naar Mensingeweer na, heb ik mijn hele leven in Eenrum gewoond. Sinds dertig jaar wonen we aan de Mensingerweersterweg nummer twee naast autobedrijf Kamstra met een mooi uitzicht op de landerijen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 29 november 1968 getrouwd met Aaltje Hiltje Kuper uit Overschild. Ik heb haar leren kennen toen ik met een kameraad naar een gymnastiekwedstrijd in Overschild ging. Aaltje deed hier ook aan mee en we raakten aan de praat. Je kunt wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was, ondanks het feit dat ze zeven jaar jonger is dan ik.
Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. Dochter Janet is 48 jaar en woont in Oud Annerveen, een plaatsje vlakbij Zuidlaren. Zij werkt als leerkracht in het onderwijs aan een basisschool. Ze heeft twee zoons. Zoon Alfred is 42 jaar en woont in Eenrum. Hij heeft een zoon en een dochter en werkt in het UMCG. Onze vier kleinkinderen variëren in leeftijd van twee tot veertien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Eenrum te hebben doorlopen, ging ik naar de ambachtsschool (de LTS) in Wehe-den Hoorn. Ik wist eigenlijk in mijn jonge jaren niet goed wat te worden. Na mijn diploma gehaald te hebben, heb ik eerst een tijdje als bijrijder bij zakkenhandel Mulder in Groningen gewerkt. Toen ik mijn rijbewijs en vrachtwagenrijbewijs haalde, mocht ik zelfstandig bij de boeren langs rijden tot aan de Noordoostpolder toe. Ik heb toendertijd menig (zand)zak in handen gehad en vervoerd.
Toen deze werkzaamheden afnamen, kwam ik in de confectie-industrie terecht. Ook hier had ik pech want al deze bedrijven legden het loodje. Gelukkig vond ik hierna in 1972 vastigheid in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Na daar als huishoudelijk medewerker gesolliciteerd te hebben, werd ik aangenomen. Die werkzaamheden waren van korte duur maar ik werd al snel kliniekbediende op het beademingscentrum. Na een reorganisatie kwam ik bij de receptie van de oude Vrouwenkliniek terecht. Ik heb er ook wissel- en nachtdiensten gedraaid.
Bij de receptie verrichtte ik veel administratieve werkzaamheden. En ik bracht en haalde post naar en van andere afdelingen. Ook deed ik wel bloedtransporten en tijdens nachtdiensten dook ik het medisch archief in om gegevens op te halen van patiënten die al eerder in het AZG hadden gelegen. De laatste vijf jaren reed ik rond op een karretje waarbij ik mensen vervoerde die niet zo goed ter been waren. Heel leuk en dankbaar werk om te doen. Dit na aanleiding van een ongeluk tijdens het schaatsen van de Noorderrondritten. Ik was lang uit de roulatie toen ik door een gebroken duim dystrofie kreeg.
Ik heb 32 jaar met veel plezier in het AZG gewerkt. Eind 2004 kon ik met een goede regeling op 62,5 jarige leeftijd met prepensioen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een zwart gat is absoluut geen sprake geweest. Mede dankzij de VV Eenrum waar zowel mijn vrouw als ik heel veel jaren actief voor zijn geweest. Zo was ik bijvoorbeeld 30 jaar consul en ik heb jarenlang de velden klaargemaakt. Ik ga nog steeds elke vrijdag naar het voetbalveld om hand- en spandiensten te verlenen. Daarbij heb ik jarenlang in de elftalcommissie gezeten. In die tijd werden de teamindelingen nog op de dinsdag gemaakt.
Velen kennen mij als scheidsrechter. Ik ben dan ook vijftig jaar als fluitist actief geweest op de noordelijke voetbalvelden. Op 5 mei 2012 beleefde ik met SIOS tegen de Oosterparkers mijn afscheidswedstrijd. Mijn beide kleinzoons waren pupil van de week en daar wist ik niets van. Ik was totaal overrompeld. Burgemeester Rinus Michels was er en ook mijn ‘coach’ Roelf Folkersma. Als clubscheidsrechter ben ik hierna nog enige jaren doorgegaan tot mijn gezondheid het niet meer toeliet.
Naast de fluit heb ik ook regelmatig de vlag gehanteerd. Zo ben ik vijftien jaar als grensrechter actief geweest bij het Eurovoetbal in Haren. Tot mijn 47e want dat was de leeftijd dat je er mee moest stoppen. Ik ben 25 jaar actief geweest bij de plaatselijke EHBO vereniging en help mijn vrouw nu nog wel eens mee, zij is nog steeds vrijwilliger bij Veilig Verkeer Nederland in de afdeling De Marne.
Tuinieren was altijd mijn grote hobby maar ik kan niet zo veel meer in de tuin doen. Gelukkig hebben mijn zoon en schoonzoon de zware werkzaamheden overgenomen. Een beetje licht werk in de tuin doe ik zelf nog. En ik loop dagelijks nog even een rondje door het bos en om een gedeelte van Eenrum. Ik heb een elektrische fiets en ’s avonds en ’s weekends kijk ik vaak naar voetbal op TV.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik op 26 januari 2006 erelid ben geworden van de VV Eenrum. En dat op 20 juni 2015 het kunstgrasveldje van Eenrum de naam Geert Schut Court meegekregen heeft. De door de KNVB toegewezen Gouden Speld wordt ook gekoesterd.
