Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik kwam op 29 augustus 1945 als Trieneke Tabak op de wereld en ben in Middelstum geboren aan de Burchtstraat, nummer 3. Het zal niet de laatste keer zijn dat deze straat in dit verhaal genoemd gaat worden. Ik kom uit een klein ondernemersgezin. Mijn ouders bestierden een kapsalon, opgericht op 1 mei 1932. Inderdaad dezelfde kapsalon die ik op latere leeftijd heb overgenomen.
Ik heb heel lang op Burchtstraat 3 gewoond. Tussendoor, vlak nadat ik getrouwd was, volgde nog een uitstapje van vier jaar naar de Ploegersweg in Middelstum. In 1999 zijn we naar Pekela verhuisd waar Meindert burgemeester werd. In mei dit jaar zijn we naar Middelstum teruggekeerd. We wonen weer aan de Burchtstraat, nu op nummer 8. Als ik achter het huis langs kijk, kan in mijn ouderlijk huis weer zien.
Het voelt goed weer in Middelstum te wonen, boven verwachting goed zelfs. Onze beide jongens wonen in de buurt en heel veel mensen hebben ons gevolgd toen we in Pekela woonden. De herkenning is er nog steeds. Pekela is overigens een heel andere gemeenschap. De inwoners zijn ietwat kortaangebonden maar als de klik er is, gaan ze voor je door het vuur. En dat laatste hebben wij gelukkig ook mogen ondervinden.
Wat is uw burgerlijke staat?
Op 29 september 1972 ben ik getrouwd met Meindert Schollema. Meindert woonde ook aan de Burchtstraat, enige huizen verderop. Het huis naast het pand waar nu bakker Post zit. Onze relatie is min of meer ontstaan achter in de Hervormde Kerk van Middelstum. Hoewel we geen actieve kerkgangers waren, zaten we beiden wel op de jeugdclub. En die hielden elk jaar een kerstspel. Tijdens de repetities is de vonk overgeslagen. We kwamen elkaar voor die tijd ook wel tegen bij de familie Robbe. Marten en Meindert waren bevriend en ik ging weer om met de zuster van Marten.
Meindert was vroeger best wel een ‘belhamel’. Samen met Jurrie Noordhof, zoon van de kantonnier die aan de Johan Lewestraat woonde, trokken ze er op uit. Beiden waren zeer ondernemend. Wanneer Meindert onze zoons over die tijd vertelde, zei moe Schollema wel eens: “hoal moar op met het vertellen van al die kwajongensstreken”. Beide jongens zaten namelijk met rode oortjes te luisteren.
Dit huwelijk leidde dus tot twee zoons: Pieter en Bé. Het is in de Schollema-familie al geslachtenlang traditie om de oudste zoon te vernoemen: of Pieter of Meindert. Meindert was de oudste dus onze baby werd Pieter genoemd. Pieter is weer de oudste zoon dus zijn zoon moest dus een Meindert worden enz.. Toen Pieter’s partner Neel zwanger werd, spande het er om. Zij vond Meindert geen naam gelijk. Oma Schollema hoopte dan ook dat zich een meisje aandiende. Maar ze hebben het goed opgelost hoor want onze kleinzoon heet Merijn Meindert. Na Merijn volgden nog twee meisjes, Hanna en Guusje.
Bé is overigens vernoemd naar mijn vader die Bernardus heette. Bé is een korte naam inderdaad. Hij zei wel eens wanneer ze aan hem vroegen: ‘B, en hoe nog meer?’ ‘Bé met een schuin streepje!’ Bé heeft net zijn huis aan de Brouwerslaan verkocht en is samen met partner Hiske op zoek naar een nieuwe woongelegenheid. Er zijn plannen om samen in Middelstum te gaan wonen.
Wat is uw voormalig beroep?
Heel vroeger wilde ik kinderverzorgster worden. Ik speelde dan ook uitzonderlijk lang met mijn poppen. Na de lagere school ging ik naar de industrieschool in Groningen. Dit was een soort ‘verkapte’ huishoudschool, gevestigd aan de Kruitlaan. Toen begon ik te twijfelen want kapster worden, leek mij ook wel wat. Mijn ouders waren enthousiast over dit nieuwe inzicht en stimuleerden mij hierin.
Ik ging de vierjarige ‘bediendersopleiding en kappersvak’ volgen in Groningen. Hierbij combineerde ik leren en werken. Na mijn opleiding afgerond te hebben, ging ik eerst bij mijn tante aan het werk. Oom was ijzerhandelaar, tante had een kapperszaak aan huis. Ze woonden in het Friese Gorredijk, de plaats waar ik één jaar heb doorgebracht. ‘Vreemde ogen dwingen nog meer’, en zo kon ik mooi van haar de fijne kneepjes van het vak leren.
