Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben op 25 december 1955 als Harm Reitsma op de wereld gekomen. Een echt kerstkindje dus, met als roepnaam Harry. Geboren aan de Tuinbouwstraat nummer 1 in Eenrum. De plek waar mijn vader van 97 jaar nog steeds woont. Een krasse man inderdaad met ogen als een havik maar helaas ook heel doof. Pa werkte vroeger bij een boer, was spruitenteler en had zelf een kleine kwekerij. Tijdens zijn laatste werkzame jaren was hij wegenbouwer bij Evenhuis in Groningen. Ik heb nog een oudere broer, Jan genaamd. Hij is acht jaar ouder dan ik en woont ook in Eenrum.
Ik heb ongeveer tot mijn 20e in Eenrum gewoond. Al was ik de laatste twee jaar niet vaak thuis omdat ik in militaire dienst moest. Mijn opleiding voor de geneeskundige troepen genoot ik in Amersfoort waarna ik mijn parate tijd in Havelte heb doorgebracht. Daarna bracht mijn opleiding mij naar het westen, naar Leidschendam om precies te zijn. Na die vier jaar kreeg ik een baan in Meppel en daar zijn wij toen ook heen verhuisd.
In 1990 werd ik gevraagd om te solliciteren naar een functie in Kloosterburen. De plaats waar mijn vrouw geboren en getogen is. Toen wij aan de Borgmanstraat gingen wonen, kwam zij dus weer thuis. Zelf had ik mijn sociale banden in Eenrum nog. Wat inhield dat ik hier in het weekend jeugdleider en scheidsrechter was maar mijn voetbalwedstrijdjes bij Eenrum afwerkte. Inmiddels wonen we al weer zeventien jaar met veel plezier aan de Stiekemastraat in Kloosterburen, na nog een tussentijds uitstapje van drie jaar naar Leens te hebben gemaakt in verband met mijn werk…..
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op negen oktober 1981 getrouwd met Annelies Stiekema, zij is op zes dagen na één jaar ouder dan ik. We kennen elkaar al vanaf de HAVO tijd in Warffum maar hadden toen nog geen relatie. Die ontstond tijdens de grasbaanraces in Eenrum op 14 juli (quatorze juillet inderdaad) 1974. Annelies zat al een tijdje achter mij aan en kreeg die dag beet. Zij was de gelukkige inderdaad, haha, want er zaten wel meer meisjes achter mij aan in die tijd.
Zij is met mij meegegaan toen ik richting Den Haag vertrok voor mijn opleiding. Ze zei tegen haar ouders: “Ik ga met Harry mee, anders raak ik hem kwijt!” Wanneer wij hier in de regio samen hadden willen gaan wonen dan was daar door onze ouders geen toestemming voor gegeven. Maar in Den Haag kende niemand ons, dus was het samenwonen ook niet zo’n probleem. Ach, zo ging dat toen in die tijd.
Al onze vier kinderen zijn in Meppel geboren. In 1985 kregen we een tweeling, Marco en Laura. Marco woont tegenwoordig in Assen, Laura in Ten Boer. In 1987 werd Wendy geboren, zij woont in Kruisweg. Gevolgd door Peter die in 1990 het levenslicht zag en in Winschoten woont. Wel voetbalt hij nog steeds bij Kloosterburen 1. Marco is, doordat hij twee keer topscoorder werd in de Ommelander Courant-regio, een bekende voetballer geworden. Ondanks zijn tweebenigheid, is Peter toch de betere voetballer. Wat dat betreft zijn we een echte voetbalfamilie want Wendy speelt bij EKC en Laura speelde vroeger bij Kloosterburen en Stadspark.
Laura haar partner is overigens de huidige trainer van Kloosterburen, Pieter Oosterhuis. Dankzij hen ben ik sinds een half jaar opa want op 24 maart 2017 werd kleindochter Hanne geboren en sinds die tijd lig ik dus met oma in bed. Annelies gaat er trouwens bijna elke morgen om 05.00 uur uit om vervolgens op de fiets naar Pieterburen te rijden om daar de kranten te bezorgen. Ik zeg wel eens tegen haar ‘bist hartstikke gek’, maar ze heeft er nog steeds schik in….
