Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is hetzelfde als mijn roepnaam, Klaas Vogel dus. Ik ben geboren op drie december 1944 op een klein boerderijtje vlak voor de brug in het gehucht Elektra, toen nog gemeente Leens. Ik ben de oudste telg van in totaal vijf kinderen, ik heb nog drie jongere zusters en een jongere broer, Renne inderdaad. Mijn vader was boerenarbeider die later voor zichzelf begonnen is. Hij spoot toen landbouwbuizen door en schoon, verbouwde spruiten en was een goede aardappelsorteerder. Een sterke kerel die de zieke aardappels in een grote zak stopte die hij achter op zijn rug meedroeg.
In 1948 zijn we naar Houwerzijl verhuisd. We woonden eerst een tijdje bij een mevrouw in, zij was de telefoniste in het dorp. Niet veel later kregen we een huis aan de Hoofdstraat toegewezen en later kochten mijn ouders zelf een huis in de Gangstraat. Vanaf mijn 22e heb ik drie jaar in de kost gewoond in België. Daar waren mijn ouders niet blij mee.
Na getrouwd te zijn, hebben we eerst een tijdje bij mijn schoonouders gewoond in Bedum. De plaats waar ik later nog enige jaren gewoond heb. Op mijn 27e volgde een verhuizing naar Baflo. Na mijn scheiding in 1989 heb ik eerst een tijdje bij mijn zuster in Houwerzijl gelogeerd, daarna kreeg ik zelf een huis toegewezen in dezelfde plaats. In de negentiger jaren ben ik in Zoutkamp terecht gekomen, ik heb er op drie plekken gewoond. Ik woon inmiddels 4 jaar in dit huis aan de Wilhelminastraat. Het bevalt mij hier heel goed. Zonder zelf overal bij te (willen) zijn, kan ik wel zeggen dat er in Zoutkamp altijd veel te doen is.
Wat is uw burgerlijke staat?
Mijn burgerlijke staat is inmiddels vrijgezel. Ik ben de vader van twee zoons. De oudste woont in Nieuw Zeeland en hij heeft drie kinderen. Mijn jongste zoon woont in Uithuizen en is kapitein op een offshore schip. Dat ik vrijgezel ben, vind ik niet erg. Ik kan heel goed tegen het alleen zijn.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Houwerzijl volgde de ambachtsschool in Wehe-den Hoorn. Leren was niets voor mij, op mijn 14e ging ik dan ook van school af. Mijn vader had toen direct zoiets van, dan maar aan het werk! Hij heeft een boer in Houwerzijl uitgezocht waar ik wel aan het werk kon. Hier heb ik tot mijn 19e gewerkt, toen moest ik in militaire dienst. Dit was best wel een leuke tijd. Na opgekomen te zijn in Amersfoort gaf ik bij de luitenant aan dat ik wel voor mijn parate tijd naar Suriname wilde. Dat zat er niet in maar hij had wel een ander land voor mij in de aanbieding want ik werd tankchauffeur bij de cavalerie op Vlieland…
Daarna keerde ik eerst weer terug naar dezelfde boer in Houwerzijl. In de loop der jaren haalde ik al mijn vrachtwagenrijbewijzen. Met daarbij de aantekening dat dit toen veel eenvoudiger ging als tegenwoordig. Mijn eerste werkgever werd de firma De Vries in Ulrum. Daar moest ik vrachten vol suiker verrijden. Daarna volgde de firma Roorda uit Lauwerzijl. Zij zochten iemand die een zandkeeper op Holwerd kon besturen want daar moest een parkeerplaats worden aangelegd. Dit was voor mij geen probleem.
Daarna volgde dus een internationaal avontuur in België. Ik was wel eens met een vlaschauffeur meegereden die bij ons in de buurt kwam en had bij hem aangegeven dat wanneer hij werk voor mij had, hij mij een seintje moest geven. Toen hij een extra vrachtwagen aanschafte, nam ik afscheid van de firma Roorda die mij met lede ogen zagen vertrekken. In België heb ik vrachten vol bieten, vlas en aardappels geladen en gelost. Zwaar werk want ik moest vaak de balen en zakken zelf in- en uitladen zonder dat hiervoor elektrische ondersteuning voorhanden was.
