Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Willem Slagter, geboren op zeventien oktober 1955 op Fraamklap, voormalig gemeente Middelstum. Ik ben een van de jongste telgen van de familie Slagter die uit zeven kinderen bestaat. Het was een echt arbeidersgezin. Mijn vader is begonnen als boerenarbeider, kwam later op de steenfabriek terecht en is geëindigd bij het waterschap waar hij met een bootje de sloten verschoonde.
Ik heb tot mijn 25e op het Jaagpad gewoond, op nummer twee om precies te zijn. Daarna volgde een tijdelijke periode aan de Groensingel in Middelstum. Dat was toentertijd nogal een feestbuurtje. Eind jaren tachtig heb ik deze boerderij aan het Jaagpad gekocht van de familie Zondag. Een stukje verder inderdaad dan waar ik geboren ben.
Toen ik de boerderij kocht, was deze zo goed als onbewoonbaar. Hij is helemaal afgebroken en weer opnieuw opgebouwd. Hiervoor heb ik zelf nog de stenen gebikt. Een proces dat toch wel enige jaren geduurd heeft. Maar het resultaat mag er zijn. Ik woon hier dan ook met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels al weer twintig jaar getrouwd met de uit Leusden afkomstige Helga Petersen. Ik heb haar leren kennen tijdens een feestje van Fre en Marianne Tuitman die toen ook in Leusden woonden. Dit liep uit op een fantastische romance en leverde mij met Susan en Miranda twee bonusdochters op. Inmiddels ben ik dan ook bonusopa van vier kleinkinderen die in Hoogezand-Sappemeer en in Amersfoort wonen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik naar de Prins Bernard School in Groningen gegaan. Een driejarige LTS opleiding waar ik de metaalkant opging. Dat was wel wat anders dan ik voor ogen had. Ik wilde namelijk graag als baggeraar op een baggerschip werken maar dat is er nooit van gekomen. In plaats daarvan deed ik mijn eerste werkervaring op bij Boelema in Middelstum, daar heb ik ongeveer drie jaar in het constructiewerk gezeten. Toen volgde een baan als constructie-/bankwerker bij JJ Drent in Groningen. Het ombouwen van bestaande winkels en de aanleg van de Hortus Botanicus in Haren waren enige projecten waar ik mij hier mee bezig gehouden heb.
Vervolgens kwam ik bij Vogelzang in Bedum terecht, gevolgd door Nacap waar ik pijpleidingen aanlegde op allerlei gaslocaties hier in de provincie. Ik heb in Den Helder nog een tijdje offshore gewerkt om vervolgens bij Hulsing de Roo in Schoonebeek weer in de gasleidingen terecht te komen. Via MSN Hoogezand kwam ik voor het eerst in de scheepsbouw terecht. Ik installeerde daar motoren, het leidingnetwerk en het ballastsysteem in de schepen. Mijn volgende werkgever werd BHP in Ten Post maar dit bedrijf ging failliet.
Toen ben ik zes jaar geleden voor mijzelf begonnen. Shipdock in Harlingen huurde mij in. Dit ging zo goed dat ik samen met nog iemand op den duur dertig man personeel in dienst had. Maar daar ben ik snel weer mee gestopt. De laatste jaren was ik met zo’n vier tot zes vijftigplussers bezig in Harlingen waar ik zeer diverse werkzaamheden verrichtte in de scheepsbouw. Het waren lange en intensieve dagen want we gingen als het moest ook ’s avonds en in het weekend door.
Dat ging ten koste van mijn gezondheid want ik kreeg steeds meer last van mijn versleten knieën. Ik zit inmiddels een jaar thuis en wil ook niet meer terug. Ik heb er nu bijna 48 jaar werk opzitten en kijk hierop met veel plezier terug. Werken was gelukkig ook grotendeels hobby en ik ben nu nog steeds bezig in en om de boerderij. Want daar is in de loop der jaren ook heel veel aan gebeurd.
Een gedeelte van onze boerderij verhuur ik aan Werkpro, een onderdeel van Werkpro Ewsum. Ger Bullema zwaait hier de scepter op de boerderij. De medewerkers van Werkpro, die allen een (kleine) afstand tot de arbeidsmarkt hebben, maken hier tafels, stoelen, banken, insectenhotels, enz. enz..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Niet meer aan het werk hoeven, voelt fantastisch. Dat is wat anders dan alle dagen niets doen natuurlijk, ik verveel mij geen moment. Zo zijn we momenteel druk bezig met de aanleg van een bloementuin. Ik zal je straks wel even rondleiden over het terrein waar ook een grote vijver aangelegd is. In de loop der jaren zijn er duizenden bomen gepoot en ook weer omgekapt. Wat dat betreft hebben Helga en ik nog plannen genoeg, inclusief het opknappen van het gemaaltje op het terrein.
Daarnaast doe ik af en toe wat vrijwilligerswerk voor Werkpro en het zwembad als daar bijvoorbeeld mankementen zijn aan het leidingwerk maar dat komt eigenlijk zelden voor. Ik mag graag vissen en deel mijn kennis graag met jeugdige vissers waarvan er zo’n tien tot vijftien lid zijn van de plaatselijke hengelclub ‘De Witte Dobber’ waar ik al jarenlang lid van ben. In het verleden ben ik zelfs nog een tijdje voorzitter geweest.
Verder mag ik graag toneelspelen. Dat is begonnen toen het derde elftal van de VV Middelstum een keer kampioen werd. Hindrik Schollema voetbalde ook voor dit elftal en hij flanste een mooi toneelstuk in elkaar. Iets wat hij later tijdens talloze jubilea voor de voetbal-, schaats- en ijsbaanvereniging zou herhalen. Die man kon geweldige theatervoorstellingen maken. Zelf speel ik al weer dik tien jaar voor WAT, de Westerwijtwerder Amateur Toneel vereniging. Het klopt dat ik hier een tijdje regisseur geweest ben maar de laatste jaren speel ik zelf ook weer mee.
En vroeger was ik vaak op het voetbalveld te vinden. Iets wat ik straks vast weer ga doen. Ik heb zelf dik twintig jaar gevoetbald. Het voetbal was in die tijd veel fysieker. Het ging er wat dat betreft wel om weg, we leverden soms complete veldslagen. Ik herinner mij een partij tegen Holwierde waarvan de scheidsrechter zoiets had van ‘en nu staak ik de wedstrijd’. We hebben hem toen eerst de kantine in gestuurd om vervolgens zelf een stevig robbertje te vechten. Daarna werd de wedstrijd gewoon uitgespeeld. Zelf was ik ook wel van het uitdelen, ik kon heel slecht tegen mijn verlies.
Naast het zelf voetballen ben ik ook zo’n tien tot vijftien jaar jeugdleider geweest van diverse teams. Samen met Marten Bullema bijvoorbeeld. Een leuke tijd als ik er zo aan terugdenk. Maar ik denk dat de slijtage aan mijn knieën wel uit die voetbaltijd stamt. Zo hebben ze ooit operatief mijn hele meniscus verwijderd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en toen onze boerderij eindelijk klaar was. Daar zijn heel wat uren ingestoken. Op de boerderij hebben we prachtige feesten beleefd. Zo kwam de Sparta motorclub dit weekend op bezoek. Dertig motorrijders uit heel Nederland bleven hier overnachten. We hebben er de ruimte ook wel voor.
23 jaar geleden beleefden we het grootste feest toen een gezelschap van Rainbow onze boerderij aandeed. Toen waren hier veertig nationaliteiten vertegenwoordigd. Het was de eerste en ook de enige keer dat dit gezelschap ons land aandeed. De contacten waren gelegd door een kennis van Simon Winter. Het bonte gezelschap trok veel bekijks, zeker toen ze op blote voeten door de supermarkt liepen. En de tweehonderd trommels die meegebracht werden, leverden natuurlijk veel lawaai op. Maar wat een sfeer, geweldig….
En de dieptepunten?
Mijn vader is betrekkelijk jong overleden, hij is 55 jaar geworden. Mijn moeder was 81 toen ze ‘oet tied’ kwam. Ook moeilijk maar daar kun je meer vrede mee hebben. Verder heb ik weinig dieptepunten gekend. Ik heb tot dusver een mooi leven gehad, zowel voor als na de komst van Helga. Mede ingegeven door het feit dat ik mij weinig van andere mensen aantrek. Het kan mij niets schelen hoe ze over mij denken of wat ze over mij zeggen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we de boerderij aan het opmetselen waren, beleefden we een zeer hilarisch moment. In het weiland aan de overkant liepen een aantal kalfjes en een van die kalfjes plompte pardoes het Boterdiep in. De boer, tevens eigenaar van het kalfje, bedacht zich niet en sprong met kleren en al het water in en het lukte hem om het kalfje weer aan wal te krijgen. Toen hij haar aan een boom vastgeknoopt had, liep het volgend kalfje al weer het water in en zo zouden er nog vier, vijf volgen. Een kolderiek gezicht, ik kwam niet meer bij van het lachen. Gelukkig hebben alle kalfjes het wel overleefd.
Buurman Simon Winter staat bekend om zijn autoreparaties. Om daar wat reclame voor te maken had hij een auto op een grote paal gelast die boven de boerderij uitstak. Ik had in de constructie echter een soort van scharnier aangebracht. Wanneer de politie poolshoogte kwam nemen dan lieten we de wagen snel zakken zodat ze onverrichter zake weg gingen. Vervolgens duurde het maar even of de auto was weer van verre te zien.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben het liefst thuis, ik hou niet zo van drukte. Als ik soms door de Herestraat in Groningen loop dan krijg ik een beklemmend gevoel over mij. Ik woon hier heerlijk en hoef niet zo nodig weg. Aan verre vliegvakanties heb ik al helemaal geen behoefte. Je hebt tegenwoordig van die goedkope vliegreisjes maar die zijn aan mij niet besteed. Wat mij betreft wordt het vliegen verboden, mede om de milieuverontreiniging. Ik trek er liever met de caravan op uit naar een rustig plekje niet al te ver van huis.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb in mijn leven best wel domme dingen gedaan maar dat was voor mij ook een leerproces. Zo heb ik vroeger met het kaarten een keer heel veel geld verloren. Dit is al wel twintig jaar geleden, sinds die tijd heb ik niet meer gekaart.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
De tijd voor ik Helga leerde kennen geef ik een zeven, de tijd er na een negen. Gemiddeld een acht dus, ik ben dik tevreden. Wel ervaar ik nu her en der wat pijntjes maar dat hoort bij het proces van ouder worden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alles wel bij de kop gehad. Ik bouw rustig verder aan mijn paradijsje. Misschien ga ik ooit nog wel op de energieneutrale toer middels zonnepanelen en een windmolen. Wat dat betreft vind ik het Middelstroom gebeuren interessant om te volgen. En we moeten als Middelstummer gemeenschap het Hippolytushoes kopen, het kan toch niet zo zijn dat deze dicht gaat? Ergens zijn wij Groningers net een zaak meel. Je kunt er op slaan tot en met maar er komt geen stof af. Dat geldt ook voor de aardbevingsproblematiek. Laat ze eerst maar zorgen dat we de boel hier weer op de rit krijgen!