Dat bekt als iets ludieks maar de problematiek is bloedserieus. Het bekt misschien ook wel als een popbandje, maar dan wel met van die heavy Heavy Metal shit. Bert en de Bevingen dus. De eerste aardschok die ik voelde was in 2006 tijdens een vakantiedag. Even na zeven uur lag ik te schudden in mijn waterbedje. De rimpels waren snel verdwenen want even later ging ik met onder andere buurman Wim op vakantie. Die was toen ook nog niet zo bloedfanatiek als nu, hoewel hij volgens mij nog wel contact zocht met allerlei instanties alvorens in het vliegtuig te stappen…..
De Tsjechië vakantie in 2012 behoedde mij voor de Huizinge klap. We hebben het nu over augustus 2012. ’s Avonds ingespannen zittend achter de enige PC die het appartementcomplex rijk was, kwam het bijzondere nieuws binnen. ‘Staat ons huis er nog’, reageerde ik naar overbuurvrouw Marike die dit kon bevestigen. Wel hadden zich op dat moment veel geschrokken buurtbewoners buiten verzameld om bij te komen van die enorme knal.
De toename van de aardbevingsproblematiek liep parallel met mijn beginmaanden als columnist. Ergens waande ik mij als een verslaggever vanuit een oorlogsgebied, helemaal toen minister Henk Kamp naar De Boshal kwam. Die ervaringen werden samengevat in ‘The Battle’ en op die bijeenkomst kwamen 800 boze en geschrokken Groningers af. Een battle zou het worden waarbij Kamp geen krimp gaf. Het meest schandalige wat mij vanuit dat jaar 2013 bij is gebleven? Dat de gaskranen tot een recordproductie werden open geschroefd. Nog één keer werden alle registers opengetrokken……
En niet veel later had je dus de volgende knal. Nu met Zandeweer als epicentrum. Ik herinner mij nog de interviews vanuit het ‘Klokhoes’. Was spackspuiter Jan Sleumer toen ook niet in beeld? De man die aan het eind van dat jaar onze hele benedenverdieping onder zijn spuithand nam. Dat was dan misschien nog een klein voordeeltje, dat ons huis weer enigszins opgepimpt werd. Over de afwikkeling van de schade werd toen dan ook nog niet moeilijk gedaan…..
Mijn eerste schrijfjaar dus, vol met aardbevingsverhalen. Een koninklijk een-tweetje bijvoorbeeld toen Beatrix net haar nakend aftreden bekend maakte toen Kamp deze kant weer op wilde. Of Griezelen in Groningen, het spookarrangement. Ook vol vuur en satire geschreven. Maar eigenlijk was het diep triest. En ik kwam maar zo in de GBB-bus terecht die een toertocht maakte door Noord-Groningen. In de tijd dus dat buuf bloedfanatiek was en dagelijks GBB slikte. Met als resultaat cameraploegen vanuit de hele wereld die onze buurt platreden….
Mieke werd geboren en Jazlijn schitterde in GBB-filmpjes die het landelijk nieuws haalden. Dat was raar televisie kijken toentertijd. Eind 2014 kwam de volgende knal en daar waren we niet op voorbereid. Want om 01.30 uur lig je normaliter in een diepe slaap. Maar door deze knal zaten we rechtop in bed. Dat was me toch een rare ervaring zeg. Nieuwe schade werd vermeld maar de schadetoewijzing was al een stuk minder. Veel werd als C-schade afgedaan. The times they were changing, het CVW werd opgericht…..
De aarde leek rustiger te zijn geworden in onze contreien de laatste tijd. Schijn bedriegt, zo bleek vorige week maandag. Ik stond op het punt om weg te gaan naar een afspraak toen mijn zolder annex kantoor kraakte in zijn voegen. Ik dacht dat het wel mee viel, een 2.0-tje of zo. Mijn partner die beneden op de bank zat, keek mij vol ongeloof aan. ‘Nee man, dit was een beste!’. Ze had gelijk, de Zeerijp 3.4 scoorde een derde plaats na de 3.5 van Westeremden en de 3.6 in Huizinge. We zijn weer terug bij af.
De badkamer is weer enige scheuren rijker maar de buitenwand is nu ook ontzet. En dus maar weer een schademelding naar het CVW gedaan. Daar waar ze met smart zitten te wachten op een nieuw schadeprotocol, de wachttijd gaat inmiddels richting een jaar. Onvoorstelbaar toch? Ondertussen wordt wingewest Groningen verder leeggezogen. Niet zo robuust meer als in 2013 inderdaad. Maar toch lijken we steeds verder verwijderd te raken van Den Haag en het westen. Voelen we ons misschien ook wel steeds minder Nederlander…. Op naar een Deltawerken solidariteit dus!
Vrijdag wordt er weer gefakkeld, wie weet loopt Freek de Jonge ook weer mee tijdens de tocht in Groningen. Misschien worden we eindelijk ruimhartig gecompenseerd en gaan we ons weer veilig voelen op onze eigen trouwe kleibodem. Wiebes is van goede wil, toch? Maar dit vertrouwen is broos, net zo broos als onze bodem….