Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Op 23 december 1948 ben ik als Dirk Donkersloot in Warffum op de wereld gekomen. We waren thuis met zijn vijven, ik heb nog een oudere en een jongere zus. Ze wonen in Groningen en Warffum. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader is begonnen als boerenarbeider om vervolgens naar Rixona te gaan. Hij sloot zijn werkzame leven af bij de Wann in Uithuizen. Mijn vader komt oorspronkelijk uit Goeree-Overflakkee. In de Tweede Wereldoorlog is hij als evacué deze kant opgekomen.
Ik heb mijn hele leven in Warffum gewoond. Na ons trouwen gingen we aan de Redger van Bolhuisstraat wonen. Daar hebben we zo’n 23 jaar doorgebracht. Inmiddels wonen we al weer 22 jaar aan de Juffer Marthastraat, een heel mooi plekje met een grotendeels vrij uitzicht over de landerijen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 27 november 1969 getrouwd met Nel van der Haring. Zij is drie jaar jonger dan ik. We zijn jong getrouwd dus, mede ingegeven door het feit dat Nel zwanger werd. ‘We mozzen trouwen dus!’ Ze is trouwens geboren in Leeuwarden. Haar ouders werden toentertijd de nieuwe uitbaters van café ‘De Terp’ in Warffum. Ik kwam hier regelmatig om de drankvoorraad bij te vullen. Ik had eerst verkering met het één jaar jongere zusje van Nel maar dat is netjes afgehandeld hoor. Ik moest toch iets verzinnen om ‘dicht bie heur te komm’n!’
Snel na ons trouwen, diende Jan Klaas zich aan. Hij is inmiddels 46 jaar en in de regio beter bekend onder de artiestennaam Zanger Klaus. Twee jaar later werd dochter Albertina geboren. Beide kinderen wonen ook in Warffum. Inmiddels zijn we in het rijke bezit van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van vijf tot en met negentien jaar. We passen al vele jaren met veel plezier op onze kleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Vroeger wist ik niet precies wat te worden. Na de lagere school ging ik naar de ULO in Uithuizen. Hier heb ik het bijna drie jaar volgehouden. Door omstandigheden moest ik ongediplomeerd de ULO verlaten. Gelukkig kon ik direct bij bloemisterij Dekker terecht. Daar was ik sowieso vaak aan het werk in de vakanties en na schooltijd. Na ongeveer twee jaar werd ik bijrijder bij transportbedrijf Puma in Warffum.
In de weekenden was ik vaak in café ‘De Terp’ te vinden, daar werkte ik ook wel als barkeeper. Tijdens één van die avonden werd ik aan gesproken door een chauffeur die bij bierfabrikant Amstel werkte. Hij vroeg aan mij of ik wel zijn bijrijder wilde worden. Maar daar hij de nodige drankjes op had, nam ik dit niet al te serieus. Toch zei hij nog tegen mij: ‘Vraag maar aan Henk Puma of dit akkoord is!’ Enige dagen later kwam ik de beste man weer tegen en hij vroeg mij of ik er al over nagedacht had. Toen moest ik het aanbod wel serieus nemen.
En zo ging ik op de woensdagavond met chauffeur Melle Dekker op sollicitatiegesprek bij Amstel-chef Van Dordt, hij woonde in Paddepoel. Het gesprek verliep goed. Tussendoor waren we aan het voetballen kijken (de Europacup I finale Real Madrid-Benfica) en hij vroeg of ik bier lustte. Niet veel later kreeg ik een Amstel Gold in mijn handen gedrukt. Op een gegeven moment vroeg hij aan mij: ‘Kun je morgenvroeg beginnen?’, dat leek mij geen probleem.
Ik moest van Henk Puma overigens nog wel even op stel en sprong een andere bijrijder regelen voor die morgen die om 05.00 uur kon beginnen. Gelukkig wist ik hier wel iemand voor en zo werd ik bijrijder bij Amstel. Bij deze firma heb ik al mijn rijbewijzen gehaald. Ik ben al met al 16 jaar chauffeur geweest bij Amstel die later opging in het gerenommeerde Heinekenconcern. Maar ik voel mij nog steeds nauwer betrokken bij de Amstel-tijd. Als chauffeur werd aanvankelijk het Westerkwartier mijn werkgebied. Later volgde het Hoogeland. Café Tuitman, Pik, Tinus en Eke, Vita Nova en Grommers, allemaal bekende namen dus bij jou uit de buurt waar ik vroeger kwam.
Toen ik eens terug keerde van vakantie, werd ik op kantoor geroepen. Ze zochten iemand bij de Technische Dienst en dachten direct aan mij. ‘Prakkizaier er moar ev’n over…..’ De week er op ging ik op cursus naar Zoeterwoude. De daarop volgende dertig jaar was ik dus medewerker technische dienst. Mijn werkgebied lag tussen Lauwersoog en Nieuweschans, het gebied wat boven de snelweg A7 gelegen is dus. Ik reinigde onder andere bierleidingen en verhielp diverse storingen bij heel veel klanten. Ik werd de eerste landelijke tapserviceman van Amstel. Toen ik stopte waren er 125.
