Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik heb op 31 oktober 1943 de naam Willem Jan Bathoorn meegekregen, roepnaam Wim. Een oorlogskind dus, geboren in de stad Groningen. Ik heb nog een oudere en een jongere zus. Mijn vader heeft als glaszetter bij verschillende bedrijven gewerkt. De firma ‘Oudgenoeg’ was zijn laatste werkgever. Ik heb in Groningen op 3 verschillende plekken gewoond.
Na ons trouwen, volgde een verhuizing naar Ten Boer. Ik was toen 23 jaar. In 1987 verhuisden we naar Uithuizen. Daar ben ik 8 jaar Ford dealer geweest. Na nog een jaartje in Eelde te hebben gewoond, zijn we in 1995 terugverhuisd naar Ten Boer. Eerst woonden we aan de Fivelstraat, nu aan de Boersterweg.
Ten Boer is een monsterachtig mooie plaats om te wonen. Een dorpse gemeenschap onder de rook van Groningen waar ‘noaberschap’ een bekend begrip is. Een dorp waar alle voorzieningen nog te vinden zijn, inclusief prachtige sportcomplexen. Een plaats waar de kinderen nog op straat spelen en kunnen zwemmen in het openluchtzwembad. Ik ben in het centrum van Groningen geboren maar zou niet meer terug willen!
Wat is uw burgerlijke staat?
Toen ik 17 jaar was, leerde ik mijn één jaar jongere vrouw kennen. Dit was tijdens een dansfeest van dansschool ‘Bus’ in Groningen dat in de Oude Kijk in ’t Jatstraat georganiseerd werd. Je kunt inderdaad wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was. Er was mij verteld dat ze de dochter van een bankdirecteur was. Uiteindelijk ging het om de dochter van de chauffeur van een bankdirecteur. Dit scheelde een paar ton maar ik ben er niet minder gelukkig door geworden.
In november zijn we 50 jaar getrouwd! Het huwelijk bracht ons twee kinderen. Esther is de oudste. Ze is 48 en woont in Ten Boer. Zoon Maurice is net 47 geworden en is in Hoogkerk neergestreken. We zijn in het rijke bezit van 5 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen. We passen regelmatig op de achterkleinkinderen, vooral mijn vrouw. De kinderen zijn helemaal gek op (over)oma hoor. Zelf breng ik nog de nodige tijd op het voetbalveld door…
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school heb ik 1 jaar de ULO gedaan om vervolgens in te stromen op de Rijks HBS in Groningen. Ik wist vroeger nooit wat ik wilde worden. Daarom heb ik op mijn 18e een beroepskeuzetest gedaan. Daaruit kwam als resultaat dat ik wel een goede boekhouder zou kunnen worden. Ik ben toen ook die richting op gegaan en heb mijn praktijkdiploma boekhouden gehaald.
Toch ben ik uiteindelijk in de autobranche gerold. Ik kwam in 1964 bij Ford dealer Gronam in Groningen terecht. Hier heb ik 23 jaar gewerkt, de laatste 8 jaar als directeur. Gronam was toen best wel een groot bedrijf, er werkten 100 man personeel waarvan 8 a 9 op de boekhouding. De automatisering stond toen dus nog in de kinderschoenen.
Ik kreeg op den duur een meningsverschil met de directie over een pensioenskwestie. Het was in dezelfde tijd dat de gebroeders Pit, de Forddealers uit Warffum, met hun bedrijf wilden stoppen. Bij Ford zochten ze een nieuwe dealer die zich in Uithuizen moest vestigen. Aan mij werd gevraagd of ik hiervoor belangstelling had. Ik heb ingestemd met de uiteindelijke bedoeling om ook de Ford vestiging in Delfzijl over te nemen. Maar de toenmalige eigenaar heeft die zaak uiteindelijk overgedragen aan zijn chef werkplaats.
Ik kwam tot de conclusie dat één zaak in Uithuizen uiteindelijk geen bestaansrecht zou hebben. Toen Opel Groningen mij in 1995 benaderde om directeur in Groningen te worden en mij ook nog eens een ministersalaris boden, ging ik overstag. Met pijn in het hart, dat wel. De zaak is overgenomen door Toyotadealer Lantinga die nog steeds in het pand gevestigd is. Na 30 jaar Fords te hebben verkocht, stapte ik over naar Opel.
