Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Jaap Rosema dus, op 17 mei 1955 geboren in Grootegast. Als middelste telg uit een gezin met drie kinderen. Mijn vader was postbode. Toen ik een jaartje of 2 a 3 was, verhuisden we naar Kommerzijl. Daar had pa een postkantoortje aan huis. ’s Morgens maakte hij altijd zijn postronde in en om Kommerzijl, ’s middags zat hij dan op het postkantoor aan huis.
In 1970 vertrokken we naar Zevenhuizen. Dat was even wennen, want je kreeg te maken met een ‘ander slag’ mensen. In 1977 bracht het werk mij naar Bedum. In die veertien jaar heb ik op twee plekken gewoond, in de Roterij en aan de Lijnbaan. Door een volgende carrièrestap, kwam ik in 1991 in Winsum terecht. Tot 2004 woonden we aan de Zeeborg om uiteindelijk naar Aewal te verhuizen. Daar wonen we nu al weer dertien jaar met veel plezier. Winsum is een dorp dat alles heeft, zowel voor jong als oud. Hetzelfde geldt overigens voor Bedum, waar ik ook een geweldige tijd gehad heb.
Wat is uw burgerlijke staat?
Bedum is ook de plaats geweest waar ik mijn vrouw heb leren kennen. Ik was toen leerkracht op de Togtemaarschool en Carola Pesman liep er stage. Dat het een grote school was, bleek wel uit het feit dat ik haar pas aan het eind van het schooljaar leerde kennen. De klik was er direct maar door de overstap van Carola naar Limburg, kregen we een relatie op afstand. Ze was namelijk een zeer verdienstelijk handbalster, ze heeft zelfs nog zo’n 25 interlands voor het Nederlands team gespeeld. Swift Roermond was toen landelijke top op handbalgebied, ze speelden zelfs Europese wedstrijden.
Deze overstap was dus sportief gezien een logische maar duurde uiteindelijk maar een jaar. Ze bleef in de eredivisie spelen maar wel dichter bij huis bij V & K in Groningen. We zijn in 1987 getrouwd en we hebben twee zoons gekregen die in 1988 en in 1990 geboren zijn. De oudste woont in Bedum en de jongste verhuist binnenkort naar Meppel. Hij is als leraar aardrijkskunde in het vervolgonderwijs in mijn voetsporen getreden. We zijn in het rijke bezit van twee kleinkinderen en nummer drie dient zich hopelijk binnen drie weken aan!
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist op de lagere school al dat ik leraar wilde worden en voor de klas wilde staan. Vakleerkracht gymnastiek leek mij ook wel wat, maar het idee om op oudere leeftijd nog in een trainingspak rond te lopen was niet helemaal mijn ding. Ik heb hierin een goede keus gemaakt. Ik vind het heel leuk om met kinderen om te gaan en ze een stapje verder te brengen. Het onderwijs is een dynamisch gebeuren waarbij ook het werken in teamverband belangrijk is.
Maar leraar werd je toen niet zomaar. Na de lagere school ging ik naar de ULO in Grijpskerk. Daarna volgde de MAVO, deze opleiding heb ik op drie verschillende plekken gevolgd. Te beginnen in Grijpskerk, daarna in Zuidhorn en tot slot in Leek. Na de HAVO volgde uiteindelijk de Pedagogische Academie in Groningen. Ik was 22 jaar toen ik mijn diploma haalde. Tegenwoordig heb je door een schaarste aan onderwijzers bijna direct een baan maar dat was vroeger wel anders. Ik heb zo’n tachtig sollicitatiebrieven verstuurd en op vijf scholen een proefles gegeven.
Uiteindelijk was het bij de Togtemaarschool in Bedum raak. Tijdens mijn proefles werd ik door vier mensen beoordeeld, zij zaten achter in de klas, daarna volgde nog een gesprek. Ik was maar wat blij toen bleek dat ze met mij verder wilden. Dit was in 1977. In 1985 kreeg ik de kans om adjunct directeur te worden, je kon hiervoor intern solliciteren. Toen de lagere school in 1985 veranderde in de basisschool werd collega Wim Heemstra directeur en ik werd adjunct-directeur. Ik bleef vier dagen voor de klas staan en hield mij één dag bezig met allerlei directietaken. Meestal gaf ik les aan groep zeven of acht. Een heerlijke leeftijd om mee te werken. Daarnaast ook gesprekken met ouders over het vervolgonderwijs en bezig zijn met zaken als een eindmusical. Een prachtige tijd.
In 1991 ontstond er een directeursvacature aan de openbare basisschool Tiggeldobbe in Winsum. Ik heb wel even getwijfeld of dit iets voor mij was maar heb toch gesolliciteerd. De tijd in Bedum was geweldig maar ik was toe aan een nieuwe stap. Ik werd aangenomen als directeur van deze school waar toen nog maar 150 kinderen op zaten. En dus combineerde ik ook daar het voor de klas staan met directietaken. Dit kostte wel meer tijd dan in Bedum, ik was hier twee dagen zoet mee.
De Tiggeldobbe maakte in de loop der jaren een mooie groei mee. In de hoogtijdagen zaten er 350 kinderen op school, tegenwoordig zijn dit er nog 230. De gevolgen van de krimp in Noord Groningen zijn hier ook zichtbaar. Ondanks dat telt Winsum nog vijf lagere scholen. Naast het directeurschap bij De Tiggeldobbe ben ik ook eindverantwoordelijk voor De 9 Wieken, de andere openbare school in Winsum, en obs De Wierde in Adorp.
