Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Harry van der Klei, geboren in Appingedam op 8 oktober 1947. Daarom vond ik vroeger, en nog steeds, “M’n wiegie was een stijfselkissie” van Zwarte Riek zo leuk omdat ze zingt ‘het was op de 8ste oktober, de ooievaar die mos me kwijt’. Ik heb nog een broer die twaalf jaar ouder is. Een groot leeftijdsverschil inderdaad, maar mijn moeder had hier wel een logische verklaring voor: “De oorlog zat er tussen!” Ik kom trouwens uit een ondernemersgezin. Pa was aanvankelijk brandstofhandelaar maar werd later eigenaar van hotel ‘De Koppelpaarden’. Dat betekende voor ons een verhuizing naar de andere kant van de straat. Ik was toen twaalf jaar.
Mijn jeugd heb ik in Appingedam doorgebracht dus. Op latere leeftijd ben ik gaan studeren in Baarn en dat betekende op 23e jarige leeftijd een verhuizing naar Soestdijk. Ik woonde vlakbij het Koninklijk Paleis. Het laatste studiejaar bracht ik in Culemborg door. Na die studie afgerond te hebben, ging ik weer naar het noorden. Ik vond werk in Delfzijl en ging daar ook wonen.
Daarna volgde nog één verhuizing, naar de Kruisweg in Loppersum. Hier woon ik al 39 jaar met veel plezier. Loppersum is een geweldig dorp dat eigenlijk alles heeft. Groot genoeg voor alle benodigde voorzieningen en ook een dorp waar de nodige initiatieven worden ontplooid. Ik kan er ook de nodige hobby’s en vrijwilligerswerk uitoefenen en hoef hier niet zo nodig meer weg.
Wat is uw burgerlijke staat?
In april hebben Iemi Hunt en ik ons 40-jarig huwelijksfeest mogen vieren. Iemi komt oorspronkelijk ook uit Appingedam. We kennen elkaar van de speelweek Appingedam. Na eerst enige jaren ‘gescharreld’ te hebben zijn we in 1976 getrouwd en in Delfzijl gaan wonen.
We hebben twee kinderen gekregen. Onze zoon woont nog thuis en onze dochter is vorig jaar naar het Duitse Jena verhuisd. Zij heeft een dochtertje van twee die toevallig net deze week voor het eerst bij ons logeert. Ze wordt tweetalig opgevoed. Wij praten Nederlands tegen haar maar soms brabbelt ze in het Duits terug. Ze maakt soms hele nieuwe woorden en is hier op Urlaubvakantie dus…
Wat is uw voormalig beroep?
Ik had vroeger geen vastomlijnd idee wat te doen of te worden. Afkomstig uit een ondernemersgezin was de detailhandelsschool aanvankelijk een logische vervolgstap. Na deze opleiding afgerond te hebben volgde mijn militaire dienstplicht, deze heb ik in het Duitse Rheine voltooid. Ik diende de luchtmacht. Met als logische verklaring dat ik dacht dat blauw mij toentertijd beter stond dan groen. Dat ik in de luchtmacht enige maanden langer moest dienen, wist ik toen nog niet.
Na mijn diensttijd ben ik eerst bij de Nove in Hoogezand gaan werken, een hard- en zachtboardfabriek. Ik kwam terecht op de marketingafdeling maar merkte al spoedig dat dit niets voor mij was. Na anderhalf jaar hield ik het voor gezien om vervolgens te gaan studeren aan de Sociale Academie in Baarn. Een hele mooie opleiding, kan ik wel stellen. Ik kon de opleiding ook in Groningen volgen maar ik wilde graag op kamers wonen. En Amsterdam lag vlakbij.
