Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Hans van der Heide, ik ben in 1951 geboren in Winsum. Ik was de op na jongste uit een gezin met zeven kinderen. Mijn ouders waren rasechte Friezen, ik heb dus Fries bloed door mijn aderen stromen. Mijn vader was vertegenwoordiger en toerde door het hele land om medische encyclopedieën aan de man te brengen.
Echt veel omzwervingen heb ik in mijn leven niet gemaakt. Na het ouderlijk huis verlaten te hebben, woonde ik nog een tijdje zelfstandig in Winsum. In 1972 ben ik naar Ulrum verhuisd. We woonden eerst in een huurwoning maar verhuisden in 1978 naar een nieuwe woning aan de Lijnbaan. Sinds 2010 wonen we aan de Leensterweg, in het voormalig huis van mijn schoonouders. Deze hebben we levensloopbestendig gemaakt.
We willen hier dus voorlopig niet weg. Ulrum is een mooi dorp met een betrokken verenigingsleven. Helaas raken we door de krimp steeds meer voorzieningen kwijt maar er zijn ook genoeg prachtige initiatieven om het dorp leefbaar te houden.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1972 getrouwd met de geboren en getogen Ulrumer Roelie de Vries, haar ouders hadden vroeger een transportbedrijf en ook nog een dorpscafé. We kwamen elkaar voor het eerst tegen in de Pub in Winsum. Daarna volgde een vervolgafspraak in café/discotheek ‘De Kipperen’ van eigenaar De Haan. Het was tijdens de gezellige carnavalstijd en Roelie heeft mij min of meer ‘gevangen’ genomen om mij nooit meer los te laten. Gelukkig niet want dit jaar vieren we dus een mooi jubileum, we zijn dit jaar 45 jaar getrouwd!
In 1976 werd Hans-Jurgen geboren en in 1978 Harmen. Mijn beide zoons wonen ook in Ulrum. Ik ben de trotse opa van vijf kleinkinderen waarvan één helaas een maand na zijn geboorte overleden is. We passen regelmatig op onze kleinkinderen en dat is altijd weer een feestje.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de ULO in Winsum volgde ik een technische opleiding tot gazel/buitenschilder. Op de vakschool detailhandel heb ik mij vervolgens gespecialiseerd in het vak van etaleur. Vervolgens heb ik nog 3 jaar aan de Kunstacademie gestudeerd in Groningen. Deze opleiding heb ik niet afgemaakt. Dit komt doordat ik helaas regelmatig getroffen ben door een depressie in mijn leven. Je mag hier best over schrijven, ik ben hier vrij open over.
Ik heb een endogene depressie wat inhoudt dat het in mij zit en regelmatig terugkeert. Dit leidde tot langdurige opnames en deze ziekte heeft dus een vrij grote impact op mijn leven. Gelukkig ben ik de laatste jaren verschoond geweest van deze opnames. Ik heb er mee leren leven en ben ook vaak de persoon die tijdens zware vergaderingen de vrolijke noot niet uit het oog verliest. Accepteren heeft het meest bijgedragen aan herstel, of te wel de scherpste kantjes zijn er dan af.
Na de Kunstacademie ben ik als etaleur/decorateur aan het werk gegaan bij Geubels in de Guldenstraat in Groningen. Drie jaar later ging ik bij Bürman aan de Grote Markt aan het werk. Dit combineerde ik met een zelfstandig bestaan. Op mijn 26e ben ik namelijk voor mijzelf begonnen als etaleur. Leuk en divers werk voor diverse winkels in heel Noord Nederland. Ik heb in die tijd heel veel etalages ingericht. Dan weer in een potten- en pannenwinkel maar ook vaak in schoenen- en kledingwinkels. In die tijd volgde ik ook een opleiding om pakkende advertentieteksten te kunnen schrijven.
Dit werk heb ik een kleine twintig jaar gedaan. Toen werd ik souschef bij Van Haren Schoenen in Groningen. Ik heb twee jaar lang voor diverse filialen gewerkt. Tijdens mijn ziekteproces heb ik mij verder bekwaamd in het tekenen en schilderen. Ik heb eind jaren negentig regelmatig exposities gegeven van mijn werk, onder andere in Noord Duitsland. Op den duur was ik zat van dit ‘gesleep’. Vanaf 2001 huur ik dit pand aan de Singel in Ulrum. ‘De Uitstalshop’ heet mijn onderneming waarin ik ook mijn lijstenmakerij gevestigd heb.
