Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Tamme Beenes. Dus net geen Tammo, de naam die vorige week tot mooiste bijzondere Groningse naam gekozen werd bij RTV Noord. Ik ben op 19 mei 1959 geboren in Onderdendam. Als oudste zoon uit een gezin met zeven kinderen. Pa Jan was transportondernemer, net als zijn vader. Toen mijn opa plotseling overleed heeft hij op 26-jarige leeftijd met mijn oom Piet de zaak overgenomen. Oom Gerben kwam als werknemer in dienst.
Ik heb 23 jaar op ‘Rehoboth’ gewoond in Onderdendam, tegenover het voetbalveld. Zo stond ons huis, dat vroeger als kerkgebouw dienst deed, bekend. Toen ik bij mijn vader in dienst kwam, verhuisde ik niet veel later naar het Friese Tijnje. Ik vervoerde in die tijd veel veevoer van Noord Holland naar Friesland, vandaar. Daar heb ik vijf jaar gewoond.
Vijf jaar ergens wonen, bleek op mij wel vaker van toepassing te zijn. Want ik heb ook vijf jaar in Delfzijl, Ter Apelkanaal (op een woonboerderij) en in De Havik in Bedum gewoond. Met een korte tussenstop in Ter Apel omdat onze nieuwbouwwoning in Bedum nog niet klaar was. Inmiddels woon ik al weer twaalf jaar aan de Witte de Withstraat in Bedum. Ik ben een Onderdendammer in hart en nieren maar zou er nooit meer naar toe verhuizen. Bedum was een behoorlijke overgang maar toen ik bij CVVB ging voetballen, leerde ik hier ook de nodige mensen kennen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Na in de beginjaren 2000 gescheiden te zijn, woon ik inmiddels al weer een jaar samen met de uit Twente (Oldenzaal) afkomstige Christine Gringhuis. Je zou inderdaad kunnen stellen dat we nog steeds op een roze wolk leven, haha. De studie en het werk hebben haar naar Groningen gebracht en het bevalt Christine hier prima.
Ik ben vader van zes kinderen. Janine (’82), Menno (’86) en Rutger ‘(88) kunnen niet zonder hun vader en wonen in Bedum. Jan (’84) woont in Appingedam. In 1999 werd de tweeling Irene en Annefien geboren. Helaas zijn zij vrijwel direct na de geboorte overleden, een tragische gebeurtenis inderdaad. Inmiddels ben ik in het rijke bezit van zes kleinkinderen, waarvan twee bonuskleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wilde vroeger aanvankelijk boer worden en was op 8-jarige leeftijd al vaak bij Renkema te vinden, wiens boerderij vlakbij ons bedrijf lag. Ik mocht daar op de trekker rijden. Een doorn in het oog van Bert Zwerver die hierdoor, ipv trekker rijden, strobaaltjes op de kar moest leggen. Mijn jonge jaren bracht ik door op de School met de Bijbel in Onderdendam. Daarna gevolgd door de Lagere Landbouw School in Winsum. Daar gingen mij de ogen open. Zeven dagen in de week met die ‘stinkende koeien’ in de weer, dat was ook niet alles. Het was in de tijd dat ik het stappen ontdekte en ’s weekends vaak de hort op was.
Toch heb ik ook nog mijn Middelbare Landbouw School diploma gehaald. Mijn eerste werkervaring deed ik bij jouw vader op want die werkte toen ook bij de reclameafdeling van 4=6 (Sperwer) in Bedum. Ik moest containers vol met spullen klaarzetten die in die week in de aanbieding waren. Lang heb ik het er niet volgehouden want ik wilde graag vrachtwagenchauffeur worden.
Dit was ook de vraag die mijn oom Renze Afman, de transportondernemer uit Baflo inderdaad, aan mij stelde. Of ik bij hem kwam rijden. Met deze vraag ben ik eerst naar mijn vader gegaan en ik kon ook wel bij hem aan de slag. Dit was het begin van een 36-jarige carrière op de truck. Ik begon met de transport van veevoer en ging dus in Tijnje wonen. Ik heb al met al tien jaar voor mijn vader gewerkt. Het was de bedoeling dat ik de onderneming samen met mijn broer Jan over zou nemen. Maar we lagen niet op een lijn. Pa kocht mijn aandeeltjes terug en ik ging bij Piet Kazemier in Aduard aan het werk. Ik reed vaak op Duitsland, met ladingen oud papier, tabak of melkpoeder.
Daarna volgde Lommerts in Delfzijl en daar ben ik aan het leren geslagen want ik wilde toch wel mijn papieren halen om mijn eigen bedrijf te beginnen. Dit was best wel een pittige tijd want ik moest het leren dus combineren met het rijden. Op maandag en dinsdag reed ik in de buurt, op dinsdagavond volgde ik een cursus in Leeuwarden om vervolgens op de woensdag richting buitenland te gaan. Vaak naar de Scandinavische landen. Ik kwam dan vrijdag laat of zaterdag terug. Toch wist ik mijn E6 vakdiploma te halen.
