Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Siebrich Pieterke Huizinga-Kuipers, maar iedereen kent mij als Siebrich. Ik ben op 7 juli 1952 geboren in het ziekenhuis van Groningen. Veel te vroeg, daar hebben mijn ouders nog wel wat zorgen om gehad. Getogen en opgegroeid in Middelstum, aan de Oude Schoolsterweg nummer 1. Ik heb nog een zes jaar oudere broer, Bé Kuipers, hij woont in Sauwerd. Mijn vader was (boeren)arbeider, daarbij werkte hij wel op de mooiste plekjes in Middelstum. Bij zetboer/bedrijfsleider Evenhuis op Ewsum en bij de familie Venhuizen die op Mentheda woonden.
Ik heb tot mijn 17e thuis gewoond bij mijn ouders, daarna ging ik intern wonen voor mijn opleiding in de verpleging in het Diakonnessehuis in Groningen. Na getrouwd te zijn, verhuisde ik naar de Toornwerderweg nummer 18 in Toornwerd. Daar voelde ik mij thuis op een prachtige boerderij waar we vervolgens 32 jaar gewoond hebben.
Daarna hebben we nog tijdelijk een jaar aan de Molenweg doorgebracht en inmiddels wonen we al weer bijna vijftien jaar aan de Vlaslaan in Middelstum. Met veel plezier hoewel voor mij in het begin de overgang vanaf de ruime boerderij toch wel groot was. Maar nu we ouder worden, is kleiner wonen wel weer een voordeel.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 12 juli 1974 getrouwd met Jakob Huizinga. Volgend jaar hopen we dus ons 45-jarig huwelijksfeest te vieren. Het was inderdaad liefde op het eerste gezicht en we hebben elkaar op een bijzondere manier ontmoet. Mijn moeder mocht graag een bezoek brengen aan de familie De Vries die in Toornwerd woonden en wanneer ik vrij was, wandelde ik regelmatig met haar mee.
Mevrouw De Vries vertelde vaak over de familie Huizinga die op de boerderij naast hun woonden. Nu gingen mijn meisjesdromen vaak over in de verpleging werken en op een boerderij wonen, dit had ik haar ook wel eens verteld.
Dit heeft ze aan Jakob doorgegeven en die trok op den duur de stoute schoenen aan. Hij belde mij op tijdens het werk terwijl ik pauze had. Met een kop als een boei nam ik de telefoon aan want we mochten eigenlijk helemaal niet op het werk gebeld worden. We hebben een afspraak gemaakt en niet veel later stond Jakob voor mijn deur aan de Friesestraatweg in Groningen. Dit was echt een blind date want we hadden elkaar nog nooit gezien.
Het was liefde op het eerste gezicht en dit gevoel was wederzijds. Anderhalf jaar later waren we al getrouwd. Het huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. In 1975 kwam Anneke. Zij is getrouwd met Bayram en samen hebben ze drie kinderen: Umut (10), Lara (7) en Berfin (5). Ze wonen in Middelstum. In 1979 werd Fokke geboren, hij mocht slechts vier jaar oud worden. In 1982 kwam Nicolien op de wereld, zij woont nu in Bedum. We zijn de trotse grootouders van drie kleinkinderen waarop we regelmatig mogen passen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school en de ULO in Middelstum te hebben doorlopen, ging ik de verpleging in. Een keuze die ik op mijn 10e al had gemaakt. Mijn moeder was een zorgzaam type die regelmatig boodschappen deed voor oudere mensen. En zo kon het gebeuren dat ik dit zelf ook altijd al deed op jonge leeftijd. Ze gaven mij dan hun portemonnee mee en ik ging dan naar de winkel.
De liefde voor het boerenleven is ontstaan tijdens logeerpartijen bij mijn oom en tante, zij woonden op een boerderij in het Friese Wijnjewoude. Ik vond het daar prachtig en keek mijn ogen uit. Ik hielp Jakob dan ook volop mee op de boerderij en deed allerlei klusjes. Trekker rijden bijvoorbeeld om het gras te schudden maar ook meehelpen wanneer een koe moest kalven. Alleen de koeien melken deed ik niet, dit was Jakob zijn werk. Ik vond het geweldig en genoot van het boerenleven.
Later heb ik er nog wel eens over nagedacht om toch de zorg in te gaan. Maar de combinatie gezin/boerderij/werk leek ons geen goede combi toe. We hebben ons vervolgens toegelegd op het vrijwilligerswerk. Ik heb al met al zo’n twintig jaar in de kerkenraad gezeten waarvan acht jaar als ouderling van Hippolytushoes, samen met Jakob.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Jakob is al op vrij jonge leeftijd afgekeurd, daarom moesten we ook van de boerderij af. Dat was best wel een moeilijke tijd maar de knop ging vrij snel om. We hadden toen wel meer tijd om bezoekjes af te leggen bij de ouderen in Hippyhoes. Gemiddeld gingen we toch wel maandelijks bij de gemeenteleden langs. Dit was voor ons heel mooi en dankbaar werk, het was ook werk wat ons wel lag. Wat automatisch inhield dat we samen met dominee Kroon en Langenburg ook heel wat begrafenissen bezocht hebben.
