Dit kon wel eens een lastig verhaal worden. Ik ga namelijk proberen een gevoel te benoemen die ik zelf niet goed kan plaatsen, laat staan onder woorden brengen. Het gevoel was er gisteren tijdens het wandelen met de hond. Een vreemdsoortige melancholie in combinatie met een onbestemd verlangen, maar waarnaar eigenlijk?
‘Heb ik die al had?’ Ik moest nog even grinniken over een veelgehoorde vraag tijdens de nieuwjaarsreceptie. Inderdaad een ietwat rare vraag met als dieperliggende gedachte: ‘Heb ik jou al een goed en gelukkig 2018 toegewenst?’ Soms staan inderdaad de eerste uurtjes van 2018 niet helemaal helder meer op het netvlies gebrand. En dan is een dubbele gelukwens inderdaad beter!
Maar ik liep dus gisteren met Dusty een rondje Westerwijtwerd. Het weer was geweldig, de zon liet zich eindelijk weer in al zijn kracht zien. Wat hebben we die eigenlijk gemist in de grauwe maand december. Ik verwachtte een gelukszalig gevoel te krijgen, gaandeweg mijn wandeling. Maar die kwam niet. Ondanks het feit dat Dusty weer eens ouderwets enthousiast aan de lijn zat te trekken. Nog lekker jong en speels.
Vroeger had ik ook vaak zo’n onbestemd verlangengevoel. Ongetwijfeld zeer nieuwsgierig naar wat het leven te bieden had en waar ik zou eindigen. Door de week keek ik altijd weer uit naar de weekenden. Lekker voetballen, lekker op stap, misschien wel wekelijks op zoek naar de vrouw van mijn dromen waarmee ik de rest van mijn leven zou vullen. Mijn betere ik die mij gelukkig zou maken en mij kon helpen het levenspad met al zijn ups en downs te bewandelen. Die zoektocht heeft lang geduurd inderdaad….
Maar nu heb ik toch alles wat mijn hartje begeert? Westerwijtwerd komt in zicht. De plaats waar ik zoveel kinderstapjes heb liggen. Toen nog veel te klein om te beseffen wat het leven in al zijn facetten te bieden heeft. Even later zie ik Vast Banket in de verte liggen. Vanaf mijn zestiende tot mijn veertigste nam dit bedrijf een prominente plaats in mijn leven in. En wel zo prominent dat ik er ook vannacht weer aan het werk was, wat is dat toch?
Een vrouw en bonuskinderen thuis, de baan van mijn leven gevonden, gelukkig voor zover bekend gezond van lijf en leden maar toch is er dat onbestemd gevoel. Wat heeft het leven nog voor leuke dingen en uitdagingen te bieden. Is dit het nou? Of moet ik ergens het roer nog eens helemaal omgooien? Huis en haard achter mij laten, al mijn schepen verbranden om vervolgens ergens op Bonaire of weet ik veel waar weer helemaal opnieuw te beginnen…..
Ik weet zeker dat daar de oplossing niet ligt. Een half jaar geleden was ik heerlijk aan het pootje baden in het lauwe Trasimenomeer in het gloeiendhete Italië. Genietend van de prachtige omgeving, niets moetend, veel mogend. Dat zou toch het ultieme geluk moeten zijn? Maar waarom had ik dan na een week toch al weer zoiets van, wat mij betreft gaan wij straks weer terug naar Middelstum……
Misschien ben ik in de kerstvakantie wel iets te hard geschrokken van het feit dat het maar zo voorbij kan zijn. Dan ervaar je toch maar even weer hoe nietig je eigenlijk wel niet bent. Dat je wel van alles kan willen maar dat het leven zich niet laat regisseren. Of zou ik nu opzien tegen de kwalen die mij bij het klimmen der jaren te wachten staan? En besef ik dat ergens mijn beste jaren wel gehad heb? Zie ik op tegen het aftakelingsproces wat zich geleidelijk aan in zal zetten. Maar ergens heb ik ook gelezen dat mensen rond hun zeventigste vaak het gelukkigst zijn. Dat is dan wel weer een fijne gedachte, dat de gelukkigste jaren nog moeten komen.
Ik maak met Dusty nog even een rondje op het Klimop schoolplein. Daar waar ik vroeger knikkerde en tikkertje speelde om vervolgens gretig binnen weer allerlei kennis te absorberen. Even was ik weer kind. Toen ook al onzeker en af en toe licht angstig wat de toekomst zou brengen….
Misschien moet ik mij maar overgeven aan wat komen gaat. Mij richten op de jaren tussen de zeventig en tachtig waarin ik graag nog het een en ander van de wereld zou willen zien. Nog even tien gelukkige jaren meepikken voordat het definitieve einde nadert. En de komende 25 jaar gewoon maar lekker zo proberen door te gaan en genieten van de bijzonderheden en mooie dingen die vast wel weer op mijn pad komen….