Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Anneke Kooijmans biedt een luisterend oor en helpende hand in hospice ‘De Schutse’

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn naam is Anneke Kooijmans-Schollema en ik ben op 21 september 1951 geboren in Kantens. Ik was het jongste kind uit een gezin dat inclusief mijn vader en moeder uit negen personen bestond. Als jongste werd ik enorm verwend door mijn oudste broer en zus die achttien en vijftien jaar ouder waren. Niet door mijn ouders hoor. Mijn vader was overigens boerenarbeider.

Dat gegeven leidde gelukkig niet tot veel verhuizingen. Ik ben geboren in de Poelestraat. Toen ik drie jaar was verhuisden we naar het Kerkpad waar mijn ouders een dubbel huis kochten die vervolgens tot één huis werd verbouwd. Op mijn 18e kwam ik in het Diakonessenhuis in Groningen terecht en ik ging daar ook intern wonen. In 1972 volgde er nog een verhuizing en wel naar de Abel Tasmanstraat in Bedum. Daar woon ik nu al weer 45 jaar met veel plezier.

Wat is uw burgerlijke staat?

Toen ik in het Diakonessenziekenhuis werkte, liep ik Leo Kooijmans tegen het lijf. Hij kwam op bezoek bij een gezamenlijke vriendin waar ik ook op bezoek was. Bij hem was het liefde op het eerste gezicht, bij mij duurde het wat langer. Leo kwam oorspronkelijk uit Rotterdam maar het drukwerkvak bracht hem naar het noorden. Zo heeft hij onder andere bij Scholma Druk gewerkt.

Wij zijn in 1972 getrouwd. Het huwelijk heeft ons vier kinderen geschonken, om en om (dus twee zoons en twee dochters), in leeftijd variërend van 44 tot 32 jaar. Marcel is de oudste, hij woont in Papoea Indonesië met Mintje en heeft zes kinderen. Monique woont met haar man Kor in Klein Wetsinge, zij heeft vier kinderen. Robert Jan en Ilona ken je, zij wonen in Bedum en hebben drie kinderen. Dochter Anneleen (vernoemd naar Leo en mij) woont met Krijn in Hoogkerk en heeft een dochtertje. Ik ben dus in het rijke bezit van veertien kleinkinderen. Een keer per week pas ik met heel veel plezier op mijn kleinkinderen die in Bedum wonen. Vanaf januari wordt dit twee keer per week.

Helaas is Leo in 2007 op 58-jarige leeftijd toch nog vrij plotseling en snel overleden. Hij was toen al tien jaar afgekeurd ten gevolge van een valpartij van zijn fiets. Door allerlei complicaties werd zijn gezondheidstoestand er in de loop der jaren niet beter op. Een bloedvergiftiging werd hem uiteindelijk fataal.

Wat is uw voormalig beroep?

In Middelstum heb ik de lagere school, twee jaar ULO en twee jaar Huishoudschool doorlopen. De laatste opleiding zelfs een jaar sneller afgerond dan dat er voor stond. Daarna ben ik naar de INAS in Uithuizermeeden gegaan. Als inrichtingsassistente had ik door kunnen leren tot verpleegster ware het niet dat ik tijdens mijn stage gevraagd werd of de functie van stage begeleider in het Diakonessenziekenhuis niet wat voor mij was. Zo’n aanbod gebeurde niet vaak en ik heb deze uitdaging dan ook aangenomen.

Dat was best wel wat hoor want ik was zelf natuurlijk nog maar achttien terwijl de stagiaires vijftien, zestien jaar waren. Naast het begeleiden van de stagiaires fungeerde ik als een soort van intermediair tussen de verschillende afdelingen en hun school. Dit werk heb ik drie jaar lang met heel veel plezier gedaan. 

Hier kwam een eind aan toen ik in 1972 met Leo trouwde. Toen de kinderen ouder werden, heb ik nog bij twee gezinnen opgepast. Bij het eerste gezin elf jaar, vervolgens bij een ander gezin nog eens zeven jaar. Daarna heb ik nog enige jaren bij een drukkerij gewerkt in Groningen bij de afdeling afwerking. Hier kwam in 2004 een eind aan.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Ik ‘beur’ sinds kort mijn AOW-uitkering en ben dus nog een jonge pensionado. Dat bevalt prima, ook al omdat ik er door deze uitkering financieel iets op vooruit gegaan ben. En ik zit nog steeds niet stil hoor want ik heb in mijn leven al het nodige vrijwilligerswerk gedaan. Dat begon bij zwemclub Ducdalf hier in Bedum. Daar heb ik zolang vrijwilligerswerk gedaan dat ik het aantal jaren niet eens meer weet. Dat begon met het versturen van kaartjes en eindigde in 2010 als bestuurslid.

Van vele markten thuis dus bij Ducdalf. Van speaker bij wedstrijden tot tijdwaarnemer. Daarvoor heb ik de ‘klokcursus’ gevolgd. Ik ging ook met uitwedstrijden mee en deed vervolgens een jurycursus. Ook was ik jaren bij het gehandicaptenzwemmen via ‘De Brug’ betrokken, ik registreerde bijvoorbeeld wie er waren geweest.

