Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is gelijk aan mijn roepnaam: Roelof Beemsterboer. Ik ben op tien augustus 1956 geboren in Groningen als middelste in een gezin van drie kinderen. Ik heb nog een oudere broer en een jongere zuster, beide wonen in Groningen. Mijn vader is zijn hele leven automonteur geweest, ook in de stad Groningen.
Ik ben van oorsprong een echte ‘stadjer’. Geboren in de Grunobuurt, getogen in Corpus. Ik was acht jaar toen we naar Corpus verhuisden. In mijn begin twintiger jaren, ben ik gaan samenwonen in Beijum. Nadat deze relatie ten einde was gekomen, ging ik bewust op het platteland wonen. Middelstum is de plaats waar ik uiteindelijk terechtgekomen ben.Ik woon nu al weer meer dan twintig jaar aan de Groensingel.
En dat bevalt prima. De mensen zijn hier wat gemoedelijker. Als ik hallo tegen mensen zeg, groeten ze ook netjes terug. Wanneer je in Groningen de verkeerde groet, loop je de kans dat ze terugzeggen: ‘Most een klap veur dien bek hebb’n?!’ Uiteindelijk keer ik waarschijnlijk wel weer terug naar Groningen. Dit heeft met de voorzieningen te maken. Ik moet door mijn diabetes regelmatig naar het ziekenhuis.
Nee, ikzelf heb nooit in het westen gewoond maar daar wonen wel veel Beemsterboeren. Mijn opa komt van oorsprong uit Amsterdam. Als ‘afvallig katholiek’ keerde hij uiteindelijk naar Groningen. Ik vind dat het Groninger platteland vaak te negatief benaderd wordt door westerlingen. Ze hebben het vaak over ‘die boeren in Groningen’ en denken dat de wereld na Zwolle ophoudt…
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben ‘lekker alleen’, voor mij geen probleem hoor. Ik kan mijzelf prima vermaken. Wel heb ik gezelschap van hond Ayco. Een deftig geschreven naam inderdaad maar niet door mijzelf verzonnen hoor. Deze naam is door de fokkers meegegeven. Ik kon Ayco als pup wel een andere naam geven maar dat heb ik niet gedaan. Ayco is een Duitse herdershond.
Hij is inmiddels zeven jaar en als grote kameraad onderdeel van mijn leven. Ik laat hem als het even kan, vier keer per dag uit. Daarnaast ben ik ook ‘gastoppas’ van diverse honden van familieleden en van mensen hier in de buurt. Soms zelfs vijf honden tegelijk. Deze honden kunnen prima met elkaar hoor, daar zorg ik wel voor.
Wat is uw voormalig beroep?
Vroeger wilde ik graag instrumentenmaker worden. Na de lagere school ging ik dan ook naar de LTS. Daarna volgde de MTS maar hier heb ik het maar één jaar volgehouden. Veel vrienden gingen al vroeg aan het werk en ik wilde ook graag wat geld verdienen. Om dan vervolgens ’s weekends lekker op stap te gaan in de binnenstad, op zoek naar vrolijke verlokkingen. Achteraf dom natuurlijk, want instrumentenmaker worden aan bijvoorbeeld de RUG zou een droombaan geweest zijn.
Door mijn diabetes hoefde ik niet in militaire dienst en dat vond ik best wel jammer. Sinds mijn geboorte heb ik diabetes, type één. De laatste twintig jaar heb ik een insulinepomp die automatisch mijn suikergehalte in het bloed reguleert. Vroeger moest ik zelf spuiten. De ziekte is aan het licht gekomen omdat ik veel water dronk en dus ook vaak naar het toilet moest.
Na school ben ik direct aan het werk gegaan. Eerst bij een bedrijf die aluminium deuren en ramen maakte, wij plaatsten deze dan op de plek van bestemming. Vaak was dit een bouwproject in de buurt. Dit bedrijf ging na één jaar failliet. Toen kon in aan het werk bij Pestman in Groningen, rolstoelen repareren en in elkaar zetten. Heel leuk werk om te doen maar na twee jaar werd ik overbodig.
Toen ben ik boekbinder geworden. Eerst bij Stronkhorst van der Es die oorspronkelijk aan de Helperwestsingel gevestigd was maar later verhuisde naar industrieterrein Euvelgunne. In het begin vond ik dit heel leuk, later werd het meer productiewerk. Dan moest je de machines instellen en verder was het een kwestie van stampen. Dat gaat vaak ten koste van de kwaliteit. Tegenwoordig vind je veel meer plooien in de boeken. Het vakmanschap is er uit, het is recht toe, recht aan werk geworden. Als de omslag maar goed is, dan is men al tevreden.
