Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Hendrik Smit, roepnaam Henk inderdaad. Ik ben vernoemd naar mijn opa en geboren op 19 juli 1953 in Thesinge. Drie jaar na mijn geboorte diende er zich nog een meisje aan, hiermee was het gezin Smit compleet. Ik kom uit een arbeidersgezin, mijn vader was timmerman. Een beroep dat in mijn familie vaker voorkwam want onder andere mijn opa en oom oefenden hetzelfde vak uit.
Toen ik vijf jaar was, verhuisden we naar Garmerwolde. Daar heb ik mijn kwajongensjaren en de lagere school doorlopen. Toen mijn vader als timmerman bij de gemeente Groningen werd aangenomen, moesten we naar onze provinciehoofdstad verhuizen. Daar heb ik tien jaar gewoond in De Wijert. Dit waren niet mijn mooiste woonjaren want ik ben geen stadsmens. Na getrouwd te zijn zocht ik dan ook snel het platteland weer op.
Het was de bedoeling dat we een nieuwbouwhuis aan de Kooistraat in Kantens gingen huren. Omdat dit huis nog niet helemaal klaar was, hebben we nog een tijdje in een caravan doorgebracht bij ‘Zeven Huisjes’, een gehucht gelegen aan de Rijksweg in Ten Boer. Van 1978 tot en met 1983 hebben we in Kantens gewoond. Toen ik bij het Hippolytushoes ging werken, werd het wenselijk geacht om ook in Middelstum te gaan wonen. Ik moest mij dus bij de woningcommissie melden, waar Doeke Doorn voorzitter van was, om mijn verhaal te doen. Op 16 februari 1983 kregen wij de sleutels van deze woning aan de Florastraat nummer 8 overhandigd. Hier wonen we dus al weer bijna 35 jaar met heel veel plezier!
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1978 getrouwd met de uit het Friese Nij Beets afkomstige Immie van der Meer. Volgend jaar hopen we dus ons veertig jarig huwelijksjubileum te vieren. Ik heb haar op een bijzondere manier leren kennen. Tijdens mijn vakantie op Mallorca lag ik op het strand. Toen ik hardop vroeg of iemand mijn rug in wilde smeren, wierp Immie zich spontaan als vrijwilligster op. Zo is het balletje begonnen te rollen. Ik was toen 22, Immie 17. En hoewel mijn schoonvader zei dat er in Groningen wel meer mooie ‘wichter’ rondliepen, bleven we elkaar ontmoeten.
Een jaar later hebben we ons op Mallorca verloofd en twee jaar daarna volgde de bruiloft. Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. In 1980 werd Marjon geboren. Marjon is fulltime huisvrouw en de trotse moeder van Jorrit (9 jaar) en Manon (8). Onze zoon Ben is in 1983 geboren. Hij werkt als eerste vrachtwagenmonteur bij de Milieudienst in Groningen. Beide kinderen wonen in Middelstum, vlakbij ons. Ben zelfs schuin tegenover, Marjon in de Klaproosstraat.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was voorbestemd om timmerman te worden. Vroeger zat ik in de werkplaats al mijn opa zijn stoelleuning te verzagen, iets waar hij niet blij mee was. Na de lagere school ging ik dan ook naar de LTS in Groningen, richting de timmermanopleiding. Naar school gaan was niet echt mijn ding, timmerman zijn ook niet. Wel ben ik nog 2 jaar als leerling timmerman aan het werk geweest. Daarna volgde een verrassende switch want ik ging bij de Spar supermarkt in De Wijert aan het werk op de groenteafdeling. Eerst alleen op de zaterdag maar dat beviel zo goed dat ik daar vast aan het werk kwam. Het omgaan met mensen vond ik een mooi onderdeel van het vak.
Na de Spar ging ik bij een grotere supermarkt aan het werk en wel bij Simon de Wit, deze zaak zat aan de Verlengde Hereweg in Groningen. In 1973 moest ik in militaire dienst. Mijn opleiding van tien weken was in ’s Hertogenbosch, daarna volgde de parate tijd in Steenwijk. Ik was hofmeester en ben ook een dik jaar barkeeper geweest. In Steenwijk heb ik menig biertje getapt en ook zelf opgedronken uiteraard. We hebben mooie feesten meegemaakt, vooral tijdens afzwaaifeesten ging het er om weg. Dan werden maar zo oude WC-potten losgeschroefd en pontificaal op de bar neergezet. Ik kijk met veel plezier terug op deze tijd.
Na deze periode kon ik weer bij Simon de Wit aan het werk maar dan zou ik richting Zaandam moeten en een opleiding volgen tot bedrijfsleider. Die verhuizing zag ik niet zitten want ik ben een echte Groninger. In de jaren erna heb ik de nodige omzwervingen gemaakt. Via een klein Sparwinkeltje naar een zelftankstation vlakbij Hoogkerk. Daar kwamen ook monteurs van Peugeot dealer Nefkens uit Groningen langs en dit werd mijn volgende werkgever. Ik heb daar onder andere in de werkplaats en het magazijn gewerkt maar zat ook op de receptie bij de vestiging in Roden waar ik mij tevens bezighield met de planning, het magazijnbeheer en het opstellen van facturen.
