Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer gerust Ina van Dijken – Leistra. Ik ben geboren op 29 augustus 1945 in het eerste gedeelte van Kantens dat toen nog onder Middelstum viel. Niet veel later verhuisden we naar de Oude Schoolsterweg in Middelstum. Ik ben ‘de middelste’ van drie kinderen en heb nog een vier jaar oudere zuster die op De Veluwe woont en een jongere broer. Daar kom ik regelmatig, hij woont in Uithuizen. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader was meubelmaker bij Miske, moe maakte verschillende huisjes schoon. En dat terwijl ze met één arm geboren was. Hoe ouder ik word, hoe meer respect ik daar voor krijg.
Toen ik twaalf jaar was, verhuisden we naar de Boerdamsterweg. Na getrouwd te zijn, volgde de Kerkstraat. Daar hebben we veertien jaar gewoond. In december 1980 zijn we naar de Hippolytyslaan verhuisd. Daar heb ik 37 jaar gewoond. Zeven weken geleden ben ik naar Colpende verhuisd. Nee, ik heb gelukkig geen heimwee. Ik vind het mooi dat zoon Marcel en schoondochter Gerrie het huis gekocht hebben. Ik kan er dus nog regelmatig een kijkje nemen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben 44 jaar getrouwd geweest met Bob van Dijken. Hij is in 2010 plotseling overleden. Ik heb hem leren kennen tijdens Bommend Berend, op de kermis in Groningen. Op 28 augustus dus, een dag voor mijn 14e verjaardag. Ik was op slag verliefd en vond het geweldig dat ik verkering kreeg met iemand die al 18 was. Op 7 april 1966 zijn we getrouwd.
Onze eerste dochter is helaas vlak voordat ze geboren zou worden overleden. Dit was in 1966. In 1968 is Marcel geboren. Hij is getrouwd met Gerrie en samen hebben ze drie kinderen gekregen. Edwin werd in 1969 geboren. Hij woont in Uithuizen en is getrouwd met Pom, samen hebben ze twee kinderen. In 1978 is dochter Alina bij ons komen wonen. Zij is onze adoptiedochter en eigenlijk vieren we haar verjaardag twee keer. Ze is op twintig december 1977 in Libanon geboren. Van daaruit hebben we haar, vier maanden later, naar Nederland gehaald. Ze is bij ons in Middelstum komen wonen. Zij woont nu samen met Ton in Uithuizen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik naar de huishoudschool in Middelstum gegaan. In een winkel staan, leek mij vroeger altijd wel wat. Of kapster worden. Het is het eerste geworden want in ben op 14-jarige leeftijd in de 3 B Bakkerij in Groningen gaan werken. Dit heb ik tot mijn 20e gedaan, toen werd ik zwanger. Kort nadat Edwin geboren werd, ben ik weer begonnen met werken en wel in Vita Nova. Daar heb ik 19 jaar lang elke vrijdagavond achter de bar en in de keuken gestaan. Ik heb denk ik wel zo’n vijf a zes beheerders meegemaakt in die tijd.
Na Vita Nova heb ik nog 12,5 jaar bij bakker Staghouwer gewerkt. Ook dat was een geweldige tijd, ik zag het verkopen als een betaalde hobby. Ik ben in 2002 gestopt met werken. Dat kwam omdat Bob toen bij huis gekomen is. Bob is ooit bij een notariskantoor met werken begonnen maar dat had hij na een jaar wel gezien. Hij is toen als timmerman bij zijn vader aan het werk gekomen. Halverwege de jaren zeventig hebben Bob en zijn broer Gerard de zaak van hun vader overgenomen.
Dit is perfect gegaan, de samenwerking tussen beide broers is altijd goed geweest. Tot eind jaren negentig, toen is Bob van een huis afgeslagen. Hij begeleidde op het dak een plaat die door een kraan op zijn plek werd geplaatst. Deze plaat is losgeslagen waardoor Bob van het dak gevallen is. Een ernstig ongeval inderdaad waardoor hij al op 58-jarige leeftijd niet meer kon werken. Wij hebben van de nood een deugd gemaakt en een camper gekocht.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ondanks dat ik eerder bij huis kwam dan gepland, ben ik niet in een zwart gat terechtgekomen. We zijn er dus regelmatig met de camper op uit getrokken. Vaak naar Zweden waar we een vakantiehuis hadden. Deze is er nog steeds maar staat nu te koop. In juni ga ik hier met mijn broer en schoonzuster heen. Verveeld heb ik mij nooit, ook door het nodige vrijwilligerswerk wat ik heb mogen doen.