Toen kon ik dus als zelfstandige bij Lommerts aan het werk. Begin ’92 nam ik een dikke Daf 2800 van Lommerts over. Mocht het niet lukken dan zouden ze hem wel terugkopen. Hier kwam weinig van terecht want tijdens de Pinksterdagen in 1992 viel Lommerts om. Lommerts ging verder als De Bruin Lommerts en de volgende pak hem beet tien jaar vervoerde ik gips naar Duitsland. Daarna volgde Vos Logictis maar dit was geen lang leven beschoren. De ritprijzen werden al scherper en toen ze mij een paddenstoel op de vrachtwagen wilden zetten zodat ze konden controleren waar ik zat, ben ik naar de baas toe gestapt. ‘Ik hoef niet te weten waar jij zit, dus andersom hoeft dit toch ook niet?’.
Daarna volgden diverse werkgevers. Zo reed ik op maandag t/m vrijdag voor Jan Berrie Drent om vervolgens op de zaterdag voor Dasco nog 3 AH-filialen te bevoorraden. Zondags volgde dan het administratieve gebeuren. Ook heb ik nog voor Piet Gorter, Jan de Rijk en Martin van Dijk gereden. Al met al heb ik zes faillissementen van transportondernemers meegemaakt, hierdoor schoot ik er zelf ook vaak bij in. Maar ik heb ook genoeg bijzondere en mooie dingen meegemaakt hoor. Tripjes naar Casablanca bijvoorbeeld, een stad in Marokko. Daar moest ik dan een partijtje vis heenbrengen.
Mijn mooiste chauffeurstijd was voor ATC, we brachten vrachten vol met bloemen vanuit Aalsmeer naar de UK. Dat was altijd hurry up om de boot te halen die vertrok vanaf Hoek van Holland. De benodigde papieren werden vaak al vanuit de kantoorraam naar beneden gekwakt. Dat scheelde dan weer enige minuten trappen lopen. Ik kon het altijd goed met de Engelsen vinden hoewel het wel altijd een race tegen de klok was. Want het was daghandel en zij wilden de bloemen graag op tijd ontvangen. Het was hard werken met weinig rusttijd. Zoon Rutger gaf tien jaar geleden aan dat hij bij mij in het bedrijf wilde en toen kwam er dus een tweede vrachtwagen bij en reden wij met zijn tweeën op Engeland.
Dochter Janine zocht haar heil ook in de transportwereld. Ze kocht in 2011 haar eerste vrachtwagen om vervolgens in 2012 JZ Transport op te richten in Bedum. Ik heb nog twee jaar voor haar gereden om vervolgens in 2014 definitief afgekeurd te worden….
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is dus in mijn geval geen sprake. Zestien jaar geleden was ik een dag met Rutger op stap maar ik voelde mij grieperig. Koud, twinkelingen in mijn benen en enorm moe waardoor ik bij elke parkeerplaats moest stoppen. En dus ben ik maar naar de dokter gegaan. De diagnose werd in het medische circuit door een neuroloog al vrij snel vastgesteld, ik had MS. Ik kreeg als advies mee om het rustiger aan te doen……
Maar als zelfstandige met twee chauffeurs in dienst is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben dan ook volop door gegaan hoewel het lopen steeds moeilijker werd. Daarbij natuurlijk ook veel duw- en trekwerk om de vrachtwagens te laden en te lossen. De palletkarren werden door mij dan ook steeds vaker als een soort van rollator gebruikt.
Zes jaar geleden werd er bij mij ook nog eens endeldarmkanker geconstateerd, in de 3e gradatie. Dochter Janine was er bij toen de diagnose gesteld werd. Ze was behoorlijk van streek terwijl ik wat zat te lachen. ‘Doet hij altijd zo als hij slecht nieuws te horen krijgt?’, vroeg de arts aan haar. Maar het kon mijns inzien maar op twee manieren aflopen: goed of fout. Met het MS-gebeuren zat ik veel meer omhoog, daar kom ik niet meer vanaf. Van de kanker ben ik gelukkig wel verlost.
Zoals eerder vermeld is Janine met JZ Transport voor haar zelf begonnen. Ik ben dus nog twee jaar bij haar in dienst geweest maar in 2014 heb ik met pijn in het hart afscheid moeten nemen van het chauffeurswerk. Dit is toch altijd mijn lust en mijn leven geweest!
En dus moest ik op zoek naar een nieuwe invulling van mijn leven. Ik ben momenteel bijzonder actief in de tafeltenniswereld. Ik ben lid van Actief in Winsum, daar ben ik ook secretaris, en van Midstars in Middelstum waar ik in de sponsorcommissie zit. Verder doe ik vrijwilligerswerk voor de kerk (ik ben regelmatig papierwerk aan het vouwen bij Scholma Druk) en probeer de AEX-beurskoersen te volgen. Maar niet te vroeg in de ochtend hoor want ik ben tegenwoordig van het uitslapen. Dat is niet zo verwonderlijk want ik lig er ook vaak laat in….
