Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Johanna Elizabeth Mooij-Engels, roepnaam Anna. Ik ben geboren op twee februari 1952 in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Groningen is ook de stad waar ik opgegroeid ben, aan de Warmoesstraat nummer 7. Ik ben enig kind uit een arbeidersgezin. Pa, een echte Oosterpoorter, was fabrieksarbeider bij Aagrunol. Ik heb tot mijn 23e in Groningen gewoond, waaronder ook nog een tijdje op kamers in de Westerhavenstraat.
Mijn ex woonde in Delfzijl en in 1975 ben ik naar deze havenplaats verhuisd. Ik vond er weinig aan, Bedum trok veel meer. Door vrienden en vriendinnen was ik daar al vanaf mijn 15e vaak te vinden. In 1986 volgde dan ook mijn laatste verhuizing, naar De Drie Rozen. Bedum bevalt heel goed. Sinds kort doe ik vrijwilligerswerk bij Alegunda. Daar zit ik elke woensdag van 16.30 tot 20.30 uur achter de balie en tussen 18.00 en 19.00 uur drink ik gezellig koffie met de bewoners. Sinds kort doe ik ook maandelijks mee aan de klaverjasavond in Hotel ’t Gemeentehuis.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 1 april 2005 hertrouwd met Jan Mooij. Het was zeker geen liefde op het eerste gezicht. Noem het eerder een ‘haat-liefde’ verhouding. Jan en ik zijn namelijk dertig jaar directe collega’s van elkaar geweest bij Akzo Nobel in Delfzijl. We hebben heel wat over het werk afgediscussieerd en waren het lang niet altijd met elkaar eens. Toch gingen we vaak samen naar personeelsfeestjes, we hielden beiden wel van dansen en eindigden vaak met elkaar op de dansvloer.
Op Oudejaarsdag 2003 sloeg de vonk uiteindelijk over. Misschien ook al wel tijdens Delfsail in datzelfde jaar. Niet veel later zijn we getrouwd en is Jan bij mij komen wonen. Hij is ook al eerder getrouwd geweest en vader van twee kinderen. Dochter Sandra is 45 en woont in Assendelft. Zoon Peter is net 43 geworden, hij woont in Delfzijl. Naast bonusmoeder ben ik nu ook bonusoma van zeven kleinkinderen, in leeftijd variërend van zes tot zestien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na in Groningen de lagere school te hebben doorlopen, volgde de Algemene Nijverheidsschool voor meisjes. Ik wilde graag kapster worden, dus ging ik na mijn diploma te hebben gehaald naar de kappersopleiding. Halverwege het laatste jaar moest ik helaas stoppen, ik had namelijk last van kapperseczeem. Dit was een enorme domper voor mij. Later heb ik nog wel lessen gevolgd op de moedermavo.
Ik werd telefoniste bij Agam, de Mercedes dealer in Groningen. Toen ik mijn eerste man leerde kennen, volgde een verhuizing naar Delfzijl. Niet veel later stonden ze vanuit het arbeidsbureau bij mij op de stoep met de vraag of ik niet bij de Akzo wilde werken. Daar ben ik in 1975 begonnen als een soort van manusje van alles. Maar ik werd al snel logistiek medewerkster en kwam op het bedrijfsbureau van het onderdeel MACC terecht waar zo’n vijftig mensen werkten. Daar werden diverse chemische producten gemaakt die onder andere gebruikt werden in rubber en verwerkt in veevoer.
Toen ik op het bedrijfsbureau begon, waren we met zijn achten. Uiteindelijk bleven we met zijn tweeën over. Ik regelde het hele traject van inkoop tot verkoop, inclusief de planning, transport en emballage. Een hele mooie en gezellige tijd, zeker toen we ook nog strooizout produceerden. Tijdens de legendarische winter van 1979 waren Jan en ik in de vroege ochtend tijdens de hevige sneeuwval alleen aan het werk, wij konden het bedrijf lopend bereiken. De rest arriveerde pas veel later.
Het werd een bijzonder hectische dag waarbij we plat gebeld werden en tot 23.00 uur zijn blijven zitten. Iedereen zat te springen om een ‘autootje’ met strooizout en aan ons de taak om dit allemaal voor elkaar te krijgen. We hebben ons toen kapot gegeten in taart. Vaak de beloning wanneer het ons toch nog lukte om een lading strooizout te regelen. Mooie tijden wanneer ik er aan terugdenk, ik ging altijd fluitend naar het werk. Wanneer het nodig was ook in de weekenden om de benodigde papieren te regelen.