Tien jaar geleden ben ik bij hospice ‘De Schutse’ in Appingedam terechtgekomen. Zij hadden toen een vacature in de krant staan en ik besloot om hierop te reageren. De eerste drie jaar kwam ik bij terminale patiënten thuis, vervolgens ging ik bij ‘De Schutse’ zelf als vrijwilligster aan het werk. In ‘De Schutse’ kunnen maximaal vier mensen met een korte levensverwachting verzorgd worden. Ik draai daar in dagdelen van vier uur mee en doe in die tijd van alles. Afwassen, eten rondbrengen, strijken, bezoek ontvangen maar ook een luisterend oor bieden wanneer daar behoefte aan is.

Dit werk heeft mijn leven verrijkt. Ik noem ‘De Schutse’ dan ook altijd een huis van het leven in plaats van een huis van de dood. Het leven wordt er door de mensen ook heel intensief geleefd. Wanneer de mensen die terminal zijn ’s avonds nog een borreltje willen dan wordt dat geregeld. Ik heb in het begin een cursus voor dit vrijwilligerswerk gevolgd maar het echte ‘Fingerspitzengefühl’ moet je toch in de praktijk opdoen. Ik hoop hier ondanks mijn versleten knieën nog lange tijd mee door te kunnen gaan. Het is niet alleen heel dankbaar werk maar ik beleef ook veel plezier met mijn collega’s.

De afgelopen tijd ben ik weer druk geweest met het maken van kerststukjes voor de mensen die bij de Voedselbank lopen. Door verschillende kerken die onderling samenwerken, wordt aan de cliënten van de Voedselbank een stamppottenbuffet aangeboden en hier hoort een kerststukje bij. Daarnaast bezoek ik twee keer per maand de ‘Knutselsoos’ in het Thedemagebouw in Bedum waar ik ga knutselen met mensen met een verstandelijke beperking.

Ook sjoel ik één keer in de zes weken samen met een oudere vrouw met een meisje met een verstandelijke beperking. En ik heb onlangs een eetclubje opgericht bestaande uit drie vrouwen en een man. We komen tweemaandelijks in toerbeurt bij elkaar om te koken. Dat is lekker én gezellig. Het klopt dat ik probeer naar mijn medemens om te zien. Dit is ook iets wat ik mijn kinderen heb meegegeven.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

‘Och, hou toch op’. Dat zijn er nog al wat hoor. Mijn trouwdag natuurlijk en uiteraard de geboorte van mijn kinderen, hun trouwdagen en de geboorte van mijn veertien kleinkinderen bijvoorbeeld. Dat zijn prachtige dingen om mee te maken.

En de dieptepunten?

Het overlijden van Leo is natuurlijk mijn grootste dieptepunt. Het enorme gemis is er nog steeds. Vroeger was hij altijd thuis om mijn verhalen aan te horen, ik vind het dan ook jammer dat ik sommige dingen waar ik mee zit niet meer met hem kan delen. De jongste kleinkinderen hebben hun opa zelfs niet gekend. Toch probeer ik positief te blijven. Leo werd in het ziekenhuis vaak als voorbeeld aangehaald van iemand wiens glas altijd half vol was ipv half leeg. Hij bleef tot het eind positief in het leven staan.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Ik werd vroeger door mijn oudste broer en zus dus behoorlijk verwend. Mijn broer voer op zee en leerde wanneer hij thuis was voor kapitein. Wanneer hij druk aan het blokken was, zat ik in wel eens in de kamer te spelen. ‘Als je me nu een kus geeft dan krijg jij een mooi cadeautje van mij!’ En dan nam hij mij vervolgens mee naar de winkel in Kantens om een autoped voor mij te kopen. Mijn zus nam mij ook regelmatig mee naar de speelgoedwinkel. Dat zijn natuurlijk mooie herinneringen uit mijn jongste jeugd.

In mijn beginjaren bij ‘De Schutse’ kwam ik dus nog bij de mensen thuis. Ik herinner mij een oud mannetje die thuis alleen maar van die kolengestookte kachels had staan. Wij wisten niet hoe we deze aan de praat moesten krijgen maar tikten ergens een elektrisch kacheltje op de kop waarmee we een kamertje konden verwarmen. Dat zijn dingen die je bijblijven. De man is zelf niet meer bij kennis geweest en dat is misschien maar goed ook. In het huis hing ook de geur van appels want deze had hij thuis in grote getale opgeslagen.

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Ik heb totaal geen bijzondere uitdagingen, ik doe al genoeg leuke dingen. Ik kan al ongelooflijk tevreden zijn door kleine dingen. Een knipoogje of schouderklopje doet vaak wonderen. Nee, ik ben nog nooit in Papoea geweest. Drie dagen reizen om er te komen, dat vind ik ook veel te lang. Gelukkig heeft Marcel één keer per drie jaar verlof en studeert hun oudste zoon in Groningen. Die contacten zijn er dus wel.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik zou het echt niet weten. Ik heb vooral vroeger ontzettend veel plezier gehad. Dat krijg ik nu via via nog wel eens te horen. ‘Lacht Anneke nog steeds net zo veel als vroeger?’ Dat is toch mooi wanneer mensen je zo herinneren?

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Doe maar een 8,5 of een 9!

Wilt u verder nog iets kwijt?

Ik zou het zo niet weten. Leef je leven en heb plezier in de dingen die je doet….

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69