Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Margriet Jannie Jansen-van der Meulen, roepnaam Margriet. Ik ben op 17 november 1943 geboren in het ziekenhuis, wat nu UMCG is, in Groningen. Een oorlogskind dus, nummer vijf uit een gezin met zeven kinderen. Mijn vader was een kleine zelfstandige. Hij nam als melkrijder ritten aan bij de melkfabriek om melk bij de boeren op te halen. In de winterperiode volgden ritten van en naar Hoogkerk om daar bieten af te leveren.
Zelf moest ik als klein meisje op de zaterdagmorgen met pa mee langs de boeren. Wanneer hij de melkbussen op de vrachtwagen laadde, ging ik snel met een geldenveloppe naar binnen. Ik was soms doodsbenauwd voor de blaffende honden die ik moest passeren. Gelukkig gingen we daarna naar de melkfabriek in Winsum en daar kreeg ik vaak een kop met lekkere, warme chocolademelk.
Ik heb mijn hele leven in Winsum gewoond en ben opgegroeid aan het water in de Oosterstraat. Daarna volgde de Onderdendamsterweg, Ripperda, Violenstraat en inmiddels wonen we al weer 21 jaar met heel veel plezier in De Brake 1. Dit waren de eerste huizen in dit nieuwbouwplan. Als enige van de zeven kinderen ben ik in Winsum blijven wonen. Ik ging daardoor regelmatig bij mijn ouders op bezoek toen die wat minder en zorgafhankelijker werden.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1984 hertrouwd met Wim Jansen. Wim komt oorspronkelijk uit het Gelderse Heerde maar zijn werk in het onderwijs bracht hem naar het noorden. Wim geeft Nederlands en Geschiedenis aan de CSG in Winsum. Ik heb hem leren kennen toen mijn kinderen les van hem kregen. Dan hoorde ik thuis weer dat ik de groeten kreeg van meester Wim.
Ook Wim is eerder getrouwd geweest. Toen ik hem leerde kennen was hij 29 en ik 39. Ik vond hem aanvankelijk te jong maar na wat diepgaandere gesprekken onder het genot van een kopje koffie sloeg de vonk toch over. Twee jaar later zijn we getrouwd.
Uit mijn eerste huwelijk zijn twee kinderen voortgekomen. Petra is 49 jaar en heeft twee dochters. Aldert is een jaar jonger en getrouwd met de oorspronkelijk uit Middelstum afkomstige Gea Bulthuis. Zij hebben een zoon, Patrick genaamd, van 24 jaar. Petra haar dochters heten Iris (18) en Chantal (12).
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school en een paar jaar voorgezet onderwijs in Winsum doorlopen te hebben, ben ik al vroeg aan het werk gegaan. Ik begon bij Uitgeverij Johan Dijkstra aan de Oude Ebbingestraat in Groningen waar ik kantoorwerkzaamheden verrichtte. Daarna heb ik in enige winkels gestaan maar dat was het toch niet helemaal. Toen kwam ik bij de melkfabriek in Winsum terecht, ook weer op kantoor. Daar was ik helemaal op mijn plek. Ik maakte de melkafrekeningen voor de boeren, bij sommige boeren was ik zelf vroeger nog langs geweest met mijn vader.
Ik heb daar een paar jaar een geweldige tijd gehad. Het geld voor de boeren werd met twee personen van de bank gehaald. Daarna gingen we met zijn vieren naar boven. Ik had al berekend wat een boer zou krijgen, iemand anders telde het geld uit, daarna volgde nog een hertelling waarna nummer vier het geld in de enveloppe deed. En dat voor zo’n 300 boeren in de omgeving. Later gebeurde de financiële afwikkeling automatisch vanuit Leeuwarden, toen werd het werk ook minder leuk. Toen ik trouwde was het werken op de melkfabriek direct afgelopen, dat ging zo in die tijd. Later heb ik het werken weer opgepakt bij de felicitatiedienst. Dat was een leuke tijd, hierover later meer.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Een hernia en twee operaties maakten een eind aan mijn werkzaamheden voor de felicitatiedienst. Dit gebeurde ongeveer tien jaar geleden. Sinds die tijd ben ik intensiever gaan sporten. Zo fitness ik twee keer per week bij Veldwijk hier in Winsum. In de zomermaanden ben ik regelmatig in het zwembad in Winsum te vinden. In de wintermaanden gaan we naar Bedum met een vrouwenclubje. Daar in het overdekt zwembad doen we dan allerlei (aerobic)oefeningen.
