Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Aafie Eleveld-Bos. Zelf schrijf ik mijn naam vaak als Afie, alleen bij officiële gelegenheden en op het werk hanteer ik de naam Aafie. Ik ben op 23 september 1957 in Middelstum geboren, aan de 2e B.E.-dwarsweg om precies te zien. Als jongste telg uit een gezin van vijf kinderen. Het verschil tussen mijn oudste zus en mij is tien jaar. Ik kom uit een arbeidersgezin. Pa heeft lange tijd op de steenfabriek bij Labor gewerkt, in de tijd dat Huizing er nog directeur was.
In 1976 ben ik naar Uithuizen verhuisd, ik was bijna negentien. Ik had Middelstum wel gezien, er was weinig te beleven. Ik vond Middelstum een bekrompen dorp in die tijd. Uithuizen met zijn kroegen en discotheken trok mij veel meer. Na ongeveer vijftien jaar aan de Ommelanderweg te hebben gewoond, volgde een verhuizing naar De Laan. Hier hebben mijn man en ik zo’n twintig jaar gewoond. Inmiddels wonen we al weer een dikke vijf jaar aan de Lageweg in ’t Lage van de Weg, vlakbij Uithuizen. Het bevalt ons hier prima.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1981 getrouwd met Chris Eleveld. Ik zag hem voor het eerst in Hotel Gemeentehuis in Usquert. Ik moest wel mijn best doen om zijn aandacht te vangen want hij was in het begin niet zo happig. Ik dacht aanvankelijk zelfs dat hij verliefd was op een ander meisje uit Middelstum. Maar op den duur begonnen we elkaar steeds leuker te vinden en uiteindelijk in Stedum, in discotheek Brandsen, sloeg de vonk over. Vorig jaar mochten we ons 35-jarig huwelijksjubileum vieren.
Chris en ik hebben twee kinderen gekregen. Christiaan is met zijn 34 jaar de oudste, hij woont met Muruelle in Uithuizen. Samen hebben ze twee kinderen, een zoon en een dochter. Dochter Elles wordt volgende week 32, zij woont samen met haar vriend in Groningen. Binnenkort word ik hopelijk weer oma want Elles is zwanger. Vrijdag is mijn oppasdag want dan passen we op de kleinkinderen die hier donderdagavond al gebracht worden. Inmiddels hebben we al weer, net als vroeger, de nodige babyspullen aangeschaft, haha…..
Wat is uw voormalig beroep?
Toen ik op de lagere school zat, riep ik altijd dat ik operatiezuster wilde worden. In mijn directe omgeving dachten ze dat ik advocaat zou worden want ik kon praten als Brugman. Maar na de MAVO ben ik direct aan het werk gegaan, wel met een ‘vergrelde’ kop. Pa en moe hadden mij een brommer beloofd wanneer ik mijn MAVO-diploma zou halen maar toen het zover was zei mijn pa dat ik er maar voor moest gaan werken. Dat deed ik dus, terwijl ik eigenlijk naar de HAVO had gewild om mijn talen verder te ontwikkelen.
Op 15-jarige leeftijd lag het werk voor het oprapen maar omdat ik nog zo jong was, moest ik ook nog een dag in de week naar het vormingscentrum in Uithuizen. Daar kon je je creatief ontwikkelen met bijvoorbeeld muziek maken en het volgen van jazzballetlessen. Dat was helemaal mijn ding. De overige dagen zat ik op kantoor bij de ‘Bedrijfsvereniging voor het Bakkersbedrijf’, zij hadden toen een vestiging aan het Zuiderdiep in Groningen. Ik verrichtte daar administratieve werkzaamheden en moest hele dagen op mijn gat zitten.