Het maken van lijsten is ook een beetje een lokmiddel om mensen kennis te laten maken met mijn schilderijen en tekeningen. Want dit schreeuw ik niet van de daken. Ik verkoop met name veel pentekeningen. Tekeningen van huizen van voor de oorlog vind ik eigenlijk het mooiste om te maken maar ik ben heel veelzijdig hoor. Schilderijen en kleurtekeningen zijn ook heel leuk om te maken. Ook hier is het officieel gepensioneerd zijn geen aanleiding om te stoppen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is dus geen sprake, we gaan gewoon lekker door! Is het niet met tekenen en schilderen dan wel in het vrijwilligerswerk. Dit doe ik eigenlijk al mijn hele leven met heel veel plezier. En ook om me te wapenen, door afleiding te zoeken, waardoor ik depressieve gevoelens van mij af kan schudden. Wat ik zoal gedaan heb? Dat is een heel lijstje hoor….
Ik ben voorzitter van de ijsclub geweest, secretaris van de begrafenisvereniging, bestuurslid van de Vereniging voor Vreemdelingen Verkeer, meer dan vijftien jaar voorzitter van Dorpsbelangen Ulrum, van het begin af aan betrokken bij de Stichting Marathon Noord West Groningen waarvan ongeveer tien jaar als voorzitter, inmiddels ben ik vijftien jaar hoofdredacteur van het dorpsblad d’Ollerommer en ik zit in het bestuur van Ulrum 2034.
Dit laatste behoeft enige toelichting. Ulrum 2034 heeft een aantal jaren terug anderhalf miljoen euro van de provincie ontvangen om allerlei mooie plannen en initiatieven te ontwikkelingen om de leefbaarheid in Ulrum te vergroten. Met dit geld organiseren we van alles en we zijn met veel dingen bezig. Op onze website (www.project2034.nl) kun je hierover meer lezen. In het begin was ik lid van het Dagelijks Bestuur (DL) en nu secretaris van het bestuur project Ulrum2034.
Ook ben ik politiek actief. Dat is begonnen in de tachtiger jaren in de voormalige gemeente Ulrum. Daar heb ik twee periodes als fractielid van de PvdA meegedraaid in de gemeenteraad. Inmiddels ben ik ook al weer bijna drie periodes actief als PvdA gemeenteraadslid in de gemeente De Marne waarvan enige jaren als fractievoorzitter. Ik vind politiek bedrijven leuk werk maar het is de laatste jaren wel steeds ingewikkelder geworden. Het vereist ook het nodige leeswerk en dan is het belangrijk om de hoofdlijnen uit de stukken te halen.
Gelukkig is het vrijwilligerswerk ook mijn hobby en ik voorzie hiermee ook in mijn eigen ‘levensvreugde’. Toen ik nog in Dorpsbelangen Ulrum zat, hielp ik mee met de organisatie van de feestweek. Zelf zou ik er niet zo maar heengaan maar ik vind het prachtig om te zien hoe mensen hier plezier aan beleven. Daar haal ik dan weer mijn voldoening uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik denk toch de geboorte van mijn kleinkinderen. Dat komt waarschijnlijk ook doordat de bevallingen van mijn eigen kinderen best wel zwaar en spannend waren. Die spanning staat mij nog heel erg bij. Natuurlijk was ik wel heel blij toen alles goed bleek te zijn. Maar het is nu met de kleinkinderen net alsof je hier bewuster mee omgaat. Dat komt misschien ook wel door de factor tijd en het feit dat het vaak tijdelijk is.
In 2005 ben ik koninklijk onderscheiden in het Visserijmuseum in Zoutkamp. Ik had helemaal niets in de gaten want ik was uitgenodigd voor een vergadering. Wel vond ik het verdacht dat er zoveel bekende mensen en familieleden rondliepen. Het kwartje viel pas toen ik de burgemeester zag. Het was een prachtige dag, ook Wim Mollema uit Leens kreeg tegelijk met mij een lintje opgespeld.
En de dieptepunten?