Achteraf bleek dat niet zo’n goede keus. De uiteindelijke leiding lag in handen van drie broers en met één van die drie kwam ik in conflict. Hij stuurde aan op een vertrek. Hoewel de andere twee het er niet mee eens waren, werd het wel in werking gezet. Uiteindelijk heb ik dit aangevochten bij de rechtbank om vervolgens in het gelijk te worden gesteld. Dat leverde wel heel veel geld op maar toch voelde ik mij geen winnaar. Daarvoor was er teveel gebeurd.
Na de autobranche vaarwel te hebben gezegd heb ik nog een tijdje ambulante werkzaamheden verricht voor Arriva. Dit kwam toevallig op mijn pad. Ik moet zeggen dat de laatste jaren uit mijn werkzaam leven, niet de mooiste waren. Op 58,5 jarige leeftijd kon ik er met een goede regeling uit. Voor mij een reden om te stoppen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Geweldig! Ik zit nu inmiddels al weer 14 jaar thuis en heb mij nooit verveeld. Van een zwart gat is dus geen sprake geweest. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al bestuurlijk actief geweest. Vroeger voetbalde ik bij Lycurgus in Groningen. Dit combineerde ik met het handballen bij het Groningse Sparta. Ik was 21 jaar toen ik voorzitter werd van deze handbalclub. Toen we naar Ten Boer verhuisden heb ik bewust afscheid genomen van het handbal. Wel als erevoorzitter overigens maar ik wilde mijn opvolger niet in de weg zitten.
In Ten Boer ben ik op tennis gegaan en dit heb ik nog een tijdje gecombineerd met het voetballen. Na 1 jaar lid te zijn geweest op de tennisclub, werd ik ook hier voorzitter. Toen we de zaak in Uithuizen kochten, ben ik hiermee gestopt. Ook bij de tennisclub werd ik erevoorzitter haha, na tien jaar voorzitter te zijn geweest. Toen we weer naar Ten Boer verhuisden, klopte voetbalclub Omlandia aan. Mijn zoon Maurice heeft lange tijd voor deze club gevoetbald. Men vond daarom dat het nu tijd werd dat ik bij deze club aan de slag zou gaan.
En zo kwam ik in 1999 in het bestuur terecht. Eerst vier jaar met PR-zaken als belangrijkste portefeuille. In 2003, tijdens de opening van ons nieuwe gebouwencomplex, werd ik voorzitter. Dit heb ik 12 jaar lang met heel veel plezier gedaan. Begin vorig jaar ben ik hiermee gestopt. Als erelid en erevoorzitter inderdaad en er is zelfs een tribune naar mij genoemd. Toen Neptunia fuseerde met Eems Boys, heb ik mij sterk gemaakt om de tribune van Neptunia af te breken en bij ons weer op te bouwen. Dit had wat voeten in aarde maar het is uiteindelijk gelukt. De wederopbouw kostte drie maanden maar nu staat er ook wat.
Nog steeds ben ik bijna dagelijks op het voetbalveld te vinden hoewel het wel wat minder wordt. De combinatie suikerziekte en reuma is niet echt bevorderlijk voor het vrijwilligerswerk. Maar niets is nu verplicht en alles wat ik doe is mooi meegenomen. Ook zit ik nog steeds in de PR-commissie. Omlandia is een club waar zo’n 150 vrijwilligers actief ‘aan het werk’ zijn. Eén keer per jaar organiseren we een groot feest om deze mensen in het zonnetje te zetten.
Verder mag ik graag puzzelen, in de breedste zin van het woord. Zo heb ik laatst een grote legpuzzel van 6.000 stukjes in elkaar gezet. Maar ook kruiswoord- en sudokupuzzels vind ik heerlijk om op te lossen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Uiteraard mijn bruiloft en de geboorte van mijn kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Dat ze allemaal in een goede gezondheid verkeren, is een groot goed. Op werkgebied kijk ik met heel veel plezier terug op mijn tijd in Uithuizen. Veel mensen mochten graag een auto bij ons kopen. Ik was ook een man die stond voor zijn afspraken. Ja is ja en nee is nee. Wat dat betreft ben ik iemand van de oude stempel die vindt dat hij de afspraken die gemaakt zijn ook waar moet maken. Veel mensen uit de stad Groningen wisten ons te vinden. En op den duur reden er in Ten Boer wel 50 auto’s rond die bij ons vandaan kwamen.
