Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Roelf Jan Haan, maar iedereen kent mij als Roelf Haan. Ik ben geboren op 14 mei 1949 in de Radijsstraat, gelegen vlakbij het Stadspark in Groningen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier jaar was. Ik was destijds enig kind in een arbeidersgezin. Ik ben toen met mijn moeder in Den Andel gaan wonen. Zij is opnieuw gaan samenwonen en mijn stiefvader was weduwnaar van twee overleden vrouwen. En zo kon het gebeuren dat ik opgegroeid ben in een gezin met ‘vier verschillende soorten kinderen’.
Na in 1972 getrouwd te zijn, volgde een verhuizing naar Rasquert. We huurden een heel klein huisje waarbij de WC nog zo’n tobconstructie was in een oud schuurtje. Dit is toen eerst aangepakt en door deze nieuwe WC ging de huur van drie naar vijf gulden in de week. In 1973 volgde een verhuizing naar Spijk en vervolgens zijn we in 1975 in Uithuizermeeden terechtgekomen, aan de Torenstraat.
Waarom het Meij geworden is? Het huis stond ons beiden aan, het was zo’n mooie, statige herenhuis. In 1998 volgde nog een keer een verhuizing naar Rensumapark nummer 23. We wonen met heel veel plezier in Uithuizermeeden, bovenal een gezellig dorp waar veel georganiseerd wordt. Wel is het jammer dat het winkelbestand afneemt.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 28 april 1972 getrouwd met de uit Westernieland afkomstige Janny Borgman. Ik heb haar leren kennen in de jeugdsoos in Baflo waarbij bij mij de vonk eerder oversloeg dan bij haar. Toen zij met een vriendin op vakantie was in Spanje, bleek ze mij toch wat te missen. Toen ging het vervolgens snel en dik een jaar later zijn we getrouwd.
In 1973 is Berry geboren, hij woont nog steeds in Uithuizermeeden. Twee jaar later volgde Arnold die tegenwoordig in Zuidhorn woont. Beide zoons hebben twee kinderen gekregen waardoor wij nu opa en oma zijn van vier kleinkinderen, in leeftijd variërend van zeven tot zeventien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb de lagere school in Den Andel doorlopen en ging vervolgens naar de LTS in Groningen. Daar heb ik voor de timmerrichting gekozen. Op mijn 16e heb ik mijn diploma gehaald en ben vervolgens in de winkel- en horecabetimmering terechtgekomen. Het was in de tijd dat de kleine kruidenier steeds meer verdween en hiervoor in de plaats kwamen de zelfbedieningswinkels. Ik beleefde hierin twee jaar lang een mooie tijd en kwam de hele provincie door.
Na op 18-jarige leeftijd mijn rijbewijs gehaald te hebben, ging ik bij Musters Meubelen aan het werk die in de Ebbingestraat zaten. Ik repareerde en bezorgde meubels om vervolgens bij Van der Roest Verhuizingen in Holwierde terecht te komen. Bij Musters wilden ze me echter graag weer aan het werk hebben en vervolgens ben ik teruggegaan. Maar ik vond daar niet meer wat ik achtergelaten had en Van der Roest wilde mij graag weer terug hebben. Daar ben ik uiteindelijk bedrijfsleider geworden.
Na nog een kort uitstapje naar Hoek Groningen, besloot ik in 1979 te solliciteren naar de functie van buschauffeur bij de Gado in Groningen. In eerste instantie werd ik afgewezen, ze vonden mij te dik. Dat vond ik heel raar want ik zag dikkere buschauffeurs rondrijden. Afijn, niet veel later werd ik opgebeld of ik niet alsnog bij ze aan het werk wilde. Maar we hadden toen net een vakantie naar Zwitserland geboekt. Na deze vakantie ben ik bij de Gado in dienst getreden.
Ongeveer twintig jaar later werd de Gado Arriva en rond 2009 ontstond Qbuzz. Vanuit standplaats Uithuizen heb ik hier tot mijn 65e gewerkt. Ik heb op de bus een mooie tijd beleefd met routes naar bijvoorbeeld Zoutkamp, Winschoten, Delfzijl, Groningen, Assen en Gieten. Al met al met ben ik 35 jaar buschauffeur geweest zonder al te veel trammelant mee gemaakt te hebben met de passagiers.
Maar afkomstig uit het bedrijfsleven met lange werkdagen, kon ik maar niet wennen aan de hoeveelheid vrije tijd die ik kreeg. En dus kluste ik hobbymatig bij. Keukens plaatsen bijvoorbeeld maar ik hielp ook mee met het verbouwen van woningen. Zo heb ik ook menig uurtje meegeholpen toen ons huidig huis gebouwd werd. Wanneer ik een vroege dienst op de bus moest draaien, ging ik vervolgens even op de benedenvloer een tukje doen en vervolgens begon ik weer te werken……..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2014 kon ik dus met pensioen maar daar ik een bezige bij ben, was thuiszitten geen optie. Eerst bezorgde ik auto’s en vrachtwagens door heel Nederland. Daar ben ik inmiddels mee gestopt. Mede ingegeven doordat Ebel Kremer mij gevraagd heeft of ik niet op basis van oproepkracht bij hem aan het werk wilde bij Uitvaartzorg van Stad tot Wad. In het begin was ik drager, later werd ik chauffeur. Inmiddels help ik ook mee met bijvoorbeeld het afleggen.