In 2000 ben ik tijdelijk gestopt met het directeurschap van de Tiggeldobbe. Ik kwam toen in het bovenschoolse management terecht van het schoolbestuur Lauwers en Eems. In die tijd heb ik ook interim-directiewerk verricht en leiding gegeven aan diverse basisscholen om vervolgens in 2007 weer terug te keren als directeur van de Tiggeldobbe. Al met al zit ik inmiddels veertig jaar in het onderwijs!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Dat hoop ik nog een aantal jaren uit te stellen hoor. Ik leef in het heden met de blik vooruit en geniet van alle werkdagen. We hebben op de Tiggeldobbe een leuk, hard werkend en enthousiast team, we lachen ons soms drie slagen in de rondte. Daarbij ben ik nu betrokken bij een prachtig project. De Tirrel is namelijk in oprichting. Een project dat uniek is in Nederland en waarbij de Tiggeldobbe, c.b.s. De Piramiden, De Twaalf Hoven en de gemeente Winsum de handen ineen geslagen hebben om samen een gebouw neer te zetten waarin ook een nieuwe sporthal gerealiseerd wordt en waarin bijvoorbeeld ook kleine bedrijfjes kunnen participeren.
Een gebouw dus met een enorme meerwaarde. Ik zit vanuit onze school in het projectteam en we zijn in februari 2016 begonnen te vergaderen. Er zit vaart achter want het is de bedoeling dat de bouw volgend jaar al van start gaat. We hopen een unieke interactie te creëren tussen jong en oud. Daar heb ik al eens een uniek voorbeeld van gezien toen onze groep 4 meedeed aan een workshop schilderen, waaraan ook mensen met een dementie uit Twaalf Hoven deelnamen. Hierdoor ontstond een unieke chemie waarbij tussen beide groepen mensen een gesprek op gang kwam. Iets waar de oudere mensen vrolijk van werden en wat door de kinderen als heel leerzaam werd ervaren. De Tirrel moet een soort van minisamenleving worden, waar Winsum nog veel plezier aan gaat beleven!
Het werk heeft altijd de nodige tijd in beslag genomen. In het weekend was ik vaak op het voetbalveld te vinden. Bijvoorbeeld als coach van de jeugd en als scheidsrechter. Ik heb zelf ook nog gevoetbald, onder andere bij OKVC en Hunsingo. En met een vriendengroep heb ik 35 jaar ‘gebald’ in een zaaltje in Bedum. Zingen is ook helemaal mijn ding, ik ben zanger van ‘De Kösters’. Mocht je hier meer over willen weten, klik dan even op www.de-kosters.nl. Tot slot neem ik nog regelmatig ‘hondenexamens’ af voor de Stichting Hondensport Groningen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Ook ben ik trots op mijn team en de kinderen van onze school. Het stemt mij heel tevreden dat ik hier leiding aan mag geven.
En de dieptepunten?
Door humor en door verbindingen te zoeken en te leggen probeer ik met de tegenslagen in het leven om te gaan. Het overlijden van mijn ouders is bijvoorbeeld zo’n aangrijpend iets. Het schooljaar 2011-2012 is een heel heftig jaar geweest, ook op persoonlijk vlak. Tijdens de zomervakantie van 2011 overleed een dierbare collega van mijn vrouw. In september gevolgd door een ouder van een van onze leerlingen. Niet veel later stierf mijn moeder en in december een dierbare collega van ons. Tot overmaat van ramp overleed in het voorjaar van 2012 een leerling van onze school.
Dat zijn momenten dat je zowel thuis als met het team schouder aan schouder moet gaan staan en de verbinding moet gaan zoeken. Dat we op school in die moeilijke en verdrietige tijd complimenten mochten ontvangen over de wijze waarop we hier mee om zijn gegaan, deed ons hartstikke goed.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Als directeur geloof ik erg in de kracht van onze leerkrachten. Ze krijgen dan ook alle ruimte om dingen zelfstandig te organiseren. Zo werd er eens een clown binnengehaald voor de kinderen in de onderbouw. Hij stelde zich als volgt aan mij voor: ‘Ik ben Joep Hiep’. Waarop ik antwoordde: “En ik ben Jaap Hoera!” Even later werd ik door een collega gecorrigeerd: “Die man heet echt zo hoor!”
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Mijn blik is op het heden gericht. Bijvoorbeeld op het verder professionaliseren en het sterker maken van de school en het team. Daarbij slokt de realisatie van De Tirrel de nodige tijd en energie op en ik kan intens genieten van onze kleinkinderen. Ik probeer het gezellig te hebben met mijn gezin, familie en vrienden. Dat zijn de dingen waar ik nu mijn energie in stop. Ik ben geen persoon die vindt dat hij later nog van alles moet gaan doen. Dat zie ik later wel weer. Er komt vanzelf wat op mijn pad.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Absoluut nergens van! Ik ga uit van de goedheid in de mens en achteraf is het altijd gemakkelijk praten. Je zoekt met zijn allen toch altijd van te voren naar de beste oplossing op dat moment. Daarbij heb ik ook als voordeel gehad dat ik al heel vroeg wist wat ik wilde worden. In het onderwijs kan ik mijn passie kwijt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik vind dat we tegenwoordig veel te veel op cijfertjes gericht zijn terwijl het leven veel genuanceerder in elkaar zit. Dat zwart-wit denken stuit mij wel eens tegen de borst. Ik kan mijn leven wel een zeven geven maar er zijn ook genoeg tien en vijf momenten. Je moet soms de tijd nemen voor het diepere verhaal achter vele gebeurtenissen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik sta positief in het leven en geloof in het goede van de mens. Ik stel mijzelf vaak de vraag: ‘Waarom gaan de dingen zoals ze gaan?’ Op zoek dus naar het verhaal achter de gebeurtenis. Dat voorkomt dat je soms te snel onterecht een (negatief) oordeel velt over andere mensen……