En dus ging ik bij Garagebedrijf Van der Straten in Uithuizen werken om vervolgens ponstypiste te worden bij herenkledingfabriek Levi in Groningen. Dat waren lange dagen, het personeel had tussen de middag anderhalf uur pauze, waardoor we ’s avonds vaak pas om half acht konden eten. Dat beviel ook niet echt. En zo kwam ik weer in Uithuizen terecht, bij Wortmann om precies te zijn. Wortmann was een onderdeel van Philips en hier hielp ik het eerste half jaar mee met de productie van scheerapparaten. Daarna werd ik al snel eindcontroleur, iets wat mij de nodige jaloerse blikken van mijn collega’s opleverde want ik was er immers nog maar net.
Toen de kinderen kwamen, ben ik zes jaar thuis geweest om mij volledig met het huishouden bezig te houden. Daarna begon het toch weer te kriebelen en ik werd schoonmaakster bij Autocentrum Hefshuizen om vervolgens twaalf jaar als verkoopster bij Schlecker drogisterij in Uithuizen te gaan werken. Toen dit bedrijf zijn deuren sloot, zat ik anderhalf jaar werkloos thuis.
Ik besloot weer een administratieve studie te gaan volgen en kon als leidinggevende bij Ability Uithuizen aan de slag. Eerst op de verpakkingsafdeling, tegenwoordig in het magazijn waar ik leiding mag geven aan een leuk clubje mensen. Ik heb een vast contract voor 32 uur in de week en ben dus vier dagen aan het werk. Het zijn best wel roerige tijden want de bezuinigingen in de Sociale Werkvoorzieningen werken zeker door met onderbezetting als logisch gevolg. Toch proberen we er met ons allen het beste van te maken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Met pensioen gaan lijkt mij fantastisch, alleen die leeftijd die je dan hebt staat me tegen, haha. Maar in principe wil ik wel de eindstreep halen. Minder werken zit er echter met mijn functie niet in. Daarbij is het natuurlijk de vraag hoe het er bij ons na de herindeling op 1 januari 2019 uit gaat zien. We zijn nu al één met Werkplein Ability in Winsum. Onzekere tijden dus maar ik lig er niet wakker van. Niet dat het mij niets doet hoor want ik ben nauw betrokken bij het georganiseerd overleg om er voor mij en mijn collega’s het beste uit te halen. In veel facetten van het leven ben ik heel modern maar ik ben al mijn levenslang lid van de FNV, de PvdA en de VARA. Voor de PvdA ben ik nog enige jaren bestuursvoorzitter geweest van de afdeling Eemsmond.
Tegenwoordig ben ik niet zo heel actief meer in het vrijwilligerswerk maar voor projectmatige, tijdelijke klussen ben ik vaak nog wel te porren want het organiseren zit in mijn bloed. Wel ben ik al zeventien jaar betrokken bij Stichting Music & Memories in Uithuizen waarvan de laatste negen jaar als voorzitter. We organiseren onder andere een jaarlijks dansfeest en een kennisquiz die de naam Kwis(t)nait meegekregen heeft. Een leuk vriendenclubje bij elkaar.
Verder mag ik graag met muziek bezig zijn, dansen en zingen. Ik ben een tijdje lid geweest van het popkoor Songbird in Uithuizen maar de donderdagavond past niet zo goed in mijn drukke schema. Want naast het werk en het oppassen op de kleinkinderen ben ik in het weekend ook altijd een dag fanatiek aan het wandelen tijdens wandeltochten van zo’n veertig kilometer die in de provincie worden georganiseerd. Binnenkort doe ik voor de tiende keer mee aan de Wandelvierdaagse in Nijmegen. Vier keer veertig kilometer wandelen dus! Maar met veel plezier hoor, ik loop ’s avonds ook nog regelmatig een blokje.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn huwelijk met Chris en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Dat zijn toch de krenten in de pap. Daarbij beschouw ik mijn eerste deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse en het bezoek aan The Eagles tijdens hun optreden in Ahoy Rotterdam als hoogtepunten. En bijzondere en langdurige vriendschappen reken ik hier ook onder. Zo heb ik al veertig jaar contact met een vriendin die ik vroeger op mijn eerste werkplek heb leren kennen. We gaan jaarlijks nog twee dagen met elkaar op stap, inclusief een overnachting.
