Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Willem van der Molen maar misschien sta ik nog wel beter bekend als ‘Dikke Willem’. Ik ben geboren op 21 september in het jaar 1955 na Christus. Als telg nummer drie uit een ondernemersgezin van vier kinderen. Ik heb nog twee oudere en een jongere zus. We woonden aan de Hoofdstraat in Uithuizermeeden waar mijn ouders een slagerswinkel hadden. Mijn vader was dus slager, mijn moeder runde het huishouden maar stond ook samen met mijn zuster in de winkel.
Hier kwam een eind aan toen mijn vader in 1968 onverwachts overleed. Hij was vlak hiervoor net met het melkventen begonnen. We zijn toen aan De Lijnbaan gaan wonen. Mijn vader had daar een huis laten bouwen, vlakbij de slagerij. Daar heb ik vijftien jaar gewoond om vervolgens met mijn moeder te verhuizen naar de Smitsweg. Hier bivakkeerde ik ongeveer tien jaar. Daarna volgde nog één keer een verhuizing in Meij toen ik aan de Lange Akker ging wonen. Helaas begon ik te kwakkelen met mijn gezondheid wat resulteerde in een beenamputatie. Ik woon inmiddels al weer vele jaren in een flat aan de Windakker in Uithuizen.
Het bevalt mij heel goed hier, ook al ben ik jarenlang een echte Meister geweest. Maar je moet niet vergeten dat ik door mijn werk eigenlijk al vanaf mijn 18e heel vaak in Uithuizen te vinden was.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb inmiddels al weer een jaar of dertien een vriendin, Geertje van Dijk-Loonstra geheten. Zij is een echte ‘Oethoester’. Hoewel ik jarenlang in uitgaanscentrum 538 in Uithuizen gewerkt heb, kwam ik haar daar nooit tegen. Wel heb ik haar daar jaren later leren kennen, tijdens een Hollandse Avond in de beginjaren van deze eeuw. Geertje heeft twee kinderen die in Beverwijk en Helmond wonen. En vier kleinkinderen. Ik ben dus eigenlijk ook een beetje een bonusvader en –opa geworden.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Uithuizermeeden te hebben doorlopen, ging ik naar de vakschool voor detailhandel. De LDS inderdaad, toen gevestigd in De Wijert in Groningen. Deze opleiding heb ik met hangen en wurgen afgerond, ik was geen studiebol. Vervolgens ben ik op 16-jarige leeftijd bij Koekfabriek Klinkhamer in Uithuizen aan het werk gegaan. Hier ben ik zo’n vier jaar werkzaam geweest. In de weekenden stond ik, toen ik een jaar of achttien werd, altijd achter de bar in uitgaanscentrum 538 die in de beginjaren zeventig alleen nog maar uit een discotheek bestond.
De horeca heeft mij op een andere manier al vanaf mijn 13e, 14e jaar getrokken. Toen ik vijftien was, paste ik al tijdelijk op een kroeg in Meij. Toen 538 in 1976 uitgebreid werd met een eetcounter en een citytheater vroeg de familie Visser aan mij of ik bij ze in loondienst wilde komen werken. Ik kende ze al vrij goed dus die uitdaging heb ik graag aangenomen.
En vervolgens kwamen de lange werkweken. Ik stond achter de bar maar was ook veelvuldig in de keuken te vinden. Aanvankelijk alleen om snacks te bereiden maar ik bekwaamde mij steeds verder tot een veredelde kok en maakte ook diverse plates. In het begin moest 538 nog om 23.00 uur dicht zijn. De overbuurman was politieagent en tikte dan wel eens gekscherend tegen het raam, daarbij op zijn horloge tikkend, wanneer hij de hond uitliet.
Maar al vrij snel werd 538 een uitgaansgelegenheid die tot ver in de kleine uurtjes open was. Ik kon het werk maar moeilijk uit handen geven. ‘Er was er altied moar ain die het waark goad kon doan en dat was ikzulf!’ Onzin natuurlijk maar zo dacht ik er wel over. En dus was ik zaterdagmorgen al om 10.00 uur aanwezig om vervolgens tot 05.00 uur door te gaan. Maar dit werk beviel mij dan ook hartstikke goed. Ik heb als barman veel mensenkennis opgedaan en veel generaties op zien groeien. Jongens die aan de hand van hun vader langskwamen om patat te halen en later zelf hun zoon meenamen voor een snack.
Toen het wat minder ging met de zaak en met mijn gezondheid heb ik in 1998 de overstap gemaakt naar Café Kombuys in Uithuizermeeden. Daar werkte ik eigenlijk in deeltijd achter de bar en in de keuken maar ik was er vaak te vinden. Gelegen aan het centrumplein was er eigenlijk altijd wel aanloop. En niet alleen van vaste stamgasten maar ook veel onbekenden kwamen binnen. Zeker in de zomermaanden wanneer er toeristen langskwamen. Het werk werd hierdoor veel gevarieerder. Dit is misschien wel de mooiste tijd uit mijn horecacarrière geweest. Helaas kwam hier in 2010 abrupt een eind aan…..