Waarom ik deze opleiding ben gaan volgen? In Appingedam werkte ik als vrijwilliger bij het opbouwwerk. Mensen motiveren en enthousiasmeren om zich in te zetten voor de leefbaarheid van hun directe omgeving, zat er al vroeg in dus. Ook was ik 7 jaar hoofdleider bij de speelweek Kriebeldam. Na mijn opleiding werd ik in Delfzijl directeur van de Stichting Welzijn Ouderen. De stichting werd gesubsidieerd door de gemeente Delfzijl. Na een fusie werd ik hoofd Afdeling Opbouwwerk met naast het ouderenwerk ook volop aandacht voor het jeugd- en jongerenwerk. In de hoogtijdagen gaf ik leiding aan zo’n zeventien medewerkers.
Mensen enthousiasmeren voor hun buurt en hierin gerichte projecten opstarten, lukte altijd wel. Hoewel het soms wel een jaar kon duren voordat iets echt tot stand kwam. Dit werk heb ik al met al 35 jaar mogen doen, tot aan mijn pensionering in 2009. Naast het werk heb ik ook het nodige vrijwilligerswerk voor de samenleving gedaan. Voor mij een vanzelfsprekend iets, hoewel het mij niet met de paplepel is ingegoten. Mijn vader gunde zich hiervoor als hardwerkende ondernemer geen tijd.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op 61-jarige leeftijd kon ik er met een goede regeling uit, voor mij het sein om met het betaalde werk te stoppen. Van een zwart gat was geen sprake, hoewel er thuis geen grote klussen op mij lagen te wachten. Ik ben namelijk niet zo’n klusjesman. Mijn tijd werd opgeslokt door mijn moeder die net na mijn pensionering een beroerte kreeg. Dat betekende heel veel ziekenhuisbezoeken maar ook het nodige geregel met verpleegtehuizen en een verhuizing. Achteraf was het maar goed ook dus, dat ik net gestopt was met werken. Na haar verhuizing, kreeg ik weer tijd voor dingen die echt plezier gaven.
Ik heb bijvoorbeeld het project ‘Koffers vol herinneringen’ opgestart. Ik heb acht koffers gevuld met allerlei attributen. Dit kunnen oude schoolspullen zijn of boekjes maar ook andere dingen die bijzonder zijn. Hier vertel ik dan over en dat leidt al heel snel tot interactie met het publiek. Het seizoen begint weer wat inhoudt dat ik geregeld op pad ben met mijn koffers. Naar vrouwenverenigingen bijvoorbeeld en andere verenigingen die hierin geïnteresseerd zijn. Maar ik gebruik de koffers ook om contact te krijgen met dementerende ouderen in verzorgingstehuizen.
In de zomermaanden ben ik actief voor het Lopster zwembad. Hier ben ik zes jaar geleden mee begonnen nadat ik gestopt was met Bonkhörn, de speelweek in Loppersum. Ik ben initiatiefnemer geweest voor dit gebeuren en heb dertig jaar meegeholpen als vrijwilliger. In de hoogtijdagen deden hieraan driehonderd kinderen mee, tegenwoordig nog steeds meer dan tweehonderdvijftig.
Toneelspelen is ook helemaal mijn ding. Ik stond als zestienjarige vaak te kijken wanneer de toneelvereniging in Appingedam bij mijn ouders in het hotel aan het repeteren waren. Het duurde niet lang voordat ik mij hierbij aansloot. Na onze verhuizing naar Loppersum, werd ik lid van rederijkerskamer “Sappho”. De tijd ontbreekt om ieder jaar nog mee te spelen omdat ik ook geregeld stukken regisseer voor andere groepen.
Dat geeft mij wel meer tijd voor de organisatie van de pubquiz die één keer per zes weken georganiseerd wordt in de bovenzaal van de Lopster Kroon. Ik verzin daartoe elke keer negentig vragen, verdeeld over negen categorieën. De avond wordt altijd afgerond met rondjes rood/geel, een variant van het populaire ‘petje op, petje af’ spel. De avonden zijn een succes, met ongeveer honderd deelnemers per keer moeten we inderdaad uitwijken naar de ruimere bovenzaal…
In het verleden ben ik ook politiek actief geweest voor de PvdA in de gemeente Loppersum. Ik heb zelfs nog een periode meegedraaid in de Lopster gemeenteraad. Volgens mij in dezelfde periode van Meindert Schollema zijn laatste jaren als wethouder voordat hij naar Pekela vertrok. De politiek vond ik ook interessant maar uiteindelijk besloot ik mij toch weer meer op het echte toneelspelen te storten, haha…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
‘Oei’…… Het is bij deze vraag heel gemakkelijk om je trouwdag, de geboorte van je (klein)kinderen of het krijgen van een lintje te noemen maar eigenlijk vind ik het hele leven één groot feest. Ik probeer elke dag het maximale er uit te halen zowel in het werk als in het vrijwilligerswerk. Wat ik bij de vorige vraag nog vergeten ben te vermelden is dat ik ook nog actief geweest ben binnen het bestuur van het dorpshuis in Loppersum.
En de dieptepunten?
Mijn vader overleed toen ik nog op de Sociale Academie zat. Echt oud is hij dus niet geworden. Eigenlijk heb ik hem niet goed gekend want ik was de pubertijd maar net ontgroeid. Dit in tegenstelling tot het leren kennen van mijn moeder, zij is 96 jaar geworden. Dieptepunten zijn ook het verlies van enige vrienden van mijn eigen leeftijd of zelfs nog jonger. Het gemis blijft.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In de tijd dat ik in de speelweekorganisatie zat, heb ik ooit eens meegedaan aan een tandemparachutesprong. Ik was toen 50 jaar. Een onderdeel van de speelweek was namelijk het spelen van een musical door de leiding, in ons geval omgedoopt tot muzikul. Zo’n parachutesprong zou een hele mooie afsluiting van deze editie zijn.
Afijn, ik deed net alsof ik op een receptie moest maar sprong in werkelijkheid dus mee vanuit het vliegtuig. Maar helaas kwam ik bij de landing verkeerd terecht wat uiteindelijk leidde tot een drievoudige enkelbreuk. Iedereen dacht dat de val een onderdeel van de act was en met de ambulance op komst, was een groot applaus mijn deel. Toen ik de ambulance ingeschoven werd, kon ik nog net het woordje ‘ramptoeristen’ naar het publiek roepen die pas later in de gaten kreeg dat het menens was…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Sinds de beruchte parachutesprong doe ik niet meer aan bijzondere uitdagingen. Wel vind ik elke dag geschikt om er weer wat moois van te maken. We mogen graag op vakantie gaan, zonder het ver weg te zoeken. Nu we opa en oma geworden zijn, gaan we regelmatig even naar Duitsland om onze dochter en kleindochter weer te zien. Dat zijn voor ons hele mooie trips. We zijn net weer twee weken naar Duitsland geweest en vorige week zaten we nog op Terschelling ter gelegenheid van ons 40-jarig huwelijk. Het is nu zaak dit vakantiegevoel nog even vast te houden!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Mijn ouders zagen het niet zitten dat ik op zestienjarige leeftijd naar de toneelschool zou gaan. Iets wat ik wel graag gewild had, maar in die tijd was hun wil wet. Misschien heeft het achteraf gezien wel heel goed uitgepakt, het is nu een leuke hobby. En ik ben andere leuke dingen gaan doen natuurlijk. Zo kun je zien dat spijt hebben soms relatief en leeftijdgebonden is.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik vind een acht heel hoog, terwijl een negen wel heel streberig is en een tien niet haalbaar. Laat mij dus maar voor een acht gaan, een ruime voldoende dus.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik vind dat de mensen best wel wat verdraagzamer mogen zijn. Als ik sommige reacties op Facebook lees dan vind ik mensen inderdaad soms onverdraagzaam. We leven in een vrij land maar soms mag je dingen denken en is het beter ze niet uit te spreken. Ga eens met mensen in gesprek alvorens een oordeel te vormen. Ik stoor mij sowieso aan de ontevredenheid in Nederland. We leven hier in luxe. Je mag wel alles zeggen maar het hoeft niet perse hoor…….