En de dieptepunten?
Het was vroeger in mijn jonge jaren thuis niet altijd even leuk en ik heb ook de nodige zorg om mijn eigen kinderen gehad. Het jong ontvallen van dierbaren zijn natuurlijk ook dieptepunten. Zo overleed een goede vriendin van mij al op 51-jarige leeftijd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik mocht vroeger graag vaak en lang op stap gaan. En dan kon het maar zo gebeuren dat ik ’s morgens met al mijn kleren nog aan, inclusief lange staplaarzen, wakker werd. Dat was natuurlijk een rare gewaarwording.
Ik zat ook op voetballen, drie seizoenen lang. Ik was niet heel goed maar had mijn eigen manier gevonden om een tegenstander uit te schakelen, puur door haar te irriteren en te intimideren. ‘Kainst hoalemoal nait voetball’n ja’ en meer van dat soort uitspraken. Ooit liep één van mijn tegenstanders hierdoor huilend van het veld af.
Zelf kreeg ik eens een bal keihard in het gezicht. Het ging hier om een vrije trap, genomen door een eigen medespeelster die mij vol tegen de neus schoot. Ik schijn eerst omhoog gesprongen te zijn waarna ik recht achterover viel. Een raar gezicht inderdaad en vervolgens had ik de hele avond last van mijn neus.
Tijdens mijn driejarige voetbalcarrière werden we drie keer kampioen met de dames van Noordpool. We werden wel de ‘Ajaxdames’ genoemd. Het seizoen nadat ik gestopt was, werd het elftal weer kampioen. Het kampioensfeest in de H.J. Bronshal was ook heel gezellig. En wel zo gezellig dat ik eigenlijk geen zin meer had om met Chris op stap te gaan naar Appingedam zoals ik beloofd had. Chris was echter onverbiddelijk, hoewel ik de pijpen al vol had. Wat volgde was een lange nacht en veel frisdrankjes om weer nuchter te worden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Er komen verschillende dingen in mij op zoals het starten van een Bed & Breakfast maar dat ziet mijn man niet zitten. Het vak van begrafenisondernemer is ook iets wat mij wel zou liggen. Van horen zeggen kan ik mensen in moeilijke tijden goed ondersteunen. Maar van het organiseren van evenementen mijn werk kunnen maken zou helemaal fantastisch zijn want ik vind het heerlijk om de mensen een mooie avond te bezorgen. Maar voor die ommezwaai is het gezien mijn leeftijd te laat.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik na de MAVO afgerond te hebben niet heb doorgeleerd. Ik was ook zeer berekenend op school en daardoor waren mijn cijfers niet hoog genoeg om bepaalde cursussen te kunnen volgen. Ook had ik gewild dat toen vroeger de kinderen klein waren, ik niet zo druk met het huishouden bezig zou zijn geweest. Daardoor heb ik toch de nodige mooie momenten gemist terwijl tegenwoordig alles niet meer brandschoon hoeft te zijn.
En ik ben vaak hard naar anderen toe, daarmee heb ik zeker mensen gekwetst. Toen ik elf jaar was, waren mijn beide ouders aan het werk met als gevolg dat ik als jongste al vroeg zelfstandig was en van mij af leerde bijten. En dat terwijl ik eigenlijk met iedereen het beste voor heb!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Mijn leven tot dusver is zeker een 8,5 waard. Dieptepunten zijn er ook geweest maar dat vormt en rijpt je wel weer. Je moet niet te lang in negativiteit blijven hangen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Leef je leven, je leeft maar één keer. Ik sta er nuchter in maar probeer er wel alles uit te halen!
(Foto’s afkomstig van Facebookpagina Afie Eleveld, onder andere gemaakt door Muruelle Oldenburger.)