Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Roelf Wierenga. Ik ben geboren op 25 juni 1945. Eergisteren ben ik net 71 jaar geworden, dus mocht je nog een stukje taart willen….. Ik kom uit een middenstandgezin en ben geboren en getogen in Uithuizen. Mijn vader is in 1933 tijdens de crisisjaren voor zichzelf begonnen. Hij had een loodgietersbedrijf maar verkocht ook fietsen, en bromfietsen op bestelling. Ik heb nog 2 jongere broers, de jongste is helaas overleden.
Ik heb mijn hele leven in Uithuizen gewoond maar ben wel negen keer verhuisd. Hiervoor woonde ik 20 jaar aan de Havenweg. Inmiddels zijn we hier aan de Menkemaweg al weer 10 jaar gesetteld met heel veel plezier. Ik heb ook altijd aan de oostkant van Uithuizen gewoond, dat trekt blijkbaar toch meer.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik woon inmiddels al weer 31 jaar samen met Detty Wiltjer, zij komt oorspronkelijk uit Middelstum. Beiden zijn we eerder getrouwd geweest waardoor we nu een mooi hybride gezin hebben. Detty heeft 2 zoons, zij wonen in Uithuizen en Uithuizermeeden. En ik heb 2 dochters waarvan de oudste ook in Uithuizen woont. Mijn jongste dochter woont in Texas, Amerika. We zijn net terug van een vakantie van twee weken in Amerika. Daar konden we mooi onze een jaar oude kleinzoon Joshua Ralph bewonderen.
Ik heb Detty leren kennen in Uithuizen. We bleken dezelfde achtergrond te hebben en dat gaf een klik. Niet veel later sloeg de vonk over. Detty is 8 jaar jonger als ik en werkt bij het UWV.
Wat is uw voormalig beroep?
Of ik vroeger al wist wat ik wilde worden? Nee, soms komen dingen op je pad. Na de lagere school ging ik naar de ULO in Uithuizen waarna de LTS volgde. Na school afgerond te hebben, kwam ik bij mijn vader in de zaak terecht. Hier heb ik 7 jaar gewerkt en mijn middenstandsdiploma’s gehaald. De zaak van mijn vader kende ook mindere tijden, vooral in de winter was het een slappe tijd.
In 1970 ben ik bij de brandweer gegaan. Daar kreeg ik een tip dat ze bij de Gasservice (tegenwoordig heet dit bedrijf Energiewacht) monteurs zochten voor het onderhoud van gastoestellen. Voor mij een reden om te solliciteren en ik werd aangenomen. Dat was in 1971. Dit onderhoudswerk heb ik 10 jaar gedaan en in die tijd heb ik verscheidene opleidingen en cursussen gevolgd. Ze hadden het toen al over ‘A live long learning’. Na 10 jaar kwam ik bij de gasinspectie en –voorlichting terecht.
Daar werd ik al snel een gericht energieconsulent. Ik voerde QuickScans uit bij bedrijven. In 1,5 a 2 uur gingen we het bedrijf door en dan volgde een rapport met aanbevelingen voor energiebesparende maatregelen. Ik kwam door heel Noord Groningen. Het volgen van opleidingen en cursussen ging gewoon door. Ook bij de brandweer trouwens. Van brandwacht werd ik uiteindelijk commandant. Dit ging natuurlijk in fases. Van 1981 tot 1993 was ik bevelvoerder in toen nog Hefshuizen. In 1993 werd ik ondercommandant om in 1994 tot commandant bevorderd te worden van de gemeente Eemsmond.
In 1999 werd ik fulltime commandant bij de gemeente Eemsmond. En dat kwam me goed uit want door tal van reorganisaties werd mijn werkgebied bij mijn vorige werkgever Essent verplaatst naar Zwolle. Na anderhalf jaar dagelijks op en neer te moeten rijden, was ik hier best wel klaar mee. De carrièreswitch kwam voor mij dus zeer gelegen. En dat gevoegd met het feit dat ik min of meer van mijn ‘hobby´ mijn werk kon maken, maakte mij een gelukkig man. De DEAL-regio werd mijn piketdienst-rayon als officier van dienst en dat viel onder de paraplu van de Regionale Brandweer Groningen. Om op dit niveau te kunnen en mogen werken heb ik nog een volledige officiersopleiding gevolgd waarvan een gedeelte in Engeland plaatsvond. En mijn specialisatie was de brandpreventie, naar later bleek zeer toepasselijk en nodig.
