Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn roepnaam is tevens mijn volledige naam: Reino de Haan dus. Ik ben geboren op Pomp, tussen Middelstum en Westerwijtwerd, op 27 september 1950. Ik was het tweede kind, maar wel de oudste van de jongens, uit een gezin met negen kinderen. Mijn vader was stratenmaker en kwam oorspronkelijk uit Delfzijl. Hij leerde mijn moeder kennen toen hij bezig was in de Heerestraat in Middelstum. Het toeval wil dat wij later ook nog aan de Heerestraat gewoond hebben, daar waar nu Mulder Wonen zit.
In Middelstum heb ik ook nog aan de B.E.-weg en in de Akkerstraat gewoond. Daarna volgde Militaire Dienst. Mijn parate tijd bracht ik in Havelte door. Daar ontmoette ik mijn latere vrouw. We hebben na ons trouwen nog een tijdje in Kantens gewoond maar Ria kon daar niet echt aarden. In 1974 zijn we naar Darp verhuisd, de plaats waar mijn vrouw ook woonde toen ik haar leerde kennen. In 1998 hebben we onze voorlopig laatste verhuizing gemaakt naar Beilen. Daar wonen we nu al weer achttien jaar met heel veel plezier.
Maar ik kom nog regelmatig in Middelstum hoor want ik heb er familie en vrienden wonen. Dan wandel ik nog wel eens een rondje door het dorp. Middelstum is mooi geworden!
Wat is uw burgerlijke staat?
Tijdens een stapavondje in dienst kwam ik in een café in Havelte Ria Westerbeek tegen. We hebben het nu over 1970. De klik was er meteen tijdens de eerste ontmoeting en de klik is er nog steeds! Ria is in Vaals geboren en woonde dus in Darp. In februari 1971 zijn we verloofd om vervolgens op acht oktober van datzelfde jaar te trouwen. Dat betekent dus dat we zeer binnenkort al weer 45 jaar getrouwd zijn!
Toen we nog in Kantens woonden kreeg mijn vrouw helaas een miskraam. In 1977 werd Remco geboren. Hij woont tegenwoordig in Vledder, een dorpje vlakbij Havelte. Remco heeft twee kinderen. Zoon Colin is veertien en dochter Demi is twaalf jaar oud. In 1981 werd onze dochter Nathalie geboren. Zij mocht helaas maar dertien jaar worden. Over haar tragisch overlijden later meer…
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school afgerond te hebben, ben ik meteen aan het werk gegaan. Doorleren zat er met een gezin van negen kinderen niet in. Ik kon direct terecht bij boer Rooda in Oosterburen, hij had altijd wel mensen nodig. Mijn oom, Reino Nieborg, werkte als kraanmachinist op de steenfabriek. Hij groef de kleilanden af en dit leek mij ook wel leuk werk. Een kruiwagen had ik dus al en daar ook mijn oom Jan als locomotiefbestuurder op de steenfabriek werkte, kon ik hier ook terecht. Tot mijn diensttijd ben ik daar zes jaar werkzaam geweest en ook na mijn diensttijd kon ik er weer terecht.
Maar Ria kon dus niet echt in Kantens aarden en dus zijn we naar Darp verhuisd. Daar heb ik eerst één jaar op een betonfabriek gewerkt. Echt veel toekomst had ik er niet want er moesten al snel mensen uit. Inmiddels waren we verhuisd naar de Veldweg in Darp. Mijn toenmalige buurman werkte in de pijpleidingen en trok het hele land door. Via hem kwam ik in dit werk terecht.
Wanneer de kraanmachinisten aan het schaften waren, vroeg ik aan hen of ik achter het stuur plaats mocht nemen. Al doende, leerde ik de fijne kneepjes van het kraanmachinistvak. Wanneer één van de machinisten een dagje vrij had, viel ik voor hem in. In 1980 kon ik als kraanmachinist bij loonbedrijf Leffer in Havelte aan het werk. Hier heb ik tot 2000 gewerkt.
Toen kwam ik bij huis te zitten. Via een uitzendbureau kwam ik op een vrachtwagen van Super de Boer terecht. Maar wanneer het contract was afgelopen, zat ik weer bij huis. Via een ander uitzendbureau kwam ik bij de VAM in Wijster terecht. Hetzelfde bedrijf waar een eerdere pensionadogast, Klaas Poort dus, ook werkte. Ik heb nog wel met hem samengewerkt. Mijn werkzaamheden daar waren zeer divers. Ik was chauffeur, zat geregeld op de kraan of heftruck en kon ook als machinebediende uit de voeten.
Net na oud en nieuw sloeg in 2012 of 2013 het noodlot toe. Ik had in mijn ‘pijpleidingentijd’ al eens een ongeluk gehad waaraan ik een slechte rug overhield. Toen ik van de vrachtwagen naar een shovel wilde overstappen, gleed ik uit op het sneeuw waaronder ijs zat. Ik kon niet meer overeind komen en werd met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Toen ik in de ziektewet zat, volgde het nodige getouwtrek met de controleur. Hij vond dat ik altijd nog wel postbode kon worden. Na een half jaar echter, werd ik uiteindelijk toch afgekeurd.