Daarna keerde ik terug naar de kapperszaak van mijn ouders. Ik had nooit plannen gesmeed om een eigen zaak te beginnen maar toen mijn vader in 1973 overleed, zijn mijn moeder en ik naar de Kamer van Koophandel gegaan en hebben we de kapperszaak omgeturnd naar een VOF. En dan rol je er toch zo maar in. In die tijd had je ook nog een ondernemersdiploma nodig wanneer je een eigen zaak startte en deze heb ik nog gehaald toen beide jongens al geboren waren.
Toen we naar Pekela verhuisden, ben ik nog tot 2003 eigenaar van de zaak gebleven. Ik reed zeer regelmatig op een neer maar kreeg in Pekela ook steeds meer verplichtingen. Henriët de Jong werkte al enige jaren bij mij en had al eens aangegeven wel oren te hebben om het pand over te nemen. Dit was financieel gezien natuurlijk wel een behoorlijke stap. Maar ze heeft zich toen eerst ingekocht, waardoor de salon een VOF werd, en in 2003 heeft ze de zaak overgenomen. Dat vond ik een hele mooie oplossing. Beide jongens wilden niet mee naar Pekela en konden mooi in het ‘voorhuis’ blijven wonen. Geert en Henriët huisvestten zich aan de andere kant van de kapsalon.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2003 was de kapperszaak dus overgedragen, wat betekende dat ik geen baan meer had. Maar als burgemeestersvrouw heb je toch ook de nodige verplichtingen. Daarbij deden we ook heel veel dingen samen. Denk hierbij aan het bezoeken van jubilea, tentoonstellingen, officiële openingen enz.. Ik keek in het begin wel vaak op de envelop of die alleen aan Meindert gericht was of aan ons beiden. Maar gaandeweg het ambtstermijn kwam ik er achter dat het wel gewaardeerd werd wanneer ik meekwam.
Vaak ging ik ook met Meindert mee als hij ’s zondags naar het voetbalveld ging. Als ik het eens te koud vond en thuis bleef, kreeg hij te horen: ‘Is dien vrouw zaik?’ Bij zijn afscheid kreeg hij een foto waar we met zijn tweeën opstonden, een prachtig afscheidscadeau. De inwoners van Pekela worden dan wel eens ‘Pekelder Roegbainders’ genoemd maar ze hebben ook een heel zachte kant hoor, haha.
Ik heb mijn hele leven graag toneel mogen spelen. Dit is ontstaan tijdens mijn jeugdjaren. Het kerkkoor van de Hervormde Kerk organiseerde altijd een jaarlijkse uitvoering met zang en toneel. Toen er wat leden afhaakten werden de jeugdclubs benaderd of ze mee wilden doen. Daar is mijn liefde voor het toneelspel ontstaan. Niet veel later sloot ik mij aan bij de Middelstumer Amateur Toneelvereniging. Na onze verhuizing naar Pekela duurde het niet lang of ik had het pad naar het plaatselijke amateurtoneel alweer gevonden. Hier ben ik tot vorig jaar lid van geweest.
Ooit zou ik nog een een keer met mijn vader optreden. Hij zat bij zangvereniging ‘Cecilia’ en zij repeteerden altijd in café Pik. Ook organiseerden zij jaarlijks een toneeluitvoering. Toen het zover zou komen dat we hieraan gezamenlijk mee zouden doen, werd ‘Cecilia’ opgeheven. Van gezamenlijk toneelspelen is het dus helaas nooit gekomen.
Verder mag ik graag fietsen, schilderen, piano spelen en vroeger kreeg ik ook accordeonles. Ik speelde mee met een accordeonclub waar ook Beno Rozeboom en Sietze Goossen aan deelnamen. Beide mannen speelden ook op ons 25-jarig huwelijksjubileum samen met straatzanger Moti. Een prachtige dag dus. Ik heb jarenlang pianoles gehad van een lerares uit Bellingwolde. We hebben hier thuis een oude piano staan maar van het bespelen komt het eigenlijk niet meer. Dat is één van de puntjes die ik op wil gaan pakken.
Maar we wonen hier ook nog maar net hé, en aanvankelijk werden de dagen gevuld met alle verhuis- en opknapperikelen. Wat dat betreft is er genoeg te doen in en om het huis. Af en toe passen we met heel veel plezier op onze kleinkinderen. Maar ook neem ik nu de tijd om eens een dag helemaal niets in te plannen. Dat is wel een gewenningsproces hoor want de onrust is er nog steeds. Bij Meindert nog meer trouwens. Ook wij moeten na heel veel drukke, werkzame jaren wennen aan het feit dat we elkaar nu zo vaak zien, haha.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat Meindert benoemd werd tot burgemeester. Hiermee kwam een lang gekoesterde ambitie tot vervulling en beiden kregen we een geheel nieuwe levensinvulling. Meindert zou vast de komst van toenmalig koningin Beatrix genoemd hebben naar Pekela om daar de brede school te openen maar voor mij ligt dat toch iets anders.
