Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Dirk Willem Wieringa, ik ben geboren op 25 maart 1949 in Ezinge. Ik ben de jongste zoon uit een gezin van vijf kinderen. Mijn oudste broer is helaas op jonge leeftijd overleden. Mijn ouders hadden in Ezinge een schoenenzaak aan de Nieuwestreek 11. Vader repareerde en maakte (aangepaste) schoenen, paardentuigen, zichtmachinekleden enz.. Moeder stond in de schoenwinkel.
Opa had in Garnwerd een schoenmakerij. Twee broers van mijn vader hadden een schoenenzaak in Grootegast en Ureterp. Mijn vader was de laatste schoenmaker in de gemeente Ezinge, in WO II waren dat er nog zeven.
Tot mijn 21e heb ik bij mijn ouders gewoond in Ezinge. Daarna heb ik ook weinig omzwervingen gemaakt dus qua woonplaatsen zijn we snel klaar. Ik woon inmiddels alweer 46 jaar in hetzelfde huis aan de Winsumerdiep 5. Winsum is voor ons een fantastische plaats met ruime voorzieningen, onder andere winkels, dokters, een apotheek en goede bus- en treinverbindingen. Wat mij betreft blijven we hier nog lang wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1971 getrouwd met Kunny Ritzema. Zij is opgegroeid op de boerderij “Suttumaheerd” aan de Oldijk 10 in Ezinge. We kennen elkaar al van de kleuterschool, op de lagere school hadden we wat “zuurtjesverkering”. Toen we zestien waren, sloeg de vonk definitief over. Na mijn diensttijd zijn we burgerlijk getrouwd in Ezinge, vervolgens kerkelijk in Winsum.
Het huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken, twee zoons en een dochter. Onze oudste zoon is na zijn opleiding aan de CSG Wesselgansfort 6 maand au pair geweest in Frankrijk waar hij een Engels meisje ontmoette, en daar is hij mee getrouwd. Nadat hij uit Frankrijk terugkeerde, is hij gaan studeren aan de T.U. Delft, afdeling bouwkunde. Hij is als architect gaan werken in Engeland bij “Foster and Partners”. Hij heeft nu samen met twee compagnons een architectenbureau.
De middelste is een dochter die na haar Mavo een opleiding heeft gevolgd aan de avond HBS en getrouwd is. Zij is op haar 16e begonnen bij de C1000 en werkt nu bij de AH in Winsum, waar ze een managementfunctie heeft.
Onze jongste zoon is licht gehandicapt en woont begeleid bij de zorginstelling NOVO. Hij werkt een dag bij “De Blauwe Schuit” (bedrijfsverzamelgebouw) en vier dagen bij dierenweide “de Borgstee”.
Inmiddels zijn we in het rijke bezit van drie kleindochters, een bij onze zoon en zijn vrouw in Engeland en twee kleindochters bij onze dochter en haar man in Winsum. Wij passen anderhalve dag op beide kleindochters in Winsum.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was vroeger in de werkplaats van mijn vader al druk bezig met allerlei lampjes, kabeltjes schakelaars en motortjes om dit brandend en draaiend te krijgen. Dus was het helemaal niet zo verwonderlijk dat ik na de lagere school in Ezinge naar de Lagere Technische School (Chr. LTS ‘Prins Bernhard’) ging in Groningen, ik had echt aanleg voor de techniek.
Op latere leeftijd mocht ik graag knutselen aan mijn brommers, en die moesten uiteraard door mij opgevoerd worden. Van mijn keuze om de elektronica kant op te gaan, heb ik nooit spijt gehad. Ik heb nog een tijdje autotechniek gevolgd maar kwam er al snel achter dat dit niets voor mij was. Toen ik zestien was, werd ik door mijn toekomstige baas bij de Rijks Universiteit Groningen gevraagd om daar als leerling electronicus te gaan werken.
Vijfentwintig jaar heb ik gewerkt aan de Westersingel, waar onze afdeling “Centraal Electronische Dienst” (C.E.D.) gedetacheerd was bij het Natuurkundig Lab. waar ik voor de afdelingen Biofysica en C14 veel werkzaamheden gedaan heb. Verder was ik een soort van vliegende equipe en ging vaak op de fiets naar verschillende afdelingen buiten het gebouw om storingen op te lossen. Achterop de fiets had ik een handig koffertje waar het benodigde gereedschap in zat.