Hier kwam in 2006 een einde aan toen MACC ophield te bestaan. Ik werd dus boventallig verklaard. Aan de ene kant vond ik dat heel jammer want ik hield van mijn werk. Aan de andere kant was Jan al twee jaar thuis. Hij kon op zijn 60e stoppen met werken. Gelukkig kreeg ik nog een mooie ‘oprotpremie’ mee, ik was er dan ook dertig jaar in dienst geweest.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moest in het begin vreselijk wennen aan het noodgedwongen thuiszitten, ik verveelde mij nogal. Ik was natuurlijk nog wel aan het solliciteren, maar zonder succes. Na drie jaar stopte mijn uitkering, gelukkig kreeg Jan toen net zijn pensioen. Langzaam maar zeker ging ik aan mijn nieuwe leven wennen, dat ging vanzelf. Ik kon natuurlijk wat langer blijven liggen en je neemt vanzelf een ander ritme aan.
Mijn huidig leventje bevalt uitstekend, we kunnen gaan en staan waar we willen en we zijn beiden nog goed gezond. De dagen vliegen nu voorbij. Ik ben dus onlangs begonnen als vrijwilliger bij het verzorgingstehuis in Bedum waar ook mijn demente vader lange tijd verzorgd is.
Vroeger ben ik jarenlang als secretaris en jurylid actief geweest bij de NNCRO, de Noord Nederlandse Crazy Race Organisatie. Dat was heel leuk om te doen. Ik verheug mij op onze vakantie naar Spanje, daar gaan we binnenkort vijf weken met de caravan naar toe. Later dit jaar gaan we nog drie weken naar Canada waar we een camper hebben gehuurd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Toen ik voor de tweede keer trouwde, stond mijn vader buiten met een cadeautje te wachten. Ze hadden hem met een rolstoel vanuit Alegunda naar het gemeentehuis gereden. Dat was voor ons een emotioneel moment. Ook al vroeg hij zich wel af wie toch die man was waarmee ik ging trouwen. Jan: “Haar eerste huwelijk was ook heel gezellig hoor, als haar toenmalige collega ben ik daar nog bij geweest.”
Verder geniet ik nu van mijn rol als bonusmoeder en – oma. Daarbij gaan we vaak op vakantie. Het leven is tegenwoordig een groot feest, ook omdat we beiden nog goed gezond zijn.
En de dieptepunten?
Die heb ik eigenlijk niet gehad in mijn leven. Wel zijn onze beide ouders overleden maar gelukkig niet op jonge leeftijd. Dat ik vroeger met mijn kappersopleiding moest stoppen, ervoer ik toen wel als een dieptepunt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het verhaal over het strooizout ken je inmiddels al. Het was een gemoedelijke tijd. Ik ging zelfs tussen de middag boodschappen doen bij Super de Boer voor de schippers. Die gaven hun bestelling vanuit Groningen door. Jan en ik moesten elkaar tijdens vakanties altijd vervangen. We hadden net zo veel vrije dagen maar voor mijn gevoel was hij veel vaker vrij.
Jan is zeker een interessant persoon om ook eens te interviewen. Hij heeft vroeger gevaren en zijn moeder was een Litouwse. In 2004 zijn we samen met zijn moeder terug naar Litouwen geweest, dat was een prachtige ervaring. Als internationaal badmintonscheidsrechter heeft Jan zelfs twee keer de Olympische Spelen meegemaakt. In 1996 in Atlanta en in 2000 in Sydney. Deze scheidsrechterscarrière bracht hem de hele wereld over. Dat levert vast bijzondere verhalen op….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb een prachtig leven. Gewoon lekker zo doorgaan dus. We hopen nog lang gezond te blijven en veel dingen samen te doen. Er staan nog genoeg mooie plekjes op onze bucketlist om te bezoeken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, wat gebeurd is, is gebeurd. Daar verander je niets meer aan. Maar als ik opnieuw zou mogen beginnen, dan zou ik wel andere keuzes maken.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een negen, een tien kan haast niet.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Nee, alle relevante dingen zijn wel besproken. We wensen iedereen het leven toe wat wij nu mogen leiden….