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is nog geen sprake, ik ben afgekeurd. In een tijdsbestek van drie maanden kreeg ik steeds meer last van mijn been. Ik bleek dichtgeslibde aders te hebben met als uiteindelijk gevolg een beenamputatie. Dat was zeker een zware tijd. Na de operatie heb je het natuurlijk heel druk met revalideren. Wat dat betreft alle waardering voor de medewerkers van Beatrixoord die mij toch weer ‘aan de praat’ hebben gekregen. Ik ben vervolgens ook de nodige kilo’s kwijtgeraakt. Toen ik daarna een prothese kreeg aangemeten, was ik ook zo weer enige maanden bezig om hier goed aan te wennen. En dan ben je maar zo twee jaar verder.
Wat dat betreft heb ik ook geen gezonde baan gehad. Voor het horecapersoneel is het rookverbod een zegen geweest, kan ik wel stellen. Zelf rookte ik rustig mee, nam op gezette tijden een biertje en mijn eetpatroon was door de lange werkdagen vaak ook niet heel gezond. Ik pleegde dan ook wel roofbouw op mijn lichaam.
Inmiddels heb ik mijn draai aardig weten te vinden. Ik fiets veel, jaarlijks toch wel zo’n tien- tot twaalfduizend kilometer. Ik heb thuis ook een hometrainer staan waarbij ik op mindere dagen toch de nodige kilometers wegtrap. Verder mag ik graag televisie kijken. Vooral naar praat- en sportprogramma’s.
Maar ik ben wel een ‘roare kieker’ hoor. Ik kijk naar alle sporten waar Nederlanders successen kunnen halen. Maar toen Van der Poel zondag bij het veldrijden na twee ronden al uitgeschakeld was voor de overwinning, heb ik de tv uitgezet. Wat dat betreft kan ik mij verheugen op de Olympische Winterspelen die volgende week beginnen. Schaatsen, voetbal en wielrennen zijn mijn favoriete kijksporten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik heb mijn werk altijd met heel veel plezier gedaan, daar worden nu vaak nog de nodige gesprekken met leeftijdgenoten over gevoerd. Maar ik ben ook heel blij met Geertje, zij heeft mij bij mijn ziekteproces heel erg bijgestaan en was en is een grote steun en toeverlaat.
En de dieptepunten?
Het ziekteproces wat ik heb moeten doorlopen en daaropvolgend het feit dat ik afgekeurd werd, was toch een zware slag. Zo sta je nog midden in het arbeidsproces en zo is het afgelopen. Toen mijn pa overleed, was ik nog maar elf jaar oud. Ik stond daar toen in mijn puberjaren nog niets een zo bij stil maar op latere leeftijd krijg je wel zoiets van ‘ik had hem graag nog wat beter leren kennen’….
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Eén voorval heeft veel indruk op mij gemaakt en is mij altijd bijgebleven. In 1979 zijn er bij de brug ter hoogte van Toornwerd drie Bedumer jongens om het leven gekomen. Ik kende ze van haver tot gort, ze kwamen in het weekend altijd langs. Op vrijdagavond rond acht uur kwamen ze binnen om vervolgens eerst de rekening van de week er voor te betalen. Dit ging jarenlang zo door.
Tot ze een keer op een donderdagavond langskwamen, dat was voor het eerst. Ze rekenden ook direct na die tijd af. Het was vervolgens een heel rare gewaarwording toen ik een uur later vernam dat ze bij een ongeluk om het leven gekomen waren…..
Gelukkig zijn daar ook de leuke verhalen. In de beruchte 538 tijd, zijn heel veel Nederlandse topartiesten langs geweest. Zeker in de tachtiger jaren, de tijd van de Nederpop. Op Kerstavond ontstond toen een prachtige traditie, dit was de avond dat De Havenzangers altijd langskwamen. Het was er dan met zo’n 1700 bezoekers smoordruk. Het hele pand was gevuld. Hetzelfde gold voor de optredens van Drukwerk, die ook geregeld langskwamen.
Frank Boeijen is ook een keer geweest. Toen arriveerden de eerste vrouwelijke fans al op 08.00 uur ’s morgens terwijl hij pas om 01.00 uur ’s nachts op zou treden. Die dames zaten die dag rustig hun broodjes op te eten en wat te drinken in de buurt. Ook de optredens van Dolly Dots en Luv waren legendarisch…
En ik was het bijna vergeten, mijn stopwoordje van vroeger. Altijd als ik iemand bediende, zei ik steevast: ‘Ziet u eens!’ Iedereen die mij kent, herinnert zich dat nog wel en ik word er zelf ook vaak aan herinnerd. Wat zei je vroeger ook altijd: ‘Ziet u eens!’ inderdaad, legendarische woorden!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan en accepteren dat ik wat minder kan dan voorheen. ‘We zien wel waar het schip strandt’. We verheugen ons altijd op een vakantieweekje in Drenthe om daar lekker te fietsen. Vroeger maakten we nog wel eens een Rijnreis of we deden Spanje aan maar dat zit er niet meer in.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf heb ik wel zoiets van, ik had ook wel wat meer aan mijn eigen privéleven mogen denken. Maar dat was nu eenmaal mijn drive en er was ook geen partner die af en toe op de rem ging staan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een 7,5 of een 8.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Het is wel in orde zo, ik denk dat we alle belangrijke aspecten uit mijn leven wel besproken hebben. Ik zie de uitwerking wel tegemoet!