Zo heb ik bijvoorbeeld zes jaar in het bestuur van de bibliotheek gezeten. En twaalf jaar in het bestuur van dorpsvereniging Westerwijtwerd. In die tijd draaide het dorpshuis op mijn horecapapieren die ik gehaald heb in de tijd dat ik in Vita werkte. Ook heb ik zeventien jaar in het oranjecomité gezeten, vier jaar in de medezeggenschapsraad van de MAVO en vier jaar in de culturele raad.
Tegenwoordig mag ik graag tuinieren en ik ben van plan om eerdere hobby’s weer op te pakken. Zo puzzel ik graag, vooral het oplossen van cryptogrammen is mijn favoriet, en ik heb veel aan kaligrafie gedaan. Daar heb ik ook vier cursussen voor gevolgd. Ik ga regelmatig op vakantie, zo’n vier keer per jaar, vaak met een goede vriendin van mij. Deze zomer staat een uitstapje naar Schotland op het programma. Ook met Bob heb ik heel wat afgereisd. Zo zijn we naar Australië en Canada geweest. Ik ben gestopt met het skiën maar wel met pijn in het hart want dat mocht ik graag doen. Af en toe pas ik op de kleinkinderen van Marcel en Gerrie, met heel veel plezier inderdaad.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag, de geboorte van de kinderen en kleinkinderen en de komst van Alina.
En de dieptepunten?
Het overlijden van onze dochter vlak voor de geboorte en het onverwacht overlijden van Bob. Dat laatste is mij nog veel zwaarder gevallen. Het verlies van onze dochter konden we met zijn tweeën verwerken. Daarbij was ik toen nog heel jong, ik denk dat je er op jongere leeftijd ook wat makkelijker mee om kunt gaan. Samen hebben we het een plekje kunnen geven.
Bob zijn overlijden heeft mij heel erg aangrepen. Zelf had ik een beroerde tijd achter de rug met de nodige ziekenhuisbezoeken door het oplopen van een bacterie na een bezoek aan Thailand. Ik kon mij dan ook verheugen op een vakantie naar Zweden. Op de donderdag voor vertrek voelde Bob zich niet lekker. Hij is vroeg naar bed gegaan maar kreeg steeds meer pijn. Hij is die avond overleden aan de gevolgen van een aneurysma. Dit is een heel zware tijd geweest, ik hoop dit nooit meer mee te hoeven maken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
De oma van Marcel en Edwin mocht graag even met haar beide kleinkinderen naar het Asingapark wandelen toen ze nog heel klein waren. Ze moest hierbij altijd wel goed om de volgorde denken waarmee ze beide kleinzoons bij de hand nam want Marcel wilde altijd aan de ‘leegste kaant van mouw lopen!’
Ik heb Alina weleens van de trein gehaald na een staking in het openbaar vervoer. Ze zat toen tegenover de toenmalige dominee van Middelstum, ik geloof dat het ds. Van der Woude was, en ze raakten aan de praat. De dominee vroeg waar ze vandaan kwam. ‘Uit Middelstum!’, antwoordde Alina direct, ‘en u?’.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik hoop nog veel reizen te mogen maken. Wie weet ga ik nog wel een keer terug naar Thailand en ook Canada staat op mijn lijstje. Ik heb in mijn leven zoveel mooie plekjes mogen bezoeken. Het operahuis in Sydney bijvoorbeeld maar misschien is het Krugerpark in Zuid-Afrika wel het mooiste plekje geweest die ik heb gezien. De piramides en het ‘Dal der Koningen’ in Egypte waren ook heel mooi maar ik vond het land zelf vies en smerig, corrupt ook.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het zo weer op dezelfde manier over doen, als ik de kans kreeg en heb dus van weinig dingen spijt. Wel had ik dan misschien na Alina nog een keer een kind geadopteerd. ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugd’, is wat dat betreft wel een beetje mijn motto. Vroeger kwamen al veel kinderen bij ons over de vloer en dat is eigenlijk nog steeds zo. Binnenkort komt een neef uit Engeland met zijn vrouw langs om bij mij te logeren. Ik ben wat dat betreft een echt gezelligheidsmens.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een negen, ik ben heel tevreden. Ondanks het feit dat ik ook heel zware dingen heb meegemaakt.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alle belangrijke dingen uit mijn leven wel behandeld. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat!