Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Klaas Poort. Ik ben geboren op 21 november 1949 in Westeremden. Ik heb 2 zussen die 10 en 12 jaar ouder zijn dan ik en nog een 10 jaar jongere broer. Mijn vader had vroeger een eigen dorsmachine waarmee hij de boeren in de omgeving van Westeremden meehielp met het dorsen van de granen. Hij heeft zijn eigen dorsbedrijf tot vlak voor zijn pensionering aan kunnen houden.
Echt veel omzwervingen heb ik in mijn leven niet gemaakt. Mijn eerste 24 levensjaren bracht ik in Westeremden door, aan de Pastorieweg nr. 23. Daarna volgde een verhuizing naar de Trekweg in Middelstum. Hier wonen we al weer 43 jaar met veel plezier. Dagelijks kunnen we genieten van een prachtig uitzicht op de landerijen richting Onderdendam.
Wat is uw burgerlijke staat?
Lia Wibbens, inmiddels heet ze ruim 30 jaar Lia Poort, is sinds jaar en dag mijn steun en toeverlaat. Ik heb haar leren kennen in het uitgaansleven van Middelstum. Wat mij betreft kun je wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was. Lia is 5 jaren jonger als ik.
Wij waren het eerste stel dat in Middelstum ging samenwonen en dat hebben we geweten. Sommige mensen zagen dit als een ‘ramp’. Als ze voor ons huis langs fietsten was het maar de vraag of ze zonder ongelukken de bocht doorkwamen, zo keken ze naar binnen. Het samenwonen was begin jaren ’70 een nieuw fenomeen, dat in bepaalde kringen in Middelstum niet werd geaccepteerd. Gelukkig zijn de inzichten over samenwonen wel veranderd, het is nu toch wel in het algemeen geaccepteerd.
Vlak voor de geboorte van onze oudste zoon Martijn, zijn we alsnog getrouwd. Min of meer ter bescherming van onze kinderen. Martijn is inmiddels 30 jaar. Onze jongste zoon Floris is 4 jaar jonger. Beiden wonen momenteel in Middelstum.
Wat is uw voormalig beroep?
Opgroeiend in een agrarische omgeving en omringd door allerlei machines wist ik al heel vroeg dat ik monteur van landbouwmachines wilde worden. Na de lagere school ging ik naar de LTS in Groningen. Ik was 16 jaar toen ik als monteur bij Melis in Stitswerd aan het werk kon. Daarna moest ik in militaire dienst. Een prachtige tijd overigens. Mijn opleiding was in Vught, mijn parate tijd in Wezep. Daar werd ik chauffeur bij een peloton dat bruggen bouwde.
Na mijn diensttijd had Melis inmiddels een andere monteur aangenomen. Wel brachten zij mij op de hoogte dat grondverzetbedrijf Anko Zuidhof, hij had zijn bedrijf daar waar nu Pier Smit woont, in de bocht naar Toornwerd dus, nog iemand zocht. Daar heb ik 2 jaar op de graafmachine gewerkt. Toen kreeg ik een aanbieding voor dezelfde werkzaamheden bij Lommerts Delfzijl. De 25 jaar die ik voor hen werkte, was achteraf gezien mijn mooiste werktijd. Ik verrichte werkzaamheden in het grondverzet en de wegenbouw en ben overal wel geweest in de 3 noordelijke provincies.
Helaas ging het bij Lommerts op den duur wat slechter. Ze hadden een ‘bananenkade’ aangelegd in de Eemshaven maar in al die tijd is er nooit een banaan gelost. Dit was een financiële strop dus. Het onderdeel waar ik voor werkte, werd verkocht aan Ballast Nedam. Voor dit bedrijf heb ik 3 jaar gewerkt. Eén van de onderdelen van Ballast Nedam was Feniks, genoemd naar de mythologische vogel die uit zijn as verrees. Ik kwam terecht in een bedrijfstak dat hevig in ontwikkeling was.