Ik ben altijd met plezier aan het werk geweest en wilde alles wel aanpakken. Geen werk betekende natuurlijk ook geen inkomen. Ik heb alles in de praktijk geleerd zonder hiervoor allerlei cursussen of opleidingen te volgen. Ook in het buitenland kon ik mij altijd wel redden. Engels en Duits leerde ik door televisie te kijken bij mijn opoe die in de Heerestraat woonde, daar waar nu notaris Huitsing zit.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Het eerste jaar kwamen de muren op mij af maar inmiddels gaat het gelukkig beter. Ik ben in het bestuur van de visvereniging gestapt en zet regelmatig wedstrijden uit. Na afloop weeg ik de hoeveelheid gevangen vis en reik de prijzen uit. Vissen is sowieso een grote hobby van mij. Daarnaast heb ik ook de nodige modellen thuis staan. En dan heb ik het over treinen, inclusief het railswerk, huisjes enz. enz.. We zijn gelukkig in het bezit van een grote vliering. Mijn vrouw gebruikt het ene stuk voor de was en ik kan mij mooi uitleven in het andere gedeelte.
Af en toe ben ik nog wel eens met mijn modelboot in de weer. Deze heb ik gekregen van een oude kameraad van mij, Willem Snijder uit Stedum. Hij zag mij op de vrijmarkt in Loppersum aandachtig naar zo’n boot kijken en tikte mij op de schouders: “Mocht je zo’n boot willen hebben, dan heb ik thuis nog wel één voor je staan!” Een mooi aandenken dus aan een mooie tijd. Vroeger trok ik in Middelstum veel met Willem op. Maar ook met Jan Lüursen en Jakob Huizinga.
Ik ben nog regelmatig aan het klussen. Zowel bij mij thuis, als bij de buren. Wel kalm aan natuurlijk want anders heb ik direct weer last van mijn rug.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik kijk terug op mooie jeugdherinneringen. Mijn opa was petroleumventer. Hij stond regelmatig bij de kleuterschool op mij te wachten en vervolgens mocht ik op zijn kar naar huis rijden. Toen mijn opa overleed, namen mijn ouders de kar over. Tijdens het aardappelrooien mocht ik de volle kar dan naar huis fietsen. Een mooie vakantie bij ome Cor en tante Anna staat mij ook nog helder voor de geest. Zij hielden mij op en vervolgens ging ik logeren in Dordrecht.
Mijn trouwdag, de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen zijn ook hoogtepunten geweest. En dat ik dit huis in Beilen gekocht heb, was ook een goede beslissing. Ik woon nu goedkoper dan in een huurhuis.
En de dieptepunten?
Ik ben in de loop der jaren toch wel veel dierbaren verloren. Zo is mijn jongere broertje Jacob plotseling overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. Hij was nog maar achttien jaar. In hetzelfde jaar overleed ook mijn vader en niet veel later volgde mijn moeder. Ik heb nog een broer op jonge leeftijd verloren, hij kreeg op zijn 33e een hartstilstand.
Onze eerste zwangerschap eindigde dus helaas in een miskraam. Het verlies van onze dochter Nathalie is natuurlijk helemaal tragisch. Ze is in 1995 overleden toen ze geschept werd door een trein. Ze was waarschijnlijk diep in gedachten met de voorbereidingen bezig van haar verjaardagsfeestje. Ze had een koptelefoon op en heeft de trein nooit gehoord. We hebben later nog een brief van de machinist gekregen. Hij had nog geprobeerd haar te waarschuwen maar dat heeft niet mogen baten…. Een zeer ingrijpende gebeurtenis inderdaad maar je moet verder hé.
Je begrijpt dat toen onze zoon tijdens een uitzending naar Bosnië moest, we dit als een zeer spannende tijd ervaren hebben. Hij is twee keer uitgezonden geweest naar dit gebied.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Zoals je weet, mag ik graag vissen en dat doe ik dan ook vaak. Af en toe doe ik hierbij Middelstum aan. Toen ik de auto achter mijn kont geparkeerd had en de hengel in het water gelegd, kwam er een man naar buiten ‘stuiven’. Het bleek de oud-burgemeester van Pekela te zijn. De koffie was klaar, zo zei hij en Meindert was niet van plan om deze te brengen. Je begrijpt dat de oude verhalen van vroeger weer boven kwamen.
Ik woon in Beilen naast een BB-er, een Bekende Beilenaar. Herwin Kwint is zijn naam en hij schrijft regelmatig columns in visbladen en was onlangs te zien op tv toen hij een interview over het vissen gaf. Toch bijzonder dat we elkaar als buurman én visliefhebbers hebben gevonden. We hebben beide ook een vijver. In die van hem zitten maar vijf vissen, in die van mij een stuk of vijftig. Maar daarbij dient wel aangetekend te worden dat hij kanjers van vissen heeft…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan! Wel willen we nog een keer naar Canada toe. Onze Canadese kennissen komen ook regelmatig onze kant op. Ik heb ze leren kennen tijdens een vakantie op de Dominicaanse Republiek. Ik liep daar op mijn klompen ‘over pattie’, toen ik door een Canadese vrouw werd aangesproken. ‘Where are your Shoes?’ ‘In Beilen’, zo zei ik. En dat was nu net de plaats waar zij geboren was…. Wat een kleine wereld soms hé!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Van een aantal dingen maar daar wil ik niet over praten.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 7,5. Ik heb veel meegemaakt in het leven en daarbij heb ik op school ook nooit een hogere cijfer gehaald.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik heb van één ding spijt gehad waar ik wel iets over wil vertellen. En dat is het feit dat ik op de lagere school regelmatig meesters geplaagd heb. Ik wilde nooit luisteren en stond daarom regelmatig op de gang. Toen ik tijdens een reünie meester Klompien tegen het lijf liep, heb ik hem mijn excuses aangeboden. Hij vond het mooi dat ik dit naar voren bracht. Voor mij logisch natuurlijk, anders blijft het toch aan je knagen…..