Dinsdag 2 oktober toog ik vol verwachting naar het bedrijfspand van (Koos) Linstra Bedrijfsadvies en E-ventive van Eling Zuidhof. Op het programma stond een netwerkborrel, georganiseerd door de Handelsvereniging Middelstum. De vereniging die de laatste jaren door een hernieuwd bestuur nieuw leven ingeblazen is en van veertig naar vijfenzestig leden is gegroeid. Deze avond zou ‘opgeleukt’ worden door een gastspreker. Over wie en waarom, daar deed het bestuur nogal geheimzinnig over. ‘Moar most zeker eem komm’n, het ken veur die wel ains interessant wez’n’, aldus Ite. En interessant, dat werd het!
Na een korte introductie van voorzitter Evenhuis en penningmeester Linstra werd het woord gegeven aan Edwin de Wolf. Niet veel later hingen we ademloos aan zijn lippen. Edwin nam ons eerst mee in zijn familiegeschiedenis. Opa en pa waren beiden militair en Edwin volgde hun voorbeeld. Opgegroeid vlakbij de kazerne in Ermelo, werd het beroepsmilitair zijn hem met de paplepel ingegoten. Maar wat blij was hij, toen hij uiteindelijk op de Koninklijke Militaire School in Weert werd toegelaten.
Na de rode baret in Schaarsbergen en de zware commandotraining in Roosendaal (alleen daarom heb ik al diep respect voor hem) te hebben gehaald, mocht hij zich tot onderofficier laten kronen. Hij kreeg een tiental jonge militairen toebedeeld en draaide diverse grote oefeningen in heel Europa. Toen op de Balkan de pleuris uitbrak, werd Dutchbat ingeschakeld. Edwin ging met zijn mannen in 1994 op 24-jarige leeftijd naar Srebenica. Jong, volop in het levend staand, bruisend van de energie en vastberaden om de missie tot een goed einde te brengen. Onverschrokken maar toch ook wel enigszins bezorgd over hoe hij onder gevechtshandelingen zou functioneren. Lukte hem dan ook om de rust te bewaren?
De eerste sarrende activiteiten van de Serven werden belicht, gevolgd door de eerste beschieting. De ontlading in de vorm van een lachsalvo die volgde toen ze weer in veiligheid waren maar ook de voldoening dat de jarenlange trainingen tot in den treure doorgevoerd hun vruchten hadden afgeworpen en dat alles ging volgens protocol. We werden zo het verhaal ingezogen dat we de enorme klap en de afgrijselijke pijn bijna voelden toen Edwin vertelde dat hij op een bermbom was gaan staan. Van zijn linkerbeen was weinig meer over, een scherf had een slagaderlijke bloeding in zijn arm veroorzaakt en de trillende handjes van de hospik beloofden weinig goeds. Een blinde paniek maakte zich van hem meester….
Uiteindelijk lukte het zijn mannen om hem met een geïmproviseerd brancard in veiligheid te brengen. Een barre tocht van drie uur waarbij Edwin nog steeds bloed verloor. Vervolgens werd hij met een Rode Kruis tank afgevoerd, daarbij helse pijnen doorstaand. Om vervolgens in een militair revalidatiecentrum in Nederland opgenomen te worden. De artsen gaven direct al aan dat ze wel een jaar met de revalidatie bezig zouden zijn. Sergeant de Wolf gaf te kennen dat hij zijn mannen over enige maanden staand op Schiphol wilde verwelkomen. Toen ze terugkwamen zag hij de persoonlijke groei bij zijn mannen die heel wat hadden doorstaan. Hij verontschuldigde zich bij zijn kapitein omdat hij vond dat hij had gefaald. Fysiek en mentaal was de bodem van de put bereikt…..
Toen hij een marinier leerde kennen die helemaal verlamd was, ging de knop om. Hij kon zich tenminste nog bewegen en zijn armen gebruiken. Hij noemde nog een inspirerend voorbeeld en dat was Douglas Bader. Een Engelse piloot die in de Tweede Wereldoorlog zijn beide benen kwijtraakte maar toch met twee houten benen een van de beste gevechtsvliegers van Engeland werd. Een man waar de Duitsers groot respect voor hadden.
Edwin leerde zich nieuwe doelen te stellen. Hij rondde in 4,5 jaar een HBO afronding af en werd hoofd van een afdeling die gewonde militairen op allerlei fronten weer op de been zou helpen. Én hij ging sporten. Met slechts een been beklom hij een van de meest indrukwekkende bergpuisten van Europa. En hij won eind vorig jaar brons tijdens de Invictus Games. Deze games zijn een initiatief van de Britse prins Harry waarbij 500 militairen uit 18 landen in wedstrijdverband strijden om de prijzen in elf sportonderdelen. Alle deelnemers die deelnamen zijn in hun diensttijd psychisch of lichamelijk gewond geraakt.
We zagen het filmpje waarin hij zich na de finish uitgeput op de grond liet vallen, waarna hij werd geknuffeld door zijn vrouw en dochter. Met een eindsprint van 50 (!) kilometer per uur had hij zijn naaste belagers achter zich gelaten. De toenmalige kapitein vanuit zijn Srebenicatijd was met hem mee gereisd naar Toronto. Wat volgde was een emotionele ontlading van beide mannen en de vaststelling van de kapitein dat Edwin er weliswaar afgepeigerd maar toch een stuk beter uitzag dan 23 jaar geleden. De cirkel was rond….
We hadden vol ontroering naar zijn verhaal zitten te luisteren en moesten even slikken toen Koos hem een presentje overhandigde met slechts de korte woorden dat hij diep respect voor hem had. Het was inderdaad tijd voor een biertje. Want klagen en zeuren kunnen we natuurlijk als de beste maar van dit verhaal kunnen wij ook het nodige leren. Want waar een ondernemerswil is, daar is ook een weg….
Ondanks al dit moois kon ik het toch niet laten om thuis nog even naar de tweede helft van Bayern München – Ajax te kijken. Niets is onmogelijk voor hen die willen en ik genoot eindelijk weer met volle teugen van de godenzonen die het machtige Bayern bij tijd en wijle wegspeelden. Een prachtige afsluiting inderdaad van een meer dan geslaagde avond. Edwin, Koos, Eling en het bestuur van de handelsvereniging, hartelijk dank hiervoor!