En dus kan het maar zo gebeuren dat ik er ’s nachts uitmoet. Maar dat vind ik geen probleem. Als ik alles geweten had, was ik twintig jaar geleden al in de uitvaartzorg gegaan. Ik vind het mooi en dankbaar werk en het geeft mij veel voldoening wanneer alles verloopt zoals de nabestaanden het voor ogen hebben.
Klussen is inderdaad mijn grootste hobby maar ik ben gestopt met de echt grote projecten. Ik het verleden heb ik zo’n twintig jaar gezongen in het mannenkoor en ben (bijna) twee periodes diaken geweest in de gereformeerde kerk.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. En het hernieuwde contact met mijn biologische vader. Dat behoeft enige uitleg. Na de scheiding van mijn ouders, heb ik aanvankelijk helemaal geen contact meer met mijn vader gehad. Wel kwam ik er op den duur achter dat hij waarschijnlijk in een flat in Groningen woonde. In 1975 zijn Janny en ik op een dag naar de flat toe gereden. Omdat we niet zeker wisten of mijn vader hier ook daadwerkelijk woonde, is Janny naar boven gegaan.
Na aangebeld te hebben, deed mijn vader zijn nieuwe vrouw open. Toen Janny het verhaal uitgelegd had, barstte ze in tranen uit. Ze wist inderdaad van mijn bestaan af en nodigde ons uit binnen te komen. Mijn vader kwam pas later binnen en hij herkende mij eerst niet. Toen ik mij als zijn zoon voorgesteld had, werd ook hij heel emotioneel. Gelukkig hebben we daarna nog twintig jaar een heel goede band met elkaar gehad. Samen met mijn halfbroer heb ik bij hem in het verzorgingstehuis gewaakt tijdens zijn laatste levensuren….
En de dieptepunten?
De 25 jaar dat ik geen contact met mijn vader gehad heb, beschouw ik als verloren jaren. Er komt nog een moment naar boven en dat was tijdens mijn diploma-uitreiking op de LTS. Eigenlijk kende iedereen bij daar als ‘die jongen van Dijkman’, want zo heette mijn stiefvader. Toen ik naar voren moest komen, riepen ze echter mijn echte naam: Roelf Haan. Ik voelde de ogen van al mijn verbaasde medeleerlingen in mijn rug prikken toen ik naar voren liep.
Waarbij ik direct aan wil tekenen dat ik een uitstekende band met mijn stiefvader heb gehad. Dat heb ik ook tegen mijn echte vader gezegd: ‘Wat stiefpa veur mie doan het, dat hadd’n joe nait beter doan kenn’n!’ Ergens is dat ook wel een troost voor ons beiden geweest.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ooit ben ik eens met de bus door de spoorbomen gereden omdat de remmen het niet meer deden. Dat was in Uithuizen, ter hoogte van Hamminga Bouw. Volgens mij ben ik nog net over het spoor geschoten vlak voordat de trein er langs denderde. Maar dat weet ik niet zeker meer want ik was helemaal van slag. Dat had inderdaad heel anders af kunnen lopen….
Ach ja, je maakt wat mee op de bus. Als alle bedreigingen die ik naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen uitgekomen waren, was ik allang dood geweest. Maar ergens heb ik nooit serieuze problemen gehad, dat was bij andere buschauffeurs wel anders. Daarbij heb ik ook wel wat inlevend vermogen, denk ik. Weekendpassagiers in de nachtelijke uurtjes maken vaak wel wat meer lawaai maar ik had dan vaak zoiets van, ik ben zelf ook jong geweest……
Zo ben ik eens op een zaterdagnacht in het gehucht Fraamklap bij Middelstum gestopt omdat de hele ‘brut’ op de achterste rij moest plassen. Zij stonden vervolgens broederlijk in een rij in de berm hun behoefte te doen. Toen ze in Uithuizen uitstapten, hebben ze al hun kleingeld bij elkaar geschraapt en dit aan mij gegeven. Zo kan het dus ook, haha…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou graag nog naar vrienden in Canada en Zwitserland willen gaan maar ik zie hier ook wel tegen op. Janny heeft al twee keer een hartstilstand gehad en heeft inmiddels een pacemaker. Tijdens een vakantie op het Griekse Kos kreeg ze eens hartritmestoringen. Dat werd een bijzondere ervaring in het ziekenhuis. Ze lag op een grote zaal waar schilders gewoon aan het werk waren. De cardioloog bleef ’s avonds gewoon aan bed zitten en het was er behoorlijk smerig op de zaal.
Zoiets hopen we dus niet nogmaals mee te maken. Maar volgend jaar gaan we naar Duitsland op vakantie en dan is het vervolgens nog maar een klein stukje naar Zwitserland. Janny zegt wel eens dat ik alleen naar Canada moet gaan maar daar heb ik weinig trek in.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik niet eerder in de uitvaartzorg ben gaan werken, daar had ik twintig jaar geleden al mee moeten beginnen. Maar ik hoop dat ik dit werk nog enige jaren mag doen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een acht, een tien moet je nooit geven….
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alle belangrijke zaken uit mijn leven wel behandeld. Langs deze weg wil ik nog wel even een beetje reclame maken voor het Open Huis van Uitvaartzorg Van Stad tot Wad. Het is dit jaar namelijk vijftig jaar geleden dat Ebel zijn vader in de uitvaartwereld begon. Op zondag 28 oktober komt de Belgische professor Manu Keirse naar Uithuizen. Hij is klinisch psycholoog en de specialist in rouw(verwerking). Je kunt je hiervoor nog aanmelden….. Open Huis