Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Annette Trijntje Hofman-Mollema, roepnaam Annet. Ik ben geboren op 23 september 1948 in Helpman maar van die tijd kan ik mij niets meer herinneren. Toen ik een jaar of vier was, verhuisden we namelijk naar Thesinge en daar ben ik ook opgegroeid. Als vijfde kind uit het gezin Mollema die uit zes kinderen bestaat. In Helpman had mijn vader een slagerij maar daar is hij op den duur mee gestopt. Hij werkte na die tijd als slagerijmedewerker bij een bedrijf in Groningen. Mijn moeder was huisvrouw, dat was in die tijd zonder allerlei apparatuur een dagtaak inderdaad. Ik kan mij nog herinneren dat we een soort van houten wasmachine kregen, inclusief wringer.
Ik ben op mijn 17e het huis uit gegaan en kwam in een zustershuis terecht in Zuidhorn. Daar werd je altijd streng gecontroleerd. ’s Avonds om 22.00 uur moest je binnen zijn, ’s weekend uiterlijk een uurtje later. Toen ik mijn opleiding afgerond had, kreeg ik werk in Appingedam. In die plaats woonde ik in een zustersflat. Het mooie hieraan was, dat je je werkervaringen kon delen met je huisgenoten.
Na ons trouwen in 1971, behoorden we tot het ‘reizend volk’. Ik ben dus regelmatig verhuisd. Zo heb ik bijvoorbeeld in de zeventiger jaren in Adorp en Usquert gewoond om vervolgens in 1978 in Stedum neer te strijken. Daar heeft mijn man Anjo toen een garagebedrijf overgenomen. Dit was door omstandigheden slechts een kort leven beschoren en in 1981 zijn we verhuisd naar de Molenstraat nummer 14 in Stedum. Een pracht plekje met enorm veel ruimte in en om het huis. Ik hoef hier dus niet zo nodig meer weg. Anjo en ik zijn beiden actief in het verenigingsleven en het dorpsgebeuren, we hebben het hier prima naar ons zin.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1971 getrouwd met Anjo Reinder Hofman. Anjo komt oorspronkelijk uit Garmerwolde waardoor ik hem op de lagere school en in de kerk in Thesinge regelmatig tegenkwam. Toch was het geen liefde op het eerste gezicht. Tussentijds heb ik in Zuidhorn nog een tijdje verkering gehad met iemand anders maar dit hield niet lang stand. En dus kwam Anjo weer in beeld, hij zocht mij regelmatig op in Zuidhorn. Toen is de vonk overgeslagen.
Ons huwelijk heeft ons vier kinderen geschonken. Ard is de oudste, hij is in 1972 geboren en woont in Ten Post. In 1974 volgde Ingrid, zij woont in Stedum. Letteke (1977) is in Spijk neergestreken en onze jongste zoon Albert (1984) is in Stedum blijven hangen. Inmiddels ben ik de trotse oma van zes kleinkinderen in de leeftijd van 12 t/m 18 jaar. We hebben drie kleindochters en drie kleinzoons.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Thesinge, volgde de huishoudschool aan het Damsterdiep in Groningen. Ik wist al vrij vroeg dat ik de verzorging in wilde maar was nog te jong om de juiste opleiding hiervoor te volgen. Ik heb toen een soort van tussenjaar gevolgd, de voorbereiding verzorgende beroepen. Daarvoor moest ik een half jaar stage lopen in Hilversum. Ik kwam daar bij een gastgezin terecht en van daaruit ging ik naar verschillende gezinnen om daar verzorgende taken te verrichten. Ik reisde altijd met de trein op en neer.
Na de tweejarige opleiding ziekenverzorgster in Zuidhorn te hebben afgerond, kwam ik in Solwerd in Appingedam terecht. Daar heb ik eerst twee jaar lang met veel plezier gewerkt. Na getrouwd te zijn, moest ik hiermee stoppen. Dat vond ik best wel jammer maar zo ging dat in die tijd. Eind jaren ’80 keerde ik als oproepkracht in de weekenden weer terug in Solwerd. Mijn jongste zoon werd als het moest opgevangen door de oudere kinderen waardoor ik de kans kreeg om weer te gaan werken.