Het chauffeurswerk was mooier denk ik. Doordat je altijd met twee man op de vrachtwagen zat, was dit gezelliger. Maar het werk was ook veel zwaarder. Gelukkig hadden al mijn klanten vertrouwen in mij, ze gaven me zo hun sleutel mee. Toen het computerwerk opkwam, werd het voor mij allemaal wat minder. Ik ben niet zo’n computerman. Toch heb ik 46 jaar met veel plezier gewerkt bij eerst Amstel en later Heineken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op 1 januari 2010 kon ik er met een goede regeling uit, dacht ik. Toch duurde het nog twee jaar voordat ik mijn volledig pensioen kreeg. ‘Of ik in een zwart gat ben terechtgekomen? Wat is dat, haha….’ Nee man, ik verveel mij nooit! Kort na mijn pensionering ben ik eerst een half jaar ingevallen op de bus van mijn zoon die in die tijd een hartinfarct kreeg. Gelukkig kon hij al vrij snel weer als bijrijder met mij mee. Af en toe verricht ik nog wel eens hand en spandiensten voor hem.
Verder heb ik het druk met Nel plagen, grasmaaien, tuinieren en lekker met de kleinkinderen ouwehoeren. Het voetballen is altijd mijn grootste hobby geweest. Ik heb 17 jaar in het eerste van Warffum gespeeld om vervolgens in het derde te eindigen. Dit was het feestteam van de club en na mijn voetbalcarrière ben ik elftalleider van dit team geworden. Al met al ben ik ook 32 jaar jeugdleider geweest bij de club. Ook heb ik in 1969 meegeholpen met de bouw van de kantine. Door al deze inspanningen ben ik erelid en lid van verdienste geworden.
Of ik goed was? Ooit ben ik nog geselecteerd voor het noordelijk amateurvoetbalelftal, dan moet je toch wel iets kunnen toch? Zaterdags ga ik altijd bij de kleinkinderen kijken, zij voetballen bij Winsum, Noordpool en Heracliden. In weer en wind hoor, dat maakt mij niet uit. En ik ben nog steeds aandachtig toeschouwer bij Warffum 4, het team waarin mijn zoon en schoonzoon tegenwoordig voetballen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. En ik ben heel ‘wies’ met mijn directe omgeving. Met Nel dus maar ook met mijn auto en de mooie plek waar we wonen.
En de dieptepunten?
Ikzelf heb ook te maken gehad met een hartinfarct, daardoor kon ik de laatste jaren maar voor 70% aan het werk. Deze infarct wijt ik aan stress en een hoge werkdruk. Ik heb jarenlang op Ameland gewerkt en omdat je dan afhankelijk was van de boottijden moest je zorgen dat je voor een bepaalde tijd klaar was. Dat heeft mij dus opgebroken.
Verder noem ik het verlies van dierbaren op jonge leeftijd. Een collega van mij was 32 jaar toen hij maar zo dood neerviel. En Melle Dekker, inderdaad de man die mij bij de Amstel-firma introduceerde, werd op 40-jarige leeftijd dood in zijn eigen huis gevonden. Dat zijn toch aangrijpende voorvallen die zijn blijven hangen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Een collega van mij is ooit eens vreselijk in het ootje genomen. Hij was natuurlijk iemand die zelf graag mocht uitdelen en vaak een grote mond had. En dus moest hij eens teruggepakt worden. In die tijd had je nog het televisieprogramma Bananesplit van Ralf Inbar. Zij werden ingeschakeld voor een bijzondere grap. Mijn collega moest regelmatig voor zijn werkzaamheden naar Terschelling. Tijdens één van de tochten werd hem gevraagd of hij zijn wagen achterin het schip wilde parkeren…
Men heeft toen een soort van kartonnen caravanconstructie over zijn wagen heen gemaakt en deze caravan stond achter een grote landrover. Mijn collega werd wijsgemaakt dat zijn wagen in zee was gevallen. Inderdaad zag je nog net een stuk van de motorkap in zee drijven. Mijn collega ging compleet uit zijn plaat. Het was me daar een stuk gevloek en getier. Als dat uitgezonden was, had het tot één lange piep geleid. Uiteindelijk heeft Heineken verboden dat deze toch wel zeer geslaagde grap uitgezonden werd.
Ik kijk met veel plezier terug op mijn 40-jarig dienstverband bij de zaak. Deze werd bij door Heineken aangeboden en was in café Boonstra in Peize. Officieel had dit gebeuren in Drachten moeten zijn op de zaak maar ik hield het liever in Peize. Hier in de buurt wilde ik het niet houden want als ik het bij één van mijn afnemers zou doen dan zou een eigenaar van een andere horecazaak wellicht vragen waarom het niet bij hem kon. Het werd een prachtige dag waarop ik in een oude Amstelauto ben opgehaald. Het werd een mooi feestje…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Niets bijzonders meer, ik blijf graag vrij man. Tenzij ik mijn (klein)kinderen moet helpen wanneer ze in nood zitten. Ik ben niet van het vliegen en lange vakanties. Gewoon lekker zo doorgaan dus en gezond blijven. En lekker ombungelen met Nel en de (klein)kinderen….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zal het echt niet weten, wat versta je onder spijt hebben? Fouten kunnen vaak wel weer hersteld worden. Ik heb dan vroeger geen diploma gehaald maar heb toch altijd een goed salaris gehad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ben gezond en heb het goed naar de zin. Doe maar een 8 of 8,5!
Wilt u verder nog iets kwijt?
De wereld is de laatste jaren enorm veranderd: deeltijdbanen, laptops, mobiele telefoons, enz. enz.. En vergeet al die managers niet hé, praat me er niet van. Dat slaat soms nergens op wat die verdienen…. Gelukkig is Heineken een groot en gerenommeerd bedrijf, anders waren ze er al lang aan onder doorgegaan, aan al die managers…..