Bij de Molen
Knis Beheer
KOOZAA
Huitsing & Poort
Hotel 't Gemeentehuis
De Kleine Munt

Jan Euving, pootaardappelen

De drup die aan zijn neus hing viel me als eerste op. Zo’n grote dikke druppel die maar blijft hangen omdat hij net niet groot genoeg was om er uit zichzelf af te vallen. Toevallig kwam ik naast hem te lopen tijdens een wandeling om het Schildmeer. Mijn lief had me gevraagd om mee te gaan met een aantal leden van loopgroep De Kameleon (www.loopgroep-kameleon.nl). De leden gingen rennen, de niet hardlopers gingen wandelen. En zo liep ik plotseling naast een wildvreemde man met een grote drup aan zijn neus.

Na een minuut stilzwijgend naast elkaar te hebben gelopen begon ik dan toch maar een praatje. Hij vertelde me dat hij pootaardappelen verbouwde. Ik heb ongeveer 2 kilometer lang alles wat ik maar kon bedenken gevraagd over pootaardappelen. Ik kwam er al snel achter dat er heel wat moet gebeuren voor zo’n pootaardappel verkocht wordt en in een ver land weer de grond ingaat om daar later de bevolking te voorzien van aardappelen. Maar waar moeten we het de komende 11 kilometer over hebben vroeg ik me af toen ik zo’n beetje alles wat ik me kon bedenken had gevraagd. Ik hoopte stilletjes dat hij mij zou vragen wat ik voor werk deed of zo maar dat deed hij niet. En zo liepen we een tijdje stilzwijgend naast elkaar door het kale Groningerland. Stiltes kunnen weldadig zijn maar van deze stilte werd ik een beetje hyper.

Er kwamen gelukkig een paar mensen bijlopen, ik denk goede kennissen van de aardappelteler. De stilte werd gelijk een stuk dragelijker. Mijn wandelpas was net iets sneller dan de rest van het nieuw ontstane groepje. Ik kwam dan ook al vrij snel alleen te lopen en dat vond ik helemaal niet erg. In de verte liep een ander groepje van De Kameleon, daar wilde ik naar toe. Toen ik bij een groepje dames van de loopgroep De Kameleon kwam te lopen, begonnen we al vrij snel spontaan met elkaar te kletsen. En dat is nu het bijzondere aan mensen: Met de één kun je uren kletsen terwijl dat met iemand anders toch duidelijk een stuk minder makkelijk gaat.

De vrouw de naast me liep maakte grote indruk op me. Ze werkte als vrijwilliger bij een stichting die mensen begeleid in de laatste fase van hun leven. En dan niet in de hospice zelf maar bij de mensen thuis. En dan niet om leuke en gezellige dingen te doen, maar om te helpen om op een nette en respectabele manier dood te gaan. “En dan kom je soms schrijnende situaties tegen”, zo vertelde ze. Al wandelend vertelde ze wat ze allemaal deed: “Dan kom je als vrijwilliger bij een man thuis die binnenkort gaat sterven. Je bent er om hem wat te ondersteunen, zijn hand vast te houden en wat met hem te praten. Soms geef ik hem wat water of een kopje soep. En dit alles om de laatste dagen van zijn leven wat dragelijk te maken.”

“Maar afgelopen week kwam ik bij hem en toen moest ik hem eerst helemaal verschonen omdat hij van onder tot boven onder de ontlasting zat.” En dan krijg je de discussies over verantwoordelijkheden, thuiszorg en familie. Want waar zijn de kinderen, broers en zussen? Zij horen er toch te zijn voor hun vader of familielid in de laatste dagen van zijn leven? De dappere kleine vrouw naast me had daar geen boodschap aan. “Iemand moet het toch doen”, zei ze. “Je kan toch iemand niet zo laten liggen?” Niemand hoort alleen dood te gaan. En al die regels over verantwoordelijkheden? Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren, daar is geen discussie over mogelijk.

Met maar een paar woorden zei deze vrouw toch wel erg veel. Geen gezeur maar er gewoon staan voor iemand die mensen nodig heeft. Of dit nu de participatiemaatschappij is die Rutte wil bouwen weet ik niet, ik denk het eigenlijk niet. Dit vrijwilligerswerk en deze inzet voor een medemens komt uit een hart, een heel groot mensenhart. Dit soort acties kan Rutte niet even snel regelen of organiseren en daar beleid op maken. Dit is de echte wereld met echte mensen van vlees en bloed. Hier wordt het verschil gemaakt tussen er echt zijn of….

Het was een boeiende wandeling van 13 km waarin ik veel heb geleerd over pootaardappelen. Maar belangrijker, ik heb ontdekt dat er nog heel veel mensen zijn die het hart op de goede plaats hebben. En dat was een mooie ontdekking. De koffie met appelgebak na afloop smaakte daardoor extra lekker……

Bert Koster
Middelstum
info@bert-koster.nl
bertkoster1@gmail.com
www.bert-koster.nl
06-51715098
0595-552405
KvK nummer: 57250278
BTW nummer: NL001445322B69