Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Jaap Abbring en ik ben geboren op veertien oktober 1944 in Haren. Ik was het jongste kind in een gezin met zes kinderen met alle bijbehorende privileges en voordelen van dien. Mijn broers en zussen hadden het pad al geplaveid. Mijn vader was overigens accountant. Ik ben geboren aan de Rijksstraatweg in Haren om vervolgens naar de Meerweg te verhuizen. Ik heb tot mijn 21e in Haren gewoond.
Na de kweekschool succesvol te hebben afgerond, kwam ik op een huishoudschool (LHNO) in Maasland terecht. Dit ligt vlakbij Rotterdam. Ik ging overigens in Vlaardingen wonen en daarna ook nog een tijdje in Maassluis. Qua werk, sloeg ik op den duur een ander pad in en dat bracht mij terug naar het noorden, naar Roden om precies te zijn. In 1987 ben ik uiteindelijk in Warffum terechtgekomen. We woonden eerst aan de Oostervalge en hebben vervolgens een nieuwbouwwoning laten zetten aan het Korenzand.
Hier woon ik inmiddels al weer twintig jaar met veel plezier. Ik zou ook niet meer weg willen. Het uitzicht is prachtig en ik ken veel mensen in het dorp. Dat bouw je elders niet zo maar weer op. Hoe ik in Warffum terechtgekomen ben? Mijn vrouw komt uit Zeeuws Vlaanderen en was de ruimte gewend. En voor die ruimte moesten we naar noord Groningen. De plaats moest over een middelbare school beschikken en goede spoorverbindingen hebben. Tja, dan blijven er niet zoveel plaatsen meer over hé……
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1970 getrouwd met Nelly Mieras. Zij was kookjuf op de school in Maassluis waar ik les gaf. Aanvankelijk moesten de leerlingen het middageten voor de leraren maken maar dat mocht op den duur niet meer. Waarschijnlijk had ik toen zoiets van, ‘dan moet ik maar met de kookjuf trouwen!’ En zo geschiedde. We zijn vrij snel na onze eerste kennismaking met elkaar getrouwd.
En dit huwelijk leidde tot twee dochters. Beiden wonen inmiddels in Amsterdam. Arina woont daar al lange tijd. Zij is marketingmanager en voelt zich helemaal thuis in Amsterdam. Janine woont er inmiddels twee jaar. Zij heeft jarenlang in Westeremden gewoond en vertrok met pijn in haar hart. Zoals je wellicht weet doet ze het nodige radio- en televisiewerk. Door een zwaar ongeluk tijdens de opnames van het programma ‘Wie is de Mol?’ verbrijzelde ze één van haar rugwervels. Dit maakte het op en neer reizen nog zwaarder.
En dus ga ik vrijdag naar Amsterdam om daar mijn verjaardag te vieren. Mijn vrouw wordt namelijk al een jaar of zeven verpleegd in Twaalfhoven in Winsum. Haar gezondheid liet het toen niet meer toe om zelfstandig te blijven wonen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist vroeger echt niet wat ik wilde worden, uiteindelijk ben ik naar de kweekschool gegaan. Geen slechte keus gelukkig, want lesgeven vond ik leuk om te doen. Mijn eerste baan bracht mij dus naar het westen. En dat was in het begin best wel lastig hoor om als broekie voor een klas vol met jonge, wilde meiden te staan die wanneer ze geen zin hadden elkaar begonnen te spugen en te slaan. Toen dacht ik wel eens, waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Dat duurde een half jaar, toen wist ik hoe de ‘kop door het halster’ moest.
Wanneer ik ziek was, maakten de meiden mijn huis schoon en bij mijn afscheid stonden ze mij allemaal in het zwart gekleed uit te zwaaien. Volgens mijn vrouw stond het toilet vol met huilende meisjes. Dat is toch wel leuk om te horen na zo’n stroef begin. Ik organiseerde regelmatig schoolkampen, ook tijdens de schoolvakanties. Heel leuk om te doen! Veel van de leerlingen gingen nooit op vakantie omdat hun ouders het te druk hadden met het werk in de kassen.
Na het lesgeven, ging ik iets heel anders doen want ik werd inspecteur bij een hypotheekbank. In de buitendienst, inderdaad want verkopen ging mij goed af. Ik liep toen tegen de dertig. De benodigde diploma’s heb ik pas later gehaald en ook leerde ik veel in de praktijk. In het prille begin stelde ik hypotheekaktes op, dit heb ik drie maanden gedaan. Het maken van aktes vond ik leuk en leerzaam en ik heb er later veel aan gehad want ik leerde dergelijke aktes goed te lezen. Soms verkochten we zoveel hypotheken dat we eerst verplicht een paar dagen op het strand moesten liggen, dan was het geld op bij de bank, haha.
Dit werk heb ik tot medio jaren zeventig uitgevoerd. Toen heb ik het verzoek gedaan om naar Groningen overgeplaatst te worden. Ik startte mijn eigen verzekeringsbedrijf in Roden onder de naam Abbring verzekeringen. Om toch een vast inkomen te generen ging ik weer lesgeven en wel aan de MAVO in Middelstum voor een uurtje of twintig in de week. Het schoolbestuur wist van mijn eigen zaak af en gaf mij de vrijheid om mijn eigen rooster op te stellen. Het kon maar zo gebeuren dat ik in de pauzes contact had met mijn cliënten maar daarover werd niet moeilijk gedaan.
Ik kijk met veel plezier terug op mijn lestijd in Middelstum. Maar op den duur viel het niet meer te combineren met de overige werkzaamheden. Helemaal niet toen ik een vijf keer zo groot verzekeringsbedrijf in Groningen overnam. Naast verzekeringen kwamen er op den duur ook nog de nodige bankzaken bij.