En de dieptepunten?
In 2009 werd er bij mij darmkanker gesignaleerd en dan staat je leven wel even op de kop want zoiets gebeurd toch altijd ‘bij de buren’ en nu overkomt het je zelf. Dat hakte er stevig in. Gelukkig waren we er op tijd bij want er bleken geen uitzaaiingen te zijn. Na de operatie was ik gelukkig snel weer de oude. Om mijn conditie op peil te krijgen, bezocht ik regelmatig de sportschool. Doordat ik een longemfyseem heb, is sporten voor mij wat lastiger maar de (long)arts was tevreden over het resultaat. Nog steeds ga ik twee keer per week naar Karel zijn ‘Swaithoes’ in Stedum.
2015 was qua gezondheid ook een heftig jaar want toen is mijn schildklier verwijderd. Nu is mijn stofwisseling weer onder controle maar het wordt nog wel even spannend doordat het medicijn Thyrax tijdelijk niet meer geproduceerd wordt. Ik heb nog een voorraadje tot november, na die tijd moet ik waarschijnlijk wat anders slikken.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb nog een bijzonder verhaal die eigenlijk ook tot de dieptepunten kan behoren, althans het eerste gedeelte. Meindert heeft als burgemeester ooit eens mensen uit hun huis laten verwijderen. Hier is toen veel commotie om geweest. De desbetreffende man ging vlak bij ons in hongerstaking en ook werden we bedreigd. We hebben toen een week onder politiebewaking gestaan.
Niet veel later liep er een zonderlinge man bij ons in de buurt. Oude herinneringen kwamen weer boven, het zou toch niet weer…….. Maar gelukkig deed deze man als vos mee aan een speurtocht, een hele opluchting inderdaad!
Toen de koningin naar Pekela kwam, werd er van te voren natuurlijk flink op het protocol geoefend. En dus maakte de Koninklijke helikopter van te voren een proeflanding. Het College van B&W stond natuurlijk in vol ornaat klaar voor de ontvangst. Groot was de hilariteit toen de piloot uitstapte met de vraag: ‘Goh, voetbalt Noordster hier nog steeds?’
Eén van de eerste keren dat Meindert op zijn nieuwe burgemeesterskamer zat, kwam er iemand van de buitendienst langs om nieuwe lampen te installeren. Terwijl hij druk met zijn werkzaamheden bezig was, zei Meindert tegen hem dat hij de verkeerde kleur gebruikte. Hierover ontstond een discussie, die man moet ook wel gedacht hebben: ‘wat hebben we nu voor een burgemeester gekregen’. Toen hij verhaal ging halen bij zijn leidinggevende legde hij hem uit dat Meindert zijn werkzame leven als elektricien is begonnen. En wat de kleur betreft, had de burgemeester het ook bij het rechte eind gehad. Niet veel later kwam de beste man terug om zijn excuses aan te bieden. Die werden natuurlijk, sans rancune, geaccepteerd, haha.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik vind het wel goed zo. Verre vliegreizen maken, hoeft van mij niet zo nodig, parachutespringen al helemaal niet. Gewoon gezond blijven en met zijn tweeën leuke dingen doen. Ik geniet van onze fietstochten op het Hoogeland. In Pekela maakten we ook van mooie tochten, een rondje Blauwe Stad bijvoorbeeld. Maar ook hier zijn vele nieuwe paden en wegen aangelegd, het is mooi geworden!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Als ik mijn leventje snel bij langs ga qua opleiding, werk, trouwen, kinderen krijgen en een eigen zaak leiden, kan ik met genoegen constateren dat ik nergens spijt van heb gehad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Op dit moment een achtenhalf of een negen. Maar een negen is wel heel hoog hé? Maak er maar een achtenhalf van! Man, we wonen toch op een ‘pracht stee’. Voor die tijd woonden Pieter en Neel hier met de kinderen maar zij hadden aangegeven dat ze wel naar Toornwerd wilden verhuizen en daardoor kwam één en ander in een stroomversnelling. We genieten nu alle dagen van een prachtig uitzicht en worden ’s morgens wakker door de stilte.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Volgens mij heb je al meer dan genoeg materiaal, toch? Het verhalen vertellen, zal ik wel van Meindert geleerd hebben. Ik heb nog tegen hem gezegd, ‘blijf er maar bij zitten!’ omdat ik niet wist wat ik allemaal moest vertellen. Maar dat wilde hij niet. En dat blijkt ook helemaal niet nodig te zijn dus, haha…..