In maart ben ik begonnen bij kledingbank Maxima, gevestigd in Winsum op de Werf. Hier ga ik elke woensdagmorgen heen om kleren te sorteren en uit te delen. In de wintermaanden zal ik hier ongetwijfeld vaker te vinden zijn want ik vind het leuk en dankbaar werk. Daarbij ontmoet je ook nog eens nieuwe mensen. In het verleden heb ik vrijwilligerswerk gedaan bij verzorgingstehuis De Twaalf Hoven en bij de VVV in Winsum.
In de zomermaanden ben ik regelmatig aan het wandelen en aan het fietsen. Ik heb onlangs een elektrische fiets aangeschaft en hier al de nodige kilometers op gereden. Zeker in de zomervakantie die we in Nederland op vijf verschillende plekken in Limburg, Brabant, Gelderland en Overijssel hebben doorgebracht. Misschien wel een van mijn mooiste vakanties, mede door het prachtige weer. We peddelden er dagelijks rustig zo’n zestig kilometer op los waardoor we een kleine duizend kilometer gefietst hebben. Nederland is ook prachtig hoor!
Wat dat betreft kan ik mij verheugen op Wim zijn pensionering. Hij wordt morgen (woensdag 29-11) 64 jaar en hoeft niet zo heel lang meer. Hij heeft inmiddels al meer dan veertig dienstjaren op de teller staan in het onderwijs. Vroeger kon je er dan mee stoppen, tegenwoordig moet je langer door. Het lijkt mij heerlijk om ook buiten de schoolvakanties een tripje te maken naar bijvoorbeeld Kreta. Nog even doorbijten dus.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen en het feit dat ik Wim ontmoet heb. Hij heeft mij zeker bijgestaan met de opvoeding van de kinderen. Ik geniet mee met de successen die mijn kleinkinderen boeken. Zo heeft Patrick onlangs een vaste baan gekregen. Iris gaat volgend jaar alsnog een lerarenopleiding doen, waarschijnlijk in de wiskunderichting. Ze legde dit vak al aan haar medeleerlingen uit op de middelbare school en kan nu ook mooi Chantal hierin ondersteunen die net op het HHC in Warffum begonnen is.
En de dieptepunten?
De scheiding van mijn eerste man is een donkere tijd in mijn leven geweest en ging niet zonder slag of stoot.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen mijn dochter Petra ging trouwen, kwam er iemand van de felicitatiedienst langs met een tas vol cadeaus. Dat vond ik toen zo leuk dat ik spontaan opmerkte: ‘Oh, dat werk zou ik ook wel willen doen’. En toen bleek dat ze een vacature hadden. Niet veel later werd ik aangenomen en ging ik zelf met tassen vol cadeaus langs de deuren. Ik verkocht dan ook wel wat spulletjes. Ik toerde heel Groningen door en kwam ook regelmatig in Friesland.
Later kwam ik bij de ‘babydienst’ terecht en mocht ik kersverse ouders feliciteren. Dit werk heb ik een kleine tien jaar met heel veel plezier gedaan.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We zien wel wat er op ons pad komt. Zoals eerder aangegeven zie ik uit naar de dag dat Wim zijn werk er op zit. Wie weet waar we dan terecht komen. We trekken er al regelmatig met de caravan op uit en ik ben al een paar keer naar mijn broer in Amerika geweest, naar California en Michigan om precies te zijn.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Er zijn wel zaken te benoemen maar het heeft weinig zin om hier op terug te blikken. We zijn nu een gelukkig gezin en het klikt goed tussen Wim, de kinderen en kleinkinderen en onze schoonzoon en –dochter. Vrijdag komt de hele club hier gezellig te eten want dan maak ik ‘rooie kip’ en dat vinden ze allemaal lekker. Dit is kipfilet met rijst en saus volgens eigen recept gemaakt. Een dag om naar uit te kijken!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat vind ik een lastige vraag om te beantwoorden. Maar wel een voldoende hoor en de laatste jaren zeker een dikke voldoende! Ach, overal is wel wat….
Wilt u verder nog iets kwijt?
Laat zo eerst maar. Als ik nog aanvullingen heb dan geef ik dat wel door. Wat vind je trouwens van onze nieuwe veranda? Het vogelhokje is door Wim in elkaar gezet. Wat dat betreft verheug ik mij al weer op het voorjaar en de zomer, dan kunnen we lekker buiten zitten….