Toen ik mijn toenmalige vriendin leerde kennen, keerde ik in 1971 terug naar Nederland. Via een familielid hoorde ik dat Jan en Piet Beenes in Onderdendam nog een chauffeur zochten. Vervolgens heb ik vijf jaar met veel plezier voor ze gewerkt. Maar omdat het voornamelijk ritjes in de buurt waren, verkaste ik in 1976 terug naar de firma De Vries in Ulrum. Ik toerde vervolgens heel Nederland door, voornamelijk langs suikerfabrieken. Hier heb ik dertien jaar voor gewerkt, daar heb ik zelfs een gouden horloge aan overgehouden.
De twintig jaren erna heb ik eigenlijk niet meer in vaste dienst gereden maar ik was altijd bezig voor diverse opdrachtgevers. Soms zelfs meerdere tegelijk. Veel los-vast werk inderdaad waarbij ik door heel Europa toerde. De firma Visser uit Zoutkamp was bijvoorbeeld een van mijn opdrachtgevers. En toen kon het maar zo gebeuren dat ik voor Unprofor 26 weken lang militairen moest bevoorraden in Kroatië. Vaak over onberijdbare wegen, het was een bizarre tijd. Ook was ik betrokken bij hulptransporten naar Roemenië, naar plaatsen tegen de Oekraïnse grens aan. Ik bracht de vracht persoonlijk naar de dorpen toe om daarna de lading persoonlijk uit te delen aan de mensen zelf.
Iets waar ik trots op ben want het was één groot avontuur over vaak onbegaanbare wegen. Vervolgens terug via Hongarije en Polen om appels te laden voor België. Zo verdiende mijn baas ook nog wat aan de reis. Ach man, ik heb in al die jaren zoveel meegemaakt daar kun je boeken over volschrijven. Toen ik op mijn 65e met pensioen kon, heb ik mij aangemeld bij een chauffeursuitzendbureau voor 65-plussers in Amsterdam. Door een tia kwam er in 2012 echter een eind aan mijn chauffeurscarrière.
Ik heb het na mijn revalidatie in het Beatrixoord wel weer geprobeerd maar kreeg op weg naar mijn werk in Groningen voor Bandselect een ongeval ter hoogte van Mensingeweer. Het was glad en ik reed vrij langzaam maar schoot toch rechtdoor. De klap heb ik door de airbag niet meer gevoeld, ik was direct buiten westen. Dit betekende een abrupt einde van mijn chauffeurscarrière.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dit was eerst een hard gelag. Ik zie nu nog steeds alle vrachtwagens rijden onderweg maar heb het toch een plekje kunnen geven. Ik lees veel, kijk graag televisie en blijf ’s morgens wat langer liggen. Dan begin ik eerst met De Telegraaf en vervolgens maak ik de puzzels. Echt een sociaal iemand ben ik niet, wat dat betreft vermaak ik mij thuis prima.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn beide zoons.
En de dieptepunten?
Ik heb op zich een mooi gelijkmatig leven gehad tot dusver zonder echte dieptepunten maar natuurlijk wel met de nodige ups en downs. Als grootste dieptepunt uit mijn leven noem ik toch de tia die ik gehad heb omdat ik daardoor niet meer op de vrachtwagen kan. Daarbij loop ik hierdoor moeilijk.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb in al die jaren op de truck zoveel beleefd. Het waren lange dagen en dus sloeg af en toe de vermoeidheid toe. Een keer heb ik de truck op de vluchtstrook gezet om even de oogjes dicht te doen. Niet veel later kwamen de politiemannen in hun witte Porsche. Omdat ik in een Belgische vrachtwagen zat, dachten ze met een Belg van doen te hebben. ‘Allez manneke, waar zeit u mee bezig?’. Gelukkig sommeerden ze mij, zonder een hoge boete uit te schrijven, om nog even een stukje door te rijden naar een dichtbijgelegen chauffeurscafé.