Ik kreeg op den duur een variabel contract op de dagbehandeling. Daar mocht ik cliënten (vroeger werden dit nog gewoon patiënten genoemd) ontvangen om ze vervolgens naar de fysiotherapeut, logopedist of ergonoom te begeleiden. Tussendoor hielp ik mee met het eten verzorgen, de toiletgang en de cliënten in en uit bed brengen/halen. Dit heb ik bijna 25 jaar met enorm veel plezier gedaan. De contacten met mijn patiënten en collega’s heb ik als heel waardevol ervaren.
Daar kan ik nog steeds lyrisch over vertellen. Ik vond het zo’n dankbaar werk om te doen, vaak bouwde je ook een band op met de mensen. Het was fijn om op die manier wat voor een ander te kunnen betekenen. Anjo heeft nadat hij zijn garage van de hand heeft gedaan heel wat jaartjes voor een veevoeder- en kunstmestbedrijf in Hoogkerk gewerkt. Daarnaast is hij zo’n tien jaar ploegleider geweest van diverse schaatsmarathonploegen in het noorden.
Team Vast Banket was begin 2000 het eerste team dat hij mocht begeleiden, met Alida Pasveer als boegbeeld. Later werd het steeds professioneler en ging hij regelmatig mee naar marathons in het buitenland zoals de alternatieve elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk. Maar hij is ook wel in Finland en Canada geweest. Ik ben zelf regelmatig met dergelijke tochten mee geweest toen de kinderen ouder werden. Een prachtige tijd waarin ik veel van de wereld heb gezien.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik zou zo weer terug willen naar die verzorgende tijd in Solwerd. Op 65-jarige leeftijd kon ik met pensioen maar ik ben nog een half jaar doorgegaan. Daarna werd ik vrijwilliger in Solwerd maar daar kwam door omstandigheden eind 2015 een eind aan. En daar Solwerd volgend jaar gesloten wordt, ben ik ook geen vrijwilliger weer geworden. Dan zou ik immers op korte termijn weer afscheid hebben moeten nemen.
Maar ook zonder ‘Solwerd’ kom ik mijn dagen prima door hoor. Ik ben al veertig jaar lid van toneelvereniging ONA (Ontspanning Na Arbeid) uit Stedum. Vorig jaar hebben we een prachtig zestig jarig jubileum mogen vieren in het Hervormd Centrum hier in Stedum. Vier keer mochten we optreden voor een volle zaal. Ik ben twee periodes van vier jaar voorzitter geweest van deze toneelvereniging. Verder ben ik als notuliste actief bij vrouwenvereniging Passage, afdeling Stedum. We komen regelmatig gezellig bij elkaar. De ene keer gaan we ergens heen, een andere keer komt een gastspreker langs.
Daarnaast mag ik heel graag wandelen. Met mijn overbuurvrouw doe ik regelmatig een rondje Peertil en ook onze hond moet natuurlijk regelmatig uitgelaten worden, onder andere in het Stedumer Bos. Volgend jaar doe ik voor de 25e keer mee aan de avondvierdaagse en ik heb al zes keer meegedaan aan de Tocht om de Noord. Een prachtig loopje waarbij ik de 15 km. pak want dan heb je ook de tijd om dingen te zien en te bezichtigen. Ook heb ik aan de Noorderrondtochten meegedaan.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat is toch wel mijn gezin en het werk wat ik heb mogen doen. Qua gezondheid mag ik na een mindere periode mijn handen stevig dichtknijpen. ‘Pluk de dag en geniet er van!’, is mijn credo geworden. Ik heb, mede door mijn werk als ziekenverzorgster, ook met mijn eigen ogen gezien dat dit zo maar kan veranderen.