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist vroeger al heel vroeg dat ik de hulpverlening in wilde. Mede ingegeven door het feit dat ik geen knutselaar ben en een nichtje had met het syndroom van Down (in de volksmond werd zij toen een ‘mongooltje’ genoemd). De HAVO in Warffum heb ik niet afgemaakt, de MAVO in Eenrum gelukkig wel. Ik ben toen eerst vervroegd in militaire dienst gegaan om vervolgens aan de opleiding Psychiatrische Verpleegkundige in Leidschendam te beginnen. Een vierjarige opleiding waar ik werken met leren combineerde. Het was een zware opleiding want ik kwam op de afdeling in aanraking met de zware gevallen, zwakzinnigen bijvoorbeeld die ook nog eens een psychische stoornis hadden. Toch had ik schik in mijn werk maar veel leerling verpleegkundigen haakten tijdens die opleiding af.
Zelf miste ik de anatomie in het pakket maar als B-verpleegkundige kon ik in het ziekenhuis in Meppel werken en leren combineren waardoor ik in drie jaar A-verpleegkundige werd. Ik kwam op de psychische afdeling terecht. Als sociaal therapeut kende ik daar vervolgens tot 1990 een mooie tijd. Je had daar twee huiskamers in het ziekenhuis waar maximaal tien patiënten per kamer begeleid konden worden. Ik gaf middels kring- en individuele gesprekken leiding aan één van die afdelingen waar de patiënten ook de nodige lichamelijke oefeningen moesten doen om aan hun conditie te werken.
Dankzij mijn contacten in Kloosterburen werd ik in 1990 benaderd voor de functie van hoofd verzorging in ’t Olde Heem aldaar. Na vier jaar kreeg ik toch de kriebels, ik voelde mij daar niet echt op mijn plek. Mede ingegeven door de nodige bezuinigingen. Toen ze mij bij de Ambulancedienst in Leens polsten of het werken op een ambulance niet wat voor mij was, heb ik hier vervolgens succesvol naar gesolliciteerd. Ik moest eerst diverse cursussen volgen in Groningen, Zwolle en Amersfoort om de benodigde medische handelingen en protocollen onder de knie te krijgen.
En inmiddels werk ik dus al weer 23 jaar als ambulanceverpleegkundige op de ambulance met Leens als standplaats. Met veel plezier inderdaad, ik denk dat ik mijzelf wel goed in de patiënten kan verplaatsen. Ik probeer ze dan ook zoveel mogelijk gerust te stellen, wanneer ‘ze aan boord zijn’. Voor velen een onverwachte en unieke ervaring waar ze vaak letterlijk en figuurlijk van ondersteboven zijn. Ik denk dat ik het totaalplaatje, dus de combinatie van geestelijke en lichamelijke problemen die de patiënten ondervinden, wel beheers. Nee, zelf de ambulance besturen zit er niet meer in. Dat mocht vroeger nog wel maar tegenwoordig zijn de taken strikt vastgelegd.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik hoef niet zo heel lang meer. Er wordt nog uitgezocht wanneer ik er nu precies uit kan maar de verwachting is dat ik begin volgend jaar ‘met pensioen’ kan. Van een ‘zwart gat’ zal geen sprake zijn, daar ben ik van overtuigd. Zo ben ik onlangs kantinebeheerder geworden, misschien is accommodatiebeheerder nog wel een mooier woord, bij VV Kloosterburen. Samen met Erik Adema regel ik de planning van de kantinemedewerkers en de inkoop van de spullen. Daarnaast zit ik in de sponsorcommissie, ik ben scheidsrechter bij de jeugd en begeleider van Kloosterburen 3. In nood vlag ik nog wel eens bij het eerste. Ook zit ik samen met enige vutters in het klussenteam.
Voetballen en alles wat er mee te maken heeft, is vanaf mijn jongste jeugd mijn lust en mijn leven. Sowieso ontgaat mij niet veel op sportgebied, ik zit regelmatig aan de buis gekluisterd. Daarnaast zit ik in de Raad van Elf van carnavalsvereniging Oldeclooster in Kloosterburen, daar zal ik je straks nog wel wat meer over vertellen. In het verleden heb ik tien jaar in Stichting Dorpsbelangen Kloosterburen gezeten.
