Het was denk ik zo rond 1990 toen ik mijn huidige vrouw Saskia, in die tijd nog mijn collega op het UMCG, leerde kennen. Ik had haar daarvoor ook al wel eens ontmoet in het inmiddels gesloopte 538 in Uithuizen. Maar van meer dan alleen “elkaar wel eens tegenkomen” was toen nog geen sprake.
Saskia woonde in die tijd in Oudeschip en daarnaast parttime in Groningen. Ik zelf woonde in Middelstum en wel in het huis wat nu een skihut blijkt te zijn. Ik zou dan denken dat de benaming skihutje treffender zou zijn, maar dit terzijde. Toen onze ontmoetingen en samenwerking zich ontwikkelde tot een heuse relatie, kwam op een zeker moment ook onze woonsituatie ter sprake.
Ik zag het helemaal zitten om door de week in Groningen te verblijven, ook al omdat het UMCG op nog geen 5 minuten loopafstand was gesitueerd. Maar net als nu, was Saskia degene die de situatie ietwat realistischer benaderde. Besloten werd dat Saskia bij mij zou intrekken. Ik was in die tijd nog actief betrokken bij de voetbalclub en op zeker moment bood Saskia aan om te gaan helpen in de kantine. Zoals bekend moge worden geacht een belangrijk onderdeel van een (dorpse) voetbalclub!
Na een aantal jaren met veel plezier in Middelstum te hebben samengewoond, kwam toch het moment dat wij gingen denken over de volgende stap: trouwen en misschien nog wel belangrijker: er was een kinderwens. Maar voor het kunnen laten uitkomen van onze kinderwens was ons skihutje toch aan de krappe kant. Met welgeteld 1 slaapkamer tot onze beschikking, werden wij toch gedwongen om na te denken over onze woonsituatie.
Toeval of niet, in die tijd, ik denk dat het 1994 was, kwamen er in Loppersum kavels beschikbaar in het centrum van het dorp. Saskia werkte op onregelmatig tijden, had zelfs nachtdiensten, waardoor het openbaar vervoer een rol speelde bij onze keuze waar te gaan wonen. In Middelstum had je een bus, die op gezette tijden richting Groningen vertrok. Maar in Loppersum had je naast een busverbinding, ook een treinverbinding met onze mooie hoofdstad. Dus toch wel met pijn in ons (vooral die van mij) hart kozen wij ervoor om een kavel te kopen in Loppersum.
Het dorp dat naar onze mening altijd werd bevoordeeld. Denk hierbij aan een gloednieuwe sporthal en tal van andere voorzieningen. Het dorp waar wij met enige jaloezie naar keken en waarover wij (veel) klaagden. Voetbalwedstrijden waren altijd beladen en volgens mij vergelijkbaar met wedstrijden tegen Noordpool!! En dat zegt wat! Ook al zou ik er gaan wonen, ik zou er nooit gaan voetballen en Saskia zou daar ook nooit in de kantine gaan helpen.
Met kerst 1995 was het zover. Wij konden onze nieuwe woning betrekken. De eerste jaren deden wij rustig aan v.w.b. het integreren bij “de vijand”. Maar dat alles veranderde na de komst van onze kinderen. Je ontmoet andere ouders en voor je het goed en wel in de gaten hebt “zit je er tussen”. Het bleek ook steeds meer dat de Lopsters niet de vijand zijn. Sterker nog, dat er helemaal geen sprake is van “de Lopster”. Net als Middelstumers bleken ook Lopsters gewoon mensen te zijn.
Mensen met hobby’s en interesses en soms niet, mensen die werkten en soms niet, mensen die soms vriendelijk waren en soms niet, mensen die behulpzaam waren en soms niet. Nadat de jaren in Loppersum verstreken raakten wij steeds meer betrokken bij het reilen en zeilen in het dorp. Op een gegeven moment mocht ik als voormalig Middelstumer zelfs deel uitmaken van het bestuur van LSV (= Lopster Sport Vereniging) voor het onderdeel gymnastiek. En alsof dat nog niet genoeg was, werd ik zelfs voorzitter van de zgn. omni vereniging LSV met meer dan 400 actieve leden.
Maar het werd voor mijn gevoel nog gekker. Op zeker moment besloot mijn zoon Tim het gymnastiek te laten voor wat het was. Tim ging, waarschijnlijk ingegeven door zijn vrienden, op voetbal. Hoewel inmiddels al een “echte Lopster” kwam ik door deze beslissing voor het eerst op het voetbalveld. Sterker nog: ik ging tijdens de eerste training van Tim mee in de kleedkamer. Ik heb 30 jaar voor Middelstum gespeeld en ook nog 10 jaar in de zaal voor dezelfde club. Het betreden van een kleedkamer van de vv Loppersum, en dan niet als speler, vond ik een bijzonder moment.
Maar nu ook dat achter de rug is en ik zelfs af en toe als leider van de C2 optreed, ben ik nu wel zover om mij een Lopster te noemen. In de loop van de jaren hebben ook andere Middelstummers er voor gekozen om in Loppersum te gaan wonen. En het betreft niet de eerste de beste(n). Denk b.v. aan een ras Middelstumer als Erik Boskamp die inmiddels al vele jaren mijn dorpsgenoot is. Ook heb ik wel eens gehoord dat regionale bekendheid Meindert Schollema zich wou vestigen in Loppersum. Maar nadat Meindert een verkeerde afslag had genomen, hij en zijn vrouw zijn immers in Pekela terecht gekomen, is de rest geschiedenis!
Wat ik hiermee duidelijk heb willen maken, is dat de tijden aan het veranderen leken te zijn. Als Lopster kon je gerust in Middelstum gaan wonen en als Middelstumer was je welkom in Loppersum. Grenzen vervaagden en oud zeer verdween langzamerhand uit onze gedachten. Eindelijk konden wij objectief naar de toekomst kijken. Tot dat ene moment althans. Toen las ik ergens, ik weet al niet meer waar, en mijn wereld stortte in: Middelstum wil niet meer bij Loppersum horen!!