Ik heb dik twintig jaar bij Stronkhorst van der Es gewerkt, daarna werd het tijd voor wat anders. Ik ging bij de concurrent aan het werk, Erenstein, ook gevestigd in Groningen. Ook daar had ik te maken met strakke deadlines. Wat vandaag geproduceerd werd, had eigenlijk gisteren al klaar moeten zijn. Ook een gezellig praatje met de collega’s, schoot er vaak bij in. Daar waren de pauzes voor. Toen ik in 1977 bij de boekdrukkerij begon kon je een kapotte onderdeel van een machine nog gewoon vervangen. Later werd de boel bij elkaar gehouden door een rolletje tape…
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Al met al heb ik ook nog 13 jaar bij Erenstein gewerkt. In 2013 ben ik definitief afgekeurd, daarvoor heb ik twee jaar in de ziektewet gezeten. De man van het UWV zei: ‘Ik zal het kort houden want volgens mij hebt u geen zin meer in het leven’. Dit vond ik nogal cru gezegd maar het kwam mij eigenlijk ook wel goed uit. Waarschijnlijk doelde hij op het feit dat ik in korte tijd veel fysiek leed meegemaakt had. Het toekomstperspectief was ook niet al te rooskleurig.
Zo ben ik zo goed als blind geweest aan één oog. Door mijn diabetes waren de nodige adertjes in mijn oog gesprongen. Gelukkig heeft een arts in het UMCG dit kunnen verhelpen. Verder was er sprake van dat mijn voet geamputeerd moest worden, doordat er de nodige bloedvaten verstopt zaten. Ik had geen pijn aan mijn voet maar wel veel wonden die maar niet heelden. Gelukkig werd de doorbloeding na tien dagen ziekenhuis beter, waardoor ik mijn voet kon behouden. Door de slechte doorbloeding heb ik ook de nodige kracht in mijn onderarmen verloren.
De beste man van het UWV adviseerde mij naar een psycholoog te gaan en dat heb ik ook gedaan. Maar wat ik er moest doen, is mij nog steeds niet duidelijk geworden. De afkeuring bezorgde mij gemengde gevoelens. Aan de ene kant was ik blij van de werkdruk verlost te zijn, aan de andere kant was ik natuurlijk nog maar 57 jaar. Gelukkig heb ik mij thuis nooit verveeld. Ik heb de honden en doe het gewoon rustig aan. Dat moet ook door mijn diabetes. Vroeger knutselde ik vaak aan fietsen met hulpmotoren maar daar ben ik mee gestopt.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Om te beginnen mijn geboorte die ik nog elk jaar vier. Verder heb ik met goed gevolg in juni en juli twee operaties gehad. In mijn ruggengraat zijn twee elektrodes geplaatst die nu hopelijk inmiddels met het ruggenmerg vergroeid zijn. Vanuit deze elektrodes lopen twee draadjes naar mijn heup die daar verbonden zijn met een pacemaker. Ik heb daardoor 60% procent minder pijn en loop stukken beter!
Niet iedereen komt voor zo’n operatie in aanmerking. Ik heb diverse keuringen en scans moeten ondergaan, zowel medisch als psychisch. Vorig jaar november ben ik met dit proces begonnen, inmiddels zijn we driekwart jaar verder. Ik moet nog jaarlijks terug voor controle maar voel mij heel goed.
En de dieptepunten?
Mijn grootste dieptepunt moet nog komen, dat is wanneer ik dood ga. Natuurlijk behoren mijn scheiding, afkeuring en het overlijden van mijn ouders ook tot de dieptepunten maar dit zijn processen die helaas heel veel mensen moeten ondergaan
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb in mijn jeugd het nodige kattenkwaad uitgehaald maar dat hoef jij allemaal niet te weten. Ik heb genoten van het uitgaan in de Groninger binnenstad. De Poelestraat behoorde tot mijn favorieten. Ik kan mij nog herinneringen ooit eens in een vrolijke dronkenmansroes over de snelweg naar huis in Corpus den Hoorn te zijn gelopen. Dat hoef je tegenwoordig niet meer te proberen natuurlijk…
Tijdens mijn rondjes met de hond door het bos probeer ik altijd iedereen vriendelijk goedemorgen te wensen. Ik ben wel eens iemand tegengekomen die maar nauwelijks iets terug zei. Dat heb ik hem een volgende keer ook verteld. Dat wanneer het zoveel moeite kost om goedendag te zeggen dat hij dat dan van mij ook niet meer hoeft te doen. Dan kunnen we elkaar beter voorbijlopen zonder gedag te zeggen. Daar ben ik inderdaad vrij direct in, haha…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
De rijke man uithangen. Ik doe mee aan de loterij dus wie weet, haha…
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens voor, op heel veel dingen in het leven heb je toch weinig invloed. Eigenlijk had ik gewoon de MTS af moeten maken. Op de LTS was ik altijd in de weer met metaal op draai- en freesbanken. Het fijnere werk trok mij nog meer aan. Dat werk lijkt mij veel mooier toe als het vak van boekbinder.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een cijfer voor de eerste zestig jaren tot dusver? Komt er nog eens zestig jaar achteraan dan? Daar zou ook niets mis mee zijn hoor, ik beleef het leven met plezier. Doe maar een 7,5, een ruime voldoende dus. Het leven op zich is mooi!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zou niet weten wat. Ik sta buiten wel eens te filosoferen met iemand. Maar filosoferen is eigenlijk praten over niets. Gewoon zo door gaan dus. Alhoewel, ik ben wel druk bezig om te stoppen met roken en gebruik hiervoor medicijnen. Ik was altijd een zware roker maar ben van één pakje shag naar enige sigaretten per dag gegaan. Volgende week doe ik een nieuwe poging om te stoppen. Uiteindelijk gaat dit mij lukken!