Hobby’s heb ik ook genoeg waarbij het voetbal dus een voorname plaats inneemt. Daarnaast mag ik graag klaverjassen en kaarten, lezen en schrijven. Ik maak voor de website en Facebookpagina van VV Kloosterburen regelmatig korte verslagjes over de wedstrijden. Vroeger mocht ik graag vissen, ik denk dat ik dit binnenkort wel weer op ga pikken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dan kom ik toch bij de ‘standaarddingen’ uit zoals mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkind. Maar ook mooie kampioenschappen die gevierd zijn, komen bovendrijven.
En de dieptepunten?
Het verlies van dierbaren zoals enige goede vrienden waar ik al op jonge leeftijd afscheid van heb moeten nemen. Sowieso zijn er in Kloosterburen de laatste jaren veel tragische dingen gebeurd. Denk hierbij aan de moord op Jesse van Wieren en het verongelukken van Milan Bos. Ook tijdens mijn werk maak ik genoeg tragische ongevallen mee maar dit kan ik gelukkig toch vrij gemakkelijk van mij afzetten.
Mijn moeder mocht 86 jaar worden. Haar overlijden kwam min of meer als een verlossing want ze werd al enige jaren in Twaalf Hoven verpleegd. Dan kun je er ook wel vrede mee hebben.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb je al verteld dat ik lid ben van de carnavalsvereniging. In 2003 werd ik zelfs tot Prins Carnaval verkozen, de hoogste functie binnen onze vereniging. Dat is een proces dat met de grootste geheimhouding gebeurt en waar veel voorbereidingen stiekem moeten plaatsvinden zoals bijvoorbeeld het passen van de kleding. Buiten de vereniging was, behalve mijn vrouw, verder niemand op hoogte.
Om alles door te nemen werd ik samen met mijn vrouw door twee bestuursleden van de vereniging uitgenodigd bij de Chinees aan de Hereweg in Groningen. Daar aangekomen duurde het wel erg lang voordat ze op kwamen dagen. Via de vrouw van een van de bestuursleden kwam ik er achter dat ze toch vertrokken waren. Gelukkig wisten ze mij bij de Chinees te vertellen dat er naast hun zaak nog een andere was aan de Hereweg maar dan meer richting Haren. Daar zaten ze gelukkig wel en zodoende kon ik toch ingewijd worden in de geheimen.
Ik mocht bijvoorbeeld zelf mijn adjudant kiezen in de persoon van Betto Smit. Betto wist echter niet dat ik tot Prins verkozen was maar zat wel regelmatig te vissen. Ik wist het spelletje wel mee te spelen maar Annelies verkleurde nog wel eens bij een vraag maar ik geloof dat niemand het van te voren wist….
Carnaval is trouwens een prachtig feest in Kloosterburen! De zaterdag is de drukste avond, dan komen er ook heel veel mensen uit de omgeving. Zelf vind ik misschien de vrijdagavond nog wel het gezelligst. Het is dan iets minder druk maar je treft veel meer bekenden. Dinsdagavond is het feesten stipt om 24.00 uur afgelopen want dan gaat de dinsdag over in aswoensdag….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou nog wel een keer naar Amerika willen, naar Chicago om precies te zijn. Dit heeft mij altijd gefascineerd omdat familie van opoe’s kant begin jaren ’50 hiernaartoe geëmigreerd zijn. Maar ik weet niet of dit er ooit van komt hoor. Gezellige dagen doorbrengen met mijn gezin is ook een groot goed!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Mijn verhuizing naar Leens was achteraf niet nodig geweest. Maar ik had tijdens mijn intakegesprek aangegeven dat ik wel naar Leens zou verhuizen wanneer ik daar op de ambulancepost terecht zou komen. Dit was voor de zogenaamde ‘piketdiensten’ beter, werd er altijd beweerd.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik vraag wel eens aan de patiënten in de ambulance met wat voor cijfer ze hun pijn willen aanduiden. Dat is niet altijd even gemakkelijk om aan te geven. Voor mijn levenscijfer ga ik voor minimaal een acht!
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Kalmte kan je redden maar je moet wel wat doen!’ Of ‘Leef zoals je wilt maar houd rekening met anderen!’