Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Luit Timmer, (bloedbank)vrachtwagenchauffeur en asfalteerder

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Luitje Timmer maar iedereen noemt mij Luit of Luut. Ik ben op dertig december 1939 geboren in Stedum, aan de Lellensterweg. Als oudste telg van een gezin met vijf kinderen. Ik heb nog twee broers en twee zussen. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en richtte in de dertiger jaren zijn eigen transportonderneming op. Hiermee was mijn kostje ook gekocht.

Ik heb heel lang in Stedum gewoond aan de Lellensterweg, ook na ons trouwen. Mijn ouders woonden in het achterste gedeelte van het huis, wij in het voorste gedeelte. Alvorens in 1978 een eigen huis te kopen aan de Borgweg, hebben we nog een tijdje aan de Singel gewoond. Dit was in de jaren dat mijn jongere broer het bedrijf overnam. Sinds 2002 wonen we op dit magnifiek plekje in Bedum, aan de Sint Hubertusholt. We zijn helemaal ingeburgerd in Bedum en ik ben er volop actief in het vrijwilligerswerk.

Wat is uw burgerlijke staat?

In 1957 leerde ik Hennie Ruiter uit Noordwolde kennen. Ik was bevriend met de inmiddels overleden Jan Kampen uit Middelstum en zijn zuster had verkering met een broer van Hennie. Jan en ik gingen ’s zondags wel eens op de fiets naar Noordwolde en van het een kwam het ander. Vijf jaar na de eerste ontmoeting zijn we getrouwd, inmiddels al weer 56 jaar dus.

Dit huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken, één zoon en twee dochters. Jan is helemaal in het Zuid-Limburgse Gulpen terechtgekomen. Hij is 54 jaar en ambulancechauffeur. Onze dochter Margreet woont in Bedum, is 50 jaar en werkt bij Certe voor de trombosedienst. Hilda is twee jaar jonger en woont in Uithuizen, zij werkt in het UMCG. We zijn de trotse grootouders van acht kleinkinderen, in leeftijd variërend van ongeveer acht tot dertig jaar. Die leeftijden hoef ik ook niet exact te weten toch, het verandert toch voortdurend…. 

Wat is uw voormalig beroep?

Luit Timmer met zijn vader

Na de lagere school ben ik nog twee jaar naar de ambachtsschool in Appingedam geweest. Daarna heb ik drie jaar gewerkt bij de Groningse autozaak/garage Fongers. Het leek mijn vader ideaal dat ik veel over de reparatie van auto’s en automotoren zou leren, daar had ik later alleen maar profijt van. Dat was ook zo, ik kwam bij Fongers op de dieselafdeling terecht. In die tijd heb ik ook mijn twee (vrachtwagen)rijbewijzen gehaald, dat kostte mij zestig gulden. Omdat ik bij Fongers werkte, kreeg ik korting.

Op achttien jarige leeftijd ben ik eerst een jaar met mijn vader meegereden op de vrachtwagen. Pa kocht er toen een oude truck bij die helemaal gereviseerd moest worden. Dat was een mooi klusje voor mij en dit revisiewerk deed ik bij Bulthuis in Noordwolde achter in de grote schuur. Op die manier kon ik niet veel later op mijn eigen, gereviseerde vrachtwagen rijden. We vervoerden dakbedekkingmateriaal en vaten teer door heel Nederland. In de wintermaanden had ik het zo mogelijk nog drukker met het vervoer van iepbomen. Deze werden aan de grens overgeladen om vervolgens naar Duitsland en Zweden getransporteerd te worden.

Toen ik een jaar of 25 was, kreeg ik een sproeitank op mijn vrachtwagen waarmee ik de teervaten kon vullen. Dit leek mijn broer, die inmiddels ook voor pa reed, ook wel wat. Toen ik een keer met mijn broer mee ging met een vracht van 30 ton teeremulsie naar Texel, bleek de man die het teer moest versproeien ziek te zijn. En zo moest ik dus sproeien en voor een eerste keer ging het mij goed af.