Bij Feniks wordt huisvuil en bedrijfsafval verbrand. Je moet je een verbrandingsoven voorstellen met een groot vuurbed waar al het afval ingegooid werd. De verbrandingsassen bevatten een enorme hoeveelheid waardevolle metalen. Ik heb mij volop bezighouden met het ontwikkelen van methodieken waardoor ijzer, koper, messing, zink, rvs en aluminium uit de verbrandingassen gerecycled konden worden. Een zeer bijzondere taak inderdaad.
Ik ben min of meer ‘ontdekt’ door iemand die er achter kwam dat ik tot de uitvinders behoorde. Ik was natuurlijk al bekend met allerlei draai- en freeswerkzaamheden. In Wijster had ik mijn eigen werkplaats. Onder andere door het verrichten van weerstandsmetingen en het met lucht ‘uitschieten’ van bepaalde onderdelen werd de opbrengst van de verschillende gerecyclede metalen vergroot.
Al met al ben ik 10 jaar in Wijster werkzaam geweest. Helaas kwam ook Ballast Nedam op den duur in de financiële problemen. Ik kon er met een goede regeling vervroegd uit maar door deze financiële problemen kwam dit op de tocht te staan. Gelukkig zijn we er na wat getouwtrek in goede harmonie uitgekomen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik zit nu 6 jaar bij huis en ik kan wel stellen dat ik tijd tekort heb. In de winterperiode stort ik mij vol op de modelbouw. Ik maak dan miniatuur hijskranen, zwaartransportmatrieel en grondverzetmachines. Soms in opdracht waarbij de opdrachtgevers uit de hele wereld komen. Dat vind ik inderdaad wel bijzonder, ‘dat een mannetje uit Middelstum dat moet doen!’
Met deze bijzondere hobby ben ik in 1966 begonnen. Ik heb 15 jaar in de organisatie gezeten van ’s wereld grootste beurs op het gebied van de modelbouw. Dit werd altijd georganiseerd in één van de grote fruithallen langs de rivieren in de Betuwe. In Ochtend of Geldermalsen bijvoorbeeld. Hier kwamen 4.000 mensen, afkomstig uit de hele wereld, op af. Om 06.00 uur ’s morgens stonden ze al voor de deur om vervolgens uiteindelijk om 17.00 uur met pijn en moeite de hal te verlaten.
In de hal stond dan een kilometer aan tafels waarop alle modellen waren uitgestald. Martijn hielp regelmatig mee en nam dan ook Eling Zuidhof en Johnny van Dijken mee ter assistentie. Veel modelbouwers pikten er nog een weekje Nederland aan vast. En dan kon het gebeuren dat mensen uit Tokyo, Amerika of Nieuw Zeeland aansluitend nog even naar Middelstum kwamen om mijn uitgebreide collectie te bekijken.
Ik heb het nog steeds druk met de modelbouw maar tegenwoordig op een andere manier. Zo komt er elke zondag een soort van fotoverhaal van mij online. Met al mijn modellen bootst ik dan een fictieve omstandigheid na in een fictief bedrijf. Ik maak dus een soort van verhaal met een dikke 20 foto’s. Hier ben ik ook een uurtje of 5 per week zoet mee. Dit doe ik inmiddels al weer een jaartje of 4. Ach man, ik heb op beurzen all over the World gestaan met mijn modellen. Made and owned by Klaas Poort, Middelstum, Holland stond er dan in het klein bij. Het was altijd genieten geblazen.
En dan hebben we het nog niet eens over de grasbaanraces gehad. In 1967 heb ik mijn Batavus bromfiets omgebouwd tot een grasbaanracer waarmee ik in 1968 ben gaan racen. In 1970 heb ik deze racemodellen samen met Mans Engel ook voor andere coureurs gemaakt. In totaal 113 stuks, onder de naam ENPO (Engel en Poort). Tot mijn 35e heb ik op redelijk nationaal niveau gecrost in de 50 CC klasse. Op den duur werden we overvleugeld door de Japanse motortechniek.
Zes jaar geleden zijn we weer met de 50 CC races begonnen. Met motoren die niet ouder mogen zijn dan 1984 of identiek aan het materiaal uit die tijd. Zelf doe ik ook aan deze races, 10 per jaar, mee. De races vinden net als vroeger plaats in de drie noordelijke provincies. Ik ben bestuurder, secretaris om precies te zijn, van de club die deze races organiseert. Zelf heb ik ook weer een motor gebouwd, identiek aan het exemplaar waar ik ooit mee begonnen ben.
