Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Wigboldus Petrus Bolt, maar iedereen kent mij als Bob Bolt. Ik ben op 11 september 1943 geboren aan de Kerkstraat in Kloosterburen. Als telg nummer vijf uit een ondernemersgezin met negen kinderen. Mijn vader was timmerman die zijn klantenkring voornamelijk in Kloosterburen en directe omgeving had. En dus kon hij ze mooi met de fietskar bij langs.
Na getrouwd te zijn, ik was toen 23 jaar, heb ik nog zes jaar in Wehe-den Hoorn gewoond. Inmiddels wonen we al weer 45 jaar aan de Hoofdstraat nummer 73. Kloosterburen is een heel gezellig dorp om in te wonen, er wordt veel georganiseerd. Ik moet eerlijk toegeven dat deze gezelligheid de laatste jaren wat afneemt, maar ik wil voor geen goud verhuizen….
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 29 april 1966 getrouwd met Ginie Loonstra. Zij woonde in Westerklooster, een straat gelegen tussen Kloosterburen en het nabijgelegen Kruisweg. De eerste keer dat we elkaar zagen was op de ijsbaan, het schaatsen heeft ons dus bij elkaar gebracht.
Ons huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. Hans is in 1968 geboren en Ron een jaar later. Beiden wonen ze met hun gezin in Kloosterburen. Hans heeft een eigen schildersbedrijf en Ron werkt als koerier bij DHL. Ik ben inmiddels de trotse opa van vier kleinzoons, in leeftijd variërend van 13 tot 18 jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb tot mijn 14e op school gezeten in Kloosterburen. Na de lagere school, volgde nog twee jaar VGLO (voortgezet lager onderwijs). Ik was veertien jaar toen ik van school af kwam. Daarna heb ik een jaar van alles en nog wat aan klusjes gedaan. Mijn vader vond dat ik een beroepentest moest gaan doen. En misschien betekende dit wel dat ik naar een kostschool zou moeten. Twee van mijn oudere broers zijn hier ook heen geweest. Zij hebben later het timmerbedrijf van mijn vader overgenomen.
Ik was op dat moment bezig met het aanbrengen van een laag carboleum op ons kippenhok thuis. Ik wilde geen beroepentest doen en zei toen snel dat ik schilder wilde worden. Mijn vader is direct op de brommer gestapt om naar de oude schilder in Kloosterburen te gaan met de vraag waar ik het beste terecht kon om dit vak te leren. Die man noemde twee namen, schilder Postema in Pieterburen of schilder Swijghuizen in Ulrum. Pieterburen was dichterbij maar Postema had net iemand aangenomen. Bij schilder Swijghuizen kon ik vervolgens direct beginnen.
En zo ben ik op 14 september 1959 bij hem als schilder begonnen, ik heb er zeven jaar gewerkt. Ik vond het schilderen een mooi vak, van deze keuze heb ik dus geen spijt gehad. Vervolgens heb ik twaalf jaar bij schilder Peter Brontsema in Leens gewerkt. Eind jaren zeventig stopten alle vijf schilders in Kloosterburen omdat ze de pensioengerechtigde leeftijd naderden of bereikt hadden. Dit was voor mij de reden om in 1979 voor mijzelf te beginnen.
Ik ben bijna 29 jaar als zelfstandig schilder werkzaam geweest en ik heb ook zo’n kleine twintig jaar een schilder in dienst gehad. We hadden ook een winkel aan huis van waaruit we allerlei verf, lak, behang, kwasten en andere verfbenodigdheden verkochten. Ginie heeft menig uurtje in de winkel doorgebracht. Op 1 januari 2008 ben ik op 64-jarige leeftijd as zelfstandige gestopt. Mijn zoon Hans werkte eerst voor HSB schilders maar ik ben heel blij dat hij het stokje van mij over heeft genomen.
Al met al heb ik bijna vijftig jaar als schilder mijn brood verdiend. Een mooie tijd maar ik maakte als zelfstandige ook lange werkweken van zo’n 70 a 80 uur in de week. Niet alleen met schilderen zelf maar ook met het maken van offertes of bij de klanten langs zodat ze een passend behangetje uit konden zoeken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dit was in het begin best wel wennen. Sterker nog, het is mij erg tegengevallen. ‘Het was net alsof ik in een dood gat viel!’ Geen telefoontjes meer, geen vertegenwoordigers die langs kwamen. Vervolgens ben ik eerst Hans gaan meehelpen, zo’n vijf jaar lang. Ik maakte niet van zulke lange werkweken meer als vroeger maar was toch zo’n uurtje of dertig lekker bezig.
En ik kon ook veel meer tijd doorbrengen op het voetbalveld van Kloosterburen. De club waar ik op mijn 11e lid van werd en waar ik nooit meer ben weg gegaan. Het klopt dat ingewijden mij een van de beste voetballers noemen die de club gehad heeft maar of dat ook daadwerkelijk zo geweest is, laat ik in het midden. Wel heb ik als midvoor menig goaltje meegepikt.