Ik moest in het begin heel veel zelf uitvogelen. Zo reed ik met een volle truck door Antwerpen en ik kwam voor een tunnel terecht waarvan nog een strook vrij was. Daar stopte ik de truck eerst. Het duurde niet lang of de gendarme verscheen. Mijn Frans was toch al niet al te best maar zij wisten mij toch duidelijk te maken dat deze rijstrook voor noodgevallen was. Ik moest dus terug. Maar dat was met zo’n volle truck natuurlijk onbegonnen werk. Ze hebben mij op den duur toch maar door de tunnel heen geleid.
Die vlasboeren waren natuurlijk altijd uit om maar zoveel mogelijk vlas op een truck kwijt te kunnen in verband met de transportkosten. Ik heb mijn truck eens onder een viaduct stil gezet en een foto gemaakt waaruit bleek dat de vracht er echt nog maar net onder door kon. Toen een van de boeren zei dat er nog wel meer vlas op kon, heb ik die foto laten zien. Hij was direct overtuigd dat er wel genoeg op zat….
Een keer heb ik geluk gehad, dat was toen ik van die zware gipsplaten vervoerde. Die moesten vanuit mijn truck met een kraan over het dak van een gebouw getild worden. Op het dak stond iemand die aanwijzingen moest geven aan de kraanmachinist die mij niet kon zien. De katrol kwam steeds dichter bij maar schijnbaar stond de man op het dak niet goed op te letten en toen kwam de katrol in de hoogspanningslijnen van de tram terecht. Dat leidde toch tot een partij vonkenregen. En die kwamen ook nog eens op mij af. Ik ben zonder na te denken van de vrachtwagen gesprongen, gelukkig zonder gevolgen. Maar door deze actie hebben enige delen van Brussel een tijdlang zonder stroom gezeten.
Ik heb zelf gelukkig geen grote ongelukken gehad op de truck maar onderweg wel veel ongelukken zien gebeuren. Een keer was ik wel zelf de klos, zonder er zelf schuld aan te hebben overigens. In België heb je van die glooiende wegen en toen ik voor een kruising op het punt stond om op te trekken, ramde een Porsche zich met grote snelheid in mijn wagen. Die man, een tandarts met een eigen praktijk, was na afloop van een voetbalwedstrijd van Standard Luik flink aan de pimpel geweest en reed met een gang van 170 kilometer per uur vol tegen mijn voorstuk aan. Toen ik schoorvoetend bij het wrak ging kijken hoorde ik een gorgelend geluid. De man heeft het uiteindelijk toch overleefd maar wat een toestanden kwamen hier achterweg….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het komt er niet meer van maar een cruise maken naar Groenland of met een camper over de Alaska Highway in Amerika rijden, dat lijkt mij wel wat.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb nergens spijt van. Natuurlijk heb ik achteraf wel eens zoiets van, dat had ik anders moeten doen. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt maar daar is niets mis mee. Een uitspraak van mijn vader is mij altijd bij gebleven: “Als je goed je best doet dan ben je net zoveel waard als een burgemeester.” En zo is het natuurlijk ook. De een kan niet zonder de ander.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een acht zeker, misschien bijna een negen. Ik ben tot mijn tia nooit ziek of zwak geweest. Dat is heel wat waard. Ook nu verveel ik mij nog geen moment.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik wil nog graag een poosje blijven leven, het liefst in goede gezondheid natuurlijk. Dat is echt het allerbelangrijkste, veel belangrijker dan geld inderdaad. Ik wens iedereen tijdens Oud en Nieuw dan ook altijd veel gezondheid toe. Een mooie kreet om dit interview mee af te sluiten.