We deden als transportbedrijf heel veel voor Smid en Hollander uit Hoogkerk en zij hadden een enorm tekort aan sproeiers. Ze hadden wel gehoord dat ik dit werk op Texel had gedaan en stuurden mij met een vracht teer naar Rotterdam. Daar aangekomen werd mij medegedeeld dat ik deze vracht zelf moest versproeien. De man die het resultaat moest beoordelen vond dat ik het geweldig had gedaan en zo werd ik maar zo asfalteerder.

Dit werk heb ik van mijn 25e tot mijn 38e gedaan. Ik vond het geweldig werk en het verdiende heel goed maar ik maakte hartstikke lange dagen. Na het sproeien moest ik vaak een nieuwe vracht teer ophalen. Wanneer we in Zeeland aan het werk waren, vlogen we ’s avond nog naar Amsterdam om nieuwe voorraad op te halen. Om twee uur ’s nachts gingen we dan slapen om vervolgens om vijf uur ’s morgens weer aan het werk te gaan. Ik was door de week nooit meer thuis, mijn vrouw heeft de kinderen in haar eentje opgevoed. Ik heb in die tijd regelmatig geroepen, ‘dit werk hou ik nooit lang vol’.

Zaterdags op het voetbalveld kwam ik regelmatig de Stedumer melkboer Jan Swier tegen. Op een dag gaf hij aan dat hij als melkboer zou stoppen en in het ziekenhuis ging werken. Dit ging hem goed naar de zin. Ik had toen al wel eens bij hem aangegeven dat wanneer ze nog iemand nodig hadden, dat ik wel belangstelling had. Jan kwam op den duur bij de bloedbank terecht en daar zochten ze nog een nieuwe chauffeur. Ik was wel eens een dag met hem mee geweest en het voelde net alsof ik op visite ging, het was zo ontspannend werken.

In februari moest ik op gesprek komen en eigenlijk moest ik per 1 mei beginnen. Maar dat kon ik mijn broer, die net een nieuwe truck had gekocht, en Smid en Hollander niet aandoen want in de zomermaanden hadden ze het smoordruk. Ik heb toen kunnen regelen dat ik per 1 oktober bij de bloedbank in dienst kwam. Ik transporteerde bloed door heel Nederland, een prachtige job. Financieel ging ik er echter wel behoorlijk op achteruit en om dit te compenseren hebben mijn vrouw en ik nog tien jaar de lagere school in Stedum schoongemaakt.

Bij de bloedbank regelde ik op den duur van alles, van inkoop tot magazijnwerkzaamheden. Toen ik een jaar of 53 was, werd ik hoofd van de distributie. Dit heb ik in eerste instantie tot mijn zestigste gedaan, toen kon ik er met een goede regeling uit. Maar omdat er net iemand overleden was, ben ik een half jaar door gegaan. Toen was er echter nog een groot tekort aan chauffeurs en ben ik nog anderhalf jaar met een 0-uren contract aan de slag gegaan.

Om vervolgens nog vier jaar mijn broer mee te helpen die zijn vrachtwagen soms stil moest zetten omdat hij geen sproeier meer kon vinden. Ik had nog wel een jaar door willen gaan maar mijn broer was er zat van en hij stopte er mee toen hij met pensioen kon. Toen zat mijn werkzame leven er ook op, ik was 66 jaar.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Maar stilzitten kan ik niet, ik kom nog steeds tijd tekort. Gisteren ben ik net weer voor de kerk bij Scholma druk bezig geweest om reclamemateriaal in te pakken. Dit is vrijwilligerswerk inderdaad, de opbrengst is voor de gereformeerde kerk hier in Bedum. Fietsen en voetballen zijn mijn grote hobby’s. Ik ben nog steeds lid van VV Stedum, al bijna 70 jaar. Ik heb er gevoetbald, werd later elftalbegeleider en heb er in het bestuur gezeten. Voor de club een reden om mij erelid te maken.