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik bij pa op de vrachtwagen kwam. Ik kon direct vol aan de bak want tijdens de barre winter van 1979 heb ik noodgedwongen anderhalve dag in een chauffeurscafé moeten verblijven omdat ik niet verder kon. Toen ben ik eerst maar naar huis gegaan om vervolgens per trein terug te keren. Wat een tijd, er was op de Afsluitdijk maar één baan beschikbaar dus halverwege moest je eerst stoppen om het tegemoetkomende verkeer langs te laten. Daarna was het dus onze beurt. En vervolgens was het nog een hele klus om het veevoer bij de boeren te krijgen want alle erven waren natuurlijk ondergesneeuwd…..
Een ander hoogtepunt is natuurlijk de geboorte van mijn (klein)kinderen waar ik ontzettend blij mee ben. De kinderen hebben allemaal hun draai gevonden en ik ben apetrots op hen!
En de dieptepunten?
Helemaal ongeschonden ben ik als chauffeur zijnde ook niet uit de strijd gekomen. Een pompeigenaar in Duitsland dacht ’s morgensvroeg dat hij zijn laatste broodjes voor zijn klanten gemaakt had toen een vonkenzee zijn kant opkwam. Ik was namelijk achter het stuur in slaap gevallen. Het laatste wat ik mij herinnerde was dat ik over een uurtje op de plaats van bestemming zou zijn maar dat liep anders. Na 200 meter vangrail te hebben meegepikt kwam ik vlak voor het tankstation tot stilstand. Het was mijn tweede nacht zonder slaap nadat ik een nacht eerder al bezig was geweest met mijn cabinedeur die door een andere vrachtwagenchauffeur ontwricht was. Wat een enorme ravage…..
Toen ik papier vervoerde voor Lommerts, waren Janine en Rutger een dagje met mij mee toen de klossen die het papier op hun plek hielden, losschoten. De vrachtwagen werd onbestuurbaar en er was geen houden meer aan, de vrachtwagen kantelde en opnieuw was de ravage enorm. Een Duitse politieagent heeft er voor gezorgd dat mijn kinderen door zijn vrouw werden opgevangen. Bij Lommerts dachten ze eerst dat ik een geintje maakte toen ik zei dat mijn wagen gekanteld was maar het was bittere ernst….
Ook in mijn privéleven zijn de nodige dingen gebeurd. Het overlijden van de tweeling, mijn echtscheiding, het uit handen moeten geven van mijn bedrijf. Het is mij niet in mijn koude kleren gaan zitten. Gelukkig leeft het bedrijf in Janien haar onderneming een beetje voort, zoals ze het zelf zo mooi zegt….
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Je treft het natuurlijk net dat Christine hier nog even was, zo weet je dat ik vroeger als de ‘hunk’ van Onderdendam bekend stond. Dit stamt uit de tijd dat ik nog in het bezit was van lange haren en een brommer. Jongere meisjes in die tijd vonden mij toen wel stoer en interessant. Hier was ik zelf niet van op de hoogte, dat werd mij onlangs door een vrouw verteld die mij toentertijd ook wel als ‘hunk’ zag. Ik ben dan ook blij dat dit verhaal een week na het Scheepsjoagen gepubliceerd wordt, haha.
Over het voetballen bij SV Onderdendam valt ook genoeg te vertellen maar dan wordt het verhaal wel erg lang. Ik kwam altijd rechtstreeks onder de vrachtwagen vandaan en zat onder de olie en smeer. De trainer ging dan soms met een nat washandje over mijn gezicht heen want hij vond dat geen gezicht.
Ooit moest ik op 14-jarige leeftijd naar Warffum om de koeien te melken. Het was op een zondag, op de verjaardag van mijn moeder, en het was noodweer. Ik had geen zin om te fietsen en pakte mijn crossmotor. Helaas ben ik over een tegenligger heen gevlogen met als gevolg een gebroken arm, een beenbreuk en ik verloor twee liter bloed. Pa en moe kwamen net uit de kerk toen ze in de verte een ambulance hoorden. Niet veel later moesten ze, op mijn moeders verjaardag inderdaad, naar het ziekenhuis…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Volgend jaar hoop ik in het kader van ‘Klimmen tegen MS’ de Mont Ventoux te beklimmen. Ik heb hiervoor een elektrische fiets aangeschaft en ben al druk in training. En ooit wil ik bij de Noordkaap in Noordwegen de Noorderlicht nog eens zien….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Van genoeg dingen, ‘moar doar hebb’n we het moar nait over’. Mijn leven had wel iets minder turbulent mogen zijn….
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Tot ik uit de running raakte, mocht je bij deze vraag gerust een 8 noteren. Ik red mij nog steeds maar daar ik niet meer achter het vrachtwagenstuur kan zitten, is het cijfer wel gedaald. Dit is niet mijn dingetje.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik denk dat we heel wat besproken hebben, laten we het hier maar bij laten. Ik ga zo lekker muntjes verkopen bij het Scheepsjoagen in Onderdendam. En morgenvroeg moet ik al op tijd naar Dedemsvaart voor een tafeltennistoernooi….