Liggend op de bank met Pauw op het beeldscherm lag ik vorige week mijn leven te overdenken. Ineens zag ik mij terug op de dansvloer in Discotheek Moonlight. De opvolger van jeugdsoos The Rising Sun in Middelstum. Beroemde uitgaansgelegenheden waar menig dertiger en veertiger uit deze contreien de nodige voet- en dansstappen heeft liggen. Ik was er ook niet weg te slaan.
Het waren intensieve weekenden weet ik nog wel tussen mijn 18e en pak hem beet begin dertiger jaren. Vrijdagavond was de lokroep vaak al niet te weerstaan. Moonlight lag dan ook schuin tegenover mijn ouderlijk huis dus ik kon zo even een blik werpen. Van te voren had ik dan al even een uurtje qualitytime meegepikt op bed. Dat was vooral in mijn studententijd wel handig want dan werd vrijdagmiddag regelmatig de Groninger binnenstad bezocht om het weekend in te luiden.
Vaak was de vrijdagnacht al op zijn retour wanneer ik het bed aanraakte. Veel slaap kreeg ik niet want als jeugdleider van een voetbalteam stond je vaak voor dag en dauw op. De witte Tornado bracht ‘ons jongens’ vaak naar verre oorden. Als dit vehikel het deed tenminste. Halverwege de bocht kon hij maar zo af slaan, tot grote hilariteit van mijn medepassagiers. Die hadden dan ook vaak meer behoefte aan het meerijden met snelheidsmonsters als Mittos en Kazan…..
Afijn, ’s middags mocht ik zelf de baan in tussen de krijtlijnen. Na de wedstrijd werden de 90 minuten nog tot in den treure nabesproken in de kleedkamer en in de kantine waarna Vita of De Delle lonkte. Wanneer ik verstandig was dan ging ik eerst nog even naar huis om een uurtje slaap mee te pikken. Vaak schoot dit er bij in. De lokroep van het uitgaansvertier en de gezelligheid vierde hoogtij.
In The Rising Sun jaren was het op de zaterdagavond nog niet zo druk in deze uitgaansgelegenheid. En dus gingen we vaak met een groepje met de bus of taxi naar Fame in Beem. Zelfs tijdens een optreden van Marco Borsato, toen nog voor een man op vijftig, wilden we daar heen. Vaak totdat de zon weer op kwam. Dan was het bijna vechten om een taxi, gelukkig hadden we taxichauffeur Teun aan onze zijde.
Zelfs met drie uurtjes slaap in de bast, was moeders de vrouw onverbiddelijk. Ze zal zelf ook wel niet zoveel geslapen hebben door de herrie in de straat en de afwezigheid van haar zoon. ’s Morgens om negen uur nam ze met haar harde stem wraak onderaan de trap. Het ontbijt stond klaar en om klokslag half tien werd ik in de kerk verwacht…..
De zondag was dan ook geen al te productieve dag. Na het middagmaal en de afwas, volgde vaak een tocht naar mijn slaapkamer om wat slaapuurtjes in te halen. Vaak met een leeg gevoel want het weekend zat er weer op. In de loop van de week werd mijn humeur vaak weer wat beter want dan lonkte de vrijheid. Het was dan ook lekker dat het in Moonlight op zaterdagavond steeds drukker werd. De toko bleef ook langer open, zeker toen er een cafégedeelte bijkwam.
Rond elven werd dan het geluk maar weer beproeft. De eerste biertjes smaakten nog nergens naar maar op den duur begon de roeswerking in te treden. De dansvloer lonkte en Moonlight werd al voller. De hormonen gierden door de keel, ongetwijfeld opgepompt door de alcohol. Na twaalf uur was er vaak geen houden meer aan. ‘It’s my life’, ‘Rainbow high in the sky’, ‘Rhytm is a dancer’ en al dat soort klassiekers waren genoeg om de stramme voetbalbeentjes weer los te krijgen. Wanneer ’s nachts na tweeën ook de pokoklassiekers nog even werden ingezet (U2, Simple Minds, The Cure, The Cult, enz..) dan was de avond helemaal geslaagd……
Ergens verlang ik af en toe nog wel weer terug naar die tijd. Even weer een avondje flink doorhalen en uit mijn dak gaan op de dansvloer. Maar dat lege en brakke gevoel op de zondag en de maandag mis ik zeer zeker niet. Ergens werd in die jonge jaren roofbouw gepleegd op het lichaam. Of is er toen toch een stevige basis gelegd voor de jaren die zouden komen? In elk geval heeft die tijd weer inspiratie opgeleverd voor een bijzonder verhaal….
(Foto’s geschoten door de legendarische Sieme.nl, u weet wel van de gelijknamige party’s)