Met een tevreden gezicht lig ik zondagmorgen op de bank naar de F1 te kijken. Dat de beentjes na drie dagen van voetbalinspanningen een beetje zuur aanvoelen neem ik op de koop toe. Eindelijk vallen alle puzzelstukjes weer eens op zijn plaats voor Max Verstappen en prompt rijdt hij soeverein naar de winst. De ontlading is niet zo groot als in Barcelona maar na zoveel pech in eerdere races doet dit de Nederlander toch wel weer goed. Wel heb ik in het achterhoofd dat wanneer Max in een Mercedes zou gaan rijden, in 2019 misschien, dat er dan van spanning in het racegebeuren geen sprake meer is. Omdat er volgens mij geen maat staat op dit geboren racemonster. Maar dat is koffiedik kijken natuurlijk. Misschien zijn de verhoudingen tegen die tijd wel weer heel anders.
Eindelijk weer eens een Nederlands succesje, zo lijk ik in mijn achterhoofd te denken. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Zondagmiddag staan de Nederlandse volleybalvrouwen in de finale van het EK en een week eerder laten drie Nederlandse wielrenners zien hoe snel ze wel niet kunnen fietsen. En Daphne kan natuurlijk keihard sprinten en misschien laat Epke binnenkort de turnwereld wel weer sidderen. En wat te denken van onze voetbalsters die Nederland deze zomer nog op de kop zetten en Europees goud veroverden.
Ik weet al wel waarom ik zo denk. Want in de mondiaal belangrijkste sport, ook toevallig de sport die ik beoefen en met meer dan gemiddelde belangstelling volg, tellen we absoluut niet meer mee. Tijdens de zomervakantie in Italië dacht ik nog even dat Ajax weer voor een stunt zou kunnen zorgen. Maar vlak voor tijd viel de gelijkmaker weer op een kinderlijk, haast Nederlandse wijze, waardoor Europees Champions League-succes weer ver weg leek. Een paar week later werd zelfs de Europaleague op kinderlijk eenvoudige wijze gemist. Dat was ongeveer van hetzelfde ongemotiveerde PSV-niveau tegen een stel onbekende Kroaten.
Feyenoord en Vitesse krijgen op het allerhoogste Europese niveau keer op keer lessen in effectiviteit. Vaak bolt het netje achter onze eigen doelman al binnen 10 minuten ten teken dat we weer achter de feiten aanhobbelen. En echt veel fiducie heb ik niet als ik de kansen van onze Oranje leeuwen moet inschatten tegen de Russen in witte vorm en enige hoogblonde Zweedse baltovenaars. Toch ook geen grootmachten op het internationale podium maar deze Scandinaviërs zullen ongetwijfeld als runner up hun geluk gaan beproeven in de play-offs.
De kans dat wij het WK in Rusland halen lijkt oorverdovend klein. En als ik onze ‘mannekes’ vergelijk met bijvoorbeeld die Franse beren en beulen dan hebben wij ook niets te zoeken in het land van Poetin. Ergens hebben we de afgelopen jaren de slag gemist. Dat we financieel niet mee kunnen komen met de grote voetballanden, ala. Maar ook op technisch en fysiek gebied liggen we mijlenver achter. En dat doet ons, bakermatters van het wereldberoemde totaalvoetbal, pijn.
Want wat hebben Cruyff, Van Basten, Gullit, Bergkamp en al die andere iconen de voetbalwereld in hun beste jaren toch verrijkt. Ergens ver weg in de vorige eeuw inderdaad toen we nog een Champions League konden winnen en zelfs Europees voetbalkampioen werden. Zouden we ooit nog weer eens zo’n wisseling van de wacht kunnen verwachten? Zouden we ooit nog eens plaats mogen nemen in zo’n reusachtig opgaande golfbeweging die bijvoorbeeld de Duitsers, Belgen en Fransen weet te verpletteren. Het lijkt zo ver weg…..
En dus geniet ik maar des te meer van Max die zijn concurrenten op meer dan tien seconden wegrijdt. En geniet ik nog maar even van die wereldgoal van onze eigen Marten Hovenga waardoor we een zekere nederlaag tegen het Helpman 6 van Pe & Rinus toch nog wisten om te buigen naar een 3-3 gelijkspel. Het tweede zwaarbevochten punt in onze eerste twee competitiewedstrijden na de eerdere 2-2 tegen Noordwolde. Mijn gelukzalige voetbalmomenten behaal ik inderdaad in de krochten van het amateurvoetbal. Daar waar de tegenstanders nog enigszins van ons eigen niveau zijn en het dus alle kanten op kan gaan, zelfs de goede.
Maar misschien ben ik wel te doemdenkerig en weten enige amateurvoetballers uit Luxemburgers de Zweden te haken waarna we ze zelf volgende week dinsdag in een wervelende voetbalshow van de mat vegen om vervolgens de Italianen nog even te naaien in de play-offs. Dan schrijf ik ongetwijfeld een euforisch verhaal over de ongekende veerkracht van onze oranje matadoren. U merkt het, ik schrijf mij en misschien wel ons de nodige moed in…..