Een bus vol met vijftig Nederlandse vrouwen. We worden nagekeken. Sommige kinderen blijven even staan en zwaaien. De kleintjes lopen naakt. Blote voeten raken de vieze grond. Overal staan kleine hutjes. Sommige van steen. Maar de meesten van golfplaten of hout. “Plek waar niemand wil wonen”, dat is de letterlijke betekenis van de wijk Katutura.
“Dat kan ik me voorstellen”, denk ik hardop als we op dag 1 op weg zijn naar het Beautiful Kidz Project. Toch zal mijn mening in de loop van de reis veranderen…..
Het is november 2016 als ik tijdens een vrouwenconferentie van de EO besluit om mee te gaan op ‘goede doelen’ reis naar Namibië. Het leek me altijd al fantastisch om Afrika te bezoeken. Maar om daar alleen als toerist naartoe te gaan, dat trok me niet. Ik wilde graag de handen uit de mouwen steken en iets doen voor de bevolking. Liefde geven, bemoedigen en van betekenis zijn.
Het duurt dan nog bijna een jaar voordat de reis gaat plaats vinden. Maar ik ben meteen enthousiast. Ik kan niet wachten om informatie op te zoeken en al gauw ben ik vol van dit land en het project waar ik met vijftig andere vrouwen van betekenis ga zijn. Ik organiseer workshops, activiteiten en inzamelingsacties om ook maar wat geld mee te kunnen nemen om het project te ondersteunen.
En dan is het ineens 19 oktober 2017. Ik word wakker met gemengde gevoelens. “Vandaag is het eindelijk zover!” De lang verwachte reis. Iets waar ik bijna een jaar naar heb uitgezien. Maar tegelijkertijd heb ik een brok in mijn keel en een steen in mijn maag. “Waar ben ik aan begonnen?” “Waarom wilde ik zo nodig met een onbekende groep vrouwen naar Afrika?” “Kan ik mijn gezin wel zo lang missen?” “Het is zo ver weg….”
Eenmaal in de bus van Amersfoort naar Frankfurt blijkt al gauw dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. We zijn er allemaal van bewust dat we een levensveranderende reis gaan maken. En we zullen elkaar allemaal nodig hebben.
Namibië ligt in Afrika tussen Angola, Botswana, Zambia en Zuid-Afrika. Het is een land zo groot als Frankrijk en Duitsland samen. En toch wonen er maar 2,5 miljoen inwoners. Na Mongolië, het dunst bevolkte land ter wereld. De meeste mensen wonen in de stad Windhoek. En daarvan de grootste aantallen in de wijk Katutura.
In het land heerst een relaxte sfeer, staat er in mijn reisboekje, die ik in het vliegtuig nog even doorblader. Daar moet ik tijdens onze reis nog vaak aan denken. De mensen zijn hartelijk, zo blij om ons te zien en te ontmoeten maar ze hebben ook totaal geen haast. Alles gaat langzaam en op hun eigen tijd. Hoe anders is dat in Nederland.
Na een lange vermoeiende reis, onze aankomst in een prachtige lodge en een heerlijke lunch is het tijd voor de welkomstceremonie op het Beautiful Kidz Project. Geen idee van wat we kunnen verwachten, stappen we in de bus voor een rit die we nog vaak zullen maken. Wat ons daar staat te wachten kan ik nauwelijks beschrijven. De medewerkers van het project staat ons buiten op te wachten. Ze zingen, maken mooie geluiden en staan met een spandoek om ons welkom te heten.
Moe, klam en hoog in onze emoties lopen we het gebouw binnen waar we worden verwelkomd door meer dan honderd kinderen en tieners uit de wijk die zo blij zijn dat we er zijn. Grote zwarte ogen kijken ons aan, handen worden uitgestoken en veel kinderen willen meteen knuffelen. Ik voel me overweldigd, blij en totaal van de kaart. Deze kinderen verdienen een betere toekomst dan hun ouders. Deze kinderen hebben liefde nodig. Dit is waarom ik hier ben!!
We krijgen een prachtige plek in de grote gemeenschapsruimte en mogen genieten van liedjes, dansjes, en getuigenissen van kinderen en tieners die ons vertellen hoe anders hun toekomst eruit ziet sinds ze bij Beautiful Kidz opgevangen zijn, naar de huiswerkklas gaan, computerles krijgen en leren over God.
De toon is gezet. De reis gaat beginnen. Mijn handen jeuken om hier een verjaardag te organiseren voor alle kinderen tussen de 3 en 6 jaar die hier dagelijks worden opgevangen. Om te helpen bij de fundag voor de grotere kinderen. Maar ik zie ook uit naar de bezoeken in de wijken. Om de mensen te spreken en te bemoedigen die daar wonen. Om eten en kleding uit te delen en voor ze te bidden.
Meteen na de welkomstceremonie zie ik hoeveel vreugde, passie en dankbaarheid de kinderen in zich hebben. Maar ook de keukenmedewerkers, leerkrachten, klusjesmannen en alle andere mensen die dagelijks bij het project aanwezig zijn stralen zoveel passie uit. Ze komen zelf ook allemaal uit de wijk. En weten hoe belangrijk het is om deze kinderen een goede toekomst te geven.
Ja, er is veel armoede. Honger ook. De meeste kinderen storten zich ’s morgens op hun bakje pap, omdat de laatste maaltijd die ze hebben gehad een dag eerder was. Tijdens de lunch op het project. Veel kinderen lopen op blote voeten. Moeders doen hun best om hun kinderen goed te kleden, maar vaak zitten er gaten in of zijn de kleertjes veel te klein of juist te groot.
En toch die vreugde. Iets waar ik nu nog vaak aan denk. Iets waar ik jaloers op kan zijn. Hier in Nederland hebben we het zo goed. En wat klagen we wat af! Wat zijn we ontevreden en ondankbaar.
Katutura; plek waar niemand wil wonen? Ik heb mijn twijfels.