Het is weer eens zover. Ik zit zonder een scherp verhaalidee op het netvlies naar het beeldscherm te staren voor input voor morgen. Daar heb ik gewoon een keer weer zin in. Om uit de losse pols woorden naar de PC te schieten in de hoop dat er over een half uur wat leuks op ‘papier’ staat. Ik ben overigens niet in mijn beste humeur. Of dat nu door de vallende blaadjes, de mist in en om het huis of door de maand november komt, weet ik eigenlijk niet. Deze stemming maakt mij echter wel nieuwsgierig naar de uitkomst van dit verhaal.
Want het uitzicht was echt beperkt toen ik zonet mijn rondje om Ewsum maakte. Dat is ergens wel een heuglijk feit, dit wandelmomentje. Ewsum omringd door bossen is natuurlijk een prachtig stukje Middelstum. Daar kun je alleen al wel vrolijk van worden. Hetzelfde geldt voor mijn trouwe metgezel, mijn blonde stoot Dusty. Volgens mijn partner soms een ongeleid en niet al te slim projectiel die maar moeilijk kan luisteren. Zelf noem ik hem vaak mijn allergrootste vriend, ik kan dan ook nooit lang boos op hem zijn.
Soms, wanneer ik alleen thuis ben en vanaf drie hoog naar beneden kom in de woonkamer, zie ik hem in een onmogelijke positie op zijn kleedje liggen te slapen. Met de poten omhoog snurkt en schurkt hij zich tegen de bank aan. Een slecht humeur is dan vaak verdwenen. Helemaal wanneer ik hem weer tot leven aai en hij mij pontificaal uitdaagt om zijn balletje af te pakken. Wanneer dat niet lukt dan loopt hij met een triomfantelijke blik met de rug omhoog uitdagend om mij heen. Wanneer het mij wel lukt is leiden in last en doet hij er alles aan om zijn speeltje te heroveren.
Tsja, dat is wat. Zou dat de oplossing zijn van een humeurige stemming? Gewoon even aan je hond denken en het kattenkwaad wat hij uithaalt? Maar niet iedereen heeft een hond trouwens. Maar ook poes Baby kan er tegenwoordig wat mee worden. Die gaat steeds meer schooien en brengt ook steeds vaker een dood muisje mee. Die wordt dan voor de achterdeur gelegd zodat Dusty weer een nieuw speeltje heeft. Dat zijn toch geen activiteiten voor zo’n schattig klein poesje met de naam Baby?
Daar heeft Dusty schijt aan, zo te zien. Die jaagt ‘Bakske’, zoals Jazlijn Baby wel eens liefkozend noemt, alweer de kast op, in dit geval de tafel. Niet veel later klettert haar etensbakje op de grond. Voer voor onze trouwe viervoeter die wel raad weet met de extra brokjes. Dan moet poes ’s nachts maar weer achter de muizen aan, eigen schuld. Dusty kan trouwens ook zeer triomfantelijk met een dode mol in de bek rondlopen. Alsof hij hem zelf gejaagd en verropt heeft. Maar dit is natuurlijk het werk van buurhond Lara, u weet wel het zusje van Messi, die als een tweede Tjab Uffen het eerder genoemde Ewsum ongediertevrij maakt.
Nondeju, ik wilde het helemaal niet over honden en poezen hebben. Maar waarover dan wel? Tja, weet ik veel. Ik ging immers zonder vastomlijnd idee achter de PC zitten. Ik hoop trouwens morgen, of wanneer u dit vandaag leest vandaag, op dit tijdstip in Groningen te zitten tijdens de Promotiedagen. Mijn jaarlijkse uitstapje, en in dit geval wekelijks promotieuitje, naar Martiniplaza waar ik doorgaans veel bekenden tegenkom. Altijd weer een gezellig samenzijn waarbij mooi even ervaringen uitgewisseld kunnen worden.
Nu wordt het ineens een stuk lastiger om bruggetjes te slaan tussen onderwerpen. Gauw mijn werkervaringen maar weer naar de achtergrond schuiven. Waar kan ik u verder nog mee lastig vallen? Onze nieuwe regering? De staat van het Nederlandse voetbal? #MeToo waarbij ik zondag aan de kaarttafel nog even de opmerking kreeg dat ik ook nog wel eens aangeklaagd zou kunnen worden voor mijn vroegere ‘strakke buikjestest’ in de Sunsation feesttent. Iets wat ik ook eens bij mijn huidige partner probeerde en die kon mij toen wel dood kijken. Zou het met terugwerkende kracht toch mijn beste versiertruc geweest zijn of word ik binnenkort alsnog voor het gerecht gesleept?
Dat zou maar zo kunnen. Daar ben ik nog nooit geweest trouwens. Een aanrader en voer voor nieuwe verhalen of toch iets om verre van te blijven? Ik ga voor het laatste. Want warempel, binnen 25 minuten staat dit allegaartje op papier. Zo’n mistige dag met een pesthumeur is dus toch nog ergens goed voor. En ik ben weer een stuk vrolijker dan een half uur geleden. Al schrijvend kom ik tot de conclusie dat ik mijn eigen beste therapeut ben dus, daar kan geen dokter tegenop. Zelfs niet op een mistige, mystieke dag in november….