Het is vrijdagnacht 01.00 uur wanneer DJ Hans Huizing in het legendarische uitgaanscentrum De Toxbar op Schiermonnikoog de klassieker van Anita Meijer inzet. ‘Why, tell me why’, maar ook ‘Believe in, we meet again’. Ik was elf jaar toen ik Schiermonnikoog voor het eerst aandeed. In de vijfde klas van de lagere school gingen we op de fiets (!) met hondenweer naar Lauwersoog om daar de boot te pakken. Vorige week vrijdag was het weer eens zover. De fiets bleef thuis, monnikenwerk bleef het…. Middelstum 4 ging wederom op trainingskamp naar Schier…..
Wat blijft hangen…
Volgens onze aanvoerder is het altijd wenselijk dat er tijdens zo’n uitstapje nieuwe mensen meegaan. Goed voor de groepsdynamiek en daardoor misschien ook wel goed voor het doorbreken van vaste patronen. Aart en onze Technisch Directeur maken dit helemaal waar. We zijn nog geen vijf minuten in café ‘It Aude Beuthus’ of de echte Bert staat al te biljarten met een eilander. Wars van groepsverbanden en het collectief indrinken legt hij hier de basis voor allerlei verrassende contacten waarop later in het weekend voortgeborduurd kan worden.
Onze Technisch Directeur is ook voor het eerst mee. Ter ere van het feit dat zijn Tineke het veertig jaar met onze ‘brombeer’ volgehouden heeft. Wat moeilijker ter been dan ons voormalig godenzonen, behalve ’s nachts inderdaad, is de scootmobiel een welkome aanvulling. Zo kunnen we op de kilometerteller ook precies het aantal kilometers per uur aflezen. Als een ware drillinstructeur vuurt Mayko zijn mannen aan om tot het uiterste te gaan.
Die mannengroep is rond de klok van half acht vrij compleet. Groep 2 treft in kampeerboerderij ‘Springfield’ alleen hun TD aan. De rest gaat ondanks alle goede bedoelingen rechtstreeks van het boothuis naar De Tox voor de eerste collectieve maaltijd. Om daar later die nacht terug te keren om de ingeslagen kilootjes terug te geven op de al vochtiger wordende, dampende dansvloer….
De trainingsdag
De trainingszaterdag kende de nodige verrassingen. Zo werd scheidsrechter Swijghuizen ingevlogen, of toch ingevaren, om de wedstrijd De Monnik 2 – Ezinge 2 in goede banen te leiden. Onze trainingspartij om kwart over twaalf zou als een voorwedstrijd moeten gaan gelden om alle eilanders al vast wat warm te maken voor het edele voetbalspel. Wij zouden onze cooling down hierdoor mooi op de fraaie tribune of in de warme kantine door kunnen brengen.
Helaas gooide Koning Winter roet in het eten. Veel neerslag in allerlei hoedanigheden zorgde ervoor dat ook op Schier zelf waterpartijen te ontwaren waren op de doorgaans geijkte paden. Swijghuizen zag zijn eerste overzeese interland in duigen opgaan maar toonde vervolgens zijn Pluspunten op het strand waar hij met nog enige fanatiekelingen een lekkere partijspel speelde.
Zelf verkende ik met de lange Tuit en onze scheidende goalie Smittermans te voet het prachtige eiland. Met een keur van natuurwisselingen op een relatief klein oppervlak liet Schier zien waarom het een van de belangrijkste onderdelen van het Werelderfgoed Waddenzee is. Tuit dreef ons met zijn telkens nieuwe routevoorstellen tot het uiterste waardoor we nog meer trainingskilometers maakten dan onze ploeggenoten op het strand.
In onze toko werden hierna gelukkig onze eigen ingekochte kratjes bier alsnog weggetikt waardoor onze jongste deelnemer zelfs nog een extra kratje in moest slaan. Moe maar nog lang niet voldaan maakten we daarna wederom onvergetelijke momenten mee in ‘De Ware Jacob’. Een verkeerd gevallen pizza deed ons trillen op onze grondvesten en ook het bedienend personeel werd vele malen op het verkeerde been gezet. Uiteindelijk wisten we toch met een volle maag en lege knip de toko te verlaten.
Voor sommigen was het eredivisievoetbal het toetje van deze laatste avond. De echte die-hards stortten zich uiteraard vol overgave nog één keer in het uitgaansleven in het gelijknamige dorpje op Schiermonnikoog. Daar waar de meisjes spontaan werden bekeerd tot het lesbienisme, dit tot groot verdriet van menig gretige vrijgezel. Die pas konden slapen nadat alle gevallen sterren waren (uit)geteld. Monnikenwerk inderdaad….
De tijd loopt niet terug…..
Een prachtige volzin van onze nog topfitte Technisch Directeur op de vroege zondagmorgen. Het trainingsweekend was weer voorbijgevlogen. De manschappen werden door de als altijd alcoholvrije aanvoerder nog een keer uit bed getrommeld voor de eindschoonmaak. In de verte wachtte De Monnik om ons weer veilig naar het vasteland te brengen. Het loodzware monnikenwerk zat er weer op. De intieme details houden we voor ons zelf want wat happens on Schier, stays on Schier….
Believe in, we meet again!
Geloven was een heikele kwestie tijdens dit trainingskamp. Net zoals de stilte toch echt de ruis van Gods stem is. Toch geloof ik heilig dat dit niet ons laatste tripje naar dit eiland geweest is. De toekomst van Middelstum 4 mag dan al ongewisser worden, toch geloof ik in ‘We meet again!’ Mannen bedankt, Wilpie en Meijer als organisatoren misschien nog wel het meest. Tot volgend jaar?!