Het overlijden van onze eerste kleinkind, Julian. Hij mocht slechts een maand oud worden. Dit heeft veel indruk op mij gemaakt, beelden hiervan komen af en toe nog wel eens boven. Mijn ziekte is natuurlijk ook een dieptepunt maar ik moet zeggen dat ik ook vrij snel het normale leven weer op kan pakken zodra een depressie overwonnen is.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Daar ben ik niet echt goed in maar vooruit. Toen ik een poosje geleden door mijn geboorteplaats Winsum liep, werd ik benaderd door een paar jongens van een jaartje of dertien. Ze waren druk aan het gebaren en sloegen allerlei rare klanken uit. Ik dacht met doven te maken te hebben en probeerde geduldig te achterhalen wat ze wilden weten. Op den duur kwam ik er achter dat ze op zoek waren naar het station.
Ik ben zo’n twintig minuten bezig geweest om ze met allerlei gebaren de goede kant op te krijgen. Dit lukte uiteindelijk en zo te zien waren ze hier heel blij mee. Ik zie ze nog zo de hoek om gaan bij de Gouden Karper. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik één van de jongens zich om zag draaien. Toen hij heel hard riep ‘bedankt meneer!’ begreep ik dat ze mij voor de gek hadden gehouden.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Mijn vrouw en ik zijn beiden geen reislustige types, zeker niet per vliegtuig. Wel gaan we jaarlijks op vakantie naar Schiermonnikoog. We huren daar dan fietsen en komen heerlijk tot rust. Samen willen we nog wel enige reizen maken om wat van de wereld te zien en daardoor de nodige kennis op te doen. In het verleden ben ik wel eens naar Parijs geweest. Voor mij als kunstenaar een must natuurlijk, ik heb dan ook de nodige tijd op Montmatre, de kunstenaarsbuurt van Parijs, doorgebracht…..
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, spijt hebben vind ik ook weinig nut hebben. Spijtmomenten zijn voor mij leermomenten geweest.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Alles wat verdriet geeft, heeft ook zijn goede kanten. Verdriet is iets wat je leven verrijkt en levenservaring geeft. Een kleinkind verliezen is verschrikkelijk maar het leert je wel dat een zwangerschap en kinderen krijgen bijzondere levenservaringen zijn. Ik kan nu dan ook dubbel genieten van mijn kleinkinderen. Als je geen verdriet hebt in het leven, weet je ook niet wat geluk is.
Mijn vrouw en ik tellen dan ook onze zegeningen. Roelie is één van mijn grootste zegeningen. Ze heeft mij altijd gesteund in mijn vrijwilligerswerk. Gelukkig wel want ik ben hierdoor niet vaak thuis. We hebben met zijn tweeën zelfs een persbureau gehad, Harotekst Ulrum geheten. Ik heb bijvoorbeeld ook vrij veel politieke artikelen en over leuke aktiviteiten en bijzonderheden uit ons gebied geschreven voor onder andere de Ommelander Courant en het Dagblad van het Noorden maar ook veel voor andere regionale kranten. Roelie heeft dit op den duur voor een groot deel overgenomen.
Al pratende schiet mij nu te binnen dat ik sinds kort lid geworden ben van de helpdesk ‘Nederland zorgt voor elkaar’. Ik geef hiervoor adviezen over zorgvraagstukken: Wonen-Welzijn en Zorg. En ik ben voorzitter van Dörpszorg (www.dorpszorgulrum.nl) dat een ontmoetingsplek wil bieden aan ouderen. Dit initiatief is een groot succes. Van 550 bezoekjes in 2008 wordt deze ontmoetingsplek tegenwoordig jaarlijks bijna 4.000 keer bezocht. Er zijn in Ulrum ook 120 vrijwilligers bij Dörpszorg aangesloten die bijvoorbeeld medicijnen ophalen voor ouderen of met ze mee gaan naar het ziekenhuis. Ook geven we tabletcursussen. We zijn nu druk met het realiseren van een nieuw Ontmoetingspunt aan de Kerkstraat.
Maar ik dwaal af want je vroeg mij om een cijfer voor mijn leven te geven. Doe maar een 7.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zie en hoor in onze maatschappij veel ontevreden mensen en de schuld hiervan ligt altijd bij andere mensen of de overheid. Het valt mij op dat deze mensen vaak niet actief zijn binnen het vrijwilligerswerk of zelf initiatieven ontplooien om tot een oplossing voor hun onvrede te komen. Dat vind ik jammer. Ik leef mijn leven en geniet van de kleine dingen. Daarbij gun ik ook eenieder zijn of haar geluksmomenten. Maar ik ben van mening dat je die geluksmomenten ook af kunt dwingen!