Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Jannie Bos, geboren op zestien maart 1954 in Stedum. Als tweede telg uit een arbeidersgezin die in totaal uit vijf kinderen bestaat. Marten van Cafetaria Shoppyland is mijn oudere broer. Verder heb ik nog twee broers en een zus. Mijn vader is zijn hele leven arbeider geweest bij diverse bedrijven en instellingen waaronder de melkfabriek en Douwe Egberts. Zijn laatste werkzame jaren heeft hij in het RKZ doorgebracht, het Rooms Katholiek Ziekenhuis in Groningen.
Ik heb mijn hele leven in Stedum gewoond. Geboren achter de gereformeerde kerk, al op jonge leeftijd verhuisd naar de Bedumerweg tegenover het Joods kerkje daar waar nu de ingang naar het voetbalveld ligt. Op zesjarige leeftijd volgde een verhuizing naar de Weemweg, de nieuwe huurhuizen waren hier net klaar. Na getrouwd te zijn, ging ik op twintigjarige leeftijd op Weemweg 2 wonen. Daar hebben we elf jaar doorgebracht. Inmiddels woon ik al weer 33 jaar met heel veel plezier aan de Stationsweg in Stedum. Ik hoef niet zo nodig meer weg. Ik heb hier mijn werk en geniet regelmatig van het mooie uitzicht achter het huis.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik woon sinds 2011 alleen, in 2012 volgde de officiële scheiding. Maar ik ben wel de trotse moeder van twee kinderen. Zoon Ron is 39 jaar en woont samen met Sanne in Winsum. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en samen hebben ze twee kinderen gekregen. Zoon Liam is vier en dochter Eline twee jaar oud.
Dochter Tanja woont in Groningen, ze is 33 jaar. Ze werkt als communicatiemedewerkster bij een onderwijsondersteunend bureau in Drachten. Tanja is begin dit jaar getrouwd op Ameland met Wouter. Een prachtige dag. Het weer werkte in april zo mee dat ze op het strand getrouwd zijn.
Wat is uw voormalig beroep?
Mijn jonge jaren heb ik op de gereformeerde lagere school doorgebracht. Daarna volgde de MULO in Bedum. Ik wist al heel vroeg dat ik op kantoor wilde werken. Na op 16-jarige leeftijd mijn diploma gehaald te hebben, kon ik bij de gemeente Groningen aan de slag op de afdeling Bevolking. Hiervoor moest ik eerst een typetest afleggen en mijn score was zo hoog dat ik gevraagd werd om voor de gemeentelijke sociale dienst aan de slag te gaan. Die zat toen nog op de Radesingel.
En daar heb ik vier, vijf jaar lang een geweldige tijd gehad. Ik had zeer afwisselend werk en heb als manusje van alles verschillende werkzaamheden verricht. Ik deed er receptiewerk, hielp mee in de postkamer en wanneer de kantinebaas ziek was, mocht ik zijn werk overnemen.
Na getrouwd te zijn, wilde ik niet meer fulltime aan het werk. Daardoor kwam ik voor halve dagen bij Ago-verzekeringen op de volledig geautomatiseerde typekamer terecht. Hiervoor mocht ik zelfs een cursus volgen bij IBM in Utrecht. Maar na drie van de vijf cursusdagen kon ik al thuisblijven. Ik vond het zo interessant dat ik het veel sneller oppikte dan de rest. Leuk werk dus maar ik vond dat ik te veel tijd kwijt was aan het reizen. De treinen reden toentertijd maar een keer per uur.
Vervolgens ben ik eind jaren zeventig bij de Rabobank in Stedum aan de slag gegaan. Ik verrichtte daar veel administratief werk maar ging ook als baliemedewerker aan de slag. Jan van Heerde kwam toen net over vanuit Apeldoorn en hij werd in Stedum ingewerkt. Hierdoor mocht ik mijn opleiding in Ten Boer doen. Toen de kinderen kwamen, ben ik een tijdje gestopt met werken. Toen Tanja echter vier jaar werd, ging het steeds meer kriebelen.
Op den duur kon ik als oppasmoeder terecht bij het hoofd van de christelijke school. Het gezin had twee kleine kinderen en ik kon de zorg mooi combineren met de opvoeding van mijn eigen kroost. Toen het echtpaar verhuisde, moest ik wat anders zoeken. En dus ging ik op vrijdag en zaterdag bij Jannes Stokebrook in zijn slachthuis en slagerswinkel aan het werk als schoonmaakster. Vervolgens kreeg ik weer een oppasklus bij de familie Groenendaal waarna weer een schoonmaakklus volgde bij de dominee.
Toen ik eens bij Super de Boer in Bedum kwam, zag ik dat ze daar caissières zochten. Ik zei toen tegen mijn dochter van veertien dat ze daar over enige jaren wel aan het werk kon. Toen ik thuis kwam, had ik zoiets van dat ik dit werk zelf ook wel kon gaan doen. Vervolgens ging het snel en ik heb al met al tien jaar bij Super de Boer gewerkt als kassamedewerkster maar was ook wel op de brood- en vleeswarenafdeling te vinden.