Ik ben zo’n 30 jaar sponsor van de club geweest en hielp altijd mee om het sportpark netjes te houden. Dit door het gras te maaien of door het opruimen van de bladeren. Tegenwoordig ben ik lid van het klussenteam van VV Kloosterburen. Schilderen is mijn hoofdtaak maar ook het plaatsen van reclameborden behoort tot mijn takenpakket. Ik ben er dan ook vaak te vinden. Mijn kleinzoons voetballen er en ook mijn beide zoons hebben een groot zwart wit Kloosterburen hart. Ron is inmiddels al weer de nodige jaren voorzitter en Hans is vele jaren elftalbegeleider van het eerste geweest. Het voetbalgebeuren heb ik in zo’n twaalf plakboeken verzameld, een hobby van mij inderdaad. Wanneer je de plakboeken met al het nieuws uit de omgeving meerekent dan kom ik misschien wel op zo’n 50 gevulde plakboeken uit.
Biljarten is ook een grote hobby van mij. Ik heb een biljarttafel staan in de ruimte die vroeger als winkel gebruikt werd. Ik ben lid van K.O.T. (Krijt Op Tijd) en werd vorig jaar nog kampioen. Het aantal leden neemt helaas af, er komen geen jonge leden bij. Nog niet zo lang geleden waren er drie biljartavonden per week, volgend seizoen nog maar één.
In het weekend ben ik dus vaak op het voetbalveld te vinden. Zaterdags ga ik vaak naar een wedstrijd van FC Leo kijken of van VVSV. Ik mag door de week graag vissen en ben veertig jaar lid geweest van de plaatselijke hengelclub. Ik ga ook af en toe voor tafeltje dekje op pad of help mijn vrouw die kleren inzamelt voor het goede doel. Ik heb inderdaad een goede invulling weten te vinden voor mijn vrije tijd in de loop der jaren….
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Ik kijk met veel plezier terug op de drie kampioenschappen die ik met het voetballen mee heb mogen maken. De eerste keer was in het seizoen 1958/1959, ik speelde toen nog in de A-junioren. Dit succes werd in het seizoen 1960/1961 in het eerste elftal herhaald. Het kampioenschap in het seizoen 1968/1969 was misschien wel het mooiste, toen promoveerden we naar de 3e klasse!
En de dieptepunten?
Ik heb in de loop der jaren de nodige dierbaren verloren, ook op jonge leeftijd. Zo zijn twee van mijn broers en een zuster reeds overleden. Hetzelfde geldt voor een schoonzuster en twee zwagers van mij.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kan mij de uitwedstrijd tegen Gronitas nog goed herinneren, of eigenlijk ook niet. De wedstrijd was koud twee minuten begonnen of ik viel vanuit een duel zeer ongelukkig met mijn hoofd tegen de grond. Met als gevolg dat ik afgevoerd werd naar het ziekenhuis waar ik vier uur buiten westen ben geweest. Toen ik bijkwam mocht ik weer naar huis. Wel met het dringend advies om rustig aan te doen. Dat was een lastig dilemma want als eigen baas moest ik de volgende dag wel weer aan het werk. En dat heb ik dan ook maar gedaan…..
Man, je moet wat als zelfstandige. Ik was net twee weken voor mijzelf begonnen toen ik mijn duim brak met als gevolg zes weken gips. Toen kon ik helemaal niets. Gelukkig had ik een knecht die het werk over kon nemen.
Ik ben ook dertig jaar op Schiermonnikoog aan het verven geweest. Dat begon mij Hotel van der Werff maar ik kreeg er steeds meer klanten bij. Jaarlijks ging ik een weekje die kant op, ik logeerde bij kennissen. Mijn vrouw en kinderen zijn ook wel eens langs geweest. Op Schiermonnikoog heb ik het nodige beleefd. Zo waren er stukadoors uit Oldehove actief die eerst een kan drank op moesten drinken voordat ze op gang kwamen. Nadat een wand gestuct was, gooide een van de mannen er een hand schelpen tegenaan. Tot hun verrassing was de eigenaar van het pand zo enthousiast dat ze de hele wand op deze manier moesten stucen….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben in tegenstelling tot mijn vrouw geen vakantieman. Bijzondere uitdagingen heb ik ook niet. Laatst kon ik mee met zo’n luchtballonvaart maar ik heb hiervoor vriendelijk bedankt. Mijn zoon is wel mee geweest en wij reden er met de auto achteraan. Bij Wehe vloog de ballon zo laag dat we zelfs met de passagiers konden praten.
Nee, gewoon lekker zo doorgaan. Ik ben altijd meer een werker dan een bestuurder geweest. Zo heb ik mee geholpen met de wielerronde maar ook met het organiseren van diverse kerstshows vanuit de handelsvereniging. Die werden altijd goed bezocht….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het echt niet weten, dat is vast een goed teken.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke 8,5 en misschien wel een 9. Het stoppen met werken is mij tegengevallen omdat er veel contacten wegvielen. Maar verder heb ik niets te klagen hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
De mentaliteit van de huidige jeugd is heel anders dan vroeger. Daar erger ik mij wel eens aan. Wanneer ze bijvoorbeeld afzeggen voor het voetballen omdat ze wat anders hebben. Maar tijden veranderen en ik houd dat niet tegen dus ik zal er verder maar niet te veel woorden aan vuil maken….