Bij SV Bedum regel ik nu het oud papier en ik zit met een groot aantal vrijwilligers in de onderhoudsploeg. Reclameborden vervangen en schoonmaken bijvoorbeeld maar ook een nieuwe Club van 100 kast timmeren of de presentatiegids rondbrengen. En elke zaterdag ga ik met de harde kern supporters met het eerste elftal mee, het maakt ons niet uit waarheen. De rest van de tijd breng ik in de tuin door of met het onderhoud aan ons huis.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

De geboorte van onze drie kinderen en we genieten ook enorm van onze kleinkinderen. Elke woensdag zijn we al om 07.00 uur in Uithuizen te vinden om daar op onze kleinkinderen te passen. We halen en brengen ze naar school, verzorgen het eten en gaan met ze naar het voetbalveld. Ik neem ze overal mee heen. Naar Zandvoort bijvoorbeeld toen Max Verstappen daar kwam om te racen. Of naar trekkertrek wedstrijden in Eext. Dat vinden ze ook mooi, haha….

En de dieptepunten?

Dat mijn vader in 1969 al om 55-jarige leeftijd overleed. Hij heeft mij zondagnacht rond twaalf uur nog uitgezwaaid toen ik met een vracht naar Den Haag moest. Anderhalf uur later is hij aan een hartstilstand overleden. Dit is ook doorgebeld naar de aannemer waar ik heen ging. Ik heb een tijdje met hem staan praten maar hij durfde het mij niet te vertellen. In Amsterdam wisten ze er ook van maar ook daar hetzelfde verhaal.

Toen ik vervolgens om half drie vanuit een cafeetje in Wognum naar Smid en Hollander belde met de vraag waar ik heen moest, kreeg ik het slechte nieuws te horen. Ik vloog zo’n beetje door het plafond heen van de schrik. De monteur die met mij meereed, was een goede vriend van mijn vader. Hij was zo mogelijk nog meer van slag. De weg terug hebben we stilzwijgend doorgebracht. Toen ik om zes uur terug kwam, was de begrafenis al geregeld…. 

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Luit achterop zijn vrachtwagen

Hennie en ik zijn echte genieters, ik vind alles geweldig. Wanneer ik door deze bewaarmap blader, komen er al weer allerlei verhalen naar boven. Dit is een artikel uit de Noorderkrant met daarin nog een foto uit 1959 toen ik in het eerste van VV Stedum voetbalde, hier heb ik elf seizoenen in gespeeld. We speelden vrij hoog, in de derde klas, en moesten soms wel om 16.15 uur in Sneek voetballen. Ik was voor die tijd al naar Rotterdam op een neer gereden voor mijn werk maar zorgde wel dat ik op tijd aanwezig was. En dan kon het gebeuren dat ik mijn geblesseerde been maandagmorgen met mijn handen op de versnellingspedaal moest zetten, haha…

Kijk, ik heb ook nog een certificaat gekregen voor de 113 x dat ik bloed gegeven heb. En dit is een single die we in de zeventiger jaren nog voor VV Stedum hebben opgenomen. En deze Luit Timmer krant vol met foto’s uit 1990 is nog door Jos Jansen op de Haar gemaakt. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

We hebben prachtige vakanties meegemaakt naar bijvoorbeeld Italië, Spanje en Amerika maar het reizen is voorbij. Vooral Amerika was fantastisch, we hebben daar 3500 kilometer rondgereden. Het bezoek aan Cape Canavaral heb ik als een hoogtepunt ervaren. We zijn nog in de Space Shuttle geweest waarmee ze toen de ruimte ingingen. Ik had hier wel een week rond willen lopen.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik heb een pracht leven gehad en zou hem zo weer op dezelfde manier overdoen. Ondanks dat ik soms dag en nacht aan het werk was. Het was voor ons zelf dus we keken nooit naar de uren.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Ik zou nooit een tien geven maar een negen als cijfer voor mijn leven tot dusver is het zeker wel waard.

Wilt u verder nog iets kwijt?

Wanneer je alles altijd van de positieve kant bekijkt dan kom je heel ver! En we proberen gezond te blijven natuurlijk maar dat heb je zelf niet in de hand. Wel een beetje natuurlijk want Be Dijk en ik fitnessen nog steeds twee keer per week anderhalf uur. Wanneer we klaar zijn, zeggen we wel eens tegen elkaar: ‘Dat hebben we toch mooi even weer geflikt!’ En wil je mijn koikarpers nog even zien? Dan kun je zelf ervaren op wat voor magnifiek stee we wonen…..

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69