Vervolgens werd ik in 2007 gastouder bij de familie Slager en ik kreeg daar de zorg over hun drie dochters. In 2012 heb ik mij als gastouder ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik ben dus eigenlijk een soort van zzp-er. De ouders komen vaak bij mij via mond-tot-mondreclame.
Ik heb een opleiding moeten volgen en ben al enige jaren gecertificeerd voor dit prachtige werk van gastouder. Ik lig vaak in een deuk om mooie uitspraken van de kinderen en hou zelf ook wel van een dolletje. Dat wordt gewaardeerd want regelmatig vragen de kinderen of ze al een uurtje eerder bij mij mogen komen. Sinds het begin van dit jaar werk ik vier dagen in de week. Ik kan nu mooi op vrijdag de boodschappen halen en het huis schoonmaken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet nog ongeveer twee jaar aan het werk, dan krijg ik mijn pensioen. Ik ben nog lang niet van plan om te stoppen met dit prachtig werk. Het is bijzonder en een hele eer dat ouders hun mooiste en grootste bezit aan mij toevertrouwen. Daar wil ik nog zo lang mogelijk van genieten. Ik vind breien wel leuk werk om te doen maar de tuin vereist ook de nodige tijd.
Verder houd ik van legpuzzels maken en haken. Ik mag graag achter de computer zitten, onder andere om de administratie te regelen. Dit doe ik meestal in de avonduren. Momenteel doe ik een online cursus “meldcode kindermishandeling en huiselijk geweld”.
Vroeger heb ik het nodige bestuurswerk gedaan. Zo heb ik van 1993 tot 1997 in het schoolbestuur gezeten. Ook ben ik vier jaar secretaris geweest bij VV Stedum en ik heb twee termijnen meegedraaid in de feestweekcommissie ‘Op goud geluk’. De eerste periode was van 1977 tot 1992, ook daar was ik secretaris. Ook in 2014 en 2016 was ik van de partij.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en kleinkinderen. En ik kijk met veel plezier terug op mijn trouwdag. Ook op die van mijn dochter trouwens. Vooral omdat het huwelijk op mijn lievelingseiland Ameland plaatsvond. Het eiland waar ik al 32 jaar op vakantie ga. Altijd naar Camping Duinoord, deze ligt vlak bij de zee. Daar kom ik helemaal tot rust.
En de dieptepunten?
Ik heb de scheiding als een verschrikkelijke tijd ervaren. Ik zag hem niet aankomen en dan komt er zoveel op je af. Gelukkig klim ik langzaam maar zeker uit het dal.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Over deze vraag ben ik met zoon Ron al flink aan het brainstormen geweest maar dat was nog niet zo eenvoudig. Ik doe wel veel maar spring niet zo maar in het diepe en denk vaak goed over de dingen na. Toen ik bij de sociale dienst aan het werk ging, moest ik om 09.00 uur beginnen. Een sleutel had ik nog niet en ik zorgde dat ik op tijd aanwezig was. En zo stond ik buiten in de rij met de overige ‘cliënten’ te wachten. Gelukkig kreeg ik van de portier toestemming om naar binnen te gaan. Een sleutel voorkwam dat dit mij nogmaals is opverkomen.
Zo heb ik toch nog heel wat klusjes gedaan. In mijn MULO tijd ging ik bijvoorbeeld elke vrijdag met de plaatselijke groenteboer mee om te venten in Groningen. Dat kon mooi want ik was die dag altijd vrij van school.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bucketlist maar een stacaravan op Ameland en daar vervolgens een hele zomer mogen doorbrengen, dat zou fantastisch zijn. Maar ik ben niet veeleisend hoor, gezond blijven is mijn grootste wens.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, ik zou het zo weer op dezelfde manier overdoen. Ik geniet nu van het gastouder zijn, dat is zo leuk werk. Daarbij is stil zitten niets voor mij, ik moet altijd wat omhanden hebben.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Enige jaren geleden zou ik een lager cijfer gegeven hebben maar noteer nu maar een acht. Ik heb leren relativeren en weet dat er genoeg mensen zijn die het minder hebben dan ik.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Poeh, daar heb ik niet zo over nagedacht. Maar wie goed doet, goed ontmoet. Het geeft mij een voldaan gevoel wanneer ik iemand kan helpen. Als ouders bijvoorbeeld onverwacht weg moeten. Eén belletje en ze kunnen de kinderen bij mij kwijt. Ach, dat vind ik heel normaal om te doen. Mocht de tijd daar zijn dan wil ik graag iets kunnen betekenen voor ouderen. Die dankbaarheid die je daar voor terug krijgt is met geen pen te beschrijven.