Soms is het heerlijk om even terug te keren naar mooie herinneringen uit jonge kinderjaren. In mijn geval een kleine veertig jaar terug in de tijd dus. Terug naar de tijd dat mijn broer Wiebrand nog bij SV Onderdendam voetbalde. Terug naar de tijd dat ik elke week met hem mee ging om te kijken. Waarom weet ik eigenlijk niet eens precies. Want ik voetbalde zelf uiteraard bij de VV Middelstum en had daar ook gerust elke zaterdagmiddag op het voetbalveld kunnen kijken. Maar toch moest ik week in, week uit mee met SV Onderdendam 1 in de tijd dat deze vereniging nog drie seniorenteams had……
Wanneer je Onderdendam van boven bekijkt (laatst middels een drone filmpje gedaan), zie je pas hoe mooi dit dorpje, bestaande uit amper 800 inwoners, is. Met drie waterwegen die elkaar uit verschillende richtingen doorkruisen, de mooie molen en een uitgebreide haven plus camping als mooie pronkstukken. Een ‘Scheepsjoagcity’ pur sang dus en jaarlijks keert het dorp eind augustus, begin september terug naar de tijd dat de (turf?)schepen nog met menskracht door de waterwegen getrokken werden. Terug naar mystieke tijden waarin het gemotoriseerde geweld nog ontbrak.
In Onderdendam liggen de Koster-roots. Pa is er geboren, opa en oma bestierden er een kruidenierszaakje en een oom en twee tantes plus schrijf-en dicht(n/w)icht Inge wonen er nog steeds. Vroeger logeerde ik ’s zomers in het dorpswinkeltje van oom Jan-Albert en tante Gerda Koster waardoor we ’s avonds konden genieten van zo’n lekkere Cornetto-ijsje. Ik sloeg toen een tennisballetje precies op het kale voorhoofd van een toevallig passerende voorbijganger en kwam vervolgens niet meer bij van het lachen. Gelukkig kon ‘het slachtoffer’ hier op den duur zelf ook wel om lachen. Later volgden spannende fietsavonturen en een zoektocht naar mijzelf.
Maar begin jaren tachtig was daar dus SVO. Een vereniging met een hoog Beenes- en Zwerver gehalte. Met een gezette spits die de ballen uit alle hoeken en gaten, zelfs middels een prachtige omhaal, in de touwen joeg, met de ons helaas onlangs ontvallen kantinejuffrouw Annie steevast achter de bar en Winsumer Bert de Vries die altijd vroeg wat ik ’s morgens met de jeugd had gedaan en hoe vaak ik gescoord had. Daar kon ik toen nog louter positieve antwoorden op geven. Hoe dik er door de plaatselijke voetbaltrots die middagen ook verloren werd, de biertjes werden na afloop met net zoveel liefde getapt. Wat trok mij toen toch wekelijks naar deze club?
De club inderdaad die nog steeds bestaat en omgedoopt is tot Sportpark Harry Visser. Deze levende legende, de zestig inmiddels gepasseerd, voetbalt zelf ook nog steeds in het tweede. Zaterdag werden weer handen geschud. Wat automatisch inhoudt dat wij zaterdag jl. met ons gehavende vierde aan moesten treden tegen de jonge honden van SVO één. Was de club enige jaren geleden nog bijna ten dode opgeschreven, tegenwoordig presteert deze oranje groene vereniging het inderdaad om twee teams de wei in te krijgen.
Juffrouw Annie is er niet meer, haar opvolgster mocht er ook zijn. ‘’n Schier dinkje hoor’, aldus onze TD-er, er was geen woord van gelogen. Aan de muur hingen nog steeds de oude krantenartikelen vol met kampioenssuccessen uit vervlogen tijden. Over ruime overwinningen tegen PWC bijvoorbeeld, de voetbalclub uit Pieterburen die helaas ter ziele gegaan is. Prachtige nostalgie met eeuwigheidswaarde. Lopend richting het sportpark kom je overigens eerst langs de thuishonk van de plaatselijke duivenvereniging. Daar was iedereen uitgevlogen. Wat wil je ook met zo’n straffe wind…..
Er voor aan voetballen om zo in de eerste helft een gat te slaan, besloten wij als vierde maar we kwamen bedrogen uit. Met dodelijke precisie ploften drie uitbraken plus schoten op doel achter de verbouwereerde doelman Smit. Die klap kwamen we niet meer te boven. Dat Pietertje Pool in de ‘dying seconds’ nog een penalty achter de keeper schoot en daarmee onze eer wist te redden, deerde ons met een 4-1 nederlaag dan ook niet meer. Terugrijdend naar Middelstum lagen de degradatiespoken al op de loer. ’s Nachts zou het er nog meer gaan spoken tijdens de jaarlijkse spooktocht.
Mede georganiseerd door de jonge honden van SVO 1 die wekelijks van heinde en verre naar dit prachtige waterdorpje komen om een balletje te trappen. Via ‘Rehoboth’ wordt het sportpark betreden. Net als ik vroeger wekelijks deed. Achter het veld gloeit het wierdelandschap prachtig op. Voetbalbolwerken VV Winsum en SV Bedum liggen vlakbij. Maar het kleine en nietige SVO is gelukkig nog springlevend…..