‘Mag ik wat water’, prevelt de oude man in het ziekenhuis. Niet geheel toevallig mijn vader die hier inmiddels al bijna twee weken ligt ten gevolge van een ontstoken galblaas. Hij is zo zwak dat we hem bijna niet kunnen verstaan. ‘Water’, weet hij nogmaals met grote moeite uit te brengen. Zelfs aan dit eenvoudige en simpele verzoek konden we die dag niet voldoen omdat hij toen nog op de nominatie stond om geopereerd te worden. Het doet pijn om deze ooit zo sterke man hier zo kwetsbaar en zwak te zien liggen. Gedesoriënteerd en verward ook, en geen flauw idee waarschijnlijk wat hem overkomen is.
De laatste half jaar heb ik iets te veel ziekenhuizen van binnen gezien. Eigenlijk was het alleen het Martiniziekenhuis maar die kan ik dus inmiddels wel van binnen dromen. Gelukkig gaat het met Miranda de goede kant op. De nieuwe medicijnen slaan aan en ze loopt inmiddels zo’n tien kilometer op een dag. In Westerwijtwerd en Toornwerd is ze inmiddels een bekende Middelstumer geworden. En ook hond Dusty heeft hernieuwd kennis gemaakt met het harde regime en de nieuwe riem van zijn vrouwtje. Het ongegeneerd en ongehoorzaam door allerlei tuinen dartelen is afgelopen.
Maar hé, wie ben ik om te klagen?! Ontroerd keek ik vorige week naar RTV Noord. Geuko werd na een half jaar herenigd met zijn moeder. Het vroeger zo levendige jongetje had maanden in een Duits ziekenhuis gelegen sinds hij getroffen is door een zeldzame polio-achtige ziekte. Pa bleef in Duitsland bij zijn zoon, moe verzorgde in Groningen haar andere kind. Een nachtmerrie die nu al meer dan anderhalf jaar duurt en die je niemand gunt. Wat een impact moet dit hebben voor deze mensen en hun familie. Hopelijk zijn er nu eindelijk lichtpuntjes aan het einde van de tunnel!
Maar eigenlijk wil ik graag weer over iets vrolijks, zonnigs of grappigs schrijven. Goed, het trainingskamp op Schier leverde uiteraard weer de nodige hilarische en kolderieke situaties op. Maar toch zat ik ook daar vaak met mijn gedachten bij het thuisfront. Iets vrolijks dus, hiermee de mist uit mijn hoofd verwijderen om ruimte te maken voor de voorjaarszon. Sunsation komt er aan, dat is toch altijd een inspiratiebron vol met grappige en toevallige ontmoetingen in een feesttent vol anekdotes
Van parende stelletjes in het bos of mannen die ergens onderweg in het gras hun roes uit liggen te slapen. Of iemand die een ruzie probeert te sussen en dan door de uitsmijters over de ruwe tentvloer zonder pardon naar buiten wordt gebonjourd. Inderdaad dezelfde man die ooit tegen een ME-er zei dat hij niet zo opgefokt moest doen. Na een tweede rake tik met de gummiknuppel koos ik haastig eieren voor mijn geld. Mijn rug en schouder kleurden nog dagen blauwachtig op. Dat soort heroïsche verhalen dus, die het nog altijd goed doen op verjaardagspartijtjes.
Of ruige verhalen uit een ver stapverleden. Mooie uitstapjes met vrienden, leuke vakantiemomenten met het gezin. Wat kijk ik er naar uit. Met pa gaat het inmiddels gelukkig ook wat beter. Hij was al wel weer zo bij kennis dat hij resoluut de naam van Pier Prins noemde toen ik hem vroeg op wie ik zijn stem uit moet brengen. Of dit nu het leuks is waar ik over wilde schrijven of gewoon een verkapt stemadvies laat ik maar even in het midden.
Gelukkig diende zich vanmorgen op mijn verjaardag wat leuks aan. Soldaat van Oranje in Katwijk lonkt. De langst draaiende musical die misschien ooit wel de tien jaar vol draait. En een musical die mij altijd wel getrokken heeft. Iets waar de vrouw gretig op ingesprongen is. Nog even drie weken geduld en dan reizen we af naar de beroemdste hangars van Nederland. Zelf was ik een van de laatste dienstplichtige soldaten van Oranje. Toen heb ik echt wel respect gekregen voor alle beroepsmilitairen in het veld, dichtbij en veraf. En hoe beangstigend moet het vroeger in het echie wel niet geweest zijn, te midden van ratelende mitrailleurs en met bommenwerpers in de lucht…..
Misschien dat we een glimp van deze beangstigende ervaring mee kunnen krijgen. Even een weekendje uitwaaien dus aan zee in de duinen, inclusief een avondje topvermaak. Het wordt tijd inderdaad dat het leven ook weer iets van zijn ongekende schoonheid laat zien. En dat zoeken we op! Tot slot wil ik deze aangelegenheid ook nog even aangrijpen om iedereen te bedanken die mij/ons op wat voor manier dan ook heeft gefeliciteerd met mijn verjaardag! Het blijft een bijzondere ervaring om via social media overstelpt te worden met leuke berichtjes!