En de dieptepunten?
Mijn moeder mocht niet heel oud worden, ze is overleden aan een tumor in haar hoofd. Zelf was ik toen nog maar 21 jaar. Mijn vader is tachtig geworden, daar kun je meer vrede mee hebben. Wijzelf moeten ook dealen met de nodige mankementen. Zo heb ik drie hartinfarcten gehad en ik ben al diverse keren gedotterd.
Een keer heb ik heel veel geluk gehad. Het fietsen ging al heel zwaar, ik had geihonger en ’s avond voor de buis zakte ik telkens weg. Aaltje vertrouwde het niet en heeft de dokterspost gebeld. Niet veel later stond er een ambulance voor de deur. ‘Ben’n dat zwaailichten?’, merkte ik verbouwereerd op. Na een hartfilmpje gemaakt te hebben, stonden ze mij in het ziekenhuis al op te wachten. Ik had geluk gehad, zo zeiden ze daar, want mijn kransslagader zat voor 99% dicht.
Inmiddels hebben ze bij mij een ICD-kastje aangebracht maar daar heb ik ook al het nodige mee te stellen gehad. Ik geloof dat de ambulance hier vorig jaar wel acht keer geweest is. Ik slik ’s morgens eerst ‘een doos medicijnen’, daar ben ik wel een uur zoet mee. Maar ik ben er gelukkig nog!
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Mijn scheidsrechtershobby heeft mij veel gegeven en tal van anekdotes opgeleverd. Prachtige wedstrijden van het McDonalds regioteam bijvoorbeeld tegen onder andere AEK Athene en Spartak Praag. Een jubileumwedstrijd van Middelstum tegen FC Groningen. Middelstum en De Heracliden waren sowieso verenigingen waar ik graag kwam en waar ze het goed voor elkaar hadden. Bij Middelstum was daar Feike van der Veen die van te voren de spullen al keurig klaargelegd had.
Ik weet nog dat de scheidsrechter van dienst tijdens de wedstrijd Middelstum tegen Stedum niet op kwam dagen. Toenmalig wethouder Schollema belde mij op maar ik had op dat moment geen auto. Dat was geen probleem want ik werd vervolgens gehaald en gebracht.
Ik heb best wel hoog gefloten en kwam door heel Nederland. Met Janet ben ik met de trein naar Oud-Beijerland geweest, dat voelde als een dagje uit. Janet heeft trouwens ook jarenlang gefloten. In Volendam kreeg ik vis mee, keurig ingepakt en wel. Dit heb ik meegenomen naar huis maar volgens mijn vrouw stonk het vervolgens uren in de wind thuis. Ooit moest ik naar Barendrecht en onderweg begon het steeds harder te sneeuwen. Ik heb vervolgens de wedstrijd helaas af moeten lasten.
Toen ik een wedstrijd van IJsselmeervogels floot, moest ik oud profvoetballer Jan de Graaf er noodgedwongen uitsturen. Dat waren toestanden hoor want voor de tuchtzaak moest ik op een doordeweekse avond helemaal naar Amersfoort rijden. Op sommige van die topamateurwedstrijden kwamen wel vijfduizend toeschouwers af.
Incidenten zijn er ook wel geweest. Zo gaf ik tijdens de wedstrijd De Pelikanen-De Fivel de keeper van De Pelikanen rood omdat hij een speler van De Fivel een schop verkocht. Wat ik niet gezien had, was dat die speler de keeper eerst een stomp in de maag gegeven had. De kranten stonden hier vervolgens vol van. KRC tegen Maluku in de 7e klasse was ook een gedenkwaardige wedstrijd. Er werd geschopt en geslagen en ik voelde mij toen zo bedreigd dat ik mij vervolgens in mijn kleedkamer heb opgesloten…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Geen verre reizen maken want we zijn geen vakantiegangers. Wel zijn we op 29 november a.s. vijftig jaar getrouwd. Dit hopen we op zaterdag 1 december met al onze dierbaren te vieren in Hotel Ekamper in Oosteinde. Een hoogtepunt en een mooi jubileum om naar uit te kijken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘’k Zal ’t nait waiten!’. Als ik mijn leven over zou moeten doen, zou ik het waarschijnlijk weer net zo doen. De enige keer dat hier de dakpannen van het huis gewaaid zijn, was tijdens een zware novemberstorm. Met ons huwelijk zit het ook wel goed dus.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een ruime voldoende, doe maar een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat ik nog lang mag blijven leven en daarbij kan blijven genieten van het voetbal kijken. Fox Sport is wat dat betreft een uitkomst en zondags ga ik vaak naar VV Eenrum. Bedankt voor het interview, voor ons een mooie manier om de plakboeken weer eens te voorschijn te halen. Een hobby van Aaltje, zij heeft alle krantenartikelen over mij, de kinderen en VV Eenrum uitgeknipt en in plakboeken bewaard…..