Toen ik benoemd werd, was de vuurwerkramp in Enschede een hot item. Deze ramp had zich enige weken eerder voltrokken. Niet veel later kwam hier nog de grote brand in Volendam in café ‘’t Hemeltje’ overheen. Dat leidde al vrij snel tot een gesprek met toenmalig burgemeester Hans van der Laan. Er moest op korte termijn een inhaalslag komen op het gebied van vergunningen, voorlichting en preventie. Het was tekenend voor de urgentie.
Wat volgde waren vele bezoeken aan horecagelegenheden en openbare gebouwen in de gemeente Eemsmond. Daarnaast gaf ik natuurlijk ook nog leiding aan het brandweerkorps. Ook dit was een roerige tijd want door de herindeling en reorganisatie moesten we terug van 5 kazernes naar 2 in Uithuizen en Uithuizermeeden. Dit leidde tot de nodige nachtelijke vergaderingen en soms ook weerstand. Uiteindelijk zijn we er toch goed uitgekomen. Eigenlijk kon ik in 2005 al met de VUT maar er speelde toen zoveel dat het uiteindelijk 2006 werd toen ik afzwaaide.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik met de VUT ging, hadden we net dit huis aan de Menkemaweg gebouwd. De verhuizing en herinrichting vergde uiteraard de nodige tijd. De tuin was een zooitje, hier kon ik ook de nodige energie in kwijt. Ik was al lang lid van de plaatselijke tennisclub en toen ik thuis kwam te zitten, werd mij gevraagd of ik voorzitter wilde worden. Na hiervoor eerder in verband met werk en onregelmatige werktijden bedankt te hebben, was de tijd nu rijp. Inmiddels ben ik al weer 10 jaar voorzitter maar ik heb bij de overige bestuursleden aangegeven dat ze om moeten kijken naar een opvolger. Ik ben ook nog 2 jaar scheidsrechter geweest bij tenniswedstrijden maar dit was niet echt mijn ding. Drie uur lang boven op zo’n stoel zitten was niets voor mij. Toernooien organiseren en jeugd opleiden zijn meer mijn ding.
Ook ben ik weer aan het werk gegaan en wel bij Lietmeijer Tweewielers. Ik kende Jan Lietmeijer goed van de brandweer en zodoende wist ik dat hij het behoorlijk druk had. Het zou maar voor één dag in de week zijn maar het ging op den duur zo mooi dat het soms ook wel 3 dagen in de week werd. Ik kwam eigenlijk weer terug in het vakgebied waar ik ooit in de zaak van mijn vader mee begonnen was. Ik vond het heel leuk om te doen en om weer onder de mensen te zijn. Overigens ben ik hier inmiddels mee gestopt.
Daarvoor in de plaats ben ik actief geworden in de plaatselijke politiek. Detty vervulde al enige tijd een dubbelfunctie bij de PvdA, afdeling Eemsmond. Ze zat in het bestuur en was ook nog eens fractieassistent. Ik heb mij toen als lid aangemeld en kwam op de 4e plek terecht op de verkiezingslijst. De PvdA kende slechte gemeenteraadsverkiezingen en daardoor kon mijn ambitie om gemeenteraadslid te worden niet doorgaan.
Wel ben ik fractieassistent geworden. Ik heb de nodige tijd om dingen uit te zoeken en bijt mij in sommige dossiers lekker vast. Zo zit ik in de PvdA Taskforce ‘Aardgaswinnig’. Dit vind ik leuk om te doen. De ervaring en kennis die ik in de loop der jaren verworven heb, kan ik nu mooi inzetten voor het maatschappelijk nut.
Tennissen is nog steeds mijn grote hobby, dit doe ik al vanaf mijn 25e. In de garage heb ik ook een mooie rode Ducati motorfiets staan maar eigenlijk rijd ik hier veel te weinig op. Vorig jaar bijvoorbeeld maar één keer en ook dit jaar is hij nog niet van zijn plek geweest. Je begrijpt dus wel dat van verveling absoluut geen sprake is…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Het feit dat ik op mijn 54e fulltime brandweercommandant mocht worden deed mij wel wat. Het is toch een mooie blijk van waardering. Toen ik afscheid nam, werd ik ook nog eens koninklijk onderscheiden wat mij een lintje opleverde. We organiseerden een keer per jaar een feestavond voor het brandweerpersoneel en ik keek raar op toen halverwege een feestavond in 2005 burgemeester Gerard Renkema binnenkwam, samen met veel familie en veel oud leden. In de 35 jaar bij de brandweer ben ik betrokken geweest bij zo’n 1400 uitrukken.
