Ik was net achttien toen ik voor het eerst achter het stuur van een auto stapte. Rijschoolhouder Cor Vriesema pikte mij van school op en dropte mij in een rustig straatje in een buitenwijk van Groningen achter het stuur. Autorijlessen nemen was niet iets waar ik mij op verheugde, ik zag het meer als een noodzakelijk kwaad. Ik ben niet zo van het gemotoriseerde en hoge snelheden. Een brommer was aan mij dan ook niet besteed. Gelukkig kende ik Cor al wel want hij kwam regelmatig tijdens verjaardagen bij ons thuis. Volgens mij hebben al mijn broers en zussen ook rijlessen van hem gehad en als je dat dan vijf keer succesvol gedaan hebt in een kleine tien jaar tijd dan word je vanzelf een huisvriend….
En dus kwamen Cor en Corrie regelmatig langs. Cor herinner ik mij als een vrolijke en vriendelijke man, altijd in voor een grapje. Hij wist mij dan ook al vrij snel op mijn gemak te laten voelen achter het stuur. De stad Groningen werd de eerste vier lessen angstvallig vermeden, we tuften lekker ontspannend over het mooie Hogeland. In dezelfde tijd zal ik ook ongetwijfeld theorielessen van hem gehad hebben. Deze werden bij mijn weten in de bovenzaal van café Grommers gehouden. Voor een proefexamen gingen we wel naar Ten Boer, waar Cor zijn thuishaven had.
Het was best wel een bijzondere tijd, bedenk ik mij nu. Wekelijks een uurtje met Cor op stap. Na de HAVO ging ik naar het Van Hall Instituut, studierichting milieukunde. Cor hield zeker van een grapje op zijn tijd, er ging geen les voorbij of de nieuwste moppen vlogen door de ether. Aan mij dan de uitdaging om mijn koppie bij het verkeer te houden. Maar Cor was ook altijd in voor een serieus gesprek, de actuele politiek werd met alle soorten van gemak meegenomen. En dus viel er met hem ook wel te sparren over de toestand in de wereld en werden milieukundige discussies niet vermeden…..
Het jaar vloog dan ook voorbij. Gaandeweg kreeg ik toch steeds meer grip op het verkeer en dus mocht ik na een les of dertig mijn rijexamen aanvragen. Theorie was voor mij niet zo’n probleem, daar slaagde ik in een keer voor. De praktijk was iets anders. De tip van Cor om goed op de spiegels te letten en af en toe ook even over de schouder te kijken naar wat er naast mij gebeurde nam ik iets te letterlijk. En voor ik er verdacht op was, trapte de rijexameninstructeur al op de rem. Dit ongetwijfeld ook tot teleurstelling van Cor die altijd als steun tijdens een rijexamen achter in de auto meereed en lekker met de examinator aan het babbelen was. Dat zorgde dan vaak voor een ontspannen sfeertje…..
En dus mocht ik nog een lesje of zes met Cor de toestand in de wereld bespreken, dat was dan wel weer een voordeel. De tweede keer afrijden ging een stuk beter dan de eerste keer. Geen ingreep dit keer inderdaad. Toch had ik het gevoel dat Cor er nog wel even tegen moest praten om mij over de streep te krijgen. Hij bleef na het examen nog even alleen achter in de auto met de examinator. Misschien gaf hij hem nog wel even te kennen dat de Kosters misschien niet de beste chauffeurs zijn maar zich doorgaans wel rustig en voorzichtig in het verkeer begeven. Het was een succesvol pleidooi want niet veel later kon ik mijn roze papiertje ophalen….
Enige jaren later ben ik nog met twee geslaagden naar een jubileum van hem geweest. Ik denk dat hij toen 25 jaar in het vak zat. En volgens mij was het net voor die tijd kantje boord met hem geweest toen hij getroffen werd door, ik meen, een bacterie. Gelukkig wist hij dit ongemak te overwinnen en kon hij nog enige jaren door met het succesvol opleiden van menig chauffeur. Ik vermoed dat heel veel toenmalige adolescenten uit Middelstum en omstreken les gehad hebben van Cor….
Zo verwonderlijk was het dus niet dat ik al vrij snel bij hem uitkwam toen ik drie jaar geleden met de rubriek pensionado’s startte. Ik begon enthousiast tegen hem te praten toen ik hem aan de lijn kreeg. Ik verwachtte enthousiaste verhalen terug maar ik kreeg al vrij snel zijn vrouw aan de lijn. Met de droevige mededeling dat Cor aan dezelfde ziekte leed als mijn moeder….
Zijn laatste jaren waren dus zeker niet de gemakkelijkste. Enige jaren geleden overleed zijn oudste zoon, het ergste wat je als vader kan overkomen. Anderhalf week geleden overleed hij zelf op 75-jarige leeftijd. Ik kijk met genoegen terug op de veertig uur die ik bij Cor in de auto gezeten heb. Met als wijste levensles misschien wel om altijd te kijken naar mensen die het minder hebben dan jezelf ipv beter. Een les die ik nooit meer vergeten ben….. Sterkte gewenst voor de familie!