In volgorde van belangrijkheid wil ik mijn bestuurstijd bij Omlandia ook nog graag noemen. Ik ben als bestuurder altijd bevlogen en enthousiast geweest en wilde graag als club zijnde het maximale eruit halen. Het doet mij dan ook deugd dat wij vanaf de 4e klasse zijn opgeklommen naar de 1e klasse. Maar ook het sociale aspect mag niet vergeten worden. Wanneer er tijdens het zomeravondvoetbal dat wij jaarlijks organiseren voor de inwoners van Ten Boer en omstreken 600 man afkomen, dan doe je toch iets goed. Ook met de gemeenteraad en het college van de gemeente Ten Boer en de omliggende voetbalclubs Woltersum, TEO Ten Post en GEO Garmerwolde probeerde ik altijd goede en nauwe contacten te onderhouden.
En de dieptepunten?
Dat zijn er zowel qua privéleven, als zakelijk en sportief niet veel geweest gelukkig. Dat ik bij de Opel dealer via de rechter mijn gelijk moest halen, was wel een dieptepunt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Zowel bij Gronam als in onze eigen zaak zijn we met de autoverkoop wel eens in de prijzen gevallen. Dit leverde ons in 1985 een prachtige 15-daagse reis op naar Afrika. Dit was zo’n geweldige ervaring dat ik zo van elke dag nog wel kan opsommen wat we gedaan hebben. Ook de 10-daagse cruisereis naar de Cariben was een fantastische ervaring, wat een weelde.
Vorige week is bij Omlandia eindelijk het kunstgrasveld opgeleverd. Een proces van 10 jaar wat zeer veel onderhandelingstijd gekost heeft. Men adviseerde mij om hier regelmatig over te publiceren, ook richting de raadsleden toe. En zo kroop ik frequent in de pen, soms zelfs meer dan mij lief was. Maar het heeft uiteindelijk wel resultaat gehad. Toen de besluitvorming door de raad goedgekeurd werd, noemde een van de wethouders nog mijn naam om te vervolgen met: ‘Gefeliciteerd, drammert, het is je uiteindelijk toch gelukt!’ Uiteraard wel met een glimlach uitgesproken.
Ik zou nog zo veel prachtige promotie- en kampioensfeestjes naar voren kunnen halen. Wat hebben we mooie dingen beleefd zeg bij de club. Begin dit jaar mocht ik nog mee op trainingskamp met de jongens van de A-selectie naar het Spaanse Marbella. Ik moet zeggen dat ik nog goed mee kon komen met de jeugd.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Zoals eerder vermeld hebben we luxe reizen mogen maken. Sowieso gingen we jaarlijks met allerlei ‘Ford- mensen’ op reis. Wat dat betreft hebben we niet meer zo veel te wensen. Fietsen op de Veluwe of langs de Noordzeekust is ook geweldig. Of we trekken er na een spontane ingeving enige dagen op uit. Beiden houden we ook wel van een terrasje, wat dat betreft zijn we gelijkgestemd!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ook daar moet ik even over nadenken. ‘Eigenlijk ben ik best wel een saaie kerel hé!’ Ik heb nooit moeite gehad om mijn excuses aan te bieden wanneer ik het bij het verkeerde eind had. Daar bleef ik ook nooit lang mee rondlopen. Ik ben natuurlijk ook maar een mens met al zijn bijbehorende tekortkomingen. Wanneer ik een keer fout geweest was, dan zei ik direct: ‘sorry’. Mijn dienstverband bij Arriva was misschien niet de mooiste tijd uit het leven maar het kwam toevallig op mijn pad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wel een ruime voldoende, doe maar een 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wat ik zorgelijk vind, is dat het steeds moeilijker wordt om vrijwilligers te vinden. Dat geldt niet alleen voor voetbalclubs maar het is een breed maatschappelijk probleem. Het vervroegd uittreden is er bijna niet meer bij. Mensen hebben na hun pensionering niet veel puf meer om vrijwilliger te worden. De mensen die hier rondlopen zijn inmiddels de 70 gepasseerd en hebben natuurlijk ook niet het eeuwige leven.
Om daar vervanging voor te vinden, zal nog niet meevallen. Terwijl vrijwilligerswerk toch een verrijking van het leven kan zijn. Ik adviseer mensen wel eens vaker om hun oogklepjes af te doen. Het is zo gemakkelijk om vanaf de zijlijn commentaar te leveren. Mijn ervaring is dat je voor vrijwilligerswerk enorm veel terugkrijgt!
(Laatste 3 foto’s afkomstig van Facebookpagina V.V. Omlandia)