En de dieptepunten?
Dieptepunten zijn toch het verlies van dierbaren. Zo leven mijn ouders en schoonouders niet meer. Anjo’s jongste broer is vrij jong overleden en niet veel later overleed de vrouw van zijn jongste broer. Zelf verkeer ik in de gelukkige omstandigheden dat al mijn broers en zussen nog in leven zijn. De oudste is 79, mijn zwager 81. Onlangs werden we opgeschrikt door het plotselinge overlijden van Anjo’s goede schaatsvriend Ynco de Vries. Ook een bekende ploegleider in de schaatswereld.
Het noodgedwongen afscheid moeten nemen van ons garagebedrijf, inclusief het moeten ontslaan van het personeel, was ook een moeilijke periode. De hypotheekrente steeg eind jaren zeventig naar bijna 14%, iets wat nu bijna niet meer voor te stellen is. Maar hierdoor konden we financieel niet meer rondkomen. Gelukkig volgden daarna op financieel gebied betere jaren waardoor we nu op zo’n mooie plek kunnen wonen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Zoals je al hebt vernomen heeft het werk mij veel voldoening geschonken. Je beleeft kwetsbare en intieme momenten met je patiënten die aan je zorg overgeleverd zijn en die je soms ook in vertrouwen nemen en je alles vertellen. Ook op mijn buitenlandse reizen kijk ik met veel plezier terug. Dit jaar hebben we nog een bijzondere vakantie beleefd in Frankrijk. Daar heeft Anjo samen met Ard, neef Gerard en onze kleinzoon de Mont Ventoux beklommen. Dit om geld in te zamelen voor onderzoek naar MS. Iets waar onze zoon Ard zich heel sterk voor maakt.
Daarna hebben we er nog een vakantie aan vast geknoopt en dat hebben we geweten. Anjo kreeg namelijk ’s nachts heel veel buikpijn en is met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Dar heeft hij vijf dagen moeten blijven door een verkleving aan zijn darmen. Hier vierde hij ook zijn 70e verjaardag maar dit heuglijk feit werd met water en wat meelkoekjes niet groots gevierd. We hadden een dag eerder kennis gemaakt met een Belgisch echtpaar en zij hebben ons enorm geholpen. Zo belde die man ’s nachts de hulpdiensten en ze gingen alle dagen met mij mee naar het ziekenhuis.
Het beklimmen van de Mont Ventoux is sowieso een bijzondere ervaring om mee te maken. Je wordt door wildvreemden bij de finish omhelst, ieder heeft dan ook zijn of haar eigen verhaal. Mijn zuster heeft een fysiotherapeutische achtergrond en werd op een terras overvallen met de vraag: “Wat heb je met mijn vrouw uitgespookt?” Zij had ook MS maar liep volgens haar man na een behandeling van mijn zuster op vleugels…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Onze overburen maken momenteel een georganiseerde reis door Sri Lanka. Dat lijkt mij op zich ook nog wel wat om te doen. Maar voorlopig houden we het eerst op toertochten met onze camper. Zo’n vakantie naar een exotisch oord is misschien wel iets voor later, wanneer ik groot ben, haha….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou mijn leven zo weer op dezelfde manier overdoen, als het moet. Natuurlijk heb ik wel eens verkeerde handelingen of uitspraken gedaan maar daar leer je ook weer van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een tien is te hoog, doe maar een acht. Het gaat momenteel picobello met ons, we kunnen doen wat we willen. Ik hoor mensen wel eens mopperen over ons land, bijvoorbeeld over de gezondheidszorg, maar volgens mij hebben we hier niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Moud of gain moud. Wieder.’ Deze tekst heb ik geborduurd voor mijn vader. Hij kwakkelde zijn laatste jaren wel met zijn gezondheid maar daar liet hij weinig tot niets van merken. Deze uitspraak heb ik hem vaak horen zeggen en dit is toch een beetje mijn credo geworden…..