Na een volgende job als heftruckchauffeur bij Mees bouwmaterialen zat ik zes weken thuis toen Geo Koning mij opbelde. Of ik niet als behanger in het Hippolytushoes aan het werk wilde want alle kamers moesten van een nieuwe behanglaag worden voorzien. Het toeval wilde dat op dat moment net mijn schoonvader thuis bij ons aan het behangen was want dat was iets wat ik niet kon. Dat vertelde ik ook eerlijk aan Geo maar die wilde mij toch graag hebben: “Dat leren wij jou wel!” En zo ben ik in 1981 in het Hippolytushoes aan het werk gegaan.
Het zou eerst tijdelijk zijn, totdat het behangwerk klaar was. Ik was vier dagen in de week aan het behangen en hielp op vrijdag mee met allerlei andere klusjes. Dit beviel zo goed dat ik bij de TD in vaste dienst kwam. Eerst als klusjesman, later werd dit beroep ook wel huismeester genoemd. Ik deed allerhande reparaties in het hele gebouw en kwam ook bij nieuwe bewoners langs om spullen op te hangen. Ik kon lezen en schrijven met de bewoners en wanneer bijvoorbeeld een klok het deed niet meer deed dan wisten we ze me wel te vinden.
Maar ook het nodige controleerwerk werd gedaan en bij storingen moest ik de externe bedrijven opvangen en ondersteunen. Ik vond het prachtig werk wat ik bijna 35 jaar met heel veel plezier heb gedaan!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In oktober 2015 kon ik er op 62-jarige leeftijd met een mooie regeling uit. Ik had nog wel door gekund maar dan was ik onderdeel geworden van Zonnehuisgroep Noord en had ik waarschijnlijk de hele provincie door gemoeten. De situatie voor het personeel in Hippolytushoes werd ook steeds onzekerder. Ik denk dat ik een goede keus gemaakt heb en kreeg zelfs een mooi afscheid aangeboden waar personeelsleden van het Hippyhoes nog een geweldig afscheidslied voor mij zongen.
Van een zwart gat is inderdaad geen sprake geweest. In de zomermaanden mag ik graag fietsen met Immie en in de wintermaanden lees ik veel. Daarbij zijn er natuurlijk altijd wel klusjes in en om het huis, ook bij de kinderen. Ik heb nog niet zo lang geleden een oude legerjeep gekocht, stammend uit 1959. Daar mag ik graag in rijden en aan sleutelen. En ik ben inmiddels al weer 23 jaar drager bij de begrafenisvereniging.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. Op ons 25-jarig huwelijksfestijn kijk ik met veel plezier terug. Dit werd in het Moarhoes in Westerwijtwerd gevierd inclusief een optreden van The Music Boys. Ook hebben we mooie vakanties beleefd, onder andere naar Kreta, maar dit beschouw ik niet als de grootste hoogtepunten.
En de dieptepunten?
In 2014 werd er prostaatkanker bij mij geconstateerd met uitzaaiingen richting de blaas. Na een operatie ben ik ook nog eens 35 keer bestraald. Dit was vorig jaar rond deze tijd. Vijf dagen per week naar het ziekenhuis en dat zeven week achterelkaar. Gelukkig lijkt het er op dat ik inmiddels schoon ben. En dat zou je weer een als een hoogtepunt kunnen beschouwen na een spannende en intensieve tijd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Kerst in het Hippolytushoes was altijd een gezellige tijd waarbij de eetzaal mooi versierd werd. Kok Gerrit Littel had weer eens een lekkere maaltijd gemaakt, inclusief garnalencocktail. Ik bracht het eten naar de kamers van die mensen die niet aan de gezamenlijke maaltijd deelnamen. En zo kwam ik bij een mevrouw die niet al te helder meer was en slecht ter been en dus op bed lag. Ik heb haar met een lepeltje de cocktail toegediend, ze vond het heel lekker. ’s Avonds kwam Immie langs om haar klaar te maken voor de nacht. Immie heeft namelijk ook dertig jaar in het Hippolytyshoes gewerkt, onder andere als verpleegster op Meerzorg. Mevrouw gaf aan heerlijk gegeten te hebben en ze vertelde ook over de garnalencocktail: “Dan kreeg ik een hapje en daarna nam uw man weer een hapje en daarna ik weer, zo lekker en gezellig.” Maar uiteraard heb ik zelf niets van haar voorgerecht gehad natuurlijk….
Zoals eerder verteld ben ik ook drager tijdens begrafenissen. Voor een crematie moest ik samen met een collegadrager naar Twaalf Hoven in Winsum waar we een overleden mevrouw moesten vervoeren naar het crematorium in Groningen. Mijn collega ging naar de receptie om te melden dat we mevrouw ….. op kwamen halen. Maar hij noemde per ongeluk een verkeerde naam en dus corrigeerde ik dit snel. Ds. De Boer, die ook met ons meereed, hoorde dit toevallig en schoot onbedaarlijk in de lach. ‘Hadden we bijna de verkeerde vrouw meegenomen.’ Dit was inderdaad zo’n koddige gedachte dat we daarna alle drie in de lach schoten…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben tevreden met wat we nu hebben, vooral onze gezondheid is een groot goed. Wel zou ik ooit nog wel een keer terug willen naar Mallorca, de plaats waar ik Immie heb leren kennen inderdaad.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik heel kort over zijn: nergens van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ga zeker voor een dikke voldoende. Andere pensionadogasten nemen wel eens het cijfer acht of negen in de mond, daar sluit ik mij maar bij aan. We hebben niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
We hebben alle belangrijke zaken wel besproken en ik heb ook geen boodschap voor de lezers. Ik ben benieuwd naar het resultaat en App je nog wel een paar mooie foto’s toe…..