En zoals je hebt kunnen zien heb ik een grote tuin, vol met groenten, heggen en struiken. Het onderhoud vergt vooral in deze zomerperiode de nodige tijd. Af en toe trekken Lia en ik er ook nog met onze (elektrische) ligfietsen op uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik beschouw het leven vanaf het begin tot het heden als één groot hoogtepunt. Ik heb van alles mee mogen maken. Zo bracht de racerij mij bijvoorbeeld in 1967 al naar Amerika. En nu houd ik mij nog alle dagen lekker bezig met de dingen die ik leuk vind!
En de dieptepunten
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ooit ben ik eens met mijn gezin en de vouwwagen naar Noorwegen geweest waar een beurs was. Het was in de buurt van Stavanger. In deze buurt kun je een heel beruchte rotspartij, bekend staand onder de naam ‘Preekstoel’, beklimmen. Een rotspartij dat 600 meter loodrecht boven de grond uitsteekt. Het werd een wandeltocht van 3,5 uur voordat we uiteindelijk op de plaats van bestemming kwamen.
Aan het begin van de pas, stonden 3 auto’s geparkeerd. Het was er in die tijd nog niet zo toeristisch. Uiteindelijk hadden we 2 mensen in het vizier. Tot onze stomme verbazing stonden ze Gronings met elkaar te praten, ze bleken uit Slochteren te komen. Je komt Groningers inderdaad overal ter wereld tegen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan! Ik heb zoveel gezien en meegemaakt, ik mis niets. Alle dingen die bij mij horen zijn gebeurd of gaan binnenkort gebeuren….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, zeker niet op intermenselijk gebied. Ik heb goede herinneringen aan dierbaren die mij ontvallen zijn, die hoofdstukken heb ik goed af kunnen sluiten. De hoofdstukken met mensen waarmee ik niet zo gemakkelijk door één deur kan, heb ik afgesloten. Zonder wrok of wrange gevoelens, het is goed zo…..
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een 9, wat een mooi cijfer hé?! Maar zo voel ik dat. Ik beschouw mijzelf als een geluksvogel. Dit kun je deels afdwingen maar gedeeltelijk is het mij ook aan komen waaien. Ik probeer gezond te leven maar de gezondheid wordt mij en de kinderen ook aangereikt.
Ik heb eigenlijk overal plezier in gehad en mooie herinneringen opgebouwd. Ook aan de tijd dat beide jongens op voetballen zaten. Je weet vast nog wel dat ik regelmatig de vlaggenstok gehanteerd heb wanneer dit zo uitkwam. Ooit kwam ik met de jeugd terug uit Bellingwolde toen er nog een clubje jongens op het parkeerterrein stonden die naar Baflo moesten. Een van de ouders was niet op komen dagen.
Eigenlijk had ik een afspraak bij de kapper maar ik had zoiets van: ‘dat kan volgende week ook nog wel’. Dus heb ik de jongens in Baflo afgezet. De desbetreffende jeugdleiders boden mij direct een kop koffie aan. In de kantine raakte ik aan de praat met enige mensen. Het bleek dat de vrouw van de voorzitter een eigen kapperszaak had. Er werd direct gebeld en ze bleek nog een gaatje in haar agenda te hebben. Na geknipt te zijn was de wedstrijd ook net afgelopen en kon ik mooi de jongens weer mee terug nemen naar huis…..
Wilt u verder nog iets kwijt?
Niets eigenlijk. Ik ben en blijf mijzelf, dat is mijn grootste ding. In wat voor omgeving dan ook. Ik vergelijk mijzelf nooit met een ander en maak zelf de beslissingen in het leven. Dat jij hier nu zit was ook een beslissing van mijzelf en het interesseert mij niets wat een ander hiervan vindt. Ik ben niet actief in het verenigingsleven maar leef zoals het in mijn eigen beeld past…… Waarbij ik met iedereen het beste voorheb!