Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Henderika Haan-Oosterhuis maar iedereen kent mij als Ria Haan. Ik ben geboren op vijftien april 1954 in Uithuizermeeden, op Meij dus. Als dochter nummer drie uit een ondernemersgezin met zeven kinderen. Eerst kwamen vier dochters, gevolgd door drie zoons. Mijn vader was melkboer, mijn moeder verkocht zuivel-/diepvriesproducten en vlees vanuit hun winkel.
Ik heb mijn hele leven in Uithuizermeeden gewoond. Geboren aan de Hoofdstraat en na getrouwd te zijn, volgde de Julianastraat. Daar hebben we vier jaar gewoond en vervolgens tien jaar aan de Margrietstraat. Inmiddels wonen we al weer dertig jaar met heel veel plezier aan de Meidoornweg. Ik wil hier nooit meer weg. Mijn man ook niet, hoewel hij oorspronkelijk uit Uithuizen komt. Uithuizermeeden is een gezellig dorp om in te wonen, waar nodig staat iedereen voor elkaar klaar.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op elf oktober 1974 getrouwd met Siert Haan. Volgend jaar hopen we ons 45-jarig jubileum te vieren, zoals het nu lijkt op Mallorca met alle kinderen en kleinkinderen. We hebben elkaar leren kennen in de Partybar in Uithuizen. Ik was daar zonder dat mijn ouders hier vanaf wisten. Ik was zestien toen we elkaar voor het eerst tegenkwamen, Siert negentien. Toen hij mij voor het eerst zag, zei hij tegen zijn vrienden: “Met dai maid door goa ik loater trouw’n!’. Ik viel direct voor zijn mooie bruine ogen….
Het huwelijk heeft ons twee dochters geschonken, Anita (42) en Mariëlle (39). Zij wonen allebei in Uithuizermeeden. We hebben vijf kleinkinderen waarvan Maran en Karlijn ons helaas al veel te vroeg zijn ontvallen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school en twee jaar ULO in Uithuizermeeden te hebben doorlopen, ging ik bij mijn ouders aan het werk. Mijn oudere zusters kregen de gelegenheid om door te leren maar ik ben nooit jaloers op ze geweest. Ik wist vroeger ook niet wat ik precies wilde worden en was een jaar of vijftien toen ik mijn moeder meehielp in de winkel. Daarna heb ik nog een jaartje of vier administratief werk gedaan. Eerst bij een ziekenfondskantoor in Groningen, daarna drie jaar bij Moorlach Meel in Uithuizermeeden. Na getrouwd te zijn, ben ik eerst gestopt met werken.
Toen de kinderen wat groter werden, ben ik weer bij mijn ouders gaan werken. Ik hielp vooral mijn moeder vaak mee in de winkel op vrijdag en zaterdag. De voorraden bijvullen of meehelpen met verkopen. Dat vond ik heel leuk om te doen, vooral door de gesprekjes met de klanten. Daar nam men vroeger veel meer de tijd voor dan tegenwoordig. In 1987 zijn mijn ouders met hun winkel en de melkkar gestopt.
Door enige fysieke klachten en door het feit dat ik geen papieren heb, kwam ik elders niet meer aan de bak. Dit misschien wel tot groot genoegen van onze dochters die later vaak gezegd hebben: “Mam, wat was het eigenlijk fijn dat je altijd thuis was wanneer we van school kwamen!”
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een echte pensionering is nog geen sprake maar dit geldt gelukkig wel voor Siert. Na tien jaar schilder te zijn geweest en veertig jaar bij de NGT (Noordelijk Gas Transport) te hebben gewerkt, kon hij er twee jaar geleden mee stoppen. We kunnen er nu samen op uit trekken. Siert heeft veel meer hobby’s dan mijn persoontje. Zo gaat hij drie keer per week vissen en hij is ook regelmatig in de tuin aan het werk.