Tegenwoordig heb ik het ‘druk’ met oppassen want Bayram en Anneke zijn beiden aan het werk. Ik mag graag boeken lezen en Jakob en ik trekken er ook regelmatig met de fiets op uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De dag dat ik Jakob ontmoette en onze trouwdag. En uiteraard de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Daarbij kijk ik ook met veel plezier terug op mijn jeugd. Ik kom uit een warm gezin. Mijn vader bracht mij de liefde voor de natuur en de muziek bij (hij was net als Jakob een trouw lid van muziekvereniging Concordia, ik heb hierdoor ook menig optreden gezien) en van mijn moeder kreeg ik de normen en waarden mee waar ik nu nog veel aan heb.
Broer Bé was ook lid van Concordia. Hij schrijft boekjes in de Groninger taal. Dit heeft hij vast van pa geërfd want die mocht ook graag schrijven. Ik lees zijn verhalen graag, voor mij zijn ze heel herkenbaar. Ik heb dus van huis uit veel meegekregen waarop ik nu met dankbaarheid en plezier terugkijk.
En de dieptepunten?
Onze zoon Fokke mocht slechts vier jaar worden, hij is verdronken in de gracht die om de boerderij lag. Hier hebben we veel verdriet om gehad. Ondanks dat hij in besloten kring is begraven, leefden de mensen toch ontzettend met ons mee. We hebben plakboeken vol met kaartjes. Een heel waardevol gegeven in tijden van groot verdriet. Het is niet helemaal zo dat onze kleinkinderen dit gemis hebben gecompenseerd maar ze geven wel heel veel liefde terug hoor.
Ik vind het jammer dat ik mijn schoonmoeder helemaal niet gekend heb en mijn schoonvader maar heel kort. Maar mijn ouders hebben Jakob in onze begintijd liefdevol opgevangen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In de nacht dat ik zes jaar werd, onweerde het hevig. Pa haalde ons uit bed en ik was natuurlijk heel nieuwsgierig wat ik voor mijn verjaardag zou krijgen. Ik was heel blij met mijn theeservies. Wel noemde ik de ‘sukkerpot’ steevast ‘pukkersot’, tot groot plezier van mijn ouders en broer.
Van mijn kleuterschooltijd kan ik nog herinneringen dat we op 5 mei op een versierde boerenwagen mochten zitten. Ik keek mijn ogen uit door al dat moois en had mijn mond wagenwijd open. Degene die ons op foto zette, riep toen van ‘Mond dicht!’. Hier werd ik enorm boos om, dat was op de volgende geschoten foto ook heel goed te zien, haha.
We hebben veel aan de familie Evenhuis gehad. Zoon Jan was vaak bij ons op de boerderij te vinden en hielp regelmatig mee. Hierdoor konden we af en toe ook op vakantie gaan, hij hield de boel wel draaiende. Met zijn pa en moe hebben we veel opgetrokken en pa kwam ook vaak met de kleinkinderen langs om onze ongeveer 25 katten te bewonderen. Ja, we hadden inderdaad een goede kater die zorgde voor het nodige nageslacht!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een zorgboerderij was ooit een lang gekoesterde wens maar hiervoor zijn we nu te oud. Maar misschien kunnen we nog een keer op een zorgboerderij meehelpen. Of vrijwilligerswerk doen met mensen met een beperking, dat lijkt mij ook nog wel wat. Jakob en ik zijn nog een tijdje vrijwilliger geweest op Fraamborg. We begeleidden toen enige bewoners van en naar de kerk.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar moet ik lang over nadenken, een goed teken inderdaad. Vroeger wilde ik met mijn vriendin ook wel naar ontwikkelingslanden toe om daar te helpen. Maar toen leerde ik Jakob kennen dus dat is er niet van gekomen. Achteraf misschien ook wel beter, want ik zou mijn familie niet zo lang kunnen missen. Ik ben tevreden hoe mijn leven verlopen is, het is goed zo!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een acht! Ik heb nu wat mankementen maar door mijn handige man kan ik nog steeds goed functioneren. Vanaf de eerste seconde hebben we een gelijkwaardige relatie gehad. Daardoor kunnen we nu heel veel aan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Omzien naar elkaar vind ik wel heel belangrijk. De veertig dagen tijd staat deze keer in het teken van de onvoorwaardelijke liefde. Dit ervaar ik niet alleen richting mijn kinderen en kleinkinderen maar ook in onze relatie. Ik heb een man die mij vrijlaat en veel ruimte geeft terwijl we ook veel dingen samen kunnen doen. Die vrijheid en elkaar de ruimte geven, dat is iets wat ik van Jakob geleerd heb!