In 1994 heb ik mijn zaak verkocht. Ik werkte hard, verdiende veel maar had geen tijd om het geld uit te geven. Dat moest anders gaan, vond ik. Ik ben toen bij Achmea gaan werken en verkocht collectieve zorgverzekeringen aan middelgrote bedrijven. Ik werkte vanuit huis, dit was voor mij een ontspannen manier van werken. Vooraf had ik bedongen dat ik niet ’s avonds en in het weekend wilde werken en dat ik twee weken langer vakantie had dan mijn collega’s. Ook wilde ik geen promotie maken. Dit leidde uiteraard wel eens tot vragen en opmerkingen van mijn collega’s maar die pareerde ik met de opmerking: ‘Je bent verkoper of niet!’ Dit werk heb ik tien jaar gedaan.
Toen ik zestig jaar werd, ben ik met pensioen gegaan. Dit had ook met de gezondheidstoestand van mijn vrouw te maken. In 2005 deed Achmea nog een dringend verzoek aan mij of ik toch niet weer wilde gaan werken. Dit had met de invoering van de nieuwe ziektewet te maken. Ik ben toen nog één jaar drie dagen in de week onder mooie arbeidsvoorwaarden voor hen aan het werk geweest. Dat was best wel zwaar want de agenda werd flink volgestampt.
Daarna ben ik ook weer een beetje voor mijzelf begonnen. Ik heb nog wat fiscale klanten en geef af en toe nog wat verzekeringsadviezen. Dit doe ik omdat ik het nog steeds leuk vind maar ik doe het op mijn eigen manier en in de tijd die ik hiervoor geschikt acht.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Je merkt dat ik nog steeds met veel activiteiten bezig ben. Zo doe ik al vele jaren de complete (leden)administratie van de Hervormde kerk. We fuseren zeer binnenkort tot een PKN gemeente en dan ga ik ook wat werkzaamheden afstoten. Daarbij ben ik ook nog penningmeester bij verschillende verenigingen en nog steeds bestuurslid bij de gepensioneerdenvereniging van Achmea. Ook ben ik zeventien jaar penningmeester geweest van de ‘Op Roakeldais’ hal maar hier ben ik al een aantal jaren mee gestopt. Verder heb ik nog wat werkzaamheden gedaan voor de NCRV en het VKB.
Dit maatschappelijk werk beschouw ik grotendeels als hobbywerk. Het dwingt je om erbij te blijven, om je te blijven ontwikkelen en het houdt je scherp. Daarnaast trek ik er nog regelmatig (ongeveer twee maanden per jaar) met de camper op uit. Zo ben ik al naar Rusland, Marokko, Portugal, Schotland, Sicilië en Bosnië geweest.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Tja, wat zijn hoogtepunten? Ik zou bijna zeggen dat mijn leven alleen maar hoogtepunten gekend heeft maar dat is natuurlijk niet zo. De geboorte van mijn kinderen steekt er toch wel bovenuit.
En de dieptepunten?
Het besluit om mijn vrouw naar Twaalfhoven te moeten brengen, zeven of acht jaar geleden. Dat is het enige dat ik kan verzinnen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Tijdens mijn onderwijsperiode in Middelstum ging ik regelmatig een weddenschap met de klas aan, om een reep chocola bijvoorbeeld. Vaak won ik die, een enkele keer ging het mis. Uiteraard herinnerde de desbetreffende klas mij er te pas en te onpas aan. Tijdens weer een verloren weddenschap besloot ik naar feest- en fopwinkel Mulder te gaan, toen gelegen aan het Zuiderdiep in Groningen. Dit was rond één april.
Tijdens die dag deed ik natuurlijk net alsof ik van niets wist maar de klas begon er weer over. En toen heb ik snel de bij Mulder gekochte bonbons rondgedeeld. Het waren natuurlijk niet zuivere bonbons maar bonbons met een mosterd- of pepersmaak. Ik lag dubbel van het lachen toen ik de gezichten zag van de leerlingen die de bonbon snel opaten….. Hier denk ik nu nog met veel genoegen aan terug.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb alles gedaan wat ik graag wilde doen. Ook veel gereisd inderdaad. Vroeger vaak naar Zuid Amerika, nu is dankzij de camper Europa aan de beurt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Normaal gesproken een tien maar door de ziekte van mijn vrouw ga ik voor een negen. Ik heb mijn hele leven die dingen gedaan die ik leuk vond. Dat is een luxeprobleem maar heeft ook te maken met zelfvertrouwen. Als ik ergens niet meer met plezier werkte dan nam ik ontslag en ging wat anders doen. Het plezier hebben in het werk is iets wat ik mijn beide dochters ook heb voorgehouden. Wanneer je plezier hebt in de dingen die je doet dan komt de rest vanzelf wel. Ik ben dan ook altijd fluitend naar het werk gegaan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Er moet mij nog één ding van het hart en dat is het feit dat ik het jammer vind dat ik je niet langer les heb gegeven. Want je laat meester Hans Verkerk maar wat aan golven ipv golfen, haha. Sorry hoor, ik kon het niet laten dit op te merken. Maar je neemt het wel op hé, in je verhaal!
Je moet het je niet te veel aantrekken hoor want ik zit regelmatig met een potlood in de aanslag de krant te lezen om fouten aan te strepen. Noem het een soort van beroepsdeformatie. Ooit heb ik een advertentiekrant vol met schrijffouten teruggestuurd. ‘Gratis correcties, doe er je voordeel mee’, zo schreef ik in de begeleidende brief. Je merkt het dat ik het vak Nederlands nooit los heb kunnen laten……