Onlangs werd ik er nog even fijntjes weer aan herinnerd. Aan de beroerdste maandag aller tijden. Aan maandag 12 juli 2010 dus. Ik zat vorige week naar De Wereld Draait Door te kijken. Of was het toch naar Pauw? Frank Evenblij zat er zijn programma ‘Shirtje ruilen’ te promoten. Er werd een fragment van zijn interview met Bert van Marwijk getoond. Het ging over een Oranje shirt met daarop 1 ster. Die hadden op 11 juli 2010 op een paar meter van Bert gestaan. Maar hij wist van het bestaan niet af….
Die shirts zouden aan de Oranje spelers uitgereikt zijn wanneer ze die dag wereldkampioen voetbal waren geworden. En we weten allemaal dat dit net niet gebeurd is. Nu het WK er weer aankomt, zonder Nederland inderdaad, zien we die splijtende pass van Snijder regelmatig weer voorbij komen. Een pass op Robben die op topsnelheid richting Iker Casillas gaat.
Waarom niet via rechts er langs gegaan om de bal vervolgens in een leeg doel te tikken? Nu was daar de teen van Iker. De rest is geschiedenis. Ver in blessuretijd van de 2e verlenging knalt Iniesta de bal langs Maarten Stekelenburg. Zo dichtbij maar verder weg dan ooit. ‘Het is net alsof het steeds meer pijn gaat doen, naarmate het langer geleden is’, zo merkte de oud-bondscoach nog even fijntjes op….
Tjonge, wat was het een spannende wedstrijd. En door die spanning zal ik in de volle foyer van Zalencentrum Vita Nova ongetwijfeld ongemerkt het ene na het andere biertje naar binnen getikt hebben. De dag erop hoefde ik immers pas om 12.30 uur te beginnen bij Vast Banket dus een paar biertjes, dat kon vast wel lijden. Super veel vertrouwen had ik er wellicht ook niet in. Spanje was naast Europees Kampioen ook nog de torenhoge favoriet. Maar Nederland had natuurlijk wel in de kwartfinale topfavoriet Brazilië met 2-1 naar huis gestuurd.
Buiten was een mooi feestplein ingericht waarvoor zelfs speciaal een vergunning door de burgemeester was afgegeven voor het geval wij wereldkampioen waren geworden. Nu probeerde Peter er na de wedstrijd wel de stemming in te krijgen maar het lukte hem niet om de boel aan de gang te krijgen. Zeker niet bij mij. Ik ben snel na de wedstrijd weggegaan. Om mijn heil te zoeken aan de Johan Lewestraat nummer 12. Daar waar toen Miranda nog woonde. Na wat onsamenhangend gebrabbel ben ik er in slaap gevallen.
Om die maandagmorgen met een kater van jewelste wakker te worden. Was het de drank? Of toch het besef dat we er waarschijnlijk nooit meer zo dicht bij zouden komen? Tegen elf uur ging ik naar mijn eigen huis om mij te preparen voor het werk waar ik helemaal geen zin in had. De eerste twee uur moest ik bij de cakelijn staan. Collega Johan vertrouwde het ook niet helemaal. Die bleef nog even een kwartiertje langer om te kijken of ik het mengproces van de Boerencake nog wel goed in het snotje had. Daar kon op zich niet zo veel verkeerd aan gaan. Tien blokken boter, 200 liter ei en de rest werd automatisch afgewogen.
Gelukkig kwam collega Hans mij rond half drie aflossen. Eerst even pauzeren. De beroerdste uren langs de lijn waren voorbij. De rest van de dag reed ik, geloof ik, als een zombie rond op de schrobmachine. Het laatste uurtje was ingepland om de blikken van de cakelijn te halen om ze vervolgens op vier pallets te stapelen. Dit uurtje voelde als een verlossing. Blue Monday 12 juli 2010 zat er rond 21.00 uur gelukkig weer op. Drie weken later zat ik met mijn vrienden vakantie te vieren in Hongarije. De verloren finale verdween steeds verder weg in mijn geheugen.
Dat is misschien wel het grootste voordeel dat Nederland er in juni in Rusland niet bij is. Dat ik zo’n maandag dus niet meer mee hoef te maken. Al zou ik als zelfstandige natuurlijk de dag na de finale zo vrij kunnen blokken. Mocht dit ooit nog eens nodig zijn dan zou ik het zeker doen. Of om ruim en uitgebreid de tijd te nemen om het grootste voetbalmoment aller tijden uit de Nederlandse historie ultiem te vieren. Of anders om in elk geval het rauwe rouwgevoel de tijd te gunnen om diepe voetbalwonden te helen. Het is maar een spelletje, of niet…..