Op zaterdag zijn we altijd op het voetbalveld te vinden. ’s Morgens kijken we bij onze kleinkinderen die bij De Heracliden voetballen, ’s middags bezoeken we de wedstrijden van Corenos 1. Op de maandag spel ik vervolgens de voetbalverslagen in de Ommelander. Zelf was ik vroeger altijd aan het volleyballen, bij Excelsior 1 hier in Uithuizermeeden. Na mijn enkelbanden gescheurd te hebben, was dit verleden tijd. Wel ben ik nog enige jaren coach bij de meiden van Excelsior geweest, heel leuk om te doen.
Tegenwoordig ben ik veel met de kleinkinderen op pad, dat vind ik geweldig. ’s Avonds mag ik graag televisie kijken, vooral naar sportdocumentaires.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Allereerst de standaarddingen zoals onze trouwdag en de geboorte van de kinderen en de kleinkinderen. En ik kijk nog steeds met het heel veel plezier en dankbaarheid terug op de eerste Maran en Karlijn voetbaltoernooi waarbij de Stichting Dappere Dochters maar liefst €30.000,- wist in te zamelen voor het Mart en Tini Fonds van het Martini Ziekenhuis in Groningen. Het jaar erop werd het toernooi weer georganiseerd en zelfs nog uitgebreid met een soort van pubquiz op de vrijdagavond. Ook tijdens dit weekend werd heel veel geld ingezameld. Dit waren prachtige dagen, maar wel met een lach en een traan.
En de dieptepunten?
Binnen negen maanden tijd zijn we twee kleinkinderen kwijt geraakt. Hierdoor heeft het leven voor ons haar glans verloren. Maran werd slechts drie jaar oud, ik heb veel op haar mogen passen. Als ik naar haar floot dan draaide ze zich altijd naar mij toe met haar mooie glimlach op het gezicht. Karlijn is slechts twee week oud geworden. Dit verlies heeft heel veel impact op ons leven gehad. Nog steeds trouwens, Siert gaat elke zondagmiddag naar het kerkhof om voor elk twee kaarsjes te branden.
Het verlies van mijn ouders, is mij ook niet in de koude kleren gaan zitten. En ik ben inmiddels een zus kwijtgeraakt, zij werd slechts 52 jaar.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
‘Ik zoal’t eigenlijk nait waiten’. Wel beleven we jaarlijks heel veel plezier op de camping in Hardenberg waar we inmiddels al dertig jaar komen. En ik geniet elk jaar weer van onze ‘Op Roakeldais’ gasten die we een week te logeren krijgen. Vaak twee meiden of een wat ouder stel. Drie keer kwamen ze uit Servië, maar we hebben ze ook uit Bulgarije, de Oekraïne en Botswana gehad. Met de mensen uit Botswana heb ik nog steeds via social media contact, heel bijzonder.
En we hebben onlangs een onvergetelijke trip van drie weken door Canada gemaakt. Daar wonen drie nichtjes en een aangetrouwde neef van mij, die hebben we ook bezocht. De natuur daar is fantastisch, vooral in de omgeving van Vancouver. We hebben sneeuw gezien maar zijn ook beren tegengekomen onderweg.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het was zeventien jaar geleden dat we in Canada zijn geweest en van te voren hadden we zoiets van, dit wordt de laatste keer dat we hierheen gaan. Maar misschien komt er nog wel een vervolg op…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Ik had vroeger misschien nog wel wat meer willen reizen maar we kregen onze kinderen al op jonge leeftijd. Wat ook weer als voordeel heeft dat we nog niet zo heel oud waren toen ze zichzelf konden redden.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe ondanks alles maar een acht. Ik ben best wel een zorgzame vrouw, eentje die moeilijk nee kan zeggen. Emotioneel ook maar dat geldt voor ons beiden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ook daar moet ik even over nadenken. Sowieso wil ik graag dat al onze dierbaren gezond blijven. En ondanks dat wij mensen allemaal van elkaar verschillen, zou ik willen dat we wat verdraagzamer naar elkaar toe zouden zijn. Bij ons staat de deur altijd open voor een kop koffie en een gezellig praatje.
Daarbij mogen we graag naar Fontana in Bad Nieuweschans gaan, dat was ik nog even vergeten te vertellen. Lekker even zwemmen en daarna een kop koffie met een appelgebakje, heerlijk. En onze kleinkinderen zijn alles voor ons, maar dat had je vast al wel begrepen….