En de dieptepunten?
In 1977 zijn er bij een brand hier in Uithuizen drie kinderen om het leven gekomen. Wij vonden de slachtoffertjes en dat raakt je diep. De oudste was negen jaar oud en zij had nog bij mijn dochter op school gezeten. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik over dit ongeval kon praten zonder zelf vol te schieten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het gaf altijd een goed gevoel wanneer we na een brandmelding de schade beperkt hadden weten te houden. Het was zaak op tijd te stoppen met blussen nadat de brand geblust was, ondanks de nodige nadampen die altijd optreden. Ook bleef ik na een brand altijd nog een tijdje napraten met de gedupeerden. Ik mag graag mensen helpen, dat doe ik ook nu weer in de politiek. Ondanks alle ellende probeerde ik altijd mee te voelen met de mensen en steun aan te bieden.
De emoties wisselden daarin trouwens sterk. Zo heb ik eens een boerderijbrand meegemaakt waarbij de boer, ondanks 2 opgebrande schuren, zelf het eten voor zichzelf en ons geregeld had. In de meeste gevallen is dit andersom. Deze man bleef er dus heel rustig onder. Dat was ook wel eens anders. Zo heb ik eens een keukenbrandje meegemaakt zonder noemenswaardige schade waarbij de hele familie op straat stond te huilen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Nog een keer op vakantie gaan naar Texas, naar mijn dochter en kleinzoon dus. Daarbij wil ik natuurlijk gezond blijven, onder andere door te sporten. Ook blijf ik graag maatschappelijk betrokken, al kan ik best wel relativeren: ‘Ik besef dat ik een mooie toekomst achter mij heb liggen!’. Overigens zijn Detty en ik echte Francofielen. We zijn inmiddels al 22 keer in Frankrijk geweest, naar een mooi plekje aan de Middellandse Zee. Daar wonen ook vrienden voor het leven, die ons erg geholpen hebben toen onze auto gestolen bleek te zijn.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Mijn scheiding was geen leuke tijd, ook zeer zeker niet voor mijn kinderen. Maar soms gaan die dingen nu eenmaal zo. Daar ik nooit een kroegloper geweest ben, kan ik geen spijt hebben van allerlei verzopen dubbeltjes.
Misschien had ik achteraf langer door moeten leren. Ik ben wat dat betreft een laatbloeier die op zijn 26e nog met allerlei opleidingen en cursussen begonnen is. Ik heb mijn dochters dan ook voorgehouden om door te leren zodat ze zichzelf kunnen bedruipen wanneer het zover mocht komen. Ooit zei één van mijn leraren tegen mij: “Een mens die zichzelf niet weet te redden is het niet waard om te leven”. Dat gaat natuurlijk vrij ver. Zelf heb ik meer met een uitspraak van Henry Ford: “Een ieder kan overal meer bereiken dan men denkt dat men kan!”
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 10 is misschien wat te hoog maar ik ga zeker voor een 9. Wat dat betreft heb ik er uitgehaald wat er in zat! Hoewel ik mijzelf door de scheiding en het op latere leeftijd gaan studeren ook best wel eens flink tegengekomen ben.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Misschien is het nog leuk om te vermelden dat ik ook zo´n 10 jaar heb lesgegeven. Samen met Albert Flikkema, commandant van de Lopster brandweerkorps hebben we nieuwe brandweermensen de basisdingen geleerd. Kennis en ervaring overdragen is heel leuk om te doen.
Ik hoop dat we hier in Groningen toekomst hebben en dat de aardbevingen stoppen en de schades netjes afgehandeld worden. Er is ons Groningers het nodige leed aangedaan. Toen zich hier ooit eens een taxateur meldde, om onze schade te bekijken lag ik direct met hem in de clinch. Uiteindelijk waren we het met elkaar eens dat we het met elkaar oneens waren. Gelukkig heeft zich dit op den duur opgelost en is de schade netjes verholpen en hebben we gebruik kunnen maken van de compensatieregeling. Maar leuk is anders…