Jawel, ik ga er weer eens lekker voor zitten. Waarvoor? Voor mijn beeldscherm inderdaad zonder flauw idee waar nu eigenlijk over te schrijven. Dat is ergens niet helemaal waar. De afgelopen dagen vlogen wel flitsen door mijn hoofd met eventuele input. Maar dat moet nu samengebald worden. Hoe zou Onderdamster Kees Willemen dat elke dag doen? Die schrijft sinds ik hem enige jaren geleden begon te volgen dagelijks op Facebook een verhaaltje over zijn wandelrondje met de hond. Voor dag en dauw doet hij schijnbaar onderweg de broodnodige inspiratie op….
Het lukt nog steeds hoor, om op commando wat aan het papier toe te vertrouwen. Maar ‘vroeger’ waren er wellicht wat meer interessante onderwerpen voorhanden. Over mijn ouders, over mijn partner, over vakanties en gevolgde opleidingen, over de in het begin moeizame ontwikkeling van de website en de onderneming, over mijn avonturen bij het UWV en natuurlijk over de aardbevingen. Want ik begon met mijn schrijfavontuur vlak na die monsterlijke klap bij Huizinge. Die achteraf veel meer diepgaande gevolgen had dan dat we toen op het moment zelf konden bevroeden….
Aan die aardbevingsproblematiek moest ik onlangs weer denken. We zijn zes jaar na dato en eigenlijk nog geen klap verder qua concrete oplossing over hoe met de versterkingen om te gaan. Ergens geloof ik dat ik gisteren in het hart van het aardbevingsverdriet ben geweest. In Ter Laan zijn inmiddels vier boerderijen tegen de vlakte gegaan, in de meeste gevallen zonder nieuwbouw.
Gelukkig verrijst er op nummer 27 een nieuwe woning als teken van hoop en onverzettelijkheid. Maar wat heeft dit bouwproces bloed, zweet en tranen gekost. Ik werd teruggezogen naar een van de eerste Babbelen met Bert interviews waarin toenmalig secretaris van de Groninger Bodem Beweging Hilda Groeneveld mij voor het eerst confronteerde met was ons allemaal boven het hoofd hing. En we zijn er nog lang niet inderdaad.
Wanneer u dit leest zijn we wellicht de novembermaand al weer ingedoken. Als we die eerst maar weer hebben gehad. Maar daar hoeven we niet bang voor te zijn want de tijd glipt ons toch door de vingers. Dus voor we het weten duiken we feestmaand december al weer in. Alhoewel, na de sombere novembermaand waarin de dagen wel heel snel korter worden en we elk momentje daglicht koesteren is december voor veel mensen toch ook een moeilijke maand. Want wanneer de kerstboom opgetuigd wordt, Sinterklaas uitgezwaaid is en Kerst en Oud en Nieuw naderen dan zijn daar regelmatig de onvermijdelijke herinneringen aan een dierbare die er niet meer is. En dat doet vaak pijn, zelfs al is diegene al heel lang niet meer onder ons.
En dus richt ik mij ook deze dag maar weer op de lichtpuntjes in het verschiet. De Open Coffee Club bijeenkomst bijvoorbeeld die ons op deze laatste woensdag van de maand meeneemt naar het integrerende Noordpolderzijl. Wat zal daar allemaal te doen zijn tijdens deze periode van het jaar? Of op de Noordelijke Promotiedagen in Martiniplaza waar de nieuw te vormen gemeente Het Hogeland zich presenteert waardoor ik maar zo een lezing van Andre Kuipers bij mag wonen. De man die de aarde vanuit een heel ander perspectief gezien heeft. Ook dat is een mooi vooruitzicht.
Dat zijn inderdaad de lichtpuntjes die je door deze dagen trekken. Ik verheug me al weer op de zomermaanden wanneer ik er in alle vroegte op een doordeweekse dag er op uit trek met de fiets om noordelijk Groningen te zien ontwaken. Om me te vergapen aan ons prachtig gebied, mooie vergezichten, prachtige dorpjes en zijn of haar veerkrachtige inwoners. Tot die tijd kruipen we vaak wat dichter tegen elkaar aan en storten we ons op mooie activiteiten in het verenigingsleven die gelukkig altijd nog voor leven in de brouwerij zorgen.
We komen er dus wel weer doorheen hoor. Eens komt de lente weer met al haar pracht. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Tot die tijd is het doorbijten geblazen….