Mijn werkgebied was bij verschillende afdelingen van de RUG o.a. de Centrale Fotodienst, Audiologie, Farmacie, Centrale Dierenlab, Biologie, Orthopedagogie, Psychologie. Maar ook op verschillende afdelingen van het Academisch Ziekenhuis, o.a. Isotopenlab, Neurologie, Oogheelkunde, Psychologie, Kinder- en Jeugdpsychiatrie enz.. Verder ben ik een tijd ondersteunend werkzaam geweest op de afdeling Sterrenkunde, het Kernfysisch Versneller Instituut en de “Kaptein Sterrenwacht” in Roden.
Na 25 jaar kwam er een reorganisatie waarbij verschillende elektronische en mechanische diensten samengevoegd werden. We gingen verder als Afdeling Ondersteunende Dienst. Deze dienst was bij het Scheikundig Laboratorium in Paddepoel.
Nadat ik hier vijftien jaar werkte kwam er weer een reorganisatie, waarbij iedereen die op 1 april 2005 55 jaar of ouder was, moest vertrekken. Ik was op die datum net zeven dagen 55 jaar en moest er dus ook uit. In totaal heb ik er 40 jaar en anderhalve maand met erg veel plezier gewerkt.
In de loop der jaren heb ik de nodige cursussen gevolgd. Zo begon ik op de avondschool, een opleiding voor electronicamonteur. Tussentijds haalde ik nog het diploma NERG Radiomonteur. Verder heb ik nog verschillende cursussen gevolgd die ik voor mijn vak nodig had. Ik ging bijna altijd op de fiets naar het werk, daar voelde ik mij goed bij. Ik ben ook wel een tijd op de brommer naar het werk gegaan maar was toen veel vaker ziek en dus pakte ik al vrij snel het fietsen weer op.
Ik heb mijn hele leven bij de RUG gewerkt, ook daarin was ik dus honkvast. Mijn werk was ook mijn hobby en is het nu nog steeds. Het was afwisselend werk en het verdiende goed, ik had dus niets te klagen. Ik genoot ook de nodige vrijheid, later moest je administratief veel meer vastleggen wat je zoal op een dag gedaan had en voor welke afdeling. Dit vond ik minder plezierig.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn ?
Van de 50 technici zijn er in 2005 30 gestopt met werken, ik was de jongste gepensioneerde van het stel. Maar helemaal afscheid nemen was het niet, want ik kom nog regelmatig op het werk bij de collega’s die er nu nog werken. Elke eerste woensdag van de maand drinken sommige oud-collega’s koffie in het Laboratorium voor Levenswetenschappen. Daar ga ik soms ook heen.
Het afscheid nemen viel mij helemaal niet zwaar, ik heb mij onder andere vol op het vrijwilligerswerk gestort. 10 jaar ben ik vrijwilliger geweest bij de SIKN (Kerkomroep.nl) waarvoor ik kerkzenders in verschillende kerken in de drie noordelijke provincies heb geïnstalleerd, o.a. in de Martinikerk in Groningen en Bolsward. In totaal in meer dan 70 kerken.
Ik ben al jaren, samen met anderen, als vrijwillige koster werkzaam bij de PGWH in Winsum. Ik installeer kerkradio’s bij de luisteraars (ouderen of zieken) in ons dorp en heb meegeholpen aan de verbouwing van de Centrumkerk in Winsum.
Ik zit tot 1 januari in de Centrale Familie Raad van NOVO. Bij de Zorgpost Familieraad in Uithuizen ben ik voorzitter. Ook ben ik al meer dan 45 jaar EHBO-er bij de EHBO groep in Winsum.
Als technisch vrijwilliger doe ik werk in hertenkamp “de Borgstee” in Winsum, en geef zwemles bij de gehandicapten sportclub “de Brug” in Bedum. Vaak ga ik met onze zoon naar diverse evenementen op het gebied van landbouwvoertuigen e.d.. Ik loop met de collectebus voor de Brandwonden- en Hartstichting.
Gymnastiek is ook een stukje dagbesteding van mij evenals het zwemmen in de zomer. Verdere hobby’s zijn: fietsen, tuinieren, de druivenkas en plantjes kweken, de volkstuin, vogels, kippen, vissen en houthakken, verder video’s maken en op Youtube zetten (DERKUUTTLOUG) en ik plaats foto’s van de natuur op Facebook (Dirk Wieringa). Wij hebben al 16 jaar gasten van ‘Op Roakeldais’.
Mijn vrouw heeft het ook druk met het vrijwilligerswerk, zij is onder andere als voorzitter actief bij de PCOB en de vrouwenvereniging, en in de politiek (CDA). En zo kon het vijf jaar geleden gebeuren dat we beiden op dezelfde dag, zonder dat wij iets wisten, Koninklijk onderscheiden zijn. Dat was inderdaad een aparte maar wel een hele mooie ervaring.
Verder ben ik regelmatig achter de computer te vinden en ik heb onlangs een nieuwe mobiel aangeschaft waardoor ik nu nog druk ben met de vele mogelijkheden hiervan te ontdekken. Ik heb een groot netwerk op Facebook en het is mij gelukt om hiermee oude dienstmakkers op te sporen.
Wat zijn de hoogte punten uit uw leven?
Ik kijk met veel plezier op onze trouwdag terug en het feit dat we op ons zelf gingen wonen hier in Winsum. Ook de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen beschouw ik als hoogtepunten. Maar ook kijk ik met veel plezier terug op mijn militaire diensttijd. Ik zat bij de Verbindingsdienst en was bedienaar op een radio wagen. Mijn opleiding heb ik in Ede gevolgd, en mijn parate tijd in Eibergen doorgebracht.
En de dieptepunten?
Toen ik tien jaar was, overleed mijn oudste broer op twintigjarige leeftijd. Dit heeft de nodige indruk op mij gemaakt. Hij had al drie jaar een ziekte aan zijn hersenen. Mijn broer was aanvankelijk kok en heeft op twee coasters gevaren. Door zijn ziekte werd dit te gevaarlijk voor hem. Hij heeft toen nog korte tijd in een boekhuis in Groningen gewerkt, niet veel later is hij overleden. Het overlijden van mijn ouders is natuurlijk ook een dieptepunt maar zij waren al redelijk op leeftijd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben ooit eens bij het blindeninstituut in Haren aan het werk geweest en dit leidde tot een mooi project. Via via kwam ik er achter dat ze wel iets bijzonders wilden hebben. Ik heb toen een geluidsbrug ontworpen van 6 bij 2 meter en deze later ook uitgewerkt. Daar konden de leerlingen, die verschillende beperkingen hadden, tussendoor lopen. Middels 8 detectoren werden dan verschillende geluidstonen hoorbaar, afhankelijk waar ze zich op de brug bevonden. Ze stonden versteld van wat ze hiermee konden. Voor mij een mooie klus om te doen.
Ook heb ik met mijn leidinggevende een apparaat ontwikkeld waarmee een röntgenfoto gemaakt werd van de borst/buik die eerst wazig was, maar na onze uitvinding/werkwijze veel scherper werd. De aansturing van het door ons gemaakte apparaat werd gedaan door een miniatuur temperatuurvoeler in de neus, die opwarmde bij het uitademen en afkoelde bij het inademen, waarbij op het juiste moment de camera openging. Tegenwoordig gebeurt dit in een MRI apparaat.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben niet zo van het reizen. Wat mij betreft ga ik lekker op dezelfde manier door. Hand- en spandiensten verrichten, vrijwilligerswerk doen, het zoveel mogelijk mensen naar de zin maken dus!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het niet weten. Ik wilde vroeger wel piloot worden maar dat zat er niet in. Ik ben tevreden met het werk wat ik heb mogen doen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik zou lichamelijk best nog wel wat meer willen doen maar door mijn suikerziekte kan ik soms minder doen dan ik zou willen. Maar ik zou zeker een acht als cijfer willen geven. We hebben het huis in een goede tijd gekocht en we zijn ook in een mooie tijd opgegroeid. Aanvankelijk zonder auto of televisie maar dus ook zonder zorgen om de hypotheek, die we nooit gehad hebben. Daardoor werd het ook gemakkelijk om al vervroegd met pensioen te gaan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij hebben we alles wel bij de kop gehad. Wel geef ik de mensen graag mee om van het leven te genieten en positief tegen dingen aan te kijken. Probeer in dankbaarheid te leven. Wanneer ik aan mijn kleinkinderen denk dan heb ik zelf ook wel zoiets van, hoe zou hun leven er over twintig jaar uitzien? Maar we willen hoop houden. ‘Houd